บทที่ 12

เซี่ยเหยาฮวานอนหลับลงบนแคร่ข้างหน้าต่าง พอนางตื่นขึ้น พระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว

เมื่อมองออกไปจากหน้าต่างไม้ที่เปิดออก ก็เห็นพระอาทิตย์ตกอยู่ที่ขอบฟ้า ทั้งแดงและกลม ทำให้เมฆที่อยู่ข้าง ๆ ดูสวยงามยิ่งขึ้น

นางนึกถึงชาติก่อน หรงเจิ้งบอกนางว่า มีโอกาสก็ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นและตกเสียหน่อย ตอนนั้นนางยังสงสัยว่าพระอาทิตย์ขึ้นและตกมีอะไรให้ดูกัน นอนพักผ่อนยังจะไม่ดีกว่าหรือ

ตอนนี้นางเห็นพระอาทิตย์ตก ความรู้สึกของนางก็เปลี่ยนไปด้วย

หอจินเฟิงมีเพียงสองชั้น แต่ความสูงเพียงเท่านี้มองพระอาทิตย์ตกก็ยังสวยงาม แล้วถ้าชมจากที่สูงกว่านี้ล่ะ?

ในเวลานี้ แม่นมหวังก็มารายงานว่า : “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ชั้นล่างเก็บกวาดเกือบเสร็จแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูคิดว่าจะใช้รางวัลพระราชทานจากฝ่าบาทมาตกแต่ง หรือจะใช้ของที่ทางจวนส่งมาให้ดีเจ้าคะ? ”

“อะไรก็ได้ ข้ามีเพียงเงื่อนไขเดียว” เซี่ยเหยาฮวาพูดพลางเดินลงไป “อย่าให้หรูหราเกินไป โดยเฉพาะห้องนอน ยิ่งเรียบง่ายเท่าไหร่ยิ่งดี”

ของรางวัลพระราชทานจากฝ่าบาทวางเรียงรายตั้งแต่ประตูเรือนรั้วไปจนถึงเรือนหลัก ตอนนี้ยังมีข้าวของมากมายที่ยังไม่ได้จัดเก็บ

ขันทีหลี่กลับไปแล้ว ทิ้งนางกำนัลสี่คนที่มีความสามารถไว้เพื่อช่วยตระกูลเซี่ยจัดเก็บสิ่งของเข้าคลัง เซี่ยเหยาฮวามองเผิน ๆ แวบหนึ่ง พบว่าฝ่าบาทน่าสนใจมาก ของที่พระราชทานให้ก็หลากหลายครบถ้วน ครอบคลุมตั้งแต่เสื้อผ้า อาหาร ไปจนถึงที่พักและการเดินทาง แม้แต่เงินทองก็มี

นางกำนัลคนหนึ่งเข้ามาคารวะ ยื่นกระดาษบาง ๆ แผ่นหนึ่งให้นาง “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ฝ่าบาททรงพระราชทานเรือนหลังหนึ่งให้คุณหนู ตั้งอยู่ริมถนนอู๋ถง ขันทีหลี่ฝากให้ข้าน้อยบอกคุณหนูว่า รอคุณหนูพักผ่อนเพียงพอแล้ว ให้ลองไปดูเรือนหลังนั้นหน่อยเจ้าค่ะ ถ้ามีตรงไหนไม่พอใจ ให้ส่งคนไปแจ้งที่วังหลวง หลี่กงกงจะพาคนมาปรับเปลี่ยนด้วยตัวเองเจ้าค่ะ”

นางเพียงแค่ยื่นมือ “ช่วยเหลือ” หรงเจิ้งเพียงครั้งเดียว แต่ฝ่าบาทกลับให้ความสำคัญกับนางถึงเพียงนี้ พระราชทานทั้งข้าวของเงินทอง บ้านเรือนให้นาง เห็นได้ชัดว่าหรงเจิ้งมีความสำคัญเพียงใดในพระทัยของฝ่าบาท

ก็ไม่น่าแปลกใจที่จะทำให้องค์รัชทายาทอิจฉา พยายามลงมือกับหรงเจิ้งหลายต่อหลายครั้ง

“ขันทีหลี่ยังบอกอีกว่า ฝ่าบาทยังมีรับสั่ง ให้คุณหนูใหญ่พักผ่อนให้เพียงพอ จากนั้นค่อยไปขอบพระทัยฝ่าบาท”

เซี่ยเหยาฮวาเดินในห้องเก็บของรอบหนึ่ง หยิบเงินแท่งก้อนใหญ่ให้แม่นมหวังสองแท่งแม่นมหวัง “ตกลงกันไว้แล้ว เมื่อกลับมาถึงเมืองจิงลั่ว ข้าจะมอบเงินให้กับเจ้า”

แม่นมหวังนึกถึงหมู่บ้านหลิงสุ่ยขึ้นมาทันที นึกถึงรูเลือดกลางหน้าผากของแม่นมหลี่ ขาของนางก็อ่อนแรงขึ้นอีกแล้ว

เซี่ยเหยาฮวาก็ไม่สนว่านางจะกลัวหรือไม่ นางเริ่มแจกเงินอย่างใจกว้าง : สาวใช้ขั้นหนึ่งที่ทำงานในหอจินเฟิงแต่ละคนได้รับเงินรางวัลสิบตำลึง สาวใช้ขั้นสองเจ็ดตำลึง ส่วนที่เหลือคนละห้าตำลึง สำหรับผู้ติดตามที่กลับมาจากหมู่บ้านหลิงสุ่ยพร้อมกับนาง คนละห้าสิบตำลึง

จวนโหวหย่งหนิงมีทรัพย์สมบัติมากมาย เงินเดือนที่มอบให้กับคนรับใช้ก็มากกว่าจวนอื่น เจ้านายปฏิบัติต่อคนรับใช้ก็สุภาพ แต่ในจวนก็ไม่มีเจ้านายคนไหนใจกว้างเท่ากับเซี่ยเหยาฮวา

นางคือไม่เห็นเงินเป็นเงินแต่เห็นเงินเป็นทรายหรือ?

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ติดตามเจ้านายที่ใจกว้างเช่นนี้ ขอเพียงไม่ทำความผิด ชีวิตของพวกนางก็ต้องดีมากอย่างแน่นอน

สำหรับนางกำนัลสี่คนที่อยู่ช่วยงาน เซี่ยเหยาฮวามอบปิ่นที่มีค่าและแต่ไม่มีเครื่องหมายใด ๆ ให้กับพวกนาง

สายตาของนางกำนัลที่มองเซี่ยเหยาฮวาก็เป็นมิตรมากขึ้น

ใช้เงินของคนอื่นซื้อความจงรักภักดีของคนอื่น เซี่ยเหยาฮวาไม่ได้ทำจนเด่นชัดเกินไป นางทำเพียงพอประมาณเท่านั้น

นางล้างมือจนสะอาด นั่งอยู่ที่ระเบียง กินผลไม้พลางดูคนอื่น ๆ ทำงานอย่างยุ่ง ๆ

ไม่นาน ก็มีบ่าวผู้ชายคนหนึ่งมาหาแม่นมหวัง แม่นมหวังไปที่ประตูฉุยฮัวครู่หนึ่ง พอกลับมาก็บอกกับเซี่ยเหยาฮวาว่า : “คุณหนูใหญ่ นางคนนั้นตื่นแล้วเจ้าค่ะ”

นางคนนั้น แน่นอนว่าหมายถึงเซี่ยหมิงจู

เซี่ยเหยาฮวาก็ไม่เงยหน้ามอง “โวยวายขึ้นมาแล้วหรือ? ”

“ฮูหยินให้นางไปอาศัยที่เรือนชิวเยว่ที่เตรียมไว้ให้กับคุณหนู นางร้องไห้บอกว่าจะไปอยู่ในโรงเก็บฟืน ซื่อจื่อปลอบอยู่นานก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายก็ส่งนางไปเรือนไห่ถังที่อยู่ทางตะวันตกสุดด้วยตัวเอง ตอนนี้ฮูหยินก็ไปที่นั่นแล้วด้วย เพราะ…นางทำร้ายตัวเองแล้วเจ้าค่ะ”

“เลือดออกหรือยัง? ”

“ซื่อจื่อมือเร็ว ขวางนางไว้ได้ แต่ข้อมือ…ถลอกเล็กน้อยเจ้าค่ะ”

เซี่ยเหยาฮวาหลุดหัวเราะออกมา

แกล้งทำเป็นน่าสงสาร เล่นละครทำร้ายตัวเอง เล่นไปเล่นมาเซี่ยหมิงจูก็มีแค่สองลูกไม้เท่านี้ แต่เพียงสองลูกไม้นี้ ก็จัดการทุกคนในจวนโหวหย่งหนิงอยู่หมัด ชาติก่อนแค่เซี่ยหมิงจูน้ำตาไหลเพียวหยดเดียว บนตัวของนางก็จะมีรอยแผลจากแส้ทันที

แต่ในชาตินี้ นางจะไม่ให้เซี่ยหมิงจูมีโอกาสทำร้ายตัวเองได้อีก

เซี่ยเหยาฮวาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ถลอกเล็กน้อย ก็หมายความว่ามีเลือดออกแล้ว ก็ต้องบำรุงหน่อย แม่นมหวัง เจ้าไปดูสิว่าของพระราชทานของฝ่าบาทมีโสมหรือเปล่า ถ้ามีก็ส่งไปนางอันหนึ่ง”

แม่นมหวังงุนงงทันที เซี่ยเหยาฮวานี่คือมอบโสมหรือ? มันเรียกว่ามอบน้ำมันไปจุดไฟมากกว่า! ”

“อ้อ แล้วก็ หอจินเฟิงก็ไม่ใช่ข้าที่อยากอยู่ แต่อยู่ต่อหน้าขันทีหลี่กับองค์ชายใหญ่ ข้าก็ไม่กล้าปฏิเสธ เจ้าบอกให้นางเข้าใจหน่อย ถ้านางยังเข้าใจจริง ๆ และยังอยากจะเข้ามาอยู่หอจินเฟิง ก็ไม่เป็นไร ข้าจะย้ายออกไปเอง”

“ข้าโตมาในชนบท อยู่ในโรงเก็บฟืนก็ได้ ถ้าถึงตอนนั้นองค์ชายใหญ่หรือฝ่าบาททรงถาม ข้าก็จะบอกว่าข้าเกิดมาต่ำต้อย ไม่คู่ควรอยู่ในหอจินเฟิง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหนูหมิงจูแน่นอน”

ฟางชุ่ยฮวาซุกตัวอยู่ในมุมห้อง นางได้ยินทุกคำพูด ในเวลานี้ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางเดินออกมาข้างหน้า “ม่าน ไม่สิ เหยาฮวา ถ้าไปถ่ายทอดคำพูดนี้ของเจ้า กลัวว่าหมิงจูอาจจะฆ่าตัวตายจริง ๆ แน่ ๆ ”

“นางไม่ยอมรับท่าน ท่านก็ไม่เคยเลี้ยงดูนางเลยสักวัน นางตายไปท่านเสียใจแค่ไม่กี่วันก็พอ หรือท่านยังอยากทิ้งความร่ำรวยและเกียรติยศนี้แล้วไปตายกับนาง? หรือว่า สุดท้ายแล้วท่านแม่ก็เหมือนกับท่านแม่แท้ ๆ ของข้า คิดว่าชีวิตดี ๆ ทุกอย่างต้องเป็นของนาง ความทุกข์ทรมานทุกอย่างต้องเป็นของข้า? ”

แววตาของเซี่ยเหยาฮวาเฉยเมย แต่ฟางชุ่ยฮวากลับรู้สึกว่าคอของนางถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น นางอ้าปากพูดว่า : “…ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

เฮอะ

เซี่ยเหยาฮวาหัวเราะสั้น ๆ ออกมา โบกมือให้พวกนางออกไป

ชิงเย่ลงมาจากชั้นบน เห็นว่าข้างกายของเซี่ยเหยาฮวาไม่มีใครอยู่ ก็รีบเข้ามาปรนนิบัติ

เซี่ยเหยาฮวามองนางแวบหนึ่ง “ตอนที่ขันทีหลี่ถามข้าว่าจะพักอยู่ที่เรือนไหน เจ้าเป็นตอบว่าหอจินเฟิงใช่ไหม? ข้าจำได้ว่า เจ้าเป็นคนของแม่นมหลี่ เป็นคนของเซี่ยหมิงจู”

ชิงเย่คุกเข่าลงแสดงความภักดี “เรียนคุณหนูใหญ่ ข้าน้อยเป็นเพียงสาวใช้กวาดพื้นในหอจินเฟิงเท่านั้น หากคุณหนูไม่รังเกียจว่าข้าน้อยซุ่มซ่าม ข้าน้อยก็ยินดีบุกน้ำลุยไฟเพื่อคุณหนูเจ้าค่ะ”

“บุกน้ำลุยไฟก็พอเถิด เล่าเรื่องตลกให้ข้าฟังหน่อยดีกว่า…”

เซี่ยเหยาฮวาหัวเราะสนุกกับคำพูดของชิงเย่ ในเวลานี้แม่นมหวังก็นำโสมกับคำพูดไปยังเรือนไห่ถางอย่างตรงเวลา

เมื่อเซี่ยหมิงจูได้ก็โกรธมากจนแทบจะหมดสติไปอีกครั้ง

เซี่ยเหวินเสวียนลุกขึ้นมาจะจัดการกับเซี่ยเหยาฮวา แต่ถูกนางไป๋หยุดไว้“คนในวังอยู่ในหอจินเฟิง เจ้าอยากให้พวกเขาเห็นว่าพี่น้องทะเลาะกันหรือไง? ”

“ใช่เจ้าค่ะ ซื่อจื่อ ยิ่งไปกว่านั้นท่านก็กำลังบาดเจ็บอยู่” ชิงเหมย สาวใช้ข้างกายของหมิงจูพูดขึ้น

เซี่ยเหวินเสวียนลูบหน้าอกที่เจ็บอยู่ บนหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม“หรือเราจะปล่อยให้นังสารเลวนั่นรังแกหมิงจูจนตายไปแบบนี้หรือขอรับ? ”

เมื่อนึกถึงพฤติกรรมหยิ่งทะนงไม่เคารพของเซี่ยเหยาฮวา นางไป๋ก็ระงับความโกรธ “ตอนนี้เซี่ยเหยาฮวาเป็นที่ประทับใจของฝ่าบาท ในเวลานี้นางร้องไห้ขึ้นมานิดเดียว นั่นก็เท่ากับตบพระพักตร์ของฝ่าบาท ถ้านางใส่ร้ายตระกูลเซี่ยต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ฝ่าบาทจะทรงมองตระกูลเซี่ยของเรายังไง? ใจเย็นไว้ก่อน รอให้ท่านพ่อของพวกเจ้ากลับมาค่อยว่ากันอีกที”

ครึ่งชั่วยามต่อมา โหวหย่งหนิงก็กลับมาแล้ว

นางไป๋รีบเข้าไปร้องห่มร้องไห้ บอกว่าหมิงจูได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก บอกว่าเซี่ยเหยาฮวาเย่อหยิ่งจองหองไร้เหตุผลมากแค่ไหน

“ท่านพี่! ข้าเสียใจหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่ถ้านางยังป่าเถื่อนไร้เหตุผลแบบนี้ต่อไป กลัวว่าต่อไปจะนำภัยมาสู่ตัวนางกับจวนโหวนะเจ้าคะ! ”