LOGINShare
บทที่ 1473
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1474
คนเหล่านี้รีบแก้ตัวรวดเร็วเสียจริงนักพรตชิงอีไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระเหล่านี้จึงพยักหน้าแล้วเตรียมพาหวังหยวนจากไป ทว่าศิษย์ผู้นั้นที่วิ่งมาหลบเมื่อสักครู่นี้กลับดึงแขนของหวังหยวนไว้“เอ่อ หวังหยวน ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับเจ้าสักเล็กน้อย ให้ข้าไปด้วยได้หรือไม่?”หลงชิงจับมือของหวังหยวนด้วยมือสั่นเทา ดูเหมือนจะหวาดกลัวมากแม้หวังหยวนจะไม่อยากยุ่งเรื่องของผู้อื่น แต่สุดท้ายก็ตอบตกลงเหล่าศิษย์เห็นหลงชิงและหวังหยวน รวมถึงนักพรตชิงอีดูเหมือนสนิทสนมกันก็ตกใจไม่น้อยพวกเขาไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าหลงชิงจะรู้จักกับนักพรตชิงอี“พวกเจ้าดูสิ นั่นไม่ใช่หลงชิงที่เป็นศิษย์ภายในหรอกหรือ? เขาไปยืนอยู่กับหวังหยวนได้อย่างไร ทั้งสองคนนี้รู้จักกันมาก่อนหรือ? ดูเหมือนจะไม่ใช่เลยสักนิด หวังหยวนเก่งกาจถึงเพียงนี้ แต่หลงชิงกลับมีความสามารถธรรมดามาก”“หรือว่าจะเป็นเพราะหวังหยวนมีจิตใจดีจึงได้ช่วยเหลือเขาเป็นพิเศษ หลงชิงถูกศิษย์ภายนอกเหล่านั้นกลั่นแกล้งมาหลายครั้งแล้ว”“ช่างน่าขันเสียจริง ตัวเองเป็นศิษย์ภายในแท้ ๆ กลับถูกศิษย์ภายนอกกลั่นแกล้ง หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ศิษย์ภายในอย่างพวกเราจะเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1475
เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยวน พี่ชิงอีก็ค่อยวางใจได้ จากนั้นทั้งสองก็เดินทางกลับไปด้วยกันวันรุ่งขึ้น ชายหนุ่มนามว่าหลงชิงตรงดิ่งมายังจวนเสวี่ย“พี่ใหญ่ซู ข้ามาหาท่านแล้ว วันนี้ข้าไม่มีธุระใดที่สำนักชั้นใน ข้ามีข้อสงสัยเกี่ยวกับเคล็ดวิชากำลังภายในอยู่พอดี จึงตั้งใจมาขอคำแนะนำจากท่าน!”เมื่อได้ยินเสียงของหลงชิง หวังหยวนนึกว่าตนเองหูฝาด แต่ไม่คาดคิดว่าสาวใช้จะพาเขาเข้ามาแล้วในเมื่อเป็นสิ่งที่ตนเองรับปากไว้แล้ว หวังหยวนก็จำต้องดูแล แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม“เจ้ามีข้อสงสัยใดก็ถามมาได้เลย แต่เจ้าควรรีบมารีบกลับจะดีกว่า เพราะที่นี่ไม่ใช่สำนักชั้นใน หากเจ้าอยู่ข้างนอกนานเกินไปแล้วถูกคนอื่นพบเห็นเข้าก็จะถูกตำหนิได้”หวังหยวนสามารถเข้าออกสำนักชั้นในและสำนักชั้นนอกได้ตามใจชอบ เนื่องจากเป็นศิษย์ของนักพรตชิงอีแต่หลงชิงไม่ใช่เช่นนั้น เขาเป็นศิษย์ภายในจึงจำเป็นต้องอยู่ในสำนักชั้นในตลอดเวลาหากถูกจับได้ว่าแอบหนีออกมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์ก็จะถูกลงโทษได้ ซึ่งคาดว่าคราวนี้คงแอบหนีออกมา“ไม่เป็นอะไรหรอก มีพี่ใหญ่ซูคอยหนุนหลังข้าอยู่แล้วนี่นา แม้จะถูกพบเห็นเข้า พี่ใหญ่ซูก็ช่วยข้าได้อยู่แล้วใช่ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1476
หลงชิงกลอกตาไปมา สุดท้ายก็เปลี่ยนคำพูด“อาจเป็นเพราะข้าเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ได้เร็วกว่าคนอื่น จึงเรียนรู้เรื่องเหล่านั้นเสร็จสิ้นไปนานแล้ว พี่ใหญ่ซูอย่าคิดมากเลย เรื่องไม่กี่วันก่อนที่ข้าพูดไป พี่ใหญ่ซูคิดอย่างไร? มีคนมาด้วยไม่เยอะนัก มีเพียงศิษย์สำนักชั้นในไม่กี่คน รวมถึงพี่ใหญ่ซูด้วย พวกเราจะดื่มสุรากัน!”หลงชิงพูดจาวกวนไปมา สุดท้ายก็หวนกลับมาพูดเรื่องการร่วมรับประทานอาหารและดื่มสุราอีกครั้งหวังหยวนไตร่ตรองอย่างรอบคอบ เพื่อไม่ให้หลงชิงรบเร้าอีกจึงยอมตอบตกลง หลงชิงดีใจจนแทบจะกระโดดตัวลอย“ดีมาก พี่ใหญ่ซูตกลงแล้ว ข้าจะรีบกลับไปเตรียมตัว เรานัดกันคืนพรุ่งนี้นะ!”“ก็ได้”หลังจากกลับไปแล้ว หลงชิงก็กระโดดโลดเต้นออกไปหวังหยวนรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ดูเหมือนหลงชิงจะไม่ใช่คนที่มีเจตนาดี คาดว่าในภายหลังคงจะก่อเรื่องให้เขาเป็นแน่แต่ไม่เป็นอะไร ตราบใดที่ระมัดระวังตัวตลอดเวลา เขาก็ไม่กลัวว่าชายผู้นั้นจะใช้กลอุบายอะไรเพราะในสำนักชั้นในและสำนักชั้นนอกนี้ จะมีคนแอบมาหาเขาได้ทุกวันได้อย่างไร?แม้หวังหยวนจะรู้สึกดีใจที่มีคนมาเป็นสหายเพิ่มอีกหนึ่งคนเพราะคนอื่น ๆ ต่างก็ไม่กล้าพูดคุยก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1477
“เจ้าเอามาสุรามาเยอะเกินไปหรือเปล่า? ไหใหญ่ถึงเพียงนี้ พวกเราที่นี่มีเพียงสี่คน จะดื่มหมดได้อย่างไร?”ไหสุราใบใหญ่ใบนี้ น้อยที่สุดก็ต้องหนักห้าถึงหกจินกระมัง?มองแล้วหากหนักสุดก็คงจะสิบจิน พวกเขามีเพียงสี่คน หากดื่มหมดนี่ พรุ่งนี้จะยังลืมตาตื่นได้หรือไม่?“แท้จริงแล้วไม่ได้มีมากมายนักหรอก อย่าได้ดูที่ไหใบใหญ่เลย เพราะสุราข้างในไม่ได้มีมากมายเช่นนั้น และอีกอย่างคือวันนี้ไม่ใช่หรือที่เราควรจะรื่นเริงกันให้เต็มที่? โอกาสที่พี่ใหญ่ซูจะยินยอมดื่มสุราร่วมกับพวกเรานั้นหาได้ยากยิ่งนัก นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่ง จึงได้นำมาเสียมากมายเช่นนี้ ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร แม้จะดื่มไม่หมดก็วางทิ้งไว้เช่นนี้ได้”หลงชิงตอบอย่างสบาย ๆ ก่อนจะวางไหสุราใบใหญ่ใบนั้นลงบนโต๊ะ จากนั้นจึงหยิบถ้วยสี่ใบมาถ้วยสี่ใบวางอยู่ตรงหน้าของแต่ละคน เมื่อมองดูกับแกล้มเหล่านี้แล้วก็ดูดีไม่น้อยหวังหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาชิมจึงรู้ว่ารสชาติดีเยี่ยมเมื่อเห็นหวังหยวนกินกับแกล้มแล้ว หลงชิงก็รินสุราใส่ถ้วยให้หวังหยวนอย่างให้เกียรติหวังหยวนจิบดู สุราแรงมาก ทันทีที่ดื่มลงคอไปก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง“พี่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1478
หลงชิงวางถ้วยสุราลงแล้วแสร้งถามหวังหยวนหวังหยวนวางแผนไว้แล้ว เขาล้มลงบนโต๊ะในทันทีแล้วปัดมือไปมา ทำให้กับแกล้มและถ้วยสุราบนโต๊ะหล่นกระจาย“โอ้โห! เจ้าบ้านี่ดื่มจนเมาแล้วก็เมาไปเถิด แต่อย่าได้ทำลายของเช่นนี้เลย กับแกล้มเหล่านี้ กว่าข้าจะหามาได้ช่างยากเย็นแสนเข็ญ และสุราก็เป็นสุราที่ข้าอุตส่าห์เตรียมไว้ด้วยความตั้งใจ!”หลงชิงเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของตนในตอนนี้ เขาเป็นคนชั่วร้ายอยู่แล้ว หากจะให้เสแสร้งต่อไปก็ยากเกินไปสำหรับเขา“พี่ใหญ่หลง ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไรดี?”“พี่ใหญ่หลง ต่อไปหากท่านร่ำรวยแล้วก็อย่าลืมพี่น้องอย่างพวกข้าล่ะ!”“วางใจได้ ถ้าข้าร่ำรวยขึ้นมาแล้วจะไม่ลืมพวกเจ้าอย่างแน่นอน เอาล่ะ รีบช่วยข้าพาเจ้าบ้านี่ออกไปข้างนอกเถิด!”เมื่อได้รับเงินจากผู้ว่าจ้างมาแล้ว หลงชิงก็ต้องทำให้เรื่องนี้สำเร็จลุล่วงด้วยวิธีเท่านั้นที่จะทำให้เขาได้ก้าวขึ้นเป็นแปดตระกูลใหญ่ได้อย่างแท้จริงและได้เชิดหน้าชูตาในอนาคต!เมื่อได้ยินคำพูดของหลงชิงแล้ว เหล่าศิษย์ภายในอีกสองคนก็รีบจับหัวและเท้าของหวังหยวน จากนั้นก็ช่วยกันแบกเขาออกไปข้างนอก“พี่ใหญ่หลง พวกเราจะรอท่านอยู่ข้างนอก รีบกลับมาเร็ว ๆ นะ!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1479
คราวนี้แย่แล้ว คนที่นอนอยู่ในห้องต้องเป็นหวังหยวนไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงกลายเป็นตัวเขาเองไปได้?คราวนี้จบสิ้นแล้ว!ห้ามเปิดเผยตัวเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นเขาต้องตายแน่!ก่อนจะจากไป เขาได้ทิ้งของชิ้นหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับหวังหยวนไว้ในห้องเมื่อหญิงสาวคนนั้นตื่นขึ้นมาจะได้รู้ว่าใครเป็นคนล่วงละเมิดนางหลังจากหลงชิงจากไปแล้ว หญิงสาวในห้องก็ตื่นขึ้นมาเมื่อมองดูสภาพตัวเองก็พอจะเดาได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนางยังเป็นสาวพรหมจารีอยู่ แต่พอถึงเช้าวันนี้กลับกลายเป็นหญิงสาวที่ถูกพรากความบริสุทธิ์ไปเสียแล้ว“กรี๊ด! เป็นใคร? เป็นใครกัน? ที่กล้าทำเรื่องสกปรกโสมมเช่นนี้กับข้า อย่าให้ข้าจับตัวเจ้าได้นะ ข้าจะหั่นเจ้าเป็นชิ้น ๆ!”หญิงสาวในห้องโวยวายเสียงดัง เสียงของนางเรียกความสนใจจากผู้คนมากมาย เรื่องของนางคงจะปิดไม่มิดแล้วเมื่อนางแต่งตัวเสร็จก็เตรียมจะถือดาบออกไปตามหาชายคนนั้น แต่แล้วก็เหยียบของชิ้นหนึ่งบนพื้น มันเป็นกระดาษแผ่นหนึ่งเมื่อนางหยิบขึ้นมาดูก็พบว่ามีข้อความดูถูกเหยียดหยามนาง และลงท้ายด้วยชื่อหวังหยวน!“หวังหยวน หวังหยวนที่เป็นคนโด่งดังเมื่อไม่นานมานี้หรือ? คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1480
“หวังหยวนไม่น่าจะเป็นคนเช่นนั้นนะ หรือว่าจะมีอะไรเข้าใจผิดกัน?”“เข้าใจผิดหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราคนธรรมดา พวกเราแค่ดูละครดี ๆ ตรงนี้ก็พอแล้ว ดูว่าใครผิดใครถูก!”เสียงของเสี่ยวอวี๋เอ้อร์ดังมากจนดึงดูดความสนใจของเสวี่ยเชียนหลงเสวี่ยเชียนหลงใจหายแวบหนึ่ง หรือว่าเมื่อคืนหวังหยวนทำอะไรกับเสี่ยวอวี๋เอ้อร์จริง ๆ?เมื่อคืนตอนที่หวังหยวนกลับมา เชียนหลงก็เห็นเขาหวังหยวนกลับมาดึกมาก และยังมีกลิ่นสุราแรงมากด้วยเสวี่ยเชียนหลงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ นางต้องเชื่อใจหวังหยวน!นางกับเขาผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มามากมายแล้ว จะมาสงสัยเขาเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้อย่างไร?ควรรอให้หวังหยวนมาแล้วค่อยตัดสินเสวี่ยเชียนหลงขมวดคิ้ว จากนั้นก็สั่งให้สาวใช้ข้างกายไปบอกหวังหยวนให้รีบมาที่ประตู และจัดการเรื่องของเสี่ยวอวี๋เอ้อร์ให้เรียบร้อยเมื่อคืนดื่มสุรามากเกินไป หวังหยวนจึงนอนหลับจนถึงตอนนี้ แม้แต่เสียงตะโกนของเสี่ยวอวี๋เอ้อร์ข้างนอก เขาก็ยังไม่ได้ยินจนกระทั่งสาวใช้มาบอก เขาจึงรู้เรื่องเพื่อไม่ให้เสวี่ยเชียนหลงเข้าใจผิด เขาจึงรีบเปลี่ยนชุดแล้วมาที่ประตู จากนั้นจึงพบว่าเสี่ยวอวี๋เอ้อร์กำลังโ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1481
หวังหยวนสิ้นหวัง ไม่ว่าเขาจะอธิบายอย่างไร พี่เสี่ยวอวี๋เอ้อร์ก็ไม่ฟังเหตุใดนางจึงเชื่อสนิทใจว่าเขาคือชายที่ล่วงเกินนางเมื่อคืน?หรือว่าหลงชิงได้ทิ้งหลักฐานอะไรไว้ก่อนจากไป?“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าออกไปเมื่อใด แต่ข้ามีกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีลายมือชื่อของเจ้าอยู่!”เสี่ยวอวี๋เอ้อร์หยุดโจมตีขณะพูด แล้วหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากกระเป๋าหวังหยวนรับกระดาษมาอ่านอย่างละเอียดลายมือไม่เหมือนเขาเลย มีเพียงลายมือชื่อเท่านั้นที่เป็นชื่อของเขา“พี่เสี่ยวอวี๋เอ้อร์เข้าใจผิดแล้ว ลายมือนี้ไม่ใช่ข้าเขียน ถ้าเจ้าไม่เชื่อ ข้าเขียนให้ดูตรงนี้ได้เลยว่าไม่ใช่ลายมือข้า!”ขณะที่หวังหยวนกำลังจะโน้มน้าวเสี่ยวอวี๋เอ้อร์ให้ปล่อยเขาไป หลงชิงก็วิ่งมาพร้อมคนอื่น ๆ“พี่ใหญ่หวังอยู่นี่เอง ขอโทษด้วย! เรื่องเมื่อคืน พวกเราไม่คิดว่าจะกลายเป็นเช่นนี้!”หลงชิงและศิษย์สำนักชั้นในสองคนนั้นมาทำอะไรที่นี่?หวังหยวนขมวดคิ้วมองพวกเขาดูเหมือนว่าคนทั้งสามตั้งใจมาตัดสินความผิดของเขาเรื่องราวใหญ่โตจนนักพรตชิงอีมาดูด้วย เสวี่ยเชียนหลงก็อดไม่ได้ที่จะวิ่งออกมาจากห้อง“วันนี้คึกคักดีจริง ๆ เสี่ยวอวี๋เอ้อร์ เจ้ามาทำอะไรที่นี่ แทน
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
