หวานหวงรัก 4

กรี๊ด! ที่ไหนก็ไม่ได้ คนหน้ามึน คนเอาแต่ใจ ตัวไม่ใช่แฟนเค้านะ จะมาจูบเค้าเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้ พลอยไพลินกรีดร้องอยู่ในใจ เธอเป็นสาวมั่น ออกจะก๋ากั่นในสายตาคนอื่นด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงกลับกลายเป็นสาวน้อยไร้ความมั่นใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา พี่โยทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาทำให้เธอหงอ จนพ่อแม่พี่น้องหรือใครๆต่างก็คิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่เก่งทำให้เธอเชื่อฟังได้ ขนาดพี่ชายแท้ๆของเธอยังยอมให้เขาจัดการเธอได้ตามแต่เห็นสมควรเลย ทุกคนเชื่อใจเขาจนเธอหมั่นไส้ เธออยากจะเปิดโปงความจริงว่าเขาไม่ใช่พี่ชายที่แสนดี เขาเป็นพี่ชายที่คิดไม่ซื่อกับน้องสาวอย่างเธอต่างหาก

“พี่โยขยับไปนั่งดีๆสิคะ จะมานั่งเบียดเต็นทำไม” แม้ในใจจะเดือดปุดๆ แต่พลอยไพลินพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ พูดกับเขาดีๆ

“จุ๊บพี่ทีหนึ่งก่อน แล้วพี่จะยอมทำตามที่เต็นบอก”

“พี่โย!” พลอยไพลินถอนหายใจออกมาสุดแรง อยากจะเลื่อนมือขึ้นไปบีบคอเขานัก

วาโยเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง เขายิ้มกรุ้มกริ่ม รอคอยด้วยความมั่นใจว่า หญิงสาวไม่มีทางปฏิเสธข้อเสนอของเขาแน่นอน

พลอยไพลินถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าใกล้ แล้วจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากร้อนผ่าวของคนเอาแต่ใจหนึ่งที คนถูกจุ๊บยิ้มน้อยๆ ดวงตาคู่คมเป็นประกายวาววามมีความสุข ริมฝีปากนุ่มๆเหมือนยาชูกำลัง ทำให้เขาหายเหนื่อยล้าจากการงานได้เป็นอย่างดี

“เด็กดีของพี่” วาโยหอมแก้มเนียนเบาๆให้รางวัลเด็กดี ก่อนเขยิบห่างออกมาเพียงเล็กน้อย เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองคนที่ถูกเขามอบรางวัลให้อย่างอารมณ์ดี

“เอาเปรียบตลอดเลย” พลอยไพลินบ่นอุบ หญิงสาวทำปากยื่น ชำเลืองตามองพ่อเสือหนุ่มรูปหล่ออย่างไม่ไว้ใจ

กว่าคนที่ต้องการกำลังใจในการรับประทานอาหารจะอิ่มหมีพีมันสมอุรา คนที่ต้องนั่งเป็นกำลังใจให้ก็ถอนหายใจทิ้งไปหลายรอบ ไหนจะต้องคอยระวังมือไม้แสนซนของเขาอีก เดี๋ยวจับมือถือแขน เดี๋ยวแตะแก้มแตะหน้าผาก หนักเข้าก็โอบเอวเธอกอดไว้หลวมๆหน้าตาเฉย

“อยากไปเที่ยวไหนต่อไหม” พ่อบุญทุ่มถามอย่างใจป้ำ ขณะที่รอพนักงานมาเก็บค่าอาหารและเครื่องดื่ม พลอยไพลินส่ายหน้าเร็วๆแทนคำตอบ

“ดึกแล้ว เต็นอยากกลับบ้านค่ะ”

“เพิ่งสามทุ่มเองนะ ปกติกลับดึกกว่านี้ไม่ใช่เหรอ” คนรู้ทันถามดักคอ เขารู้ว่าหญิงสาวชอบพบปะสังสรรค์กับเพื่อนๆ เธอกลับบ้านดึกประจำ แม้เขาไม่ได้ตามติดเธอทุกฝีก้าว แต่เขาก็ไม่เคยปล่อยให้เธอคลาดสายตา เขาสั่งการให้ทีมงานบอดี้การ์ดฝีมือดีในบริษัททีมหนึ่งทำหน้าที่ติดตามและดูแลเธออยู่ห่างๆมานานแล้ว

“เต็นเป็นเด็กดีแล้ว ไม่กลับดึกแล้วค่ะ” พลอยไพลินรีบแย้ง จะไม่ให้เธอเป็นเด็กดีได้อย่างไร ในเมื่อเขาชอบอ้างเอาเรื่องที่เธอกลับดึกมาเป็นข้อหาในการลงโทษเธออยู่ร่ำไป ครั้งล่าสุดที่เธอท้าทายคำสั่งเขาด้วยการออกไปย่ำราตรีจนล่วงเข้าวันใหม่ เขาก็ตามไปพาตัวเธอออกมาจากผับหรูท่ามกลางสายตาของเพื่อนฝูงหลายคน เขาพาเธอไปส่งที่บ้านก็จริง แต่กว่าเธอจะกลับถึงบ้านในคืนนั้น เธอก็ต้องโดนเขาจูบลงทัณฑ์จนแทบละลายคาอกกว้าง

“ไม่เลย เต็นยังเป็นเด็กดื้ออยู่เหมือนเดิม เต็นขัดคำสั่งพี่”

“มะ...ไม่ได้ขัดคำสั่งสักหน่อย” พลอยไพลินร้อนๆหนาวๆกับสายตาดุที่มองมา เมื่อกลางวันเธอมัวแต่งอนพี่ชายที่เขามอบหมายให้เธอทำงานที่ไม่อยากทำ จนลืมไปว่าพี่โยสั่งห้ามไม่ให้เธอไปไหนมาไหนสองต่อสองกับผู้ชายคนอื่น

“จริงเหรอ ไม่ได้ขัดคำสั่งพี่จริงเหรอครับ” วาโยถามย้ำ เขายิ้มน้อยๆ พลอยไพลินรู้ดีว่า นี่คือยิ้มร้ายของซาตาน เป็นยิ้มพึงพอใจที่จะได้ทำโทษเธออีกแล้ว

“กะ...ก็ไม่จริงค่ะ” เถียงไปก็เข้าเนื้อ พลอยไพลินจึงก้มหน้ายอมจำนน

หลังจากชำระค่าอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว วาโยคว้าเอามือนุ่มมาจับไว้ไม่ยอมปล่อย เขาพาหญิงสาวเดินกลับไปยังรถ เปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับก่อน พลอยไพลินขืนตัวเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าหากขึ้นไปนั่งบนรถแล้วจะเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวหันมามองสบตาเจ้าของรถด้วยสายตาเว้าวอน

“อย่าดื้อครับ” วาโยบอกเสียงนุ่มทุ้ม ขัดกับสายตาคมดุที่มองหญิงสาว

พลอยไพลินร้องไห้โฮอยู่ในใจ กระนั้นก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี เชื่อฟังเขาดีๆ โทษหนักอาจจะกลายเป็นเบาก็ได้ หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อประตูรถปิดลง รู้งี้ไม่โทรเรียกนายภาสกรอะไรนั่นให้มารับไปกินข้าวหรอก...ไม่น่าเลย

“เด็กดื้อต้องทำยังไง” วาโยเอ่ยถามเสียงราบเรียบ เมื่อเข้ามานั่งประจำที่คนขับ ปิดล็อกประตูและสตาร์ตรถเรียบร้อย

พลอยไพลินมองเขาด้วยดวงตาตื่น หญิงสาวเหลียวมองรอบกายอย่างหวาดหวั่น บริเวณลานจอดรถมีเพียงแสงสลัวประกอบกับกระจกติดฟิล์มกรองแสงเกือบทึบรอบคัน ให้ความรู้สึกเหมือนห้องพิพากษาเด็กดื้ออย่างไรอย่างนั้น

“เต็นยอมรับว่าขัดคำสั่งพี่โย เต็นสมควรได้รับการลงโทษ แต่ครั้งนี้ขอละเว้นไปก่อนได้ไหมคะ” พลอยไพลินอ้อนเสียงหวาน ทั้งที่หัวใจเต้นกระหน่ำระรัวแรงอยู่ในอก

“ไม่ได้หรอก เต็นดื้อมาก ขืนพี่ละเว้นโทษคราวนี้ เต็นอาจจะเหลิงจนลืมว่าพี่เคยสั่งไว้ว่ายังไง”

“พี่โย!” พลอยไพลินหน้างอง้ำ หญิงสาวนั่งกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ อุตส่าห์ยอมอ่อนข้อให้แล้ว เขายังไม่ยอมลดราวาศอกให้ อะไรๆก็มีแต่จะจับจูบ คนบ้า!

“เร็วๆครับ อย่าเฉไฉ” วาโยโน้มใบหน้าเข้าหาหญิงสาว เขาใช้นิ้วชี้แตะซ้ำๆที่ริมฝีปากตัวเอง สายตาคมวาววับในความมืดสลัว

พลอยไพลินถอนหายใจ หญิงสาวขยับตัวจงใจกระแทกกระทั้นไม่พอใจ ทว่าคนรอจูบหวานๆจากปากนุ่มๆกลับยิ้มกริ่ม