บทที่ 1477

“เจ้าเอามาสุรามาเยอะเกินไปหรือเปล่า? ไหใหญ่ถึงเพียงนี้ พวกเราที่นี่มีเพียงสี่คน จะดื่มหมดได้อย่างไร?”

ไหสุราใบใหญ่ใบนี้ น้อยที่สุดก็ต้องหนักห้าถึงหกจินกระมัง?

มองแล้วหากหนักสุดก็คงจะสิบจิน พวกเขามีเพียงสี่คน หากดื่มหมดนี่ พรุ่งนี้จะยังลืมตาตื่นได้หรือไม่?

“แท้จริงแล้วไม่ได้มีมากมายนักหรอก อย่าได้ดูที่ไหใบใหญ่เลย เพราะสุราข้างในไม่ได้มีมากมายเช่นนั้น และอีกอย่างคือวันนี้ไม่ใช่หรือที่เราควรจะรื่นเริงกันให้เต็มที่? โอกาสที่พี่ใหญ่ซูจะยินยอมดื่มสุราร่วมกับพวกเรานั้นหาได้ยากยิ่งนัก นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่ง จึงได้นำมาเสียมากมายเช่นนี้ ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร แม้จะดื่มไม่หมดก็วางทิ้งไว้เช่นนี้ได้”

หลงชิงตอบอย่างสบาย ๆ ก่อนจะวางไหสุราใบใหญ่ใบนั้นลงบนโต๊ะ จากนั้นจึงหยิบถ้วยสี่ใบมา

ถ้วยสี่ใบวางอยู่ตรงหน้าของแต่ละคน เมื่อมองดูกับแกล้มเหล่านี้แล้วก็ดูดีไม่น้อย

หวังหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาชิมจึงรู้ว่ารสชาติดีเยี่ยม

เมื่อเห็นหวังหยวนกินกับแกล้มแล้ว หลงชิงก็รินสุราใส่ถ้วยให้หวังหยวนอย่างให้เกียรติ

หวังหยวนจิบดู สุราแรงมาก ทันทีที่ดื่มลงคอไปก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง

“พี่