เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1330
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1331
หวังหยวนหัวเราะแล้วพูดว่า “อ๋องเจิ้นตง หากท่านชื่นชอบ ข้าจะมอบเครื่องปรุงรสให้ท่าน เมื่อใดที่ท่านปรารถนาจะกินก็สามารถปรุงเองได้”อ๋องเจิ้นตงพยักหน้ารับโดยพลัน!“ช่างมีน้ำใจยิ่งนัก!”ทั้งสองกินอาหารร่วมกันอย่างเอร็ดอร่อย!โดยเฉพาะอ๋องเจิ้นตงที่ไม่เคยลิ้มรสอาหารเหล่านี้มาก่อนจึงยิ่งตื่นเต้นมาก!เมื่อกินอาหารปิ้งย่างเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ยังกินอาหารอื่น ๆ ไปอีกมากมาย ด้วยความรู้สึกราวกับว่าได้ลิ้มรสอาหารทิพย์จากสวรรค์!ขณะที่กินอยู่นั้น อ๋องเจิ้นตงก็หาหัวข้อสนทนามาพูดคุย เพราะคงจะไม่เหมาะสมนักหากจะนั่งดื่มกินกันเฉย ๆ ใช่หรือไม่?ด้วยเหตุที่ดื่มไปก็คุยไปด้วย จึงดื่มได้ไม่มากนัก!ดังนั้นอ๋องเจิ้นตงจึงมองไปที่หวังหยวน แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “หวังหยวน เจ้ารู้หรือไม่ว่าในชีวิตนี้ ข้าได้ตระหนักแล้วว่าอำนาจวาสนาใด ๆ ล้วนไม่ได้สำคัญที่สุด สิ่งสำคัญที่สุดคือความสุข...”คำพูดของอ๋องเจิ้นตงทำให้หวังหยวนนิ่งอึ้งไป!ชายผู้นี้...พูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?นี่มันเหมือนกับว่าดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเลยไม่ใช่หรือ?เหตุใดจึงรู้สึกว่าผิดปกติไปมาก?ไม่ใช่ว่าสิ่งที่เขาชื่นชอบที่สุดใน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1332
“ข้ารู้ว่าเขาเป็นคนเช่นไร และเขาก็ควรจะรู้เช่นกันว่าข้าเป็นคนเช่นไร เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว!”“ไม่จำเป็นต้องพบกัน!”“ข้าเพียงแค่รู้สึกว่าเกาเล่อผู้นี้เป็นคนมีความสามารถมาก ข้าไว้ใจเขา แต่เขาก็ยังถูกเจ้าล่อลวงไปเสียได้!”“ข้าแพ้พ่ายก็ต้องยอมรับ!”“และที่สำคัญที่สุด คืออ๋องเซ่อเป่ยก็สิ้นไปแล้วด้วย เฮ้อ...”“หวังหยวน บางทีสิ่งที่เจ้าทำอาจถูกต้องแล้ว หากไม่ทำให้พวกข้าสงบลง อาณาจักรแห่งนี้คงจะเกิดปัญหาไม่หยุดยั้ง!”เมื่ออ๋องเจิ้นตงกล่าวถึงเหตุการณ์ในอดีต หวังหยวนก็ไม่อาจลืมได้!ที่เขาต้องเดินทางมายังเมืองหวงนั้นก็เพราะถูกจักรพรรดิซิงหลงบังคับ!เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว เมื่อคิดทบทวนดูก็ช่างน่าสนใจจริง ๆ!ในเวลานั้นแผ่นดินยังไม่วุ่นวายเท่าปัจจุบัน“หวังหยวน ข้าจะเล่าเรื่องหนึ่งให้เจ้าฟัง ที่จริงแล้ว... เรื่องเจิ้งกุ้ยเหรินคราวก่อนเป็นฝีมือของข้าเองนี่แหละ!”อ๋องเจิ้นตงมองไปที่หวังหยวนแล้วหัวเราะเรื่องนี้ทุกคนก็รู้กันดีอยู่แล้ว ต่อให้จะเล่าออกมาก็ไม่เป็นอะไรเมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนั้น ก็เหลือบตามองหน้าอ๋องเจิ้นตง แล้วไม่ได้เอ่ยคำใดนอกจาก “เรื่องนี้ข้าก็รู้แล้ว”“หลังจากที่แม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1333
ในเมื่อหวังหยวนคาดเดาจุดประสงค์ของอ๋องเจิ้นตงไม่ได้ ก็ต้องทำให้ช่องโหว่ปรากฏ!ด้วยการให้โอกาสอีกฝ่าย!ฉะนั้นในเวลานี้ หวังหยวนจึงแสร้งทำเป็นมึนเมา หลังจากดื่มต่อไปไม่กี่จอก เขาก็แสร้งล้มลงฟุบหลับไปไม่ได้สติตอนนี้อ๋องเจิ้นตงดีใจนัก ไม่นึกว่าหวังหยวนจะเมาจริง ๆ!เรื่องนี้ทำให้เขาตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง!เมื่อคิดเช่นนี้ อ๋องเจิ้นตงก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆ เข้าไปใกล้หวังหยวนหวังหยวนรู้สึกตึงเครียด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้สึกว่าชายผู้นี้เข้ามาใกล้ก็รู้สึกงุนงง!เขา...จะทำอะไร?ขโมยของหรือ?การขโมยของไม่น่าจะเป็นไปได้!อ๋องเจิ้นตงแทบจะร่ำรวยที่สุดในอาณาจักร แล้วจะขาดแคลนเงินได้อย่างไร!เช่นนั้นจะเป็นการทำมิดีมิร้ายหรือเปล่า?ชายผู้นี้มีรสนิยมทางเพศที่ผิดแปลกไปหรือ?หวังหยวนตกใจกลัวและกังวลมาก และผลลัพธ์ก็คือ...อ๋องเจิ้นตงนี้เอื้อมมือออกมาแตะตัวเขาอย่างแผ่วเบา!ให้ตายเถอะ!เจ้าสารเลวคนนี้ทำให้เขาเมาเพื่อทำเรื่องเช่นนี้!หวังหยวนตกใจมาก ขณะที่กำลังจะเลิกแกล้งเมา แต่ใครจะรู้ว่าอ๋องเจิ้นตงกลับเอื้อมมือไปแตะปืนคาบศิลาของเขา!ในชั่วพริบตาเดียวก็หยิบปืนคาบศิลาไป!หวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1334
อ๋องเจิ้นตงสั่งการคนรับใช้ทันทีจากนั้นคนหลายคนก็เข้ามาช่วยกันประคองหวังหยวนขึ้นเกี้ยวหาม มุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องเป่ยหลิงเมื่อหวังหยวนขึ้นไปบนเกี้ยวหามแล้ว เขาก็ลืมตาขึ้น!เขาได้แต่พ่นลมหายใจออกมา แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดไม่นานก็กลับมาถึงจวน หวังหยวนรีบบอกเกาเล่อให้แอบไปบอกให้อ๋องหลงซีมาพบเขาทันที โดยไม่สนใจว่าจะดึกแล้ว!“พี่หยวน... นี่หมายความว่าอย่างไร?”เกาเล่อมีสีหน้าสับสน ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังหยวนก็หัวเราะ“ไปเรียกเถิด”เกาเล่อไม่ลังเล รีบไปที่จวนอ๋องหลงซีไม่นานอ๋องหลงซีก็ตามเกาเล่อออกจากจวนอย่างเงียบเชียบ แล้วมาที่จวนอ๋องเป่ยหลิงก่อนเข้าไปในห้องตำราของหวังหยวนทันทีที่เข้ามาแล้ว อ๋องหลงซีก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หวังหยวน ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังเรียกข้ามา มีเรื่องสำคัญอะไรหรือ?”เมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า“เรื่องนี้เกี่ยวกับชีวิตของท่าน!”อ๋องหลงซีฟังแล้วก็ตกใจเล็กน้อย!เรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตของเขางั้นหรือ ช่างน่าขันนัก!จะเป็นไปได้อย่างไร?“หวังหยวน เจ้าอย่ามาล้อเล่นกับข้าเลย ในเมืองหวงแห่งนี้ นอกจากไทเฮาแล้วคงไม่มีใครฆ่าข้าได้”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1335
หลังจากที่อ๋องหลงซีพูดจบ หวังหยวนก็พยักหน้ารับ เขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมายอีก ในเมื่ออีกฝ่ายได้กล่าวตัดบทเช่นนั้นแล้ว และเขาก็เชื่อด้วยว่าอ๋องหลงซีไม่ใช่คนพูดจาโอ้อวดเกินจริง หากเขาบอกว่ามีหนทางก็ย่อมมีหนทางเป็นแน่!หลังจากที่อ๋องหลงซีจากไป หวังหยวนก็หาวออกมาแล้วจึงไปเข้านอนในขณะนี้อ๋องเจิ้นตงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก!เขาถือปืนคาบศิลาไว้ในมือแล้วพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ยิ่งพิจารณาก็ยิ่งรู้สึกตกใจ!“นี่มันช่างวิเศษจริง ๆ! หวังหยวนช่างไม่ธรรมดานัก สิ่งนี้แม้แต่ยอดปรมาจารย์ในใต้หล้าก็ยังคงไม่สามารถต่อกรได้!”“ได้ยินมาว่าหวังหยวนมีเพียงหมื่นคนก็สามารถต้านทานกองทัพนับแสนของเมืองหวงได้ และสิ่งนี้ก็มีส่วนสำคัญ!”นอกจากอ๋องเจิ้นตงจะรู้สึกทึ่ง แล้วก็อดที่จะรู้สึกเหลือเชื่อไม่ได้!พูดตามจริงแล้วใครจะคิดว่าสิ่งเล็ก ๆ นี้จะสามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงได้ถึงเพียงนั้น!“ด้วยสิ่งนี้ อ๋องหลงซีจะต้องตายอย่างแน่นอน!”อ๋องเจิ้นตงยิ้มอย่างมีความสุข ดวงตาของเขาฉายแววตื่นเต้น!ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้วางแผนไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะเลือกวันลงมือพรุ่งนี้เลย!เมื่ออ๋องเจิ้นตงคิดได้ดังนั้นก็เข้านอนเช่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1336
ทว่าในขณะนั้นขบวนเกี้ยวของอ๋องเจิ้นตงก็มาถึงแล้ว!อ๋องเจิ้นตงมองไปที่ประตู แล้วสั่งให้คนไปเคาะประตูแต่ในไม่ช้าก็ได้รับคำตอบว่าไม่รับแขก!อ๋องเจิ้นตงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ไม่รับแขกหรือ?นี่เป็นการเตรียมการมาอย่างดี!โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อขัดขวางเขานั่นเอง!เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา แล้วเดินไปที่ประตูเพื่อเคาะประตูเอง จากนั้นพ่อบ้านก็ออกมา“ถวายบังคมอ๋องเจิ้นตงพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อพ่อบ้านพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็โบกมือแล้วถามว่า“อ๋องหลงซีอยู่ที่ไหน ข้าต้องการพบเขา”พ่อบ้านรีบพูดว่า “ขออภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง นายท่านกำลังป่วยอยู่ และได้สั่งการลงมาแล้วว่าไม่รับแขกพ่ะย่ะค่ะ”“ท่านอ๋อง หากท่านมีเรื่องสำคัญ ข้าจะนำไปเรียนนายท่านให้พ่ะย่ะค่ะ”“แต่หากเพียงแค่มาเยี่ยม นายท่านได้สั่งการไว้ก่อนที่จะปิดประตูจวนว่าขอขอบคุณแขกทุกท่าน เมื่อนายท่านหายป่วยแล้ว จะไปเยี่ยมเยียนด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ”คำพูดของพ่อบ้านนั้นไร้ช่องโหว่อย่างสมบูรณ์แบบต่อให้อ๋องเจิ้นตงจะพูดอะไรก็ไร้ประโยชน์!เพราะทุกคำพูดถูกปิดกั้นหมดแล้ว!เมื่อคิดได้ดังนั้น อ๋องเจิ้นตงก็ถอนหายใจแล้วพยักหน้า “ก็ได้ ปล่อยใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1337
เกาเล่อไม่เข้าใจ ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง เหตุผลอะไร!อ๋องหลงซีกลัวตายหรือ?เรื่องนี้...ไม่น่าจะเป็นไปได้!คนผู้นี้วางแผนอย่างรอบคอบจนสามารถก้าวขึ้นไปสู่ตำแหน่งนั้นได้ แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนที่กลัวตาย!แล้วจะเป็นเหตุผลอะไรได้?หวังหยวนมองไปที่เกาเล่อแล้วพูดว่า “ข้าถามเจ้าหน่อย อ๋องเจิ้นตงกับอ๋องหลงซีมีความสัมพันธ์กันอย่างไร?”เกาเล่อฟังแล้วก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบโดยไม่ต้องคิด “เป็นญาติกัน พวกเขาทั้งสองล้วนเป็นสายเลือดของราชวงศ์ แม้ว่า... จะไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด แต่ก็สนิทกันยิ่งกว่าพี่น้องร่วมสายเลือด!”หลังจากพูดจบ เขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็พูดว่า “หรือว่า... เป็นเพราะความสัมพันธ์นี้หรือ?”“ท่านคิดว่าอ๋องหลงซียังเป็น... คนที่ให้ความสำคัญกับสายสัมพันธ์ทางสายเลือดมากงั้นหรือ?”เกาเล่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่ค่อยอยากเชื่อนัก!หวังหยวนพยักหน้าแล้วพูดว่า “อ๋องหลงซีไม่ต้องการให้เกิดการฆ่าฟันกันเองมากที่สุด หากไม่ใช่เพราะความชอบธรรมในหัวใจของเขา อาจเกิดความวุ่นวายขึ้นในเมืองหวงขึ้นแล้ว!”“เจ้าคิดว่าเหตุใดเซียวฉู่ฉู่จึงสามารถยึดครองเมืองหวงได้ตั้งนานหลายปี เหตุใดจึ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1338
“พูดเป็นเล่น เกินจริงไปหน่อยแล้ว!”“ครั้งนี้อ๋องหลงซีต้องการจัดการกองกำลังของอ๋องเจิ้นตงทั้งหมด ในขณะเดียวกัน เขาก็ให้โอกาสอ๋องเจิ้นตงด้วยเช่นกัน เพื่อดูว่าเขาจะลงมือหรือไม่!”“ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่อยากให้เขาลงมือ และไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาด้วยอาวุธด้วย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เกาเล่อก็พยักหน้า“อ๋องหลงซีคิดเช่นนี้ก็เพราะใส่ใจสถานการณ์โดยรวม”“ตอนนี้... อ๋องหลงซีคงกำลังคิดถึงพี่ท่านมากใช่หรือไม่?”ขณะนี้เกาเล่อพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม“เป็นไปได้มาก!”“ฮ่าฮ่า หากเป็นเช่นนั้นก็ไปพบกับอ๋องหลงซีกันเถิด!”หวังหยวนพูดกลั้วหัวเราะ อาจเป็นไปได้ที่อ๋องหลงซีต้องการพบเขา เพราะอย่างไรก็ต้องจัดการกับอ๋องเจิ้นตงอ๋องเจิ้นตงจะเกิดความคิดกบฏ หากทำได้ก็ควรจะหาทางหยุดยั้ง!หากลงมือจริง ก็ต้องทำให้รู้ชัดเจนก่อนว่าเขาจะมีไพ่ตายอะไร!หวังหยวนพูดจบก็ไปที่จวนของอ๋องหลงซี!เมื่อมาถึงหน้าประตู หวังหยวนก็ถูกปฏิเสธเช่นเดียวกับอ๋องเจิ้นตง!แต่ขณะที่หวังหยวนกำลังเตรียมตัวจะจากไป เขาก็เห็นพ่อบ้าน“ท่านอ๋องเป่ยหลิง นายท่านขอเชิญ แต่ท่านอาจต้อง... เข้ามาทางประตูหลัง เพื่อ... แอบไปพบพ่ะย่ะค่ะ...”หวังหยวนได้ฟ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
