เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1608
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1609
เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยวน ตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนก็หัวเราะตามไปด้วยดูแล้วทั่วทั้งเทียนไว่เทียน คนที่กล้าพูดกับคนในแปดตระกูลใหญ่เช่นนี้คงมีเพียงหวังหยวนเท่านั้นช่างเป็นเด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์อย่างแท้จริงแต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาคงจะย่ำแย่ลงไปอีก...ตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนกลับไม่กังวลเรื่องนี้ แม้ว่าสุดท้ายจะตกลงกันไม่ได้ คนในแปดตระกูลใหญ่ก็คงไม่กล้าทำร้ายหวังหยวน เพราะเขาคือลูกเขยของเสวี่ยโส่วจุน!หากเรื่องราวบานปลายจนแก้ไขไม่ได้ ทุกคนย่อมต้องเสียหน้า ไม่เป็นผลดีกับใครเลย“ปัง!”ทันทีที่เสียงนั้นเงียบลงก็เห็นคนตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงตบโต๊ะอย่างแรง แล้วลุกขึ้นยืนจ้องหวังหยวนอย่างดุร้าย!เขาชี้ไปที่หวังหยวนแล้วตะโกนด่าว่า “เจ้าเป็นใครกัน? กล้ามาพูดกับพวกเราเช่นนี้เลยหรือ? เจ้าช่างรนหาที่ตายเสียจริง!”“เจ้ากล้าเปรียบเทียบพวกข้าเป็นสุนัขเชียวหรือ?”“ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!”ทุกคนพากันเห็นด้วย แสดงให้เห็นว่าต้องการร่วมมือกันปราบปรามหวังหยวนในขณะที่หวังหยวนกอดอก แล้วยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างพลางพูดอย่างไม่แยแสว่า “ข้าเป็นใครไม่ใช่เรื่องของท่าน และหากพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1610
ตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงมีสถานะสูงส่งเช่นนี้ ก็เพราะความแข็งแกร่งของตนเอง!วิทยายุทธ์นั้นฝึกฝนจนถึงขั้นสมบูรณ์แบบแล้วเขายกฝ่ามือขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วโจมตีไปที่ใบหน้าของหวังหยวน!น่าเกรงขามยิ่งนัก!หากถูกโจมตีเข้าแล้วล่ะก็ แม้ว่าหวังหยวนจะมีเก้าชีวิต ก็คงจะบาดเจ็บสาหัสจนถึงขั้นพิการ!แต่หวังหยวนกลับไม่กังวลใจ เขาหยิบปืนคาบศิลาออกมาจากกระเป๋าอย่างใจเย็น แล้วเล็งไปที่คนตระกูลเซียวแห่งหลานหลิง!“มีเพียงแค่อาวุธซ่อนเร้นไร้ประโยชน์เช่นนี้ ยังคิดจะทำร้ายข้าหรือ?”“ช่างน่าขันยิ่งนัก!”“ปัง!”ทันทีที่เขาพูดจบก็เห็นหวังหยวนเหนี่ยวไกปืน ฝ่ามือของคนตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงก็มีรูปรากฏขึ้นมา!“อ๊าก!”คนตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงร้องเสียงหลง รีบถอยหลังหนีไปสองก้าว แล้วจ้องมองหวังหยวนอย่างดุร้าย“เจ้าถืออะไรอยู่ในมือ?”“เหตุใดอาวุธลับชิ้นนี้ถึงได้โจมตีเร็วมาก มิหนำซ้ำยังมีพลังทำลายล้างมหาศาลเช่นนี้อีก?”เดิมทีเขาตั้งใจจะหลบอาวุธในมือของหวังหยวน จากนั้นจึงลงมือฆ่าหวังหยวน!แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้จึงทำให้เขาต้องอับอายเช่นนี้กระสุนเพียงนัดเดียวก็ทะลุฝ่ามือของเขาได้!ท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1611
“พอแล้ว! ท่านทั้งหลายอย่าโต้เถียงกันอีกเลย!”“พวกท่านล้วนเป็นพวกพ้องกันเอง เหตุใดจึงทำให้เรื่องราวบานปลายเช่นนี้เล่า?”“ท่านทั้งหลายไม่รู้สึกขบขันกันบ้างหรือ?”ขณะที่หวังหยวนและคนตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงกำลังเผชิญหน้ากันอยู่นั้น เสวี่ยโส่วจุนก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นก่อนนับเป็นการช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้กับคนตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงบัดนี้คนตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงอยู่ในภาวะเสียเปรียบ หากยังคงโต้เถียงต่อไป ผู้ที่ต้องสูญเสียย่อมเป็นเขาทว่าในใจของเสวี่ยโส่วจุนกลับเปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจตลอดเวลาที่ผ่านมา ผู้คนจากแปดตระกูลใหญ่ล้วนทำตัวอยู่เหนือกว่าเขาเสมอ แม้กระทั่งยังกลั่นแกล้งเขาอยู่เนือง ๆ บัดนี้มีคนปรากฏตัวขึ้นมาคานอำนาจพวกเขาเสียที!และคนผู้นั้นก็คือลูกเขยของเขาเองแต่ก็ไม่สามารถแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งนัก เพราะเกรงว่าในภายภาคหน้าจะพบหน้ากันได้ลำบากคนตระกูลหวังแห่งหลานยาจึงกล่าวขึ้นว่า “ในเมื่อเสวี่ยโส่วจุนได้กล่าวเช่นนี้แล้วก็อย่าขวางเขาต่อไปเลย”ตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงจ้องมองหวังหยวนด้วยสายตาอาฆาต ก่อนจะถอยไปยืนอยู่ด้านข้างหวังหยวนขมวดคิ้วดูเหมือนว่าสถานการณ์ในเทียนไว่เทียนก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1612
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีผู้ใดกล้าพูดจาหยาบคายต่อหน้าเขา!หวังหยวนกลับกลั่นแกล้งเขาอยู่เสมอ น่าชิงชังยิ่งนัก!เสวี่ยโส่วจุนหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา“หวังหยวน บัดนี้คนจากแปดตระกูลใหญ่ได้มารวมตัวกันที่นี่แล้ว พวกเราถือเป็นแกนหลักของเทียนไว่เทียน หากมีเรื่องราวใดก็จงกล่าวออกมาเถิด”จุดประสงค์ที่หวังหยวนมาที่นี่ก็เพื่อรวมตัวกับพวกเขาเพื่อต่อสู้กับคนจากซานไว่ซานบัดนี้เมื่อเสวี่ยโส่วจุนได้กล่าวเช่นนี้และได้ให้ทางออกแก่เขาแล้ว เขาก็ไม่สามารถทำตัวเย่อหยิ่งต่อไปได้อีก ไม่เช่นนั้นก็จะไม่เป็นผลดีต่อเสวี่ยโส่วจุนหากทำให้เรื่องราวบานปลาย ในที่สุดก็จะกลายเป็นสถานการณ์ที่ทั้งสองฝ่ายต้องพ่ายแพ้เมื่อสายตาของผู้คนต่างมุ่งมาที่เขา หวังหยวนจึงกล่าวว่า “ข้ามาจากแดนโลกมนุษย์ และบัดนี้แดนโลกมนุษย์ได้เกิดความโกลาหลแล้ว แม้ว่าขณะนี้จะเป็นสถานการณ์แบบสามเส้าอยู่ แต่ราชวงศ์ต้าเป่ยก็ได้ยกทัพไปโจมตีต้าเย่แล้ว!”“เดิมทีข้าไม่คิดจะแทรกแซงเรื่องราวของทั้งสองอาณาจักร แต่บัดนี้คนจากซานไว่ซานได้เข้ามาแทรกแซงด้วย ข้าสืบหาข้อมูลมาอย่างลับ ๆ จนพบว่าการเปลี่ยนแปลงของต้าเป่ยล้วนเกิดขึ้นเพราะซือถูอวี่!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1613
“เจ้าเด็กไร้เดียงสา! เจ้าช่างโอหังยิ่งนัก!”“การประลองยุทธ์ระหว่างซานไว่ซานและเทียนไว่เทียนนั้นถูกกำหนดไว้ตั้งแต่หลายร้อยปีก่อนแล้ว ในช่วงหลายร้อยปีมานี้ ทั้งสองฝ่ายต่างก็ยังคงสืบทอดธรรมเนียมนี้มาโดยตลอด!”“เจ้าเพิ่งเข้ามาเป็นเขยของเทียนไว่เทียนเพียงไม่นาน กลับกล้ามาวิพากษ์วิจารณ์การประลองยุทธ์เช่นนี้หรือ?”“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? เพียงแค่คำพูดของเจ้าจะทำให้การประลองยุทธ์ถูกยกเลิกได้เช่นนั้นหรือ?”“เจ้าคงประเมินค่าตัวเองสูงเกินไปแล้วกระมัง?”ผู้นำตระกูลหลูแห่งฟ่านหยางโกรธจนหน้าเขียวคล้ำ ชี้หน้าหวังหยวนแล้วด่าทออย่างรุนแรง!คำพูดของเขานั้นเฉียบคม!ผู้คนในที่นั้นต่างก็พากันเห็นด้วย แสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับหวังหยวนเลยท้ายที่สุด คำพูดของเขานั้นก็ช่างน่าขันยิ่งนัก แล้วจะให้พวกเขาไปให้ค่าได้อย่างไร?เทียนไว่เทียนอันยิ่งใหญ่จะต้องให้เด็กหนุ่มจากโลกมนุษย์มาชี้นิ้วสั่งการหรือ?ยิ่งไปกว่านั้น เขายังต้องการทำลายกฎเกณฑ์ที่พวกเขากำหนดไว้ตั้งแต่ร้อยปีก่อน แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้!“เจ้าเด็กไร้เดียงสาเอ๋ย! ข้ารู้ว่าเจ้ามีอิทธิพลในโลกมนุษย์อยู่บ้าง ได้ยินมาว่ายังมีกองกำลัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1614
“แต่เจ้าดูสิว่าตอนนี้เจ้ากลายเป็นอะไรไปแล้ว? ถูกผู้ชายจากโลกมนุษย์สั่งการตามใจชอบหรือ? ช่างทำให้เทียนไว่เทียนเราเสื่อมเสียชื่อเสียงยิ่งนัก!”ผู้นำตระกูลหลี่แห่งหล่งซีพูดขึ้นอย่างดุดัน เขาอยากจะเข้าไปขวางทางหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงไว้ แต่กลับไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้นเพราะผู้นำตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงคือตัวอย่างที่ดีที่สุด“หึ!”หวังหยวนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา ก่อนจะหยิบปืนคาบศิลาออกจากอกอย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่ตระกูลหลี่แห่งหล่งซีที่กำลังพูดอยู่!“หวังหยวน! เจ้าอย่าได้ทำอะไรหุนหันพลันแล่น!”“รีบวางอาวุธในมือของเจ้าลงเดี๋ยวนี้!”“เมื่อครู่นี้เจ้าได้ทำร้ายตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงไปแล้ว หากเจ้าทำร้ายตระกูลหลี่แห่งหล่งซีอีก แม้ว่าท่านเสวี่ยโส่วจุนจะปกป้องเจ้า เจ้าก็อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ในวันนี้ได้!”“พวกเราจะต้องใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็จะต้องลงโทษเจ้าให้ได้!”ตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยางพูดอย่างเย็นชาบรรยากาศในห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยความตึงเครียดและอึดอัดขึ้นมาทันที!ขณะที่เสวี่ยโส่วจุนยังคงนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาหวังหยวนหันหน้ากลับมาอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1615
ผู้นำตระกูลหวังแห่งหลานยากัดฟันแน่นจนแทบจะหัก แต่ก็ทำได้เพียงเฝ้ามองหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงจากไปต่อหน้าต่อตาบรรดาตระกูลอื่น ๆ เองก็เช่นกัน ต่างก็พากันนิ่งงันด้วยความไม่พอใจ มีเพียงตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนเท่านั้นที่รู้สึกปลาบปลื้มใจ!เขาหวังจากใจอยู่แล้วว่าหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงจะสามารถจากไปเช่นนี้ เพื่อจะได้ตบหน้าบรรดาผู้อื่นให้สาแก่ใจ!บัดนี้หวังหยวนเองก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง แถมยังทำสำเร็จจริง ๆ เสียด้วย ช่างน่าประทับใจ!เด็กคนนี้สามารถสั่งสอนได้!“เราจะปล่อยให้เขาจากไปเช่นนี้หรือ?”“เด็กคนนี้มีอาวุธลับอยู่ในมือ และอาวุธลับนั้นทรงพลังอย่างยิ่ง!” “แต่เขาทำร้ายผู้นำตระกูลเซียวแห่งหลานหลิง และผู้นำตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยาง นี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่งสำหรับพวกเรา!”“เสวี่ยโส่วจุน ตอนนี้ท่านควรจะให้คำอธิบายแก่เราได้แล้วหรือยัง?”“คนทั้งหลายกล่าวกันว่าลูกเขยก็เหมือนลูกชายครึ่งหนึ่ง บัดนี้เขาถือว่าเป็นคนของตระกูลเสวี่ยแล้วใช่หรือไม่?”ตระกูลหวังแห่งหลานยาเอ่ยถามเสวี่ยโส่วจุนจัดการหวังหยวนไม่ได้ แล้วจะจัดการเสวี่ยโส่วจุนไม่ได้ด้วยหรือ?แม้แปดตระกูลใหญ่จะไม่ได้เป็นสายเลือด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1616
“พวกท่านต้องการเห็นตระกูลที่บรรพบุรุษสร้างขึ้นด้วยความยากลำบากต้องมาพังทลายลงเช่นนี้หรือ?”คำพูดของเสวี่ยโส่วจุนชี้ไปยังจุดสำคัญของปัญหาโดยตรง และยังแทงใจดำของทุกคน!เทียนไว่เทียนและซานไว่ซานมีประวัติศาสตร์อันยาวนานถึงหลายร้อยปี ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเสวี่ยหรือแปดตระกูลใหญ่ หรือแม้กระทั่งตระกูลใหญ่ตระกูลอื่น ๆ ล้วนแต่เป็นรากฐานที่บรรพบุรุษของพวกเขาสร้างขึ้นด้วยความยากลำบากมาหลายชั่วอายุคนทั้งสิ้น! หากสิ่งเหล่านี้ถูกทำลายลงในมือของพวกเขา พวกเขาก็จะกลายเป็นคนบาปตลอดกาล!แม้ว่าในภายหลังจะไปถึงปรโลก และได้พบกับบรรพบุรุษ พวกเขาก็คงจะไม่มีหน้าไปเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษได้ใช่หรือไม่?ดังที่เสวี่ยโส่วจุนคาดการณ์ไว้ ความโกรธของทุกคนลดลงอย่างมาก ในชั่วขณะหนึ่ง แม้แต่ตระกูลหวังแห่งหลานยาเองก็ไม่ได้เอ่ยคำใด“เอาเวลาไปรักษาบาดแผลให้พวกเขาทั้งสองก่อน”“ข้าเห็นว่าพวกเขาบาดเจ็บสาหัส คงต้องใช้เวลาพักฟื้นสักระยะ”เสวี่ยโส่วจุนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา สายตาจับจ้องไปที่ผู้นำตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงและผู้นำตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยางดังที่เสวี่ยโส่วจุนกล่าว พวกเขาทั้งสองเจ็บปวดจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว...หากพวกเขาไม
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
