บทที่ 1604

แม้แต่น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ความรู้สึกเปลี่ยนไป

เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ

แม้ว่าหวังหยวนจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขา แต่กลับไม่ได้ใส่ใจ กลับยิ้มแย้มแจ่มใส ขณะกล่าวต่อว่า “เพราะว่าผู้คนจากซานไว่ซานได้เคลื่อนไหวแล้วอย่างไรเล่าขอรับ”

“แม้กระทั่งแทรกแซงเรื่องราวระหว่างราชวงศ์ทั้งสอง”

“ข้ากังวลว่าพวกเขาจะมีแผนการอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องไว้หน้าพวกเขาอีกต่อไปขอรับ”

“ไม่สู้ฉีกหน้ากันไปเลยดีกว่า ท่านเสวี่ยโส่วจุนคิดเห็นอย่างไรขอรับ?”

เมื่อพูดจบ สายตาของหวังหยวนก็จับจ้องไปที่เสวี่ยโส่วจุน

แม้ว่าเขาจะเป็นเสวี่ยโส่วจุนที่สูงส่ง แต่หวังหยวนก็ไม่มีความเกรงกลัวหรือความกังวลใด ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

เพราะอย่างไรเสีย ตนก็ไม่ได้ถูกคนอื่นควบคุมอยู่ดี แล้วมีอะไรจะต้องหวาดกลัว?

เสวี่ยโส่วจุนมีสีหน้าเคร่งขรึมขณะกล่าวว่า “เจ้ามีหลักฐานอะไรมาพูดเช่นนี้?”

คำพูดเช่นนี้ไม่สามารถพูดมั่วได้ ไม่เช่นนั้นจะก่อให้เกิดความวุ่นวายระหว่างเทียนไว่เทียนและซานไว่ซาน หากเกิดการต่อสู้ขึ้นมา ผลลัพธ์คงจะเลวร้ายอย่างคาดไม่ถึง!

เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นขึ้น

แม้ว่าเขาจะเป็นเสว