บทที่ 2

รูม่านตาของเซี่ยเหยาฮวาหดลงทันที วินาทีต่อมามีดทำครัวในมือก็ลอยออกมาจากมือ และตัวนางก็กระโดดลอยขึ้นไปทันที

มีดทำครัวถูกอีกฝ่ายหลบได้ทัน แต่เซี่ยเหยาฮวาก็ไม่ได้พลาดเป้า นางคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายไว้ แล้วออกแรง จากนั้นก็โจมตีด้วยศอกที่รุนแรงถึงชีวิต ศอกของนางโจมตีพลาดเป้า อีกฝ่ายแสร้งทำเป็นโจมตีหลอก จากนั้นก็พลิกตัวหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว เซี่ยเหยาฮวาไล่ตามไป และต่อสู้ปะทะด้วยกันกับอีกฝ่ายในเรือน

หลังจากแลกหมัดกันหลายสิบกระบวนท่า เซี่ยเหยาฮวาก็เห็นช่องโหว่ของอีกฝ่าย นางบีบคอของอีกฝ่ายไว้ ในเวลานี้ ใบหน้าของอีกฝ่ายก็สะท้อนกับแสงจันทร์

กระบวนท่าไม้ตายของเซี่ยเหยาฮวาหยุดลงทันที "เจ้าเองหรือ? ! "

หรงเจิ้งลากนางเข้ามาในอ้อมแขน แล้วพลิกมือจี้กระบี่ไปที่คอของนาง "เจ้ารู้จักข้าหรือ? "

ลมหายใจเย็นเฉียบของชายคนนั้นห้อมล้อมไปทั่วร่างกายของนาง เซี่ยเหยาฮวาก็อดไม่ได้จะรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

นางไม่เพียงแต่รู้จักเขาเท่านั้น แต่ชาติก่อนนางก็ตายด้วยน้ำมือของเขา ไม่สิ คือตายในอ้อมแขนของเขา

หรงเจิ้ง องค์ชายใหญ่ของแคว้นต้าซิง และเป็นเป้าหมายลอบฆ่าของนางในชาติก่อน

นางเป็นนักฆ่ากล้าตายสิบ นอกจากเวลาสองปีของการฝึกฝนแล้ว ก็ต่อสู้พัวพันกับเขามาแปดปี

นางเป็นนักฆ่ากล้าตายที่โดดเด่นมาก หรงเจิ้งเองก็มีฝีวรยุทธสูงส่ง ในชาติก่อนพวกเขาประมือกันนับครั้งไม่ถ้วน ผลัดกันแพ้ชนะอย่างสูสี

นางเคยใช้กระบี่แทงลงบนไหล่ของหรงเจิ้ง และเคยถูกหรงเจิ้งจับตัวได้เพราะถูกเพื่อนหักหลัง

——นั่นเป็นครั้งเดียวที่นางพ่ายแพ้ให้กับเขา

นักฆ่ากล้าตายถูกจับตัวได้ จุดจบไม่ใช่กัดถุงพิษฆ่าตัวตาย ไม่ก็เจ็บปวดตายจากการถูกทรมาน แต่เซี่ยเหยาฮวากลับเป็นข้อยกเว้น

เซี่ยเหยาฮวาถูกหรงเจิ้งขักไว้สิบวัน นางได้เตรียมใจกับการยอมตายไว้แล้ว แต่หรงเจิ้งกลับสอนให้นางรู้จักอักษร ให้นางเรียนหนังสือ นำอาหารและของเล่นใหม่ ๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นในเมืองลั่วจิงมาให้นาง เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมาของเมืองลั่วจิงให้นางฟัง เล่าถึงความตื่นตระหนกของการฆ่าคนครั้งแรกของเขา และความเจ็บปวดตอนที่เห็นพี่น้องคนสนิทที่อยู่เคียงข้างเขามาสิบกว่าปีต้องตายอย่างอนาถต่อหน้าต่อตา…

เขากล่าวกับนางว่า “เดิมทีนางก็เป็นหญิงงาม เหตุใดจึงมาเป็นโจร” แต่กลับไม่ยอมให้คนรอบข้างตำหนินางแม้แต่นิดเดียว เมื่อรู้ว่ายายเฒ่าที่ทำอาหารให้นางพูดจาไม่ดีต่อนาง เขาถึงขั้นลงมือตัดลิ้นของยายเฒ่าคนนั้นด้วยมือของตัวเอง!

ท่านผู้นำของนางกล่าวว่า นางกับหรงเจิ้งคือศัตรูคู่อาฆาตที่ถูกลิขิตมา มีเพียงหรงเจิ้งตาย นางถึงจะมีชีวิตรอด ท่านผู้นำยังบอกอีกว่าหรงเจิ้งมักใช้มีน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้เพื่อดึงดูดใจของผู้คน นางเองก็เห็นด้วย แต่เมื่อตัดแรงจูงใจอื่น ๆ ออกไปแล้ว หรงเจิ้งก็คือคนเดียวในชีวิตยี่สิบเก้าปีอันยาวนานของนางในชาติก่อนที่ออกหน้าช่วยเหลือนาง

กระบี่ตรงคอขยับทันที

สัมผัสเย็นเฉียบของคมกระบี่ทำให้เซี่ยเหยาฮวามีสติกลับมา "เจ้าจะฆ่าข้าหรือ? "

“ตอบคำถามของข้า เจ้ารู้จักข้าหรือ? รู้จักข้าเมื่อไหร่ที่ไหน? ”

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของเขาหล่อเหลา และในแววตาก็แฝงไปด้วยความเมตตาเล็กน้อย แต่ในเบื้องลึกของดวงตากลับเต็มไปการฆ่า

เซี่ยเหยาฮวาสะดุ้งตื่น มีสติกลับมาทันที!

นี่คือหรงเจิ้งในช่วงเวลาที่ต้องอดทนอดกลั้นกับความอัปยศมองใครก็เหมือนเป็นนักฆ่าไปหมดไม่ใช่หรงเจิ้งที่สอนนางอ่านหนังสือ สอนนางเขียนตัวอักษร และออกหน้าแทนนาง

เมื่อชาติก่อน พวกเขาพัวพันกันนานถึงแปดปีเต็ม ๆ พวกเขาต่างรู้จักชีวิตของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี ในช่วงเวลานี้ หรงเจิ้งน่าจะกำลังไล่ตามกลุ่มนักฆ่ากลุ่มหนึ่งอยู่

เซี่ยเหยาฮวาพูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า : “เมื่อสองวันก่อน ข้าเห็นเจ้าถูกคนในชุดดำหลายคนไล่ฆ่าภูเขาชิงถิง”

หรงเจิ้งชะงักทันที “หมาป่าตัวนั้น เจ้าเป็นคนล่อมันมาหรือ? ”

เซี่ยเหยาฮวาได้ตอบว่าใช่ และไม่ได้ตอบว่าไม่ใช่ เพียงจ้องมองเขาแล้วถามย้อนกลับไปว่า : “เจ้าเห็นอะไรไปมากแค่ไหน? ”

สายตาของหรงเจิ้งจ้องมองไปที่ใบหน้าของนาง มุมปากขยับเล็กน้อย “ทั้งหมด เจ้าจะปิดปากข้าหรือ? ”

“ไม่ ข้าไม่มีความสามารถขนาดนั้น”

แม้ปากจะพูดว่าไม่ แต่การกระทำกลับไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย นางลดตัวลงต่ำและหลุดออกจากการควบคุมของเขาทันที และมีดทำครัวในมือก็ฟันลงไปบนตัวของอย่างไม่ลังเล

ชาติก่อนที่นางต่อสู้กับเขาครั้งแรก นางอายุสิบเก้าปี ตอนนั้นนางเหมือนเสือหนุ่มไม่กลัวตาย เพื่อมีชีวิตรอดก็พร้อมจะทุ่มทุกอย่าง ตอนนั้นหรงเจิ้งยังบำเพ็ญโดยไม่ปลงผมอยู่ในวัดหนานฮวา ซึ่งได้รับสมญานามในเมืองลั่วจิงว่า “พระโพธิสัตว์แห่งราชวงศ์”

ตอนที่ยังไม่รู้ถึงความลึกตื้นหน้าบางของกันและกัน ทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด จนกระทั่งสร้างความวุ่นวายถึงพระในวัดเลยจำเป็นต้องหยุดลง

แต่ตอนนี้ นางมีประสบการณ์ลอบสังหารสิบปีแล้ว แต่ขณะที่มือของหรงเจิ้งยังไม่เคยเปื้อนเลือดของใครเลย ใครแพ้ใครชนะดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยนัก

แต่สิ่งที่ทำให้เซี่ยเหยาฮวาประหลาดใจคือ กระบวนท่าและการรับมือของหรงเจิ้งแม้จะไม่ได้สุดยอดเหมือนในชาติก่อน แต่ทุกกระบวนท่าก็เต็มไปด้วยความยืดหยุ่น คล่องตัว ผ่านไปหลายสิบกระบวนท่า นางก็ไม่สามารถได้เปรียบเขามากนัก

ไม่มีประโยชน์ที่จะต่อสู้อีกต่อไป

เซี่ยเหยาฮวาแสร้งออกกระบวนท่าหลอกและถอยหลังไปหลายก้าว

“ข้ารู้ว่าใครต้องการฆ่าเจ้า”

“ข้าจะไม่ยุ่งเรื่องของเจ้า”

ทั้งสองถอยออกพร้อมกัน และพูดออกมาพร้อมกัน พูดจบก็ต่างเลิกคิ้วมองกันหน้ากัน

หลังจากจ้องตากันครู่หนึ่ง ความเมตตาที่แฝงอยู่ในแววตาของหรงเจิ้งก็ค่อย ๆ จางหายไป และถูกแทนที่ด้วยความสงสัยและระมัดระวัง “คือใคร? ”

“ก่อนที่ข้าข้ากับฟางชุ่ยฮวาจะกลับไปยังจวนหยงหนิงโหวอย่างปลอดภัย ความลับนี้จะเป็นเครื่องมือป้องกันชีวิตของข้า แน่นอน หากเจ้ายินดีช่วยคุ้มครองข้าอย่างลับ ๆ ข้าก็จะมอบของขวัญอันน่าประหลาดใจให้เจ้าอีกชิ้น”

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจำเป็นต้องรับการปกป้องจากข้า”

“ข้าก็คงไม่สามารถฆ่าคนกลางวันแสกๆ ได้หรอก”

ภายใต้แสงจันทร์ หรงเจิ้งในชุดยาวสีขาวนวล ดูสง่างามราวกับไม่ใช่คนธรรมดา ใบหน้าของเขาถูกเงาบดบังเซี่ยเหยาฮวาไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้ชัดเจน เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงของเขาดังขึ้น “เจ้าเป็นใครกันแน่? ”

“ข้าคือหลี่ม่านเฉา บุตรสาวของฮูหยินเอกที่ถูกสับเปลี่ยนตัวตั้งแต่แรกเกิด”

นี่คือชื่อที่สามีภรรยาตระกูลตระกูลหลี่ตั้งให้นาง ในชาติก่อนชื่อนี้ติดตัวนางนานยี่สิบสี่ปีเต็ม ๆ จนกระทั่งนางถูกหรงเจิ้งจับตัวได้ เขาสอนให้นางเขียนคำว่า “เหยาฮวา” สองตัวอักษรนี้

เขาบอกว่า นางก็เหมือนกับสองตัวอักษรนี้ เป็นดั่งดอกไม้แห่งสวรรค์ เป็นหยกงามล้ำค่า ไม่มีทางเป็นเพียงวัชพืชข้างทางอย่างแน่นอน

“หลี่ม่านเฉา” หรงเจิ้งทำเสียงจิ ๆ ในแววตามีอารมณ์ไม่ชัดเจน“ไข่มุกแท้กลับกลายเป็นวัชพืช วัชพืชข้างทางกลับถูกยกให้เป็นไข่มุกจวนหยงหนิงโหวนี่...ช่างน่าสนใจจริง ๆ ”

เซี่ยเหยาฮวายิ้ม “ต่อไป จวนหยงหนิงโหวนี้จะยิ่งน่าสนใจมากขึ้น”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะคอยแล้วกัน ดูว่าจวนหยงหนิงโหวนี้จะน่าสนุกได้สักแค่ไหน”

"จะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน"

เซี่ยเหยาฮวาเก็บกวาดสถานที่เล็กน้อย จากนั้นก็เข้าไปในโรงเก็บฟืน

นางมุดเข้าไปในกองฟืน มัดแขนขาของตัวเองไว้ สุดท้ายก็ส่งยิ้มให้เขา “ตอนออกไปก็รบกวนลงกุญแจด้วย”

มองท่าทางการมัดอย่างชำนาญของนาง แววตาของหรงเจิ้งก็เย็นเยือกมากขึ้นไม่น้อย "ผู้หญิงคนนั้น ทำไมเจ้าไม่ฆ่าทิ้งซะ? "

“ข้ากำลังจะกลับจวนเพื่อไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับท่านพ่อท่านแม่ ข้าคิดว่า แม่บุญธรรมของข้าก็คงจะอยากพบกับลูกสาวแท้ ๆ ของนางเช่นกัน”

“คุณหนูเซี่ยจะต้อง ‘ขอบคุณ’ ในความใส่ใจของเจ้าแน่ ๆ ”

"ข้าก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น"

อาศัยแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา หรงเจิ้งกำลังจ้องมองนาง

นางผอมมาก จากรูปร่างของนางก็ดูเหมือนเด็กอายุสิบสองสิบสามปี ใบหน้าของนางเล็กเพียงครึ่งฝ่ามือเขาเท่านั้น คางแหลม ผิวหน้าซีดเหลืองซูบผอม แต่มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่เปล่งประกายจนน่ากลัว ก็เย็นชาจนน่าขนลุก

ดูคล้ายกับหมาป่าหิวโหยตัวนั้นในภูเขาชิงถิงเมื่อสองวันก่อนที่กัดคอเหล่านักฆ่าจนขาดในพริบตา

เขาหยิบผ้าขนหนูยัดเข้าปากของนาง เมื่อออกไปแล้วก็ลงกุญแจประตูทันที

หลังจากออกจากตระกูลหลี่ หรงเจิ้งก็เรียกผู้ติดตามคนสนิทมา “เสิ่นหยู เจ้าไปสืบเรื่องของจวนหยงหนิงโหวหน่อย”