เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1328
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1329
ทั้งสองนั่งลงอย่างรวดเร็ว นอกจากหวังหยวนแล้วก็มีเพียงอ๋องเจิ้นตงเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น ไม่มีใครอื่นอีก!แต่อาหารที่เตรียมไว้นั้นมีมากมายหลายอย่าง!“หวังหยวน เจ้ากับข้ารู้จักกันมานานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเชิญเจ้ามากินเลี้ยงกัน จึงจัดเตรียมอาหารไว้มากมาย!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ หวังหยวนก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย!“ต้องบอกว่าจัดเตรียมไว้มากมายจริง ๆ!”หวังหยวนพยักหน้า นอกจากจะรู้สึกประหลาดใจแล้ว เขายังมองเห็นความเอาใจใส่ของอ๋องเจิ้นตงอีกด้วย!แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดชายคนนี้จึงเอาใจใส่เขาถึงเพียงนี้!เรื่องใดทำให้อ๋องเจิ้นตงต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเชิญเขามากินเลี้ยง!แต่เมื่อถามไปก็ยังคงไม่ตอบตามตรง ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องถามอีกต่อไป!ทั้งสองเริ่มรับประทานอาหารร่วมกันงานเลี้ยงอาหารค่ำของอ๋องเจิ้นตงจัดเตรียมไว้ได้อย่างมีเอกลักษณ์จริง ๆ!อาหารแต่ละจานจับคู่กับสุราแต่ละชนิด!“มาเลย หวังหยวน อาหารจานนี้ทำจากหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิ ต้องจับคู่กับสุรานารีแดง!”“เจ้าลองชิมดูสิ!”อ๋องเจิ้นตงรินสุรานารีแดงให้หวังหยวนอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็ดื่มเองจนหมดจอกในอึกเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1330
แล้วให้คนยกไปทั้งหมดในคราวเดียว!ต้องใช้คนกว่ายี่สิบคนในการนำอาหารเหล่านี้ไปยังห้องโถง!เดิมทีอ๋องเจิ้นตงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาคิดว่าแม้จะเป็นอาหารรสเลิศเพียงใด เขาก็เคยกินมาหมดแล้ว จะมีอะไรแปลกใหม่ได้!แต่เมื่อเห็นว่ามีคนยกอาหารมากมายมาที่ห้องโถง เขาก็รู้สึกงุนงง!นี่คืออะไร? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!เมื่อจัดเตรียมอาหารเสร็จแล้ว คนเหล่านั้นก็จากไป หวังหยวนชี้ไปที่หม้อไฟ จากนั้นก็จุดไฟไม่นานนักกลิ่นหอมกรุ่นก็โชยออกมา! หวังหยวนเตรียมน้ำจิ้มที่ปรุงไว้ล่วงหน้าเสร็จแล้วมาวางให้อ๋องเจิ้นตง และตักมาให้ตัวเองด้วย“หวังหยวน นี่... นี่คืออะไรหรือ?”อ๋องเจิ้นตงได้กลิ่นหอมมากแต่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน!“นี่เรียกว่าหม้อไฟ วิธีการรับประทานนั้นง่ายมาก เพียงแค่ใส่ของเหล่านี้ลงไปต้มให้สุก แล้วคีบออกมาจุ่มลงในน้ำจิ้มนี้ แล้วก็รับประทานได้เลย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็สาธิตให้ดูใช้ตะเกียบคีบเนื้อวัวสดหั่นบางที่ยังมีเลือดแดงอยู่ใส่ลงไปในหม้อ ต้มประมาณสิบห้าวินาที จากนั้นก็นำออกมาจุ่มน้ำจิ้มแล้วกินเข้าไปอ๋องเจิ้นตงตากระตุก วิธีการกินเช่นนี้ค่อนข้าง...โหดร้าย!ต้องรู้ว่าเขาไม่เคยกินอะไรเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1331
หวังหยวนหัวเราะแล้วพูดว่า “อ๋องเจิ้นตง หากท่านชื่นชอบ ข้าจะมอบเครื่องปรุงรสให้ท่าน เมื่อใดที่ท่านปรารถนาจะกินก็สามารถปรุงเองได้”อ๋องเจิ้นตงพยักหน้ารับโดยพลัน!“ช่างมีน้ำใจยิ่งนัก!”ทั้งสองกินอาหารร่วมกันอย่างเอร็ดอร่อย!โดยเฉพาะอ๋องเจิ้นตงที่ไม่เคยลิ้มรสอาหารเหล่านี้มาก่อนจึงยิ่งตื่นเต้นมาก!เมื่อกินอาหารปิ้งย่างเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ยังกินอาหารอื่น ๆ ไปอีกมากมาย ด้วยความรู้สึกราวกับว่าได้ลิ้มรสอาหารทิพย์จากสวรรค์!ขณะที่กินอยู่นั้น อ๋องเจิ้นตงก็หาหัวข้อสนทนามาพูดคุย เพราะคงจะไม่เหมาะสมนักหากจะนั่งดื่มกินกันเฉย ๆ ใช่หรือไม่?ด้วยเหตุที่ดื่มไปก็คุยไปด้วย จึงดื่มได้ไม่มากนัก!ดังนั้นอ๋องเจิ้นตงจึงมองไปที่หวังหยวน แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “หวังหยวน เจ้ารู้หรือไม่ว่าในชีวิตนี้ ข้าได้ตระหนักแล้วว่าอำนาจวาสนาใด ๆ ล้วนไม่ได้สำคัญที่สุด สิ่งสำคัญที่สุดคือความสุข...”คำพูดของอ๋องเจิ้นตงทำให้หวังหยวนนิ่งอึ้งไป!ชายผู้นี้...พูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?นี่มันเหมือนกับว่าดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเลยไม่ใช่หรือ?เหตุใดจึงรู้สึกว่าผิดปกติไปมาก?ไม่ใช่ว่าสิ่งที่เขาชื่นชอบที่สุดใน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1332
“ข้ารู้ว่าเขาเป็นคนเช่นไร และเขาก็ควรจะรู้เช่นกันว่าข้าเป็นคนเช่นไร เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว!”“ไม่จำเป็นต้องพบกัน!”“ข้าเพียงแค่รู้สึกว่าเกาเล่อผู้นี้เป็นคนมีความสามารถมาก ข้าไว้ใจเขา แต่เขาก็ยังถูกเจ้าล่อลวงไปเสียได้!”“ข้าแพ้พ่ายก็ต้องยอมรับ!”“และที่สำคัญที่สุด คืออ๋องเซ่อเป่ยก็สิ้นไปแล้วด้วย เฮ้อ...”“หวังหยวน บางทีสิ่งที่เจ้าทำอาจถูกต้องแล้ว หากไม่ทำให้พวกข้าสงบลง อาณาจักรแห่งนี้คงจะเกิดปัญหาไม่หยุดยั้ง!”เมื่ออ๋องเจิ้นตงกล่าวถึงเหตุการณ์ในอดีต หวังหยวนก็ไม่อาจลืมได้!ที่เขาต้องเดินทางมายังเมืองหวงนั้นก็เพราะถูกจักรพรรดิซิงหลงบังคับ!เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว เมื่อคิดทบทวนดูก็ช่างน่าสนใจจริง ๆ!ในเวลานั้นแผ่นดินยังไม่วุ่นวายเท่าปัจจุบัน“หวังหยวน ข้าจะเล่าเรื่องหนึ่งให้เจ้าฟัง ที่จริงแล้ว... เรื่องเจิ้งกุ้ยเหรินคราวก่อนเป็นฝีมือของข้าเองนี่แหละ!”อ๋องเจิ้นตงมองไปที่หวังหยวนแล้วหัวเราะเรื่องนี้ทุกคนก็รู้กันดีอยู่แล้ว ต่อให้จะเล่าออกมาก็ไม่เป็นอะไรเมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนั้น ก็เหลือบตามองหน้าอ๋องเจิ้นตง แล้วไม่ได้เอ่ยคำใดนอกจาก “เรื่องนี้ข้าก็รู้แล้ว”“หลังจากที่แม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1333
ในเมื่อหวังหยวนคาดเดาจุดประสงค์ของอ๋องเจิ้นตงไม่ได้ ก็ต้องทำให้ช่องโหว่ปรากฏ!ด้วยการให้โอกาสอีกฝ่าย!ฉะนั้นในเวลานี้ หวังหยวนจึงแสร้งทำเป็นมึนเมา หลังจากดื่มต่อไปไม่กี่จอก เขาก็แสร้งล้มลงฟุบหลับไปไม่ได้สติตอนนี้อ๋องเจิ้นตงดีใจนัก ไม่นึกว่าหวังหยวนจะเมาจริง ๆ!เรื่องนี้ทำให้เขาตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง!เมื่อคิดเช่นนี้ อ๋องเจิ้นตงก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆ เข้าไปใกล้หวังหยวนหวังหยวนรู้สึกตึงเครียด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้สึกว่าชายผู้นี้เข้ามาใกล้ก็รู้สึกงุนงง!เขา...จะทำอะไร?ขโมยของหรือ?การขโมยของไม่น่าจะเป็นไปได้!อ๋องเจิ้นตงแทบจะร่ำรวยที่สุดในอาณาจักร แล้วจะขาดแคลนเงินได้อย่างไร!เช่นนั้นจะเป็นการทำมิดีมิร้ายหรือเปล่า?ชายผู้นี้มีรสนิยมทางเพศที่ผิดแปลกไปหรือ?หวังหยวนตกใจกลัวและกังวลมาก และผลลัพธ์ก็คือ...อ๋องเจิ้นตงนี้เอื้อมมือออกมาแตะตัวเขาอย่างแผ่วเบา!ให้ตายเถอะ!เจ้าสารเลวคนนี้ทำให้เขาเมาเพื่อทำเรื่องเช่นนี้!หวังหยวนตกใจมาก ขณะที่กำลังจะเลิกแกล้งเมา แต่ใครจะรู้ว่าอ๋องเจิ้นตงกลับเอื้อมมือไปแตะปืนคาบศิลาของเขา!ในชั่วพริบตาเดียวก็หยิบปืนคาบศิลาไป!หวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1334
อ๋องเจิ้นตงสั่งการคนรับใช้ทันทีจากนั้นคนหลายคนก็เข้ามาช่วยกันประคองหวังหยวนขึ้นเกี้ยวหาม มุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องเป่ยหลิงเมื่อหวังหยวนขึ้นไปบนเกี้ยวหามแล้ว เขาก็ลืมตาขึ้น!เขาได้แต่พ่นลมหายใจออกมา แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดไม่นานก็กลับมาถึงจวน หวังหยวนรีบบอกเกาเล่อให้แอบไปบอกให้อ๋องหลงซีมาพบเขาทันที โดยไม่สนใจว่าจะดึกแล้ว!“พี่หยวน... นี่หมายความว่าอย่างไร?”เกาเล่อมีสีหน้าสับสน ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังหยวนก็หัวเราะ“ไปเรียกเถิด”เกาเล่อไม่ลังเล รีบไปที่จวนอ๋องหลงซีไม่นานอ๋องหลงซีก็ตามเกาเล่อออกจากจวนอย่างเงียบเชียบ แล้วมาที่จวนอ๋องเป่ยหลิงก่อนเข้าไปในห้องตำราของหวังหยวนทันทีที่เข้ามาแล้ว อ๋องหลงซีก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หวังหยวน ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังเรียกข้ามา มีเรื่องสำคัญอะไรหรือ?”เมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า“เรื่องนี้เกี่ยวกับชีวิตของท่าน!”อ๋องหลงซีฟังแล้วก็ตกใจเล็กน้อย!เรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตของเขางั้นหรือ ช่างน่าขันนัก!จะเป็นไปได้อย่างไร?“หวังหยวน เจ้าอย่ามาล้อเล่นกับข้าเลย ในเมืองหวงแห่งนี้ นอกจากไทเฮาแล้วคงไม่มีใครฆ่าข้าได้”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1335
หลังจากที่อ๋องหลงซีพูดจบ หวังหยวนก็พยักหน้ารับ เขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมายอีก ในเมื่ออีกฝ่ายได้กล่าวตัดบทเช่นนั้นแล้ว และเขาก็เชื่อด้วยว่าอ๋องหลงซีไม่ใช่คนพูดจาโอ้อวดเกินจริง หากเขาบอกว่ามีหนทางก็ย่อมมีหนทางเป็นแน่!หลังจากที่อ๋องหลงซีจากไป หวังหยวนก็หาวออกมาแล้วจึงไปเข้านอนในขณะนี้อ๋องเจิ้นตงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก!เขาถือปืนคาบศิลาไว้ในมือแล้วพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ยิ่งพิจารณาก็ยิ่งรู้สึกตกใจ!“นี่มันช่างวิเศษจริง ๆ! หวังหยวนช่างไม่ธรรมดานัก สิ่งนี้แม้แต่ยอดปรมาจารย์ในใต้หล้าก็ยังคงไม่สามารถต่อกรได้!”“ได้ยินมาว่าหวังหยวนมีเพียงหมื่นคนก็สามารถต้านทานกองทัพนับแสนของเมืองหวงได้ และสิ่งนี้ก็มีส่วนสำคัญ!”นอกจากอ๋องเจิ้นตงจะรู้สึกทึ่ง แล้วก็อดที่จะรู้สึกเหลือเชื่อไม่ได้!พูดตามจริงแล้วใครจะคิดว่าสิ่งเล็ก ๆ นี้จะสามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงได้ถึงเพียงนั้น!“ด้วยสิ่งนี้ อ๋องหลงซีจะต้องตายอย่างแน่นอน!”อ๋องเจิ้นตงยิ้มอย่างมีความสุข ดวงตาของเขาฉายแววตื่นเต้น!ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้วางแผนไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะเลือกวันลงมือพรุ่งนี้เลย!เมื่ออ๋องเจิ้นตงคิดได้ดังนั้นก็เข้านอนเช่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1336
ทว่าในขณะนั้นขบวนเกี้ยวของอ๋องเจิ้นตงก็มาถึงแล้ว!อ๋องเจิ้นตงมองไปที่ประตู แล้วสั่งให้คนไปเคาะประตูแต่ในไม่ช้าก็ได้รับคำตอบว่าไม่รับแขก!อ๋องเจิ้นตงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ไม่รับแขกหรือ?นี่เป็นการเตรียมการมาอย่างดี!โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อขัดขวางเขานั่นเอง!เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา แล้วเดินไปที่ประตูเพื่อเคาะประตูเอง จากนั้นพ่อบ้านก็ออกมา“ถวายบังคมอ๋องเจิ้นตงพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อพ่อบ้านพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็โบกมือแล้วถามว่า“อ๋องหลงซีอยู่ที่ไหน ข้าต้องการพบเขา”พ่อบ้านรีบพูดว่า “ขออภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง นายท่านกำลังป่วยอยู่ และได้สั่งการลงมาแล้วว่าไม่รับแขกพ่ะย่ะค่ะ”“ท่านอ๋อง หากท่านมีเรื่องสำคัญ ข้าจะนำไปเรียนนายท่านให้พ่ะย่ะค่ะ”“แต่หากเพียงแค่มาเยี่ยม นายท่านได้สั่งการไว้ก่อนที่จะปิดประตูจวนว่าขอขอบคุณแขกทุกท่าน เมื่อนายท่านหายป่วยแล้ว จะไปเยี่ยมเยียนด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ”คำพูดของพ่อบ้านนั้นไร้ช่องโหว่อย่างสมบูรณ์แบบต่อให้อ๋องเจิ้นตงจะพูดอะไรก็ไร้ประโยชน์!เพราะทุกคำพูดถูกปิดกั้นหมดแล้ว!เมื่อคิดได้ดังนั้น อ๋องเจิ้นตงก็ถอนหายใจแล้วพยักหน้า “ก็ได้ ปล่อยใ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2248
ดูท่าแล้ว เกาเล่อคงจะทุ่มเทไปไม่น้อยเลย!เดินชมอยู่ราวหนึ่งชั่วยาม หวังหยวนจึงพาหลิ่วหรูเยียนกลับไปยังห้องโถง “คืนนี้พวกเราพักที่นี่ ดีหรือไม่?”แม้ว่าเมืองอู่เจียงจะอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านต้าหวัง แต่ก็ยังมีระยะทางที่ต้องใช้เวลาอีกหนึ่งวันหลายวันมานี้ หวังหยวนและคนอื่น ๆ เดินทางมาโดยตลอด ย่อมต้องพักผ่อนให้เต็มที่หลิ่วหรูเยียนรีบพยักหน้า พลางเอ่ยอย่างสมเหตุสมผลว่า “หากสามารถอยู่ที่นี่ได้ย่อมเป็นเรื่องดี!”“ที่นี่น่าสนุกกว่าเผ่าทางเหนือมาก!”หวังหยวนส่ายหน้ายิ้มขื่นเห็นได้ชัดว่าแต่งงานเป็นภรรยาผู้อื่นแล้ว อีกไม่นานก็จะกลายเป็นแม่คน แต่กลับยังคงทำตัวเหมือนเด็กน้อย!น่าสนใจ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก!“จริงสิ ไฉจวิ้นเล่าหายไปไหน?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่เห็นร่องรอยของไฉจวิ้นเขาจำได้อย่างชัดเจนว่าทุกคนเข้ามาในหอไร้เทียมทานพร้อมกัน แต่ไม่รู้ว่าไฉจวิ้นหายไปตอนไหน?“คงจะออกไปเที่ยวเล่นกระมัง?”“ท่านก็อย่าไปใส่ใจน้องชายคนนี้ของท่านเลย เขายังเป็นเด็ก การเล่นสนุกคือสัญชาตญาณของเขา!”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจช่างเป็นพวกเดียวกันโดยแท้!ทันใดนั้น ทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2247
หอไร้เทียมทานตั้งอยู่ทางเหนือของเมืองอู่เจียง ปกติแล้วแม้ว่าที่นี่จะรกร้าง แต่ก็เงียบสงบยิ่งนักแต่หลังจากที่หอไร้เทียมทานได้ก่อสร้างขึ้น ที่นี่มีผู้คนมากมายเมื่อมองออกไป รอบนอกของหอไร้เทียมทานมีชาวบ้านมากมายยืนชมอยู่ ยามนี้กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องราวบางอย่างอย่างไรเสีย พวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นสถาปัตยกรรมอันสวยงามยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้เป็นครั้งแรก!หอไร้เทียมทานมีพื้นที่กว้างใหญ่ เพียงแค่มองผ่านประตูใหญ่ก็สามารถมองเห็นภาพภายในได้อย่างง่ายดาย ต้องยอมรับว่าความโอ่อ่านี้ไม่ด้อยไปกว่าวังหลวงเลย!แม้แต่หวังหยวนยังอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง“เจ้าใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดจึงสามารถสร้างพระราชวังที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ได้?”หวังหยวนมองเกาเล่อด้วยความสงสัยเกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นก็เพราะคนผู้นี้ที่อยู่ข้างกายข้าขอรับ!”ขณะที่พูดคุยกัน เกาเล่อแนะนำคนผู้หนึ่งให้หวังหยวนรู้จัก คนผู้นั้นสวมชุดผ้าป่าน ผิวสีคล้ำ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มซื่อ“นี่คือช่างเทวดาอันดับหนึ่งใต้หล้า ความเร็วในการก่อสร้างเร็วกว่าช่างทั่วไปมาก!”“ภายใต้การนำของเขา พระราชวังนี้ไม่เพียงแต่มีคุณภาพ ยังสร้างเสร็จอย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2246
ตอนนี้หวังหยวนกลับพูดจาเยาะเย้ยเช่นนี้ นางจะไม่โกรธได้อย่างไร?“ดีนัก!”“พวกเราเพิ่งจะอยู่ร่วมกันไม่ถึงครึ่งปี ท่านก็เริ่มรังเกียจข้าแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ให้ข้าไปตอนนี้เลยแล้วกัน!”“ถือเสียว่าพวกเราไม่เคยรู้จักกัน!”หลิ่วหรูเยียนยังคงแข็งกร้าวเช่นเดิม พูดจบนางก็ลุกขึ้น เตรียมจะกระโดดลงจากรถม้าหวังหยวนรีบคว้าแขนของหลิ่วหรูเยียนไว้ พลางเอ่ยขอโทษอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าพูดผิดไป เจ้าเป็นคนใจกว้าง อย่าได้ถือสาข้าเลย!”“อีกอย่าง ต่อให้ร่างกายของเจ้าจะมีรอยแผลเป็น แล้วจะเป็นอย่างไร? ใจของข้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!”“ข้ารู้ดีว่ารอยแผลเป็นบนร่างกายของเจ้าเกิดขึ้นเพราะข้า หากไม่มีรอยแผลเป็นนี้ บางทีข้าอาจจะลืมเลือนความดีของเจ้าที่มีต่อข้า แต่หากรอยแผลเป็นนี้ยังคงอยู่ ย่อมทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น!”“อย่างน้อยก็ทำให้ข้าจดจำความดีของเจ้าได้ตลอดไป!”หลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจ แต่ในใจกลับรู้สึกยินดีนางรู้ดีว่าหวังหยวนไม่ใช่คนอกตัญญู ไม่เช่นนั้นในคืนนั้นนางคงไม่ยืนหยัดต่อสู้เต็มที่อยู่เคียงข้างหวังหยวน!ความทุ่มเทถือว่าได้รับผลตอบแทน!หลายวันผ่านไป หวังหยวนและพรรคพวกได้เดินทางมาถึงเชิงเขา
