Share
บทที่ 1612
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1613
“เจ้าเด็กไร้เดียงสา! เจ้าช่างโอหังยิ่งนัก!”“การประลองยุทธ์ระหว่างซานไว่ซานและเทียนไว่เทียนนั้นถูกกำหนดไว้ตั้งแต่หลายร้อยปีก่อนแล้ว ในช่วงหลายร้อยปีมานี้ ทั้งสองฝ่ายต่างก็ยังคงสืบทอดธรรมเนียมนี้มาโดยตลอด!”“เจ้าเพิ่งเข้ามาเป็นเขยของเทียนไว่เทียนเพียงไม่นาน กลับกล้ามาวิพากษ์วิจารณ์การประลองยุทธ์เช่นนี้หรือ?”“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? เพียงแค่คำพูดของเจ้าจะทำให้การประลองยุทธ์ถูกยกเลิกได้เช่นนั้นหรือ?”“เจ้าคงประเมินค่าตัวเองสูงเกินไปแล้วกระมัง?”ผู้นำตระกูลหลูแห่งฟ่านหยางโกรธจนหน้าเขียวคล้ำ ชี้หน้าหวังหยวนแล้วด่าทออย่างรุนแรง!คำพูดของเขานั้นเฉียบคม!ผู้คนในที่นั้นต่างก็พากันเห็นด้วย แสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับหวังหยวนเลยท้ายที่สุด คำพูดของเขานั้นก็ช่างน่าขันยิ่งนัก แล้วจะให้พวกเขาไปให้ค่าได้อย่างไร?เทียนไว่เทียนอันยิ่งใหญ่จะต้องให้เด็กหนุ่มจากโลกมนุษย์มาชี้นิ้วสั่งการหรือ?ยิ่งไปกว่านั้น เขายังต้องการทำลายกฎเกณฑ์ที่พวกเขากำหนดไว้ตั้งแต่ร้อยปีก่อน แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้!“เจ้าเด็กไร้เดียงสาเอ๋ย! ข้ารู้ว่าเจ้ามีอิทธิพลในโลกมนุษย์อยู่บ้าง ได้ยินมาว่ายังมีกองกำลัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1614
“แต่เจ้าดูสิว่าตอนนี้เจ้ากลายเป็นอะไรไปแล้ว? ถูกผู้ชายจากโลกมนุษย์สั่งการตามใจชอบหรือ? ช่างทำให้เทียนไว่เทียนเราเสื่อมเสียชื่อเสียงยิ่งนัก!”ผู้นำตระกูลหลี่แห่งหล่งซีพูดขึ้นอย่างดุดัน เขาอยากจะเข้าไปขวางทางหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงไว้ แต่กลับไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้นเพราะผู้นำตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงคือตัวอย่างที่ดีที่สุด“หึ!”หวังหยวนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา ก่อนจะหยิบปืนคาบศิลาออกจากอกอย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่ตระกูลหลี่แห่งหล่งซีที่กำลังพูดอยู่!“หวังหยวน! เจ้าอย่าได้ทำอะไรหุนหันพลันแล่น!”“รีบวางอาวุธในมือของเจ้าลงเดี๋ยวนี้!”“เมื่อครู่นี้เจ้าได้ทำร้ายตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงไปแล้ว หากเจ้าทำร้ายตระกูลหลี่แห่งหล่งซีอีก แม้ว่าท่านเสวี่ยโส่วจุนจะปกป้องเจ้า เจ้าก็อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ในวันนี้ได้!”“พวกเราจะต้องใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็จะต้องลงโทษเจ้าให้ได้!”ตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยางพูดอย่างเย็นชาบรรยากาศในห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยความตึงเครียดและอึดอัดขึ้นมาทันที!ขณะที่เสวี่ยโส่วจุนยังคงนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาหวังหยวนหันหน้ากลับมาอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1615
ผู้นำตระกูลหวังแห่งหลานยากัดฟันแน่นจนแทบจะหัก แต่ก็ทำได้เพียงเฝ้ามองหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงจากไปต่อหน้าต่อตาบรรดาตระกูลอื่น ๆ เองก็เช่นกัน ต่างก็พากันนิ่งงันด้วยความไม่พอใจ มีเพียงตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนเท่านั้นที่รู้สึกปลาบปลื้มใจ!เขาหวังจากใจอยู่แล้วว่าหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงจะสามารถจากไปเช่นนี้ เพื่อจะได้ตบหน้าบรรดาผู้อื่นให้สาแก่ใจ!บัดนี้หวังหยวนเองก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง แถมยังทำสำเร็จจริง ๆ เสียด้วย ช่างน่าประทับใจ!เด็กคนนี้สามารถสั่งสอนได้!“เราจะปล่อยให้เขาจากไปเช่นนี้หรือ?”“เด็กคนนี้มีอาวุธลับอยู่ในมือ และอาวุธลับนั้นทรงพลังอย่างยิ่ง!” “แต่เขาทำร้ายผู้นำตระกูลเซียวแห่งหลานหลิง และผู้นำตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยาง นี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่งสำหรับพวกเรา!”“เสวี่ยโส่วจุน ตอนนี้ท่านควรจะให้คำอธิบายแก่เราได้แล้วหรือยัง?”“คนทั้งหลายกล่าวกันว่าลูกเขยก็เหมือนลูกชายครึ่งหนึ่ง บัดนี้เขาถือว่าเป็นคนของตระกูลเสวี่ยแล้วใช่หรือไม่?”ตระกูลหวังแห่งหลานยาเอ่ยถามเสวี่ยโส่วจุนจัดการหวังหยวนไม่ได้ แล้วจะจัดการเสวี่ยโส่วจุนไม่ได้ด้วยหรือ?แม้แปดตระกูลใหญ่จะไม่ได้เป็นสายเลือด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1616
“พวกท่านต้องการเห็นตระกูลที่บรรพบุรุษสร้างขึ้นด้วยความยากลำบากต้องมาพังทลายลงเช่นนี้หรือ?”คำพูดของเสวี่ยโส่วจุนชี้ไปยังจุดสำคัญของปัญหาโดยตรง และยังแทงใจดำของทุกคน!เทียนไว่เทียนและซานไว่ซานมีประวัติศาสตร์อันยาวนานถึงหลายร้อยปี ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเสวี่ยหรือแปดตระกูลใหญ่ หรือแม้กระทั่งตระกูลใหญ่ตระกูลอื่น ๆ ล้วนแต่เป็นรากฐานที่บรรพบุรุษของพวกเขาสร้างขึ้นด้วยความยากลำบากมาหลายชั่วอายุคนทั้งสิ้น! หากสิ่งเหล่านี้ถูกทำลายลงในมือของพวกเขา พวกเขาก็จะกลายเป็นคนบาปตลอดกาล!แม้ว่าในภายหลังจะไปถึงปรโลก และได้พบกับบรรพบุรุษ พวกเขาก็คงจะไม่มีหน้าไปเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษได้ใช่หรือไม่?ดังที่เสวี่ยโส่วจุนคาดการณ์ไว้ ความโกรธของทุกคนลดลงอย่างมาก ในชั่วขณะหนึ่ง แม้แต่ตระกูลหวังแห่งหลานยาเองก็ไม่ได้เอ่ยคำใด“เอาเวลาไปรักษาบาดแผลให้พวกเขาทั้งสองก่อน”“ข้าเห็นว่าพวกเขาบาดเจ็บสาหัส คงต้องใช้เวลาพักฟื้นสักระยะ”เสวี่ยโส่วจุนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา สายตาจับจ้องไปที่ผู้นำตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงและผู้นำตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยางดังที่เสวี่ยโส่วจุนกล่าว พวกเขาทั้งสองเจ็บปวดจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว...หากพวกเขาไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1617
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะรีบไปพบกับหวังหยวนเดี๋ยวนี้”ผู้นำตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนรีบรับคำ และรีบเดินออกไปนอกประตูทันที ในขณะเดียวกัน หวังหยวนพาเสวี่ยเชียนหลงมาถึงปากทางเข้าเทียนไว่เทียนแล้ว“มองอีกสักครั้งสองครั้งเถิด ครั้งนี้เมื่อเราจากไปจากที่นี่ คงอีกนานกว่าจะได้กลับมา”“แน่นอนว่าหากไม่มีอะไรผิดพลาด ข้าก็ไม่อยากจะมาเหยียบที่นี่อีกตลอดชีวิต”“ยังเรียกว่าเทียนไว่เทียนอีกหรือ ช่างเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงตัวเองโดยแท้!”“สถานที่ที่เต็มไปด้วยความสกปรกมัวหมอง ข้าอยู่ก็ปวดหัวแล้ว!”หวังหยวนโอบไหล่แล้วฮึดฮัดสองสามคำ หากไม่ใช่เพราะเสวี่ยเชียนหลง เขาคงไม่อยากมองหน้าเสวี่ยโส่วจุนด้วยซ้ำ!ผู้ใดเล่าจะยอมให้บุตรสาวของตนไปประลองเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายได้?คนทั้งปฐพีล้วนมีเงามัวหมองเท่ากัน!เสวี่ยเชียนหลงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่แสดงอาการอาลัยอาวรณ์ออกมาเล็กน้อย อย่างไรเสียที่แห่งนี้ก็คือบ้านของนาง เป็นสถานที่ที่นางเติบโตมา ตลอดหลายปีมานี้ นางไม่เคยจากเทียนไว่เทียนไปเลยแต่คราวนี้เพิ่งจะเข้าสู่แดนโลกมนุษย์ก็ได้พบกับหวังหยวนและต่อมาก็เกิดเรื่องราวมากมายเช่นนี้...“ช้าก่อน! อย่าเพิ่งไป!”ขณะที่หว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1618
แม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะไม่ใช่เพื่อนกัน แต่หลังจากที่เกิดเรื่องราวหลายอย่างขึ้น ทั้งสองก็ได้กลายเป็นดั่งพี่น้องกันแล้วนับว่าเป็นคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อน แล้วก็มาสนิทกันภายหลังดูจากสถานการณ์นี้แล้ว ทั้งสองคนกำลังจะเตรียมลงมือต่อสู้กันอีกครั้งอย่างชัดเจนเช่นนั้นนางจะช่วยใครดี?เป็นคำถามที่ทำให้รู้สึกยากลำบากใจจริง ๆ!“แค่ก แค่ก”ขณะที่ทุกคนกำลังอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เสียงไอแผ่วเบาก็ดังขึ้น จากนั้นผู้นำตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนก็เดินเข้ามา แล้วมายืนตรงหน้าของทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว“ท่านพ่อ! ท่านไม่ได้สั่งให้ข้ามาเชิญเขากลับไปหรอกหรือขอรับ?”“เหตุใดท่านจึงมาด้วยตนเอง?”“หรือว่าท่านกังวลว่าข้าจะทำภารกิจไม่สำเร็จ?”เจิ้งอู๋หมิ่นยืนกอดอกพูดว่า “ข้าเพิ่งจะอธิบายเจตนาของข้าให้เขาฟังไปเมื่อครู่ หากวันนี้เขาไม่ติดตามเราไปด้วย ข้าก็จะไม่ยอมปล่อยให้ไปหรอกขอรับ!”“อย่างมากก็แค่เราทั้งสองจะยื้อเวลาอยู่ที่นี่ไปเรื่อย ๆ!”“แม้ว่าเขาจะมีปืนคาบศิลาอยู่ในมือ แต่ข้าก็ไม่เชื่อหรอกขอรับว่าเขาจะลงมือกับข้า!”ไม่รู้ว่าเขาเอาความมั่นใจมาจากไหนหวังหยวนกลอกตาใส่เขาแต่ก็ไม่ได้โต้เถียงกับเจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1619
“นั่นก็เป็นเรื่องของพวกท่าน ข้าไม่คิดจะยุ่งเกี่ยว”“เอาเป็นว่าข้าได้แสดงความคิดออกไปหมดแล้ว ส่วนในอนาคตพวกท่านจะทำอย่างไรนั้น เป็นเรื่องของพวกท่านทั้งสิ้น ไม่เกี่ยวข้องกับข้า”หวังหยวนยักไหล่อย่างไม่สนใจผู้นำตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนที่อยู่ตรงหน้าเมื่อสักครู่นี้แท้จริงแล้วเขาได้เปลี่ยนความตั้งใจแล้ว แต่เขากลับสังเกตเห็นผู้นำตระกูลหวังแห่งหลานยาซ่อนตัวอยู่ที่หัวมุมถนนผู้คนจากแปดตระกูลใหญ่ไม่มีใครเป็นคนดี เขาขี้เกียจจะคบค้าสมาคมด้วย เกรงว่าจะนำหายนะมาสู่ตัวกลับไปใช้ชีวิตสุขสบายในโลกมนุษย์ยังดีเสียกว่าอย่างไรเสีย เรื่องราวในซานไว่ซานนั้นก็มีผู้คนจากเทียนไว่เทียนคอยถ่วงสมดุลอยู่ คนพวกนี้ล้วนเห็นแก่ตัว จะไม่มีวันยอมให้ใครทำลายความสมดุลนี้ได้“สหายน้อย เมื่อครู่เจ้าไม่ได้พูดเช่นนี้...”“เราสามารถพูดคุยกันต่อได้...”ผู้นำตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนรีบเอ่ยปากแต่หวังหยวนไม่ได้ให้โอกาสเขาพูดเลย เขาหันหลังจูงมือเสวี่ยเชียนหลงจากไปณ เทียนไว่เทียน ในห้องโถงใหญ่“ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ให้เกียรติท่านเลยสินะ?”เมื่อเสวี่ยโส่วจุนเห็นผู้นำตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนที่หน้าตาหมองหม่นก็หัวเราะออกมา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1620
“ท่านคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่นักหรืออย่างไร?”แม้ว่าทั้งสองจะกลายเป็นดั่งพี่น้องกันแล้ว แต่เจิ้งอู๋หมิ่นก็ยังคงมีท่าทีหยอกเย้าหวังหยวนทำหน้ามุ่ยใส่เขา จากนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกายเจิ้งอู๋หมิ่นมีฝีมือพอสมควร หากสามารถเข้าร่วมกับหมู่บ้านต้าหวังได้ ก็จะเป็นประโยชน์กับเขาในหลายด้าน!“ตัดสินใจแล้วจริงหรือว่าจะติดตามข้าไป?”“แล้วจะอธิบายกับบิดาของเจ้าอย่างไร?”หวังหยวนถามขึ้นอย่างช้า ๆเจิ้งอู๋หมิ่นหัวเราะออกมาและพูดว่า “เหตุผลที่ข้าติดตามท่านไปด้วยนั้น ก็ล้วนเป็นความตั้งใจของบิดาข้าทั้งสิ้น”“เขาเบื่อหน่ายกับชีวิตในเทียนไว่เทียนมานานแล้ว”“แต่เนื่องจากสถานะที่มีอยู่ รวมถึงภาระหน้าที่บนบ่า จึงไม่สามารถออกจากเทียนไว่เทียนได้โดยง่าย”“การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจส่งผลกระทบต่อส่วนรวมได้ แต่ข้ากับเขานั้นต่างกัน ข้าเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ฟ้ากว้างแผ่นดินใหญ่ อยากไปที่ไหนก็ไปได้ ไม่มีใครสามารถควบคุมข้าได้!”“ดังนั้นเขาจึงให้ข้ารีบตามท่านมา จากนั้นก็ติดตามท่านไปด้วย!”“ถือโอกาสเป็นการไปฝึกฝนในโลกมนุษย์”ขณะที่พูด เจิ้งอู๋หมิ่นก็เดินมาอยู่ตรงหน้าหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลง“เมื่อเป็นเช่นนี
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1629
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1628
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1627
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1626
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1625
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1624
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1623
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1622
