บทที่ 6

ในเวลานี้แม่นมถังก็เข้ามาด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ฮูหยินให้คนส่งรังนกมาให้ คุณหนูกินตอนร้อน ๆ เถิดเจ้าค่ะ”

เซี่ยหมิงจูชิมคำหนึ่งแล้ววางลง

ตระกูลเซี่ยมีฐานะร่ำรวย รังนกที่มอบให้เซี่ยหมิงจูนั้นย่อมเป็นของดีที่สุด แต่หลังจากชาติก่อนเซี่ยหมิงจูเคยเป็นฮองเฮาแล้ว นางได้ลิ้มรสอาหารที่ดีที่สุดในโลกมาแล้ว รังนกในตอนนี้จึงดูจืดชืดไปในสายตาของนาง

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะนางเกิดใหม่แล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็เริ่มวางแผน นางจะต้องสามารถอภิเษกเข้าตำหนักบูรพาได้ก่อนเวลาแน่นอน ฆ่าหรงเจิ้งเสียก่อน เพื่อขึ้นเป็นฮองเฮาได้ก่อนเวลา

ถึงตอนนั้น สิ่งที่ดีที่สุดในโลก จะถูกวางตรงหน้าให้นางเลือกอย่างเพลิดเพลินตามใจอีกครั้ง

แม่นมถังเอาผ้าเช็ดหน้าหมาด ๆ มาให้นางเช็ดนิ้วมือ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “เมื่อครู่เสียงดังเอะอะข้างหน้า ข้าน้อยให้คนไปถามมาแล้ว ได้ยินว่าเหมือนผู้นั้นกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

“ผู้ใด? ”

“ก็คือผู้ที่เติบโตในหมู่บ้านหลิงสุ่ยคนนั้น”

เอ๊ะ… หลี่ม่านเฉาหรือ”

ก็จริง นางควรได้เวลากลับมาหาความตายแล้ว

เซี่ยหมิงจูรู้สึกขบขันในใจ แต่กลับแสดงท่าทางน่ารักเชื่อฟังออกมา “นางเป็นบุตรสาวฮูหยินเอกของตระกูลเซี่ย กลับมาก็เป็นเรื่องสมควรอยู่แล้ว แม่นมถังแม่นมถัง ท่านไปควบคุมคนในเรือนให้ดี อย่าให้พวกนางพูดจาเพ้อเจ้อ”

แม่นมถังผู้เป็นแม่นมของเซี่ยหมิงจู ก็อยู่กับเซี่ยหมิงจูตั้งแต่เกิดมาสามวันจนถึงตอนนี้ เมื่อเห็นท่าทางที่แสนเรียบร้อยน่าสงสารของนาง ก็รู้สึกเอ็นดูขึ้นมาทันที

ตระกูลเซี่ยใช้เวลากว่าสิบเจ็ดปี เลี้ยงดูเซี่ยหมิงจูจนเติบโตเป็นไข่มุกอันงดงามส่องประกาย ไม่ต้องพูดถึงว่าตระกูลสูงศักดิ์ทั่วไปก็มองนางเป็นฮูหยินตัวเลือกที่ดีที่สุด แม้แต่ราชวงศ์ก็ยังพึงพอใจกับนางมาก

สองปีก่อนเซี่ยหมิงจูเข้าพิธีปักปิ่น ฮองเฮาไม่เพียงให้คนส่งของขวัญล้ำค่ามาให้ ยิ่งไปกว่านั้นยังให้องค์รัชทายาทเสด็จมาแสดงความยินดีด้วยพระองค์เองด้วย

แม้ตอนนั้นจะไม่ได้กล่าวถึงกันตรง ๆ แต่ทุกคนทั่วทั้งเมืองลั่วจิงต่างรู้ว่า ในอนาคตนางจะอภิเษกเข้าตำหนักบูรพา เป็นพระมเหสีขององค์รัชทายาท

ตระกูลเซี่ยมีเซี่ยหมิงจูเป็นบุตรสาวที่โดดเด่นเช่นนี้แล้ว ยังจะรับลูกสาวอีกคนกลับมา นี่คือต้องการทำอะไรกันแน่?

แม้ตระกูลเซี่ยจะไม่กลัวว่าการกลับมาของนางผู้นั้นจะทำให้สถานะของเซี่ยหมิงจูดูขัดเขิน หรือตระกูลเซี่ยไม่กลัวเลยว่านี่จะทำให้ฮองเฮาและองค์รัชทายาทไม่พอใจ?

แม่นมถังไม่เข้าใจการกระทำของตระกูลเซี่ย และยิ่งรู้สึกไม่พอใจแทนเซี่ยหมิงจู

“คุณหนูใหญ่ แน่นอนว่าคนใช้ในเรือนไม่มีทางกล้าพูดเพ้อเจ้อ แต่ข้าน้อยเพียงกลัวว่า นางผู้นั้นจะอย่างไรก็เติบโตมาในหมู่บ้านบ้านนอก ถ้านางไม่รู้จักกาลเทศะ ภาพลักษณ์ของคุณหนูก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย ถ้านางผู้นั้นมีเล่ห์เหลี่ยมเจ้าแผนการ กลัวว่าอาจทำให้สถานะของคุณหนูในจวนอาจมีการเปลี่ยนแปลงได้นะเจ้าคะ”

สถานะเปลี่ยนแปลงหรือ?

เซี่ยหมิงจูเหมือนได้ยินเรื่องขบขันมาก ถ้าไม่มีใครอยู่ข้างนาง นางคงจะหัวเราะเสียงดังออกมาแล้วเมื่อชาติก่อน นางแค่แสร้งทำเป็นรู้สึกเศร้าเสียใจไม่กี่ครั้ง พี่ชายแสนดีทั้งสองของนางก็แย่งกันลงมือช่วยนาง นอกจากวันที่เพิ่งกลับมาถึงจวนวันนั้น นางผู้นั้นจนถึงตายก็ไม่เคยเห็นสามีภรรยาโหวหย่งหนิงเลย ถ้าไม่เพราะหรงเจิ้งยุ่งเรื่องของคนอื่น นางผู้นั้นตายไปแล้วก็คงไม่มีคนมาสนใจ!

ตอนนี้นางมีความทรงจำของชาติที่แล้ว ตระกูลสูงศักดิ์ทุกตระกูลในเมืองหลวง แม้กระทั่งทั้งราชวงศ์ต้าซิงก็ล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของนาง นังบ้านนอกคนหนึ่ง จัดการกับนางก็ไม่ยิ่งง่ายกว่าปอกกล้วยเข้าปากเสียอีกหรือ?

นังบ้านนอกมีแต่จะต้องตายอย่างน่าสมเพชกว่าชาติที่แล้ว ยังคิดจะอาจเอื้อมแย่งสถานะคุณหนูใหญ่ตระกูลโหวของนางอีกหรือ? ฝันอยู่หรือเปล่า!

ในใจกำลังมีความสุข แต่ปากกลับพูดออกมาอีกอย่างหนึ่ง “ตระกูลเซี่ยเลี้ยงดูข้ามาสิบเจ็ดปี ทั้งยังทุ่มเทแรงกายแรงใจมากมายอบรมสั่งสอนข้า ข้ายังจะมีอะไรไม่พอใจอีก? ขอแค่ท่านพ่อท่านแม่ไม่ขับไล่ข้าออกไป ไม่ทำให้ข้ากลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ อย่างอื่นข้าก็ไม่คาดหวังอะไรอีก”

ฮูหยินโหวเพิ่งจะมาถึงหน้าประตู ก็ได้ยินคำพูดนี้ของเซี่ยหมิงจูพอดี ก็รู้สึกเอ็นดูขึ้นมาทันที “หมิงจู ลูกจะทำให้แม่เจ็บปวดใจตายหรือไง? ”

“ท่านแม่ ลูกแค่กลัว…”

“ลูกไม่ต้องกลัว ไม่ว่าคนที่กลับมาจะเป็นคนเช่นไร ลูกก็ยังคงเป็นลูกสาวของแม่เสมอ จะเป็นลูกสาวสุดที่รักของแม่ตลอดไป ในใจของแม่ ใครก็ไม่สำคัญไปกว่าลูก เข้าใจไหม? ถ้าให้แม่ได้ยินคำพูดที่ทำร้ายหัวใจของแม่แบบนี้อีก แม่ยอมชนกำแพงตายเสียดีกว่า! ”

“ลูกขอโทษเจ้าค่ะ ท่านแม่ ต่อไปลูกจะไม่พูดจาทำร้ายหัวใจของท่านแม่อีกเจ้าค่ะ”

หลังจากที่แม่ลูกสองคนพูดคุยเอาอกเอาใจกันอยู่ครู่หนึ่ง ฮูหยินโหวก็สั่งให้แม่นมถังช่วยแต่งตัวให้เซี่ยหมิงจู

ครึ่งชั่วยามต่อมา เซี่ยหมิงจูก็แต่งตัวเสร็จ

ฮูหยินโหวพยักหน้าด้วยความพอใจ

เซี่ยหมิงจูในชุดหรูหรางดงาม ดั่งดอกไม้แรกแย้ม ในแคว้นต้าซิงนอกจากฮองเฮาแล้วก็ไม่มีสตรีใดในเมืองลั่วจิงจะสามารถเทียบเคียงลูกสาวของนางได้

เซี่ยหมิงจูเองก็พอใจมาก

ไม่ว่าจะในชาติที่แล้วหรือชาตินี้ นางผู้นั้นที่มาจากหมู่บ้านหลิงสุ่ยก็เป็นเพียงเศษสวะสกปรก ส่วนนาง เซี่ยหมิงจู คือจุดเด่นของทุกคนเสมอมา!

ทว่าทันทีที่นางติดตามฮูหยินโหวมาถึงห้องโถง นางก็กลับตกตะลึง

เหล่าข้ารับใช้ในห้องโถงก็ตกตะลึงไม่ต่างกัน

เมื่อครู่ตอนที่ในห้องโถงมีเพียงเซี่ยเหยาฮวาคนเดียว พวกนางเพียงรู้สึกว่าคุณหนูตัวจริงไม่ได้ดูหยาบกระด้างอย่างที่คาด แต่เมื่อเซี่ยหมิงจูปรากฏตัว คุณหนูตัวจริงคนนี้ไม่เพียงไม่หยาบกระด้าง แต่นางกลับโดดเด่นจนบดบังเซี่ยหมิงจูโดยสิ้นเชิง

ตลอดทางจากหมู่บ้านหลิงสุ่ยจนถึงเมืองลั่วจิง เซี่ยเหยาฮวากินดี อยู่ดี พักผ่อนเต็มที่ แม้ตอนนี้รูปร่างจะยังคงผอมเพรียว แต่ดูสูงขึ้นไม่น้อย ใบหน้าเปล่งปลั่ง ดวงตาก็เป็นประกายราวกับดวงดารา

แม้จะสวมเพียงชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน ประดับผมด้วยปิ่นไม้ธรรมดา แต่กลับดูสูงส่ง รัศมีสง่างามเยือกเย็นแฝงไว้ด้วยความเคร่งขรึมที่ยากจะล่วงเกิน

เมื่ออยู่ต่อหน้านาง เซี่ยหมิงจูกลับดูฉูดฉาดบ้านนอก

ในใจเซี่ยหมิงจูเริ่มรู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติ

นังบ้านนอกที่สูญสิ้นความบริสุทธิ์ อ่อนแอขลาดเขลา ทำไมจึงมีรูปลักษณ์และรัศมีสง่างามถึงเพียงนี้?

ขณะนั้นเองแม่นมหวังก็เข้ามา นางทำความเคารพฮูหยินโหวก่อน แล้วจึงหันมาประคองเซี่ยเหยาฮวา “คุณหนู ท่านนี้คือนายหญิงของจวนโหวหย่งหนิง และคือท่านแม่ของคุณหนูเจ้าค่ะ”

สายตาของเซี่ยเหยาฮวา

นางไป๋ ฮูหยินของจวนโหวหย่งหนิง มาจากตระกูลสูงศักดิ์ รูปลักษณ์งดงามสง่า ตอนที่ปรากฏตัวขึ้นก็ขมวดคิ้วเหมือนกับชาติที่แล้ว สายตาที่นางมองเซี่ยเหยาฮวาในเวลานี้ ก็เต็มไปด้วยความแปลกหน้าและปฏิเสธ

เซี่ยเหยาฮวาพยักหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ถือว่าเป็นการทักทายแล้ว

นางไป๋มองดูเด็กสาวที่ยืนตัวตรงอยู่ตรงหน้า ในใจก็อธิบายไม่ถูกว่ามีความรู้สึกอย่างไร

นี่เป็นลูกที่นางท้องสิบเดือนคลอดออกมา ทั้งที่พวกนางควรจะรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมกัน แต่เลือดเนื้อพลัดพรากไปสิบเจ็ดปี เวลานี้เห็นแล้ว ในใจของนางกลับรู้สึกแปลกหน้า

นางพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติว่า “เจ้าคือหลี่… หลี——”

“หลี่ม่านเฉา”

นางไป๋พยักหน้า แสดงท่าทางของฮูหยินสูงส่งออกมา “ม่านเฉา ในเมื่อเจ้ากลับมาแล้ว เรื่องในอดีตก็อย่าไปคิดถึงมันอีก เรื่องอื่น ๆ ข้าจะส่งคนไปสอนเจ้าเอง แต่เมืองลั่วจิงก็ไม่เหมือนกับหมู่บ้านหลิงสุ่ยของพวกเจ้า เจ้าจำไว้ว่า คนบางคนอาจพูดจาดีต่อหน้า แต่กลับหัวเราะชาติกำเนิดของเจ้าลับหลัง อย่าได้โอนอ่อนเชื่อฟังคำพูดอะไรของคนอื่นเพียงเพราะบุญคุณเล็กน้อยของคนอื่นเด็ดขาด…”

ความห่วงใยและกำชับเหล่านี้ เป็นส่งที่เซี่ยเหยาฮวาฝันไปก็ไม่มีวันได้ยินด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ได้ยินแล้ว นางกลับรู้สึกขยะแขยง

นางตัดบทขึ้นทันที “หากท่านแม่ต้องการสั่งสอนก็วันหน้าแล้วกันเจ้าค่ะ! ลูกเหนื่อยแล้ว ตอนนี้อยากจะพักผ่อนเท่านั้นเจ้าค่ะ”

นางไป๋สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

นางคิดว่านางพยายามอ่อนโยนมากแล้ว คำพูดกำชับเหล่านั้นก็ออกมาจากใจ แต่ทำไมหลี่ม่านเฉากลับไม่รับน้ำใจของนางเลยเช่นนี้?

“มีผู้ใดจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าข้าพักที่ไหน? ”

ไม่มีใครพูดขึ้น

เซี่ยเหยาฮวาถอนหายใจเบา ๆ “ดูเหมือนว่าจวนตระกูลเซี่ยนี้จะไม่มีที่ให้ข้ายืนเสียแล้ว เช่นนั้นจวนโหวหย่งหนิง ข้าไม่กลับมาก็ได้! ”

ตอนที่นางจะหันหลังเดินออกไป ก็มีเสียงอุทานของนางไป๋ก็ดังขึ้นมากจากข้างหลัง “ม่านเฉา! ”

พร้อมกับเสียงตะคอกของชายคนหนึ่ง “หลี่ม่านเฉา เจ้าบังอาจยิ่งนัก! ”