บทที่ 13

โหวหย่งหนิงสีหน้าบูดบึ้งทันที “ไม่มีใครที่เกิดมาแล้วเรียบร้อยมีมารยาท นางไม่มี เจ้าก็จ้างคนมาสอนนาง! ในฐานะนายหญิงของจวน เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็สามารถทำให้เจ้าตกที่นั่งลำบากได้หรือ? จวนโหวหย่งหนิงของเราไม่มีปัญญาจ้างแม่นมมาสอนมารยาทหรือ? เด็กแค่ไม่ยอมฟังคำสั่งเท่านั้น ก็ควรที่เจ้าจะต้องร้องไห้ด้วยหรือ? ”

สามีกลับไม่เข้าข้างนาง

นางไป๋ไม่อยากเชื่อ “ท่านพี่ ข้า——”

“ถ้าจะพูดว่าน้อยเนื้อต่ำใจ ใครจะน่าสงสารไปกว่านาง? ในฐานะลูกสาวของจวนโหว แต่เพราะถูกคนชั่วทำร้าย ต้องทนทุกข์ทรมานสิบกว่าปี! พวกเจ้าในฐานะแม่และพี่ชายแท้ ๆ ไม่คิดไปสงสารนางแต่กลับทุบตีนาง! จวนโหวหย่งหนิงของเราเป็นตระกูลที่ใจแคบขนาดนั้น? แม้แต่เด็กคนหนึ่งก็รับเข้ามาอยู่ไม่ได้หรือ? ”

ตอนที่โหวหย่งหนิงเดินทางกลับได้รับรายงานเรื่องราวทั้งหมดจากคนรับใช้แล้ว บางทีอาจะเป็นเพราะเขาไม่ได้อยู่ในนั้นด้วย แม้ตอนนี้เขาจะเห็นใจฮูหยินกับเซี่ยหมิงจู แต่เขาก็ยังคงมองเรื่องราวในมุมของคนนอกอย่างมีเหตุผล

เมื่อเห็นนางไป๋ตาแดงก่ำกำลังจะร้องไห้ออกมา น้ำเสียงของเขาก็ลดต่ำลง “ข้ารู้ว่าเด็กคนนั้นไม่สนิทกับเจ้า ทั้งยังป่าเถื่อนหยาบคาย แต่ก่อนที่จะรับนางกลับมา เราก็ได้เตรียมใจรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้วไม่ใช่หรือ?

ตอนนี้นางถูกพี่ชายแท้ ๆ ทุบตีดุด่า ถูกแม่แท้ ๆ ไม่รัก แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรต่อหน้าองค์ชายใหญ่และหลี่กงกงเลย นั่นพิสูจน์ได้ว่านางยังมีทางแก้ไขได้ ฮูหยิน เจ้าก็คนจิตใจดี เห็นแมวหมาบาดเจ็บก็ส่งคนไปช่วยเหลือ เหยาฮวาเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเจ้า เป็นลูกที่เจ้าอุ้มท้องสิบเดือนคลอดออกมา ทำไมเจ้าถึง…ฮ่าย! ”

นางไป๋เริ่มมีความคิดบางอย่าง ใช่ นางเป็นมิตรสนินสนมกับบ่าวรับใช้ จิตใจดีกับแมวหมาข้างถนน แต่ทำไมเมื่อเผชิญหน้ากับเซี่ยเหยาฮวา นางถึงกลายเป็นคนละคนนะ?

นางเป็นอะไรไป?

ในเวลานี้ก็เสียงร้องตกใจดังขึ้นมาจากด้านหลัง “คุณหนู อย่าเจ้าค่ะ! ”

นางไป๋หันหน้ากลับไปทันที

เซี่ยหมิงจูหยิบมีดจะกรีดลงไปที่ข้อมืออีกครั้ง!

ฝางเส้นสุดท้ายของนางไป๋ขาดทันที เข้าไปกอดเซี่ยหมิงจูไว้แน่น

ลูกสาวสุดที่รักที่นางเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็กถูกรังแกจนไม่มีทางออกแล้ว! นางยังจิตใจดีไปทำไมกัน

ในเวลานี้นางอยากจะระบายความโกรธให้กับลูกสาวของนางเท่านั้น!

มีดถูกปัดหล่นลงไปที่พื้น เซี่ยหมิงจูร้องไห้สะอื้น “ท่านพ่อ ท่านพ่ออย่าดุด่าท่านแม่ และอย่าโทษท่านพี่ ทุกอย่างเป็นความผิดของลูกเอง ลูกมันใจแคบ เห็นท่านแม่กับท่านพี่ดีกับนางไม่ได้ ลูกเลยตั้งใจสร้างเรื่องขึ้น เอาแต่ใจตัวเอง ท่านพ่อส่งลูกออกไปเถิดเจ้าค่ะ…”

“หมิงจู ลูกอย่าไปขอร้องเขา! แม่ไปกับลูก! เมืองลั่วจิงกว้างใหญ่ขนาดนี้ ยังไงก็ต้องมีที่ให้เราสองแม่ลูกอยู่! ”

โหวหย่งหนิงปวดหัวขึ้นมาทันที นางไป๋เป็นฮูหยินของเขา หมิงจูเป็นลูกสาวที่เขาเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก พวกนางร้องไห้แบบนี้ เขายังจะไปโทษพวกนางได้ยังไง?

หลังจากปลอบอยู่นาน น้ำตาของนางไป๋กับเซี่ยหมิงจูถึงจะหยุดลง

โหวหย่งหนิงดื่มชาคำหนึ่ง “อีกครึ่งเดือน ราชสำนักจะจัดพิธีบรรลุนิติภาวะและพิธีออกจากสถานะนักบวชให้กับองค์ชายใหญ่ ฝ่าบาทได้มอบหมายให้กรมพิธีการออกหนังสือเชิญให้กับเหยาฮวาแล้ว ถึงตอนนั้นเชิญนางเข้าชมพิธี”

“กรมพิธีการทำหนังสือเชิญ? ” เซี่ยเหวินเสวียนอุทานขึ้น “เซี่ยเหยาฮวาก็คู่ควรหรือ นางคู่ควรเสียที่ไหน! ”

“แน่นอนว่าไม่คู่ควร แต่ใครให้คนที่นางช่วยคือองค์ชายใหญ่? ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับองค์ชายใหญ่มาก ดังนั้นนางจึงคู่ควร”

เซี่ยเหวินเสวียนอุทานขึ้นอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับองค์ชายใหญ่? ไหนบอกว่าองค์ชายใหญ่เสด็จไปอารามหนานฮวา อันที่จริงเป็นคำสั่งของฝ่าบาทไม่ใช่หรือ? ”

“ใช่หรือไม่ใช่คำสั่งของฝ่าบาท ก็ไม่มีผลต่อความสำคัญในพระทัยของฝ่าบาท” โหวหย่งหนิงขมวดคิ้ว “องค์ชายใหญ่เป็นโอรสของพระมเหสีองค์แรกของฝ่าบาท นางจ้าว ถ้าไม่เพราะนางจ้าวบุญน้อย ฝ่าบาทเพิ่งขึ้นครองราชย์ก็จากไป หรงเจิ้งก็คงจะเป็นองค์รัชทายาทของแคว้นต้าซิงของเราไปแล้ว”

เซี่ยเหวินเสวียนได้ยินก็ร้องซี้ดทันที “แล้วถ้าหรงเจิ้งต้องการชิงตำแหน่งรัชทายาท หมิงจูก็จะไม่มีอะไรเหลือเลยนะสิ? ”

ในเวลานี้ เขารู้สึกสงสารเซี่ยหมิงจูเป็นอย่างมาก เขาโกรธแค้นเซี่ยเหยาฮวา และแม้แต่กับหรงเจิ้งเขาก็มีความเคียดแค้น

ในเมื่ออยู่ในอารามหนานฮวามาหลายปี ทำไมไม่อยู่ต่อไปจนแก่ตายล่ะ? ทำไมต้องกลับมาด้วย! ”

“ท่านพี่ ข้ากับองค์รัชทายาทไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษต่อกัน และไม่ได้หมั้นหมายกัน เดิมที่ไม่ได้มีอะไรอยู่แล้ว ถ้ามีวันนั้นจริง ๆ ข้าก็…ไม่เสียอะไร”

แม้ปากจะบอกว่าไม่เสียอะไร แต่น้ำตากลับไหลพรากออกมาเต็มหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความลังเล สามารถเห็นได้ว่านางเศร้าเสียใจมากแค่ไหน

โหวหย่งหนิงเข้ามาลูบผมของนางเบา ๆ ปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฝ่าบาทกับนางจ้าวเป็นคู่ครองกันตั้งแต่เยาว์วัย องค์ชายใหญ่ไม่เพียงได้รับความลำบากมานานจากข้างนอกมานาน ฝ่าบาททรงรักเขามากหน่อยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ฝ่าบาทก็ทรงไม่ได้เลอะเลือน ตำแหน่งรัชทายาทนั้นเกี่ยวพันถึงรากฐานของประเทศ จะเพราะองค์ชายใหญ่อยากได้แล้วจะมอบให้เขาได้ยังไง? ”

“เอาล่ะ อย่าร้องไห้อีกเลย ร้องไห้อีกเดี๋ยวก็ไม่สวยแล้วนะ… พ่อเอาเครื่องชาดรุ่นใหม่จากร้านไฉหยุนเก๋อมาให้ลูก ลูกไปล้างหน้าแล้วทาดู อีกเดี๋ยวตอนกินข้าว ก็ให้เหยาฮวาอิจฉาเจ้าสักหน่อย”

เซี่ยหมิงจูให้ชิงเหมยแต่งหน้าแต่งตัวให้นางด้วยสีหน้าท่าทางเชื่อฟัง

เซี่ยเหวินเสวียนพึมพำ บอกว่าไม่อยากกินข้าวพร้อมกับเซี่ยเหยาฮวา

โหวหย่งหนิงก็ปวดหัวมาก “ฝ่าบาทกับฮองเฮาได้พระราชทานอาหารมาให้ บอกว่าเพื่อฉลองที่ข้าตามหาลูกสาวแท้ ๆ เจอ ถ้าเจ้าไม่มา นั่นคือเจ้าตบพระพักตร์ฝ่าบาทเลยนะ! ”

“ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านพ่ออย่าดุด่าท่านพี่เลย ท่านพี่แค่พูดระบายความโกรธเท่านั้น จริง ๆ แล้วท่านพี่ก็รู้ดี ลูกเองต่างหากที่ใจแคบ มองอะไรก็ตื้นเกินไป ลูกขอโทษ ลูกทำให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องเป็นห่วง…”

นางไป๋พูดขึ้นว่า : “พูดเพ้อเจ้อ ลูกมองอะไรตื้นเสียที่ไหน? ทั่วทั้งเมืองลั่วจิง แม่ก็ไม่สามารถหาผู้หญิงคนไหนมาเทียบกับลูกได้เลย… แต่ในอนาคต ลูกจะต้องนั่ง… ตำแหน่งนั้น แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องลดตัวไปเปรียบเทียบกับคนบางคน ทำให้เสียศักดิ์ศรีโดยไม่จำเป็น! ”

“ท่านแม่ นางต่างหางที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของท่านแม่”

“แต่เจ้าเป็นลูกที่แม่เลี้ยงดูมากับมือ! ”

“พอได้แล้วฮูหยิน เจ้าก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า บางทีทางสนมหลิ่วอาจจะส่งคนนำของมาให้ อย่าออกไปหน้าตามอมแมมจะเสียมารยาทเอา”

“สนมหลิ่วหลับไปนานแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ? ทรงตื่นแล้ว? ”

“จะตื่นหรือไม่ตื่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา เราก็อย่าอยากรู้มากเกินไปเลย…”

“ลูกรองออกไปทำภารกิจครึ่งเดือนกว่าแล้ว วันไหว้พระจันทร์สามารถกลับมาไหมเจ้าคะ…”

ครึ่งชั่วยามต่อมา ทั้งสี่คนก็ปรากฏตัวในห้องอาหาร

พ่อบ้านได้เริ่มสั่งให้ยกอาหารเข้ามาวางแล้ว แต่เซี่ยเหยาฮวายังไม่มา

ให้ผู้อาวุโสสองคนรอเด็กอย่างนาง ช่างไม่มีมารยาทเสียจริง ๆ

นางไป๋ไม่พอใจมาก แต่ก็ไม่แสดงออกมา

โหวหย่งหนิงนั่งดื่มชาข้าง ๆ จากนั้นก็เรียกบ่าวคนหนึ่งเข้ามา “เจ้าไปดูที่หอจินเฟิง ถ้าคุณหนูใหญ่ยังไม่เสร็จ ก็ให้นางแต่งตัวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมา ตอนนี้อากาศร้อน อาหารเย็นนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร”

“ท่านพ่อ ลูกไปดูนางดีกว่า” เซี่ยเหวินเสวียนอาสาขึ้น “ลูกก็จะได้แสดงหน้าที่ของพี่ชาย แนะนำนางให้รู้จักจวนของเราไปด้วยขอรับ”

โหวหย่งหนิงยิ้มด้วยความพอใจ “ไปเถอะ จำไว้อย่าลืมขอโทษเหยาฮวาด้วยล่ะ”

เซี่ยเหวินเสวียนเบะปาก จากนั้นก็เดินออกไปทันที ในเวลานี้ก็มีบ่าวมารายงาน “คุณหนูใหญ่มาแล้วขอรับ! ”

ทุกคนหันไปมอง

เซี่ยเหยาฮวาเดินเข้ามาพร้อมชุดสีฟ้าอมเขียว ขณะเดินชายกระโปรงปลิวไหว เมื่อนางหรี่ตาเล็กน้อย ก็ทำให้คนรู้สึกเหินห่างไม่กล้าเข้าใกล้ ดีที่บนผมของนางปักด้วยปิ่นหยก ทำให้ท่าทางเย็นเยือกของนางดูอ่อนโยนมากขึ้น

โหวหย่งหนิงพอใจในรูปลักษณ์รัศมีของลูกสาวแท้ ๆ คนนี้มาก

ตอนที่เขากำลังจะพูด ก็ได้ยินฮูหยินกับลูกชายคนโตอุทานขึ้นพร้อมกันว่า : “นางมาได้ยังไง? ! ”

ไม่คิดว่าเซี่ยเหยาฮวาจะพาฟางชุ่ยฮวามาด้วย!