หวานหวงรัก 9

เมื่อมองไปทางไหนก็เห็นแต่ทางจะเสียเปรียบ พลอยไพลินจึงชักมือออกมาจากกระเป๋าถือของตน หญิงสาวเม้มปากแน่น สะบัดหน้าหนีสายตาคมดุ

วาโยยิ้มพอใจกับท่าทางอ่อนข้อของหญิงสาว เขาดับเครื่องยนต์ เปิดประตูลงจากรถ เดินอ้อมไปเปิดประตูให้คนที่นั่งหน้าบึ้งตึงไม่ยอมขยับตัวอีกด้าน

“ลงมาได้แล้วครับ ช่วงบ่ายเราต้องไปที่เหมืองพลอย”

“เต็นจะนั่งรออยู่บนรถ ว้าย!” พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างอรชรก็ถูกช้อนอุ้มแนบอกแกร่ง พลอยไพลินดิ้นยุกยิก แต่ไม่กล้าทุบตีคนหน้ามึน เธอกลัวเขาทำโทษ

“พี่โย! ปล่อยเต็นนะ”

“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” วาโยเอ็ดเสียงเข้ม แล้วหันไปสั่งให้พนักงานรีสอร์ตจัดการกระเป๋าของเขาและเธอ

คนถูกเอ็ดยอมให้เขาอุ้มดีๆ เธอสงบปากสงบคำ กระทั่งเขาอุ้มเธอเดินตามพนักงานจนมาถึงทางเดินไปยังวิลล่าลอยน้ำในลำน้ำแควน้อย

“ไม่นอนห้องเดียวกันนะคะ” พลอยไพลินบอกน้ำเสียงจริงจัง

“พี่โย! เต็นไม่นอนห้องเดียวกับพี่โยนะ” เมื่อคนอุ้มไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด เขายังคงก้าวเดินไปเรื่อยๆ กระทั่งมาหยุดอยู่วิลล่าหลังริมสุด พลอยไพลินจึงย้ำอีกครั้ง คราวนี้เธอทำร้ายร่างกายเขาด้วยการทุบแผ่นอกตึงแน่นไปหนึ่งที

“กระเต็น...” วาโยปรามคนดื้อด้วยการใช้โทนเสียงต่ำเรียกเธอ สายตาดุมองเธออย่างผู้ปกครองมองเพื่อปรามเด็กที่ไม่อยู่ในโอวาท ชายหนุ่มรอจนกระทั่งพนักงานยกกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องพักให้เรียบร้อย และเดินกลับไปแล้ว เขาจึงพานกกระเต็นน้อยที่อุ้มแนบอกเดินเข้าไปข้างใน แล้วใช้เท้าปิดประตูทันที

“พี่โย! ถ้าพี่โยทำอะไรเต็น เต็นจะเกลียด เต็นจะไม่พูดด้วย เต็นจะฟ้องทุกคนว่าพี่โยรังแกเต็น”

วาโยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาวางร่างนุ่มนิ่มลงกลางห้องพัก เมื่อเท้าถึงพื้น พลอยไพลินรีบถอยหลังไปจนติดผนัง สายตาจับจ้องคนตัวโตอย่างระแวดระวัง

“เต็นนอนบนเตียง พี่จะนอนโซฟาเบดตรงนี้

”ไม่เอา เต็นไม่นอนห้องเดียวกับพี่โย” แม่นกกระเต็นน้อยส่ายหน้าดิก

“ก็ห้องพักมันเต็ม จะให้พี่ทำยังไงล่ะ”

“แต่เมื่อกี้ พี่โยบอกว่าถ้านอนที่นี่ เราจะนอนคนละห้องกันนี่คะ”

“พี่ลืมไปว่าจองไว้แค่ห้องเดียว”

พลอยไพลินอ้าปากเหวอ เธอไม่เชื่อหรอก ยังไงก็ไม่เชื่อ เขาไม่มีทางลืมว่าจองห้องพักไว้กี่ห้องแน่นอน

“เอาน่า ถึงเราจะนอนห้องเดียวกัน แต่เราก็ไม่ได้นอนเตียงเดียวกันสักหน่อย” คนหน้ามึนแถอย่างน่าตบ

“แต่...”

“ถ้าเต็นยังงอแงอยู่แบบนี้ พี่จะไม่รับประกันความปลอดภัยของ...”

“นอนก็ได้! พี่โยเจ้าเล่ห์” เมื่อเขาเอาแต่ขู่เรื่องนั้น เธอก็ไม่อยากจะถกเถียงด้วยแล้ว คนบ้าอะไร เอาเรื่องเสียสาวคนอื่นมาขู่หน้าตาเฉย เธออยากจะบันทึกเสียงขู่เขาเอาไปให้คนอื่นฟังจริงๆ ทุกคนจะได้ตาสว่าง จะได้รู้สักทีว่า เขาเป็นเสือเจ้าเล่ห์แถมยังชีกออีกด้วย

วาโยยิ้มในหน้า เขามองตามแม่นกกระเต็นน้อยเดินปั้นปึ่งออกไปยังระเบียง เมื่อเห็นเธอนั่งลงที่ชิงช้า ชายหนุ่มจึงหันกลับมากวาดตามองภายในห้องพักอย่างสำรวจตรวจตราอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเดินตามน้องออกไป

รีสอร์ตแห่งนี้อยู่ท่ามกลางขุนเขาและผืนป่าอุดมสมบูรณ์ วิลล่าแต่ละหลังห่างกันไม่มากนัก แต่ก็ไม่ใกล้กันจนเกินไป จึงทำให้มีความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง ที่พักสร้างจากไม้ทั้งหลัง ถูกออกแบบให้มีกลิ่นอายความเป็นไทย มุงหลังคาด้วยหญ้าแฝก เพดานยกสูง จึงทำให้รู้สึกปลอดโปร่ง ภายในตกแต่งด้วยผ้าม่านสีขาวนวล เฟอร์นิเจอร์เป็นไม้กลมกลืนกับธรรมชาติ และใช้เครื่องนอนสีเอิร์ธโทน ทำให้ห้องพักสว่าง สบายตา อีกทั้งยังสามารถเห็นวิวเเม่น้ำได้จากบนเตียงนอนด้วย ทุกหลังมีระเบียงไม้แน่นหนา กว้างขวางและเป็นส่วนตัว ซึ่งบริเวณระเบียงมีซุ้มเก้าอี้ชิงช้าไม้สำหรับสองคนนั่งพอดี และมีเก้าอี้เอนสำหรับนอนพักผ่อนชมวิวสองตัวตั้งอยู่ริมระเบียง

“นอนพักผ่อนสักหน่อยไหม อีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด” เสียงนุ่มทุ้มถามไถ่ด้วยความห่วงใย

พลอยไพลินช้อนตาขึ้นมองคนที่มายืนจับเชือกแขวนชิงช้าอยู่ข้างๆ หญิงสาวทำปากยื่นใส่เขา แล้วมองเมินไปยังสายน้ำเบื้องหน้า

“พี่โยชอบทำอะไรเอาแต่ใจ นึกจะจูบก็จูบ นึกจะให้นอนด้วยก็บังคับ คนเค้ามีพ่อมีแม่นะ” พลอยไพลินพูดด้วยความน้อยใจที่มันอัดแน่นอยู่เต็มอก เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย มาพักที่เดียวกันแบบนี้ เธอคงไม่พ้นคำครหาแน่นอน ทุกวันนี้สื่อสังคมออนไลน์เร็วจะตาย เธอไม่มั่นใจจริงๆว่าจะไม่มีใครรู้เห็นเรื่องนี้

วาโยนั่งลงข้างๆคนงอน เขาจับมือบางข้างหนึ่งมากุมไว้หลวมๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าเนียนใส

“ก็เพราะรู้ว่ามีคุณน้าทั้งสองให้พี่ต้องเกรงใจน่ะสิ พี่ถึงอดทนมาได้จนป่านนี้ ไม่อย่างนั้น...” วาโยละคำพูดไว้แค่นั้น คนงอนจึงรีบหันกลับมา เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเคืองขุ่น

“ไม่อย่างนั้นเยื่อพรหมจรรย์ของเต็นคงขาดสะบั้นไปนานแล้วใช่ไหมคะ” หมั่นไส้นัก เอะอะก็ขู่อยู่เรื่องเดียว อย่าคิดว่าเธอไม่รู้ทันนะ

วาโยยิ้มน้อยๆ เขาบีบมือนุ่มของน้องแน่นขึ้นอีกนิด

“บางทีเยื่อพรหมจรรย์กับหยากไย่ก็มีเพียงแค่เส้นบางๆกั้นไว้นะ เต็นว่าไหม” หย่อนระเบิดตูมใหญ่ใส่หัวใจสาวโสดวัยยี่สิบสี่ปีแล้ว วาโยก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องพักไป ทิ้งให้คนที่ถูกสบประมาทร้อนวูบวาบไปทั้งหน้าทั้งตัว เปล่าเลย...พลอยไพลินไม่ได้เขินอาย เธอกำลังโกรธจนควันแทบออกมาจากหู คนอย่างเธอน่ะแค่กระดิกนิ้วผู้ชายก็พร้อมจะวิ่งมาคุกเข่าสยบยอมแทบเท้าเป็นสิบเป็นร้อย แต่เพราะเขานั่นแหละ ตั้งแต่ปีกลายที่เธอเสียจูบแรกให้เขาไป เขาก็ตามติดเธอไปแทบทุกที่ เขาวางตัวเป็นงูจงอางหวงไข่ หวงทั้งที่เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เขาเป็นต้นเหตุทำให้ผู้ชายในสังกัดของเธอกระเจิดกระเจิงหนีหายไปหมดเลย

“พี่โย! หมายความว่าไง หยากไย่อะไร มาเคลียร์เลยนะ” เพราะโกรธจัด เพราะโมโห ความมีสติสตังจึงเลือนหาย ทำให้แม่นกกระเต็นน้อยผู้อ่อนหัด เดินตามเสือร้ายเข้าไปในถ้ำโดยไม่รู้ตัว