บทที่ 3

“จวนหยงหนิงโหวมีความผิดปกติหรือพ่ะย่ะค่ะ? ”

จวนหยงหนิงโหวมีความผิดปกติหรือไม่ ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด แต่น่าสนใจมาก โดยเฉพาะคุณหนูตัวจริงในนั้นที่กำลังจะกลับมายังเมืองลั่วจิง

ร่างของหรงเจิ้งอยู่ภายใต้แสงจันทร์สีขาวนวล แววตาของเขาเย็นเยือก “แม่นางน้อยอายุสิบเจ็ดปีที่ไม่เคยออกจากหมู่บ้านหลิงสุ่ยมาก่อน ทว่ากระบวนท่าการต่อสู้ของนางกลับเหมือนกับเหล่านักฆ่าที่ปรากฏตัวขึ้นในช่วงสองปีที่ผ่านมา เจ้าว่ามันน่าสนใจมากไม่ใช่หรือ? ”

ดวงตาของเสิ่นหยูเย็นเยือกทันที “ฝ่าบาท ข้าน้อยจะไปกำจัดนางเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ! ”

“เจ้าจะไม่รอดเกินยี่สิบกระบวนท่าของนาง อย่าไปทำให้ตัวเองขายหน้าเลย”

เสิ่นหยูไม่เชื่อ แต่คำพูดจากปากของหรงเจิ้ง เขาก็จำเป็นต้องเชื่อ

นายกับบ่าวสองคนพูดคุยกันอีกไม่กี่คำ สุดท้ายก็เหลือบมองไปทางบ้านตระกูลหลี่พร้อมกัน จากนั้นก็หายลับไปในค่ำคืนอันมืดมิด

รุ่งสางแล้ว

ไม่นานก็มีเสียงดังเอะอะมาจากนอกประตูตระกูลหลี่

ขบวนของแม่นมหวังออกเดินทางจากเมืองลั่วจิง เดินทางข้ามวันข้ามคืนกว่ายี่สิบวันถึงจะมาถึงหมู่บ้านหลิงสุ่ย ในเวลานี้ทั้งเหนื่อยล้าและหิวโหย เดิมทีคิดว่าหลังจากมาถึงบ้านตระกูลหลี่แล้วจะได้กินข้าวร้อน ๆ แต่ไม่คิดว่าในบ้านตระกูลหลี่จะไม่มีใครอยู่เลย!

แม่นมหวังโกรธมาก “ไม่ได้บอกกับตระกูลหลี่ไปแล้วหรือว่าพวกเราจะมาถึงในเช้าวันนี้? ทำไมไม่มีใครอยู่เลย? ตายกันหมดแล้วไง? ! ”

แม่นมหลี่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็เสริมขึ้น “ข้าคิดว่าไม่ใช่คนตระกูลหลี่ตายหมดแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคุณหนูคนใหม่ของเรากำลังแสดงอำนาจกับพวกเรามากกว่า”

“คิดจะแสดงอำนาจ ก็ต้องรอจนกว่าจะยืนหยัดในจวนหยงหนิงโหวได้เสียก่อนค่อยว่ากัน”

“ใช่แล้ว ยังไม่มีอะไรเลย ก็แสดงอำนาจแล้ว ช่างโง่เหมือนควายจริง ๆ ”

“พอได้แล้ว อยู่ข้างนอกก็ระวังปากของเจ้าไว้หน่อย หากยังพูดปากพล่อย ๆ ทำให้คุณหนูใหญ่ไม่พอใจอีก ฮูหยินกับนายน้อยทั้งสองจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่นอน! เข้ามา ไปตามหาให้ทั่ว หาเจอแล้วก็กลับกันทันที! ”

เหล่าบ่าวและสาวใช้ที่ร่วมเดินทางมาก็แยกย้ายกันไปตามสามีภรรยาตระกูลหลี่กับเซี่ยเหยาฮวาทันที ส่วนแม่นมหลี่ก็ตรงเข้าไปในห้อง นางแสร้งทำเป็นมองไปทางห้องตะวันออกแวบหนึ่งจากนั้นก็เปิดประตูห้องตะวันตก

วินาทีต่อมาก็กรีดร้องเสียงดังขึ้น : “อ้าย! ฆ่าคนแล้ว! ”

“ฆ่าคนแล้ว? ! ”

แม่นมหวังหน้ามืดทันที “เร็วเข้า! รีบแจ้งทางการเร็วเข้า! ”

“แม่นมหวัง! แจ้งทางการไม่ได้! ถ้าคนข้างในเป็นคุณหนูคนใหม่ล่ะ? ”

“เร็วเข้า! รีบดูเร็วเข้าว่าใช่นางหรือเปล่า! ”

“…แม่นมหวัง ไม่ใช่นาง! ”

แม่นมหวังทรุดตัวนั่งลงกับพื้นทันที ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่คนข้างในไม่ใช่เซี่ยเหยาฮวา

ทั้งเมืองลั่วจิง และแม้แต่ฮ่องเต้ก็รู้ว่านางได้รับคำสั่งจากจวนโหวให้มารับคุณหนูตัวจริงกลับเมืองหลวง ถ้าคุณหนูคนนั้นเกิดเรื่องขึ้น นางก็ไม่ต้องคิดจะมีชีวิตอยู่ต่ออีก

แม่นมหลี่ก็ทรุดนั่งลงกับพื้นเช่นกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่อยู่ข้างในถึงไม่ใช่เซี่ยเหยาฮวา

คุณหนูของนางได้เขียนอธิบายสามีภรรยาตระกูลหลี่อย่างชัดเจนในจดหมายแล้วว่าจะทำลายเซี่ยเหยาฮวายังไง ทำไมคนที่นอนอยู่ข้างในนั้นถึงได้กลายเป็นคนอื่น?

ตอนที่ขบวนของแม่นมหวังเดินทางมาถึงหมู่บ้านก็ได้ดึงดูดความสนใจจากชาวบ้านหมู่บ้านหลิงสุ่ยแล้ว เมื่อพวกเขาได้ยินว่ามีคนตายข้างใน ก็รีบไปตามผู้ใหญ่บ้านมาทันที

เมื่อผู้ใหญ่บ้านเฉินเห็นเลือดที่นองเต็มพื้น ก็สะดุ้งทันที “ข้าจัดการไม่ได้ ไม่อย่างนั้นก็ไปแจ้ง แจ้งทางการดีกว่า! ”

“แจ้งทางการอะไรกัน? ! ” แม่นมหวังตะคอกขึ้น “สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้ คือต้องตามหาคุณหนูของจวนโหวของเราให้เจอก่อน! ถ้าคุณหนูของเราเกิดเรื่องขึ้น พวกเจ้าทุกคนในหมู่บ้านหลิงสุ่ยจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต! ”

ข่าวที่ว่าเซี่ยเหยาฮวาเป็นคุณหนูของจวนโหว เมื่อไม่กี่วันก่อนก็ได้แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้านหลิงสุ่ยแล้ว กี่ เมื่อได้ยินข่าวนี้ ผู้ใหญ่บ้านเฉินก็ก็รีบสั่งให้คนไปตามหาเซี่ยเหยาฮวาทันที แต่แทบพลิกทั้งหมู่บ้านตามหาแล้วก็ยังหาไม่เจอ

“หมู่บ้านหลิงสุ่ยก็เล็กนิดเดียว ทำไมถึงหาไม่เจอ? " ผู้ใหญ่บ้านเฉินพึมพำขึ้น จากนั้นก็หันไปมองที่โรงเก็บฟืนที่ลงกุญแจไว้ทันที “เร็วเข้า ไปดูที่โรงเก็บฟืน! ”

ไม่นานประตูโรงเก็บฟืนก็ถูกพังจนออก

หลังจากเอากองฟืนไม่ที่กองออก ทุกคนก็เห็นเซี่ยเหยาฮวาที่ถูกมัดและปิดปากไว้อย่างแน่นหนาทันที

ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำตา บนหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

หลังจากเป็นอิสระแล้ว นางก็รีบไปที่ห้องตะวันตกทันที ขณะเดียวกันก็หยิกฟางชุ่ยฮวา "ท่านแม่! อย่าแตะต้องท่านแม่ของข้า! "

เซี่ยเหยาฮวาออกแรงเยอะมาก ครู่เดียวก็หยิกฟางชุ่ยฮวาจนตื่นในทันที

ฟางชุ่ยฮวาเปิดปากด่าทันที “หลี่ม่านเฉา นางสารเลว"

“อยากเป็นเหยื่อที่ถูกบังคับให้ต่อต้านด้วยชีวิตเพราะถูกหลิวต้าจู้ล่วงเกิน หรืออยากเป็นผู้หญิงเลวทรามที่ร่วมคบชู้กับหลิวต้าจู้ยุยงให้คนรักกับสามีฆ่ากัน…ท่านแม่ ท่านแม่คิดให้รอบคอบ ตั้งใจเลือกดี ๆ ข้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าท่าน”

เซี่ยเหยาฮวาทำท่าทางบิดคอให้นางเห็น

คำว่า "ฆ่า" กับท่าทางบิดคอของนาง ก็ปลุกความทรงจำของฟางชุ่ยฮวาขึ้นมาทันที คำด่าของนาง ติดอยู่ในลำคอ และร่างของนางก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

เมื่อคืนนี้ ยัยเด็กบ้าคนนี้ก็จับหัวของหลี่เถี่ยหนิวไว้และบิดเบา ๆ และหลี่เถี่ยหนิวก็ตายในทันที!

นางหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา “เจ้าฆ่าพ่อของเจ้า! "

เซี่ยเหยาฮวายิ้มอย่างไร้เดียงสา “ข้ายังฆ่าหลิวต้าจู้ด้วย ถ้าอย่างนั้นท่านก็บอกกับทุกคนว่าข้าก็คือฆาตกรที่ฆ่าพวกเขาทั้งสองไหม? ท่านจะลองดูไหม ว่าปากของท่านเเร็วกว่าหรือมือของข้าเร็วกว่า? "

ฟางชุ่ยฮวาขดตัวด้วยความหวาดกลัวทันที

ขณะที่สายตากำลังลอกแลกด้วยความตกใจกลัว นางก็เห็นเลือดที่นองเต็มเตียง เห็นบาดแผลรูพรุนเต็มไปด้วยเลือดบนร่างของหลี่เถี่ยหนิว และเห็นสภาพศพอันน่าสยดสยองของหลิวต้าจู้

ฟางชุ่ยฮวาอ้าปากแล้วร้องไห้ออกมาทันที “เจ้าอย่ารั้งข้าไว้! เจ้าให้ข้าตายไปเถิด ข้าไม่มีหน้าจะอยู่ต่อไปอีกแล้ว ฮือฮือฮือ..."

นี่คือเลือกที่จะเป็นเหยื่อที่ถูกบังคับแล้วใช่ไหม

เซี่ยเหยาฮวาหัวเราะเบา ๆ และพูดขึ้นเบา ๆ แต่ทรงพลังว่า : “ตั้งแต่เด็กท่านก็บอกกับข้าว่า คนฉลาดเท่านั้นที่จะได้รับผลตอบแทนที่ดี ข้าก็เชื่อและทำตามมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าคิดว่าต่อไปท่านแม่ก็จะได้รับแต่ผลตอบแทนดี ๆ อย่างแน่นอน"

ฟางชุ่ยฮวาร้องไห้เสียงดังมากขึ้น

เลือดที่นองเต็มห้องตะวันตก และศพอีกสองศพ ที่เกิดเหตุน่ากลัวเกินไป ตอนที่เซี่ยเหยาฮวาพุ่งเข้าไป ชาวบ้านก็แกล้งทำเป็นดึงนางไว้ ใครก็กล้าไม่กล้าเข้าใกล้ ดังนั้นการโต้เถียงของเซี่ยเหยาฮวากับฟางชุ่ยฮวาจึงไม่มีใครได้ยิน

ในเวลานี้ก็ได้ยินเสียงร้องไห้โศกเศร้าของฟางชุ่ยฮวา ทุกคนก็ได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจ ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้เช่นกัน

เมื่อเสียงร้องไห้ข้างในเบาลงแล้ว ผู้ใหญ่บ้านเฉินจึงจะกล้ายืดคอแล้วตะโกนขึ้นว่า : “ม่านเฉ่า ข้าได้ให้คนไปเรียกท่านหมอ เจ้าช่วยแต่งตัวให้ท่านแม่ของเจ้าหน่อย ให้นางออกมาก่อน"

"เจ้าค่ะ! "

เซี่ยเหยาฮวาตอบรับขึ้น จากนั้นก็โยนเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้กับฟางชุ่ยฮวา “จะให้ข้าช่วยใส่ไหมท่านไหม? ท่านแม่? ”

“ไม่ ไม่ต้อง"

ฟางชุ่ยฮวาพลางตัวสั่นไปทั้งตัวพลางสวมเสื้อผ้า ทำยังไงก็ไม่สามารถสวมลงไปได้

เซี่ยเหยาฮวาเข้าไปช่วยนาง ทันทีที่มือของนางแตะลงไปบนไหล่ของฟางชุ่ยฮวา ฟางชุ่ยฮวาก็ตกใจจนกระโดดขึ้นทันที “ข้าจะไม่พูดเพ้อเจ้อออกไปแน่นอน! เจ้าอย่าฆ่าข้า! "

เซี่ยเหยาฮวาเก็บรอยยิ้ม พยุงฟางชุ่ยฮวาออกมาจากห้อง

ผู้ใหญ่บ้านเฉินรีบวิ่งเข้ามา “ฮูหยินเที่ยหนิว เถี่ยหนิวกับต้าจู้ พวกเขา——"

“หลิวต้าจู้มันก็เป็นคนเลวที่ทำชั่วทุกอย่าง! มันฉวยโอกาสตอนเถี่ยหนิวเมาหลับไปบุกเข้ามาในเรือนของข้ารักแกข้า! ต่อมาเถี่ยหนิวได้ยินเสียงก็ตื่นขึ้นมาต่อสู้กับมัน แต่กลับถูกมันแทงตาย! ข้าเองก็อยากต่อสู้กับมัน แต่กลับถูกมันตบหลายครั้งจนสลบไป... ไอ้ชั่วหลิวต้าจู้ มันทำลายข้า ทำลายครอบครัวของข้า! "

ฟางชุ่ยฮวาร้องไห้ล้มลงไปกับพื้น เซี่ยเหยาฮวามองนางก็เช็ดน้ำตาไปด้วย หญิงสาวในหมู่บ้านก็พากันพลอยร้องไห้เช่นกัน

“ไม่ถูก! ” แม่นมหลี่ชี้ไปที่เซี่ยเหยาฮวาแล้วตะโกนขึ้น “ถ้าอย่างนั้นหลิวต้าจู้ตาบอดไปแล้วหรือ ปล่อยหญิงสาวแรกรุ่นอย่างนางมาไป แต่กลับไปรังแกหญิงแก่อย่างเจ้าหรือ? ! ”