บทที่ 11

หอจินเฟิง ครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่ที่เซี่ยเหยาฮวาใฝ่ฝันอยากจะเข้าใกล้ แต่หลังจากเกิดใหม่ นางก็มีจิตใจมุ่งมั่นที่จะกลับมาแก้แค้นที่เมืองหลวง จึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องอาหาร เสื้อผ้า หรือที่พัก แต่กลับไม่คิดว่าพอกลับมาจะได้พักในหอจินเฟิง

หอจินเฟิงเป็นเรือนที่แบ่งเป็นสามชั้น เรือนหลังอยู่ด้านในสุด มีทั้งหมดสองชั้น โหวหย่งหนิงสร้างขึ้นหลังจากลูกสาวของเขาคลอดออกมา จ้างช่างฝีมือที่ดีที่สุดในเมืองลั่วจิงใช้เวลานั้นมาสร้าง ใช้เวลาในการสร้างทั้งหมดห้าปีถึงสร้างเสร็จ ที่เสามีการแกะสลักไว้งดงาม หรูหราโอ่อ่ามาก ของตกแต่งภายในที่ราคาถูกที่สุดยังมีค่าพอที่จะเป็นอาหารให้ครอบครัวธรรมดาห้าคนใช้ชีวิตได้นานถึงสิบปี

เมื่อชาติก่อน เซี่ยหมิงจูอาศัยอยู่ที่นี่ และเหยียบนางลงไปในโคลนครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ในชาตินี้ หอจินเฟิงได้เปลี่ยนเจ้าของแล้ว และคนที่จะถูกเตะลงสู่หุบเหวลึก จะไม่ใช่ตัวนางอย่างแน่นอน

ผู้คนในหอจินเฟิงเดินเข้า ๆ ออก ๆ เซี่ยเหยาฮวาเดินขึ้นไปชั้นบน และนอนลงบนแคร่เล็ก ๆ

ขณะที่นางกำลังจะงีบเพื่อพักสายตา แม่นมหวังก็มาหานาง “ข้าน้อยคารวะคุณหนูใหญ่”

“ในเวลานี้ เจ้าควรจะไปรายงานกับฮูหยินโหวหรือเปล่า? ”

“คุณหนูใหญ่เพิ่งกลับมาที่จวน ยังไม่รู้จักใครเลย และหอจินเฟิงยังวุ่นวายอยู่ ข้าน้อยอยู่คอยดูแล พวกมันถึงจะไม่กล้าเข้ามาวุ่นวาย และสามารถฟังคำสั่งของคุณหนูใหญ่ได้ด้วยเจ้าค่ะ”

“นี่คือมาเฝ้าคอยสังเกตข้าแทนฮูหยินโหว หรือจงรักภักดีกับข้าจริง ๆ ? ”

เสียงของเซี่ยเหยาฮวาลากสูงขึ้นเล็กน้อย แต่สีหน้าของนางยังคงสงบ แต่แม่นมหวังกลับรู้สึกขาอ่อนโดยไม่ทราบสาเหตุ อยากจะคุกเข่าลงทันที “ถ้าคุณหนูใหญ่ไม่รังเกียจข้าน้อย ข้าน้อยก็ยินดีบุกน้ำลุยไฟเพื่อคุณหนูเจ้าค่ะ! ”

“คำพูดก็น่าฟัง แต่ข้าไม่เชื่อ แต่เจ้ามีความคิดแบบนี้ ข้าก็ดีใจ” เซี่ยเหยาฮวาโบกมือ “ถ้าอย่างนั้นก็เลือกคนที่มีประโยชน์ให้ข้า ใช่แล้ว เอาอาหารมาหน่อย ข้าหิวแล้ว”

แม่นมหวังรีบออกไป ไม่นานก็ส่งอาหารร้อน ๆ เข้ามา หลังจากเซี่ยเหยาฮวากินข้าวแล้ว นางก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอนทั้งหมดบนเตียงด้วยตนเอง

หลังจากนั้น แม่นมหวังก็นำน้ำอุ่นมาปรนนิบัติด้วยตัวเอง รอจนเซี่ยเหยาฮวานอนลงแล้ว ถึงจะปริปากขึ้นว่า : “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ เรื่องของท่านแม่ของคุณหนูจะจัดการยังไงหรือเจ้าคะ? ”

“นางเป็นท่านแม่ของข้า แน่นอนว่าก็ต้องมาอยู่ในหอจินเฟิงกับข้า”

“แล้วถ้าคุณหนูหมิงจูหรือฮูหยินอยากพบนางล่ะเจ้าคะ…”

“ก็ให้พวกนางได้เจอกัน”

“ถ้า——”

“แม่นมหวัง เจ้าเป็นคนฉลาด” เซี่ยเหยาฮวาอมยิ้ม “และบังเอิญ ท่านแม่ของข้าก็เป็นคนฉลาดเช่นกัน”

ในเวลานี้ชิงเย่ สาวใช้ก็มารายงาน บอกว่าฮูหยินโหวส่งคนมาตามแม่นมหวัง

แม่นมหวังมองไปทางเซี่ยเหยาฮวาทันที

เซี่ยเหยาฮวายิ้ม “เมื่อครู่ข้าบอกแล้วว่าแม่นมหวังเป็นคนฉลาด”

แม่นมหวังกลับไปตอบคำถามที่เรือนหลักด้วยความกังวล

ทันทีที่นางมาถึงนอกเรือนก็คุกเข่าลงทันที และคลานเข่าเข้าไปตลอดทาง ตอนมาถึงตรงหน้านางไป๋ เข่าของนางก็เต็มไปด้วยเลือดแล้ว

“ข้าน้อยคารวะฮูหยินเจ้าค่ะ! ”

นางไป๋มองนางด้วยสายตาเย็นชา “แม่นมหวัง เจ้าก็มารับใช้ข้างกายข้าตั้งแต่ข้าห้าขวบ ข้าเคยช่วยเจ้าจัดการปัญหาครอบครัวที่ซับซ้อนและสกปรกของเจ้า ตอนเจ้าเป็นสาวก็เคยรับดาบแทนข้า หลายสิบปีที่ผ่านมา ข้าก็ไม่เคยคิดว่าเจ้าเป็นคนรับใช้มาก่อน แต่มองเจ้าเป็นเหมือนพี่น้องแท้ ๆ แต่ข้าไม่คิดว่าวันหนึ่ง ข้าจะถูกคนสนิทหักหลังข้า! ”

“ฮูหยิน! ต่อให้ข้าน้อยมีความกล้ามากเพียงใด ข้าน้อยก็ไม่กล้าหักหลังฮูหยินแน่นอนเจ้าค่ะ! ”

“ไม่กล้าหรือ? ข้าว่าเจ้ากล้ามาก! ไม่อย่างนั้นทำไมข่าวเรื่องหลี่ม่าน ไม่สิ เซี่ยเหยาฮวาถูกลอบสังหารระหว่างทาง ฟางชุ่ยฮวาถูกรังแก เจ้าถึงไม่ส่งข่าวมายังเมืองลั่วจิงเลย? ”

“ใช่ว่าข้าน้อยจะไม่อยากส่งมา แต่ข้าน้อยไม่กล้าและไม่มีความสามารถนั้น! องค์ชายใหญ่ก็ทรงมีสถานะพิเศษ เดิมทีก็ถูกลอบสังหารมาก่อน ข้าน้อยกลัวว่าหากส่งข่าวกลับไปเมืองลั่วจิง ระหว่างทางถูกคนสกัดไว้ เปิดเผยการเดินทางขององค์ชายออกมา ก็จะนำนักฆ่ามาตามไล่ล่าอีก… หากองค์ชายใหญ่เกิดเรื่องอะไรขึ้น จวนโหวหย่งหนิงก็จะจบลงนะเจ้าค่ะ! ”

!”

แม่นมหวังพลางร้องไห้พลางแสดงความจงรักภักดี ครู่ต่อมา นางไป๋ก็ถอนหายใจอกกมาเฮือกหนึ่งแล้วให้นางลุกขึ้น ให้นางเล่าเหตุการณ์ตอนที่นางไปถึงบ้านตระกูลหลี่อีกครั้ง

แม่นมหวังก็ยังคงพูดเหมือนเดิม เพราะสิ่งที่นางพูดก็คือความจริงตั้งแต่แรกแล้ว นางไม่กลัวว่านางไป๋จะสืบภายหลัง

นางไป๋ฟังจบแล้วก็เงียบพักใหญ่ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง นางถึงจะถามแม่นมหวังว่า : “เจ้าคิดว่าคนที่ส่งคนไปฆ่าเซี่ยเหยาฮวาเป็นใคร? ”

แม่นมหวังส่ายหน้า “ข้าน้อยไม่ทราบเจ้าค่ะ และข้าน้อยก็ไม่กล้าเดา ข้าน้อยเพียงคิดว่า ในเมื่อคุณหนูใหญ่เป็นสายเลือดของตระกูลเซี่ย การกลับมาตระกูลเซี่ยมันก็สมเหตุสมผลอยู่แล้ว และเพื่อต้อนรับคุณหนูใหญ่กลับมาตระกูลเซี่ยก็ได้เตรียมการมากมาย ข้าน้อยก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าใครอยากให้คุณหนูใหญ่ตายมากถึงเพียงนี้เจ้าค่ะ”

นางไป๋จ้องมองแม่นมหวังอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถามถึงพฤติกรรมของเซี่ยเหยาฮวาตลอดทาง นิสัยเป็นยังไง กิริยาท่าทางคำพูดหยาบกระด้างหรือเปล่า

แม่นมหวังตอบออกมาอย่างละเอียด “…ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่ตอนที่ข้าน้อยเห็นคุณหนูใหญ่ก็ก็รู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ตอนแรกข้าน้อยก็ยังคิดไม่ออก แต่ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว ข้าน้อยก็พบว่าบนตัวของคุณหนูใหญ่มีความน่าเกรงขามเหมือนกับท่านโหวและฮูหยินทุกอย่างเจ้าค่ะ!

สำหรับนิสัยของคุณหนูใหญ่นั้นก็คล้ายกับซื่อจื่อ โกรธง่าย นิดเดียวก็โมโหแล้ว ดุก็ดุไปหน่อย แต่ตลอดทางนางก็สุภาพกับเหล่าสาวใช้มากเจ้าค่ะ ยังไงนางก็เป็นเลือดเนื้อของท่านโหวกับฮูหยิน แม้จะแย่ก็ไม่มีทางแตกต่างไปเยอะหรอกเจ้าค่ะ...”

นางไป๋รู้สึกรังเกียจเซี่ยเหยาฮวามากจริง ๆ ทนฟังคำพูดดี ๆ ถึงนางไม่ได้เลย เมื่อได้ยินคำก็โบกมือให้หยุดทันที

“พอแล้ว ในเมื่อเจ้าคิดว่านางไม่เลว ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปอยู่ดูแลที่หอจินเฟิงเถอะ! เรื่องอาหารการกินเสื้อผ้าเจ้าก็ดูไว้หน่อย เรื่องของมารยาทกฎเกณฑ์ต่าง ๆ เจ้าก็คอยสังเกตไว้ ใช่แล้ว นางอ่านหนังสือไม่ออกใช่ไหม? ให้นางอ่านหนังสือเรียนรู้ตัวอักษรให้มากขึ้น อย่าให้นางทำให้ชื่อเสียงตระกูลโหวต้องมัวหมอง! ”

รอแม่นมหวังออกไปแล้ว นางไป๋ก็นวดระหว่างคิ้ว เรียกยายเฒ่าอีกคนเข้ามา “แม่นมหลิน เจ้าคิดว่าคำพูดของนางจริงเท็จมากแค่ไหน? ”

แม่นมหลินพลางนวดระหว่างคิ้วให้นางพลสงตอบว่า : “นางคือคนที่น่าเชื่อถือที่ในบรรดาพวกข้าสี่คน เก็บความลับได้ดีที่สุด สิ่งที่นางพูดน่าจะเป็นความจริงทั้งหมดเจ้าค่ะ”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นางไป๋ก็ถอนหายใจ “เจ้าคิดว่าหมิงจู นางจะทำอะไรโง่ ๆ เพราะกังวลว่าการกลับมาของเซี่ยเหยาฮวาจะทำให้สถานะของนางไม่มั่นคงไหม? ”

“จะเป็นไปได้ยังไงเจ้าคะ? คุณหนูใหญ่ก็ไม่ใช่ซื่อจื่อหรือคุณชายรองสักหน่อย! คุณหนูใหญ่คือลูกที่ได้รับการเลี้ยงดูสั่งสอนจากฮูหยินจนโต คุณหนูใหญ่มีนิสัยเป็นยังไงฮูหยินน่าจะรู้ดีนะเจ้าค่ะ” แม่นมหลินพูดขึ้น “คุณหนูใหญ่รู้สึกสงสารตัวเอง โทษตัวเอง แม้กระทั่งคิดสั้นก็มีแต่จะทำร้ายตัวเอง จะส่งคนไปฆ่านางผู้นั้นได้ยังไงเจ้าคะ? ”

“ก็ใช่” นางไป๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เมื่อครู่ข้ากลับคิดว่าคนที่อยากจะฆ่าเซี่ยเหยาฮวาคือนาง ดูเหมือนว่าข้าจะเลอะเลือนไปแล้วจริง ๆ ”

“ก็โทษฮูหยินไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ เพราะนางคนนั้นปากดีมาก…ฮูหยินเจ้าคะ ตอนนี้ในจวนมีคุณหนูสองคน คนในจวนจะเรียกพวกนางยังไงหรือเจ้าคะ? ”

นางไป๋ถอนหายใจ “ยังไงแล้วเซี่ยเหยาฮวาก็เป็นสายเลือดของตระกูลเซี่ย ให้นางเป็นคุณหนูใหญ่แล้วกัน”

“สถานะของคุณหนูหมิงจูเปลี่ยนไป องค์ชายใหญ่ก็ตรัสไว้อีกว่า จะปกป้องฟางชุ่ยฮวาคนนั้นด้วยชีวิต…แน่นอนข้าน้อยก็เชื่อว่าในจวนโหวไม่มีใครกล้าเผยแพร่เรื่องอื้อฉาวของฟางชุ่ยฮวา แต่องค์รัชทายาททรงมีหูตาไว ถ้าพระองค์รู้เบื้องหลังเรื่องนี้เข้า เกรงว่าจะไม่พอพระทัยต่อคุณหนูหมิงจูและจวนโหวนะเจ้าคะ”

“ทางองค์รัชทายาท รอท่านโหวกลับมาก็จะไปจัดการเอง แม่นมหลิน เจ้าไปที่เรือนไห่ถางด้วยตัวเอง บอกกับหมิงจูว่า นางจะเป็นลูกสาวของตระกูลเซี่ยตลอดไป ของของนาง ไม่มีใครสามารถแย่งชิงไปได้ ของที่นางเสียไป ข้าจะเอากลับมาให้นาง! ”

“เจ้าค่ะ”