“หากจะเหมารีสอร์ตเหมือนครั้งนี้ ทางเราจะให้ส่วนลดเพิ่มนะคะ” พนักงานสาวบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทว่าคนที่ได้รับข้อเสนอส่วนลดจากการเหมารีสอร์ตครั้งต่อไปกลับหุบยิ้มฉับ พลอยไพลินสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ ฝืนยิ้มให้กับพนักงานสาว
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
พลอยไพลินหันหลังเดินออกมาจากเรือนรับรอง ก้าวเร็วตรงไปยังรถคันใหญ่ที่จอดอยู่ใกล้ๆ สมองคิดวกวนทบทวนอยู่กับคำว่า เหมารีสอร์ต ทุกย่างก้าว
เหมารีสอร์ตแสดงว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีคนอื่นเข้าพักรีสอร์ต ห้องว่างเป็นสิบ แล้วอะไรคือการบอกว่าจองไว้แค่ห้องเดียว
ดวงตาคู่งามดั่งมีประกายไฟลุกโชติช่วง พลอยไพลินรู้สึกเหมือนมีความร้อนพ่นออกมาทางหูทั้งสองข้าง อาการควันออกหูมันเป็นแบบนี้เองใช่ไหม
พี่โย...คนเจ้าเล่ห์
“นี่ค่ะเอกสารของพี่โย”
“ขอบคุณครับ” วาโยรับซองจากมือน้อง แล้วเอี้ยวตัวนำไปวางไว้บนเบาะหลัง ก่อนหันกลับมาบังคับรถออกตัวเคลื่อนไปตามทางมุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯ
พลอยไพลินรีบคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนเขาหันกลับมา เธอจะไม่ยอมให้คนเจ้าเล่ห์มาทำดีเพื่อหวังผลกำไรจากร่างกายเธออ
พลอยไพลินเดินเข้าบ้านไปพร้อมมารดา แต่ในใจก็ยังนึกถึงคนที่ขับรถมาส่งเธอ เขารีบกลับจนลืมสั่งห้ามหลายๆอย่างเหมือนที่เขาเคยสั่ง รีบจนลืมคาดโทษต่างๆนานาหากเธอไม่ทำตาม หรือว่ามีปัญหาร้ายแรงเกิดขึ้นกับงานของเขา เขาถึงได้รีบขนาดนั้นแทนที่เมื่อกลับถึงบ้านแล้วพลอยไพลินจะโล่งใจที่ได้อยู่ห่างจากชายหนุ่มอย่างที่ต้องการ แต่หญิงสาวกลับเอาแต่ครุ่นคิดถึงเขา ใจที่โกรธเคืองเรื่องเขาโกหก กลับกลายเป็นว่าเธอลืมเลือนมันไปเสียแล้ว ความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้คือเธอเป็นห่วงเขา“จำนวนเงินที่ถูกปล้นไปสิบสี่ล้านสองแสนบาทครับ” วัลลภแจ้งให้เจ้านายหนุ่มได้รับทราบทันทีที่วาโยเดินผ่านประตูกระจกบานเลื่อนเข้ามาในตึกยี่สิบสามชั้นซึ่งเป็นสำนักงานของบริษัท ลูกน้องคนสนิทยืนรอเจ้านายอยู่ก่อนแล้วด้วยใบหน้าเคร่งขรึมไม่ต่างกับคนที่เพิ่งได้รับฟังข้อมูลจากปากเขา วาโยพยักหน้ารับทราบ ใบหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลา ขณะที่ขายาวก้าวมั่นคงตรงไปยังลิฟต์สำหรับผู้บริหารที่อยู่ไม่ไกลพนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์รีบทำความเคารพด้วยความยำเกรง เมื่อเจ้าของตึกซึ่งดำรงตำแหน่งกรรมการผู้จัดการบ
“อ้อ! บ่ายสามโมงเจอกันที่ลานจอดรถนะน้องสาว”พลอยไพลินมองค้อนบานประตูที่เพิ่งปิดลง หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ใช่เธอไม่อยากไปไร่ภูอิงฟ้า แต่เพราะรู้ว่าถ้าไปแล้วจะต้องเจอกับใครต่างหาก เธอจึงไม่อยากไป เธอรู้ว่าใครคนนั้นต้องไปแน่ๆ เพราะเขาถามเธอเรื่องไปไร่ภูอิงฟ้าตอนอยู่บนรถขากลับจากเมืองกาญจน์ เธออุตส่าห์ยกเอางานสังสรรค์กับเพื่อนๆมาอ้าง มาทวงรางวัลที่งานสำเร็จแล้ว แต่พี่ชายผู้ใจดีกับสาวน้อยทุกคนบนโลกยกเว้นน้องสาวตัวเองกลับไม่ยอมปล่อยเธอ“พี่ต่ายไม่เข้าใจน้อง” คนที่ไม่ได้ดั่งใจบ่นเบาๆ ยิ่งนึกถึงใบหน้าคนนั้นแล้ว เธอก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ และเผลอใช้ปลายนิ้วไล้ริมฝีปากเบาๆอย่างลืมตัว“อย่าลืมนะ พี่ให้เวลาถึงก่อนตะวันตกดินวันอาทิตย์เท่านั้น ไม่อย่างนั้น...” เพชรนิลกดเสียงต่ำ ทำท่าใช้นิ้วชี้ปาดคอตัวเอง ชายหนุ่มเบ้ปากทำตาเหลือกให้ดูสมจริงขึ้นอีกนิด“รู้แล้วน่า ขับรถดีๆนะคะ” พลอยไพลินโบกมือให้พี่ชายซึ่งรับหน้าที่เป็นคนขับรถพาทุกคนในครอบครัวเดินทางไปไร่ภูอิงฟ้า หญิงสาวบริการปิดประตูรถฝั่งคนขับให้ด้วยเมื่อรถตู้คันหรูแล่นออกจ
เมื่อสาดน้ำกันจนเหนื่อยหอบ ต่างคนจึงต่างแยกย้ายกันไปยืนพักเหนื่อยพิงขอบสระ มองหน้าเปียกปอนและผมเผ้ารุงรังของกันและกันแล้วก็พากันหัวเราะขำ“อุ๊ย! พี่กรมาแล้ว พี่กรคะ วิวอยู่นี่ค่ะ” เมื่อเพื่อนสาวเอ่ยทักทายผู้มาใหม่อย่างตื่นเต้น พลอยไพลินจึงมองตาม และเมื่อเห็นว่าเป็นใครยืนอยู่ตรงนั้น หญิงสาวก็หน้าบึ้งลงทันทีพลอยไพลินมองตามเพื่อนของเธอว่ายน้ำไปทางบันได แล้วรีบปีนขึ้นจากสระ เดินเร็วไปหาภาสกรที่ยืนยิ้มอยู่ริมขอบสระอีกด้าน ชายหนุ่มมองมาที่เธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปยิ้มให้เจ้าของบ้านที่ขึ้นจากสระมาต้อนรับภาสกรสวมกางเกงขาสั้นฮาวายลายสีฟ้าขาวและเปลือยท่อนบน พลอยไพลินจับตามองเขาไม่วางตา ไม่ใช่คลั่งไคล้หรือหลงใหลไปกับหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจสาวของเขา แต่เธอไม่ชอบที่มีผู้ชายเข้ามาในบริเวณนี้ ชุดว่ายน้ำของเธอเซ็กซี่และเปิดเผยเนื้อหนังมังสามากเกินไป เธอไม่ชอบที่จะให้ผู้ชายคนไหนมอง โดยเฉพาะภาสกร เพราะเขาเป็นหนึ่งในผู้ชายที่พยายามเข้าหาเธอเพราะหวังในตัวเธอ เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวรู้สึกผิดที่เปิดโอกาสให้ใครต่อใครเข้ามาสนิทสนมด้วย ถึงแม้เธอจะขีดเส้นความสัมพันธ์ที่ชัดเจน ระบุสถานะเขาไว้ที่
พลอยไพลินไม่อยากลงจากรถเลยด้วยซ้ำในตอนที่ถูกพามาที่นี่ ทว่าเจ้าของรถไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเลย เขานั่งเงียบมาตลอดทาง กระทั่งถึงที่หมายเขาก็ดับเครื่องยนต์ แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูด้านที่เธอนั่งอยู่ เขาไม่ได้บังคับฉุดกระชากลากถูเธอเข้ามาในห้อง เพราะเพียงแค่เขาส่งสายตาดุมองเธอ คนมีชนักติดหลังก็รีบลุกขึ้น เดินตามเขาเข้ามาถึงวิลล่าหลังงามที่อยู่ด้านในสุดของรีสอร์ต โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ราวกับถูกป้ายยายังไงยังงั้น แต่พอเธอเดินตามเขาเข้ามาถึงในห้อง แล้วเขารีบเดินกลับไปปิดล็อกประตูเท่านั้นแหละ หญิงสาวจึงเริ่มคิดได้ว่า เธอไม่ควรอยู่ในถ้ำเพียงลำพังกับเสือร้ายที่กำลังโกรธจัด“เต็นจะกลับบ้าน” พลอยไพลินบอกเสียงสั่นไม่มั่นคง หญิงสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้“ไม่ใช่คืนนี้” วาโยตอบโดยไม่ละสายตาไปจากใบหน้านวลน้อง“พี่โย...” พลอยไพลินเข่าอ่อนแทบทรงตัวยืนไม่ไหว เมื่อคนหน้าดุยืนยันคำเดิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ เธอก็ยิ่งหายใจไม่ทั่วท้อง ได้แต่ยืนจ้องมองหน้าเขาด้วยความกริ่งเกรง วาโยยิ้มร้าย เขายันสองมือบนผนัง กักกันร่างสาวไว้ด้วยสองแขนแกร่ง“ใครอนุญาตให้ใส่ชุดนี้
วาโยหัวเราะเบาๆกับท่าทีตื่นตะลึงของน้อง ชายหนุ่มฉวยเอาโอกาสตอนที่หญิงสาวยังยืนนิ่ง ประทับจูบลงบนกลีบปากนุ่ม จุมพิตเบาๆย้ำสองครั้ง ก่อนจะแนบประกบครอบครองความหวานล้ำที่มีเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้นได้ลิ้มรสตลอดมา และก็จะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ลิ้มรสตลอดไปจุมพิตจากคนเป็นพี่นุ่มนวล อ่อนโยน ละมุนละไม สัมผัสรุกเร้าทว่าเนิบช้าล่อหลอกให้คนเป็นน้องหลงกลคล้อยตาม พลอยไพลินหลับตาลง แม้ยังมึนงงและสับสนกับถ้อยคำที่เขาบอกเมื่อครู่ แต่พี่โยก็ไม่ปล่อยให้เธอได้คิดตรึกตรองอะไรเลย เขาใช้จุมพิตจู่โจมเธออย่างรวดเร็ว ทว่าทุกอย่างเป็นไปโดยละมุนละม่อม และด้วยความยินยอมพร้อมใจของเธอพลอยไพลินยกสองแขนเรียวขึ้นคล้องลำคอแกร่ง หญิงสาวเขย่งเท้าขึ้นอีกนิด เบียดกายแนบชิดอีกหน่อย ปากนุ่มเผยอรับการรุกรานจากจูบช่ำชอง และจูบตอบเขาอย่างที่เขาพร่ำสอนมาแล้วหลายหนวาโยกอดเกี่ยวร่างสาวไว้ไม่ปล่อย เขาเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นไปตามแผ่นหลังเนียน ช้อนท้ายทอยน้องตรึงไว้เบาๆ เพื่อให้เธอรับจูบจากเขาได้นานเท่าที่เขาต้องการ…“ทีนี้จะให้พี่หวงได้หรือยัง” วาโยถอนจูบออกมาแล้วเอ่ยถามเสียงแหบพร่า ริมฝีปากเข
วาโยหัวเราะในลำคอกับท่าทีของหญิงสาว เขาเอาแต่ใจกับน้องด้วยการลากไล้จมูกโด่งลงมาตามลำคอระหง สูดดมกลิ่นหอมละมุนจากกายสาวระเรื่อยไปจนถึงเนินอกอวบ ริมฝีปากร้อนผะผ่าวกดจูบประทับเหนือหน้าอกข้างซ้ายเบาๆ ก่อนจะกดย้ำลงไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คนตั้งใจจะตีตราจองน้องจงใจเม้มและดูดจนเกิดรอยจ้ำแดง“อ๊ะ! พี่โย” พลอยไพลินสะดุ้ง กายสาวแอ่นสะท้าน ต่อเมื่อริมฝีปากร้อนร้ายผละจากผิวกายเนียนนุ่ม หญิงสาวจึงผ่อนกายลงแนบที่นอนดังเดิมวาโยผงกศีรษะขึ้น เพื่อชื่นชมผลงานของตน เขายิ้มพอใจเมื่อเห็นรอยสีแดงเล็กๆตัดกับผิวขาวนวลของน้อง ชายหนุ่มเหลือบตาขึ้นมองสบสายตากับดวงตาคู่สวย“ตรงนี้ต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น”พลอยไพลินเบี่ยงหน้าซุกกับที่นอน หลีกหนีสายตาคู่คมวาววาม เธอวูบวาบไปทั้งร่าง ใบหน้าร้อนผ่าวแทบไหม้ จังหวะหัวใจเต้นระรัวแรง จังหวะการหายใจก็ถี่กระชั้น ทรวงอกคู่งามจึงสะท้อนขึ้นลง น่ามอง“พอแล้วนะคะ” พลอยไพลินข่มความเขินอาย เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ โดยไม่ยอมมองหน้าคนที่ยังทาบทับร่างเธออยู่ ความร้อนจากกายชายหนุ่มซึมซาบอยู่ทุกตารางนิ้วที่เขาแนบชิด ร่างแข็งแกร่งที่ห่มร่า
“เต็นจ๋า” วาโยถอนนิ้วออกมาจากแอ่งเนื้อสาว เขาเคลื่อนกายลงไปคุกเข่าอยู่ระหว่างสองขาเรียวอย่างรวดเร็ว ดึงรั้งวันพีซสวยเซ็กซี่ทว่าขัดตาเขาออกจากร่างงามจนหลุดพ้นปลายเท้า แล้วโยนทิ้งขว้างไม่แยแส สองมือรีบช้อนข้อพับขาของหญิงสาวชันขึ้นแล้วแยกกว้าง“เต็น...สวยเหลือเกิน ทูนหัวของพี่” เมื่อได้ชื่นชมความงามของผืนเนื้อสาวเต็มตา หัวใจหนุ่มก็เต้นโครมคราม ลมหายใจสะดุดขาดห้วง ความฉ่ำวาวเปียกชื้นช่างยั่วยวนใจ ให้ต้องก้มหน้าลงแนบชิดเพื่อดื่มด่ำกำซาบกลิ่นหอมหวนและรสชาติแสนหวานของดอกไม้สาว“พี่โย...” พลอยไพลินสะดุ้งเฮือก สองมือขยุ้มศีรษะทุยของคนที่ซุกหน้าลงกลางกายของตน หญิงสาวออกแรงดึงหวังให้เขาเงยหน้าขึ้นมา ทว่าคนหลงเนื้อนวลนางไม่แม้แต่จะเสียเวลาเหลือบตาขึ้นมองเธอด้วยซ้ำลิ้นสากอุ่นร้อนลากไล้ฉกชิมพื้นที่ความสาวถ้วนทั่ว ริมฝีปากประกบดูดดึงเนื้ออ่อนอย่างมันเขี้ยว น้ำหวานสาวที่อาบชโลมผืนเนื้ออ่อนนุ่มถูกฉกชิมกลืนลงท้องเสือร้ายจนหมดสิ้น คนที่ยังไม่อิ่มเอม จึงกระตุ้นเร้า ใช้ปลายลิ้นฉกซ้ำๆลงบนปุ่มเนื้อสาว สลับกับตวัดระรัวเร็ว ก่อนจะรวบดูดสุดแรง ฉุดกระชากให้หญิงสาวหลุดลอยและแตกกระจายอีกคร
“พี่โย!” พลอยไพลินสะดุ้งเฮือก หญิงสาวร้องเรียกหายาดมอยู่ในใจ ความแข็งขึงร้อนผ่าวและใหญ่มากที่บดเบียดอยู่ตรงสะโพกทำให้เธอรู้สึกวิงเวียน หน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลม เธอไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดจะไม่รู้ว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร และอะไรที่มันดุนๆดันๆอยู่ตรงสะโพกสวยของเธอคืออะไร“ทีนี้ เต็นลองบอกพี่ใหม่สิครับว่าใครเสียเปรียบกันแน่” ชายผู้น่าสงสารเพราะเสียเปรียบน้องถามเอาคำตอบกับน้องอีกครั้ง“พะ...พี่โย อย่าแกล้งน้อง” เสียงหวานเว้าวอนสั่นน้อยๆ“หรือเราควรทำทุกอย่างให้เสมอกัน จะได้ไม่มีใครเสียเปรียบได้เปรียบ”“ไม่ๆ ไม่นะคะ เต็นตอบแล้วๆ”“ตอบว่า...”“พี่โยเสียเปรียบ”“อือฮึ! แล้วใครได้เปรียบครับ” วาโยถามกลับ เขายิ้มในหน้า สุขใจที่ได้เย้าหยอกน้องแบบหื่นๆ“ตะ...เต็นได้เปรียบก็ได้” พลอยไพลินใช้น้ำเสียงกึ่งประชดน้อยๆ“ดังนั้น คนได้เปรียบควรรับผิดชอบคนเสียเปรียบ” น้ำเสียงจริงเขาของคนเสียเปรียบ ทำให้คนได้เปรียบรีบถามอย่างไม่ไว้ใจ“รับผิดชอบยังไงคะ” พลอยไพลินเบี่ยงหน้ากลับมาสบสายตาเขาในระยะห่างกันแค่คืบ วาโยยิ้มบางให้น้อง“เอาไว
เรือนร่างสาวสวยสะพรั่งเปลือยเปล่าถูกอุ้มมาวางลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด คนอุ้มสวมเพียงผ้าเช็ดตัวพันเอวสอบอยู่ผืนเดียวถอยห่างไปทันที แต่ไม่ไวไปกว่ามือเรียวบางที่คว้าหมับกระตุกเอาชายผ้าเช็ดตัวหลุดติดมือไป จนเจ้าของผ้าเช็ดตัวต้องถลาตามไปดึงเอาไว้ด้วยความตกใจ แต่กลับพลาดสะดุดขาตัวเองล้มลงทาบทับกายเปลือยนุ่มนิ่มที่นอนหงายอยู่บนเตียงเสียเต็มเปา ยังดีที่เขายั้งตัวเองไว้ได้ทันด้วยการใช้ข้อศอกดันตัวเองไว้ ไม่ให้น้ำหนักตัวทุ่มลงไปบนตัวเธอทั้งหมด ไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กอาจจะกระดูกหักก็เป็นได้“กระติ๊บ ทำอะไรของคุณฮึ!” พบรักว่าเสียงเข้มทว่าไม่มั่นคง“นอนๆ นอนด้วยกันค่ะ” พลอยชมพูว่าเสียงอู้อี้ แถมยังใช้สองแขนกอดรัดร่างเกือบเปลือยของคนที่คร่อมทับตัวเองอยู่ไว้แน่น“จะนอนก็นอนไป ปล่อยผม”“ไม่ปล่อย จุ๊บๆก่อนนะคะพี่ต่าย”พบรักถอนหายใจ พลอยชมพูคงเข้าใจว่าเขาเป็นพี่ชายของเธอ ชายหนุ่มจึงตัดใจหลับตาจุ๊บไปหนึ่งทีที่หน้าผากมน“ฝันดีนะคะ” พลอยชมพูว่าแล้วปล่อยวงแขนออก หญิงสาวหลับตาลงเอาดื้อๆ เป็นพบรักเสียเองที่เริ่มลังเลว่าจะลุกไปจากตรงนี้ทั้งที่มีโอกาสแล้วหรือไม่ เขาไ
“กระติ๊บ” พบรักเรียกคนที่ยังเมาไม่รู้เรื่อง หวังให้เธอได้สติสักน้อยนิดก็ยังดี เขาจะได้บอกให้เธอจัดการอาบน้ำทำความสะอาดตัวสักหน่อย ขืนปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ดีแน่“ขา...” พลอยชมพูเงยหน้าขึ้น ขานรับเสียงยานคางหวานจ๋อย ทว่าดวงตาคู่งามยังหลับพริ้ม ริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มหวานเย้ายวน“คุณควรอาบน้ำ” พบรักถอนหายใจ แล้วบอกคนที่ยืนอิงแนบอกตัวเองอยู่ ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ควรอาบน้ำหรอก เขาก็ด้วย เพราะเปื้อนไปทั้งตัว ทั้งกลิ่นก็ชวนให้คลื่นเหียนอาเจียนออกมาสมทบกับเธอเหลือเกิน“ไม่อาบ จะนอนค่ะ” พลอยชมพูบอกแล้วซบหน้ากับอกกว้าง“ไม่อาบไม่ได้” พบรักบอกเสียงเข้ม จับบ่าของคนยืนโงนเงนดันตัวเธอออกห่าง“ไม่หวายยย...ง่วงค่ะ มึนหัวด้วย” พลอยชมพูส่ายหน้า โบกไม้โบกมือว่าไม่ไหวจริงๆพบรักถอนหายใจแรง ชักรำคาญยายเมรีขี้เมา ถ้ายังต่อล้อต่อเถียงกับเธออยู่นี่ เขาก็คงไม่ได้พักผ่อนสักที ชายหนุ่มจึงตัดสินใจดันร่างสาวไปยืนใต้ฝักบัว แล้วเปิดน้ำชำระล้างร่างกายเธอ ทว่าเมื่อคนเมาถูกสายน้ำรินรดตัวก็สะดุ้ง กระโดดเข้ามากอดเขาไว้แน่น“กระติ๊บ! ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย” พบรักอยากจะจับแม่ตั
“ถ้าบอกว่าไม่พอใช้ คุณพบจะเพิ่มเงินเดือนให้ติ๊บเหรอคะ” พลอยชมพูถามแล้วยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย“เปล่า จะบอกว่าไม่พอก็ต้องพอ”“โธ่! ก็นึกว่าจะใจดีให้เงินเดือนเพิ่ม” ใบหน้ายิ้มร่าเมื่อครู่หุบลงทันควัน“คนอื่นเขายังพอใช้เลย อยู่ที่นี่บ้านก็ไม่ต้องเช่า ข้าวก็ไม่ต้องซื้อ ผมไม่เห็นว่ากระติ๊บมีความจำเป็นต้องใช้เงินเลยนะ”“ผู้ชายก็งี้แหละ ไม่เข้าใจผู้หญิงเอาเสียเลย คุณพบรู้ไหมว่าผู้หญิงน่ะ เขามีของที่ต้องซื้อใช้ประจำเดือนเยอะแยะ”“ของใช้ประจำเดือน...หมายถึงผ้าอนามัยเหรอ มันก็ไม่น่าจะแพงอะไรขนาดนั้นนะ”พลอยชมพูถอนหายใจแรง ตาคู่งามเหลือบมองบน“ติ๊บไม่คุยกับคุณพบแล้ว ผู้ชายอะไรไม่เข้าใจความเป็นผู้หญิงเอาเสียเลย ติ๊บขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”ลูกจ้างสาวสวยของพบรักสะบัดค้อนเดินออกจากห้องไปแล้ว ชายหนุ่มมองตามจนกระทั่งประตูห้องปิดลง พบรักเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ถอนหายใจบางเบา ระบายยิ้มเต็มใบหน้าคมเข้ม เธอน่ารักสดใส เวลาได้พูดคุย ได้อยู่ใกล้ๆ เขายอมรับว่าหัวใจเต้นในจังหวะที่แปลกไปจากเดิม“เอ้า! ไชโย!” เสียงเ
“คุณกระติ๊บ” ลำดวนกวักมือเรียกเมื่อเห็นคนที่ตามหามาตั้งแต่เช้าเดินเข้ามาใกล้“กินอะไรมาหรือยังคะคุณกระติ๊บ”“กินแล้วค่ะ อิ่มตื้อเลย” ก็จะไม่ให้อิ่มได้อย่างไร เธอกินขนมมาตลอดทาง และกินหมดคนเดียวไม่แบ่งคนขับรถด้วย“แล้วนี่ไปไหนมาคะ รู้หรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันเงินเดือนออก”“วันนี้เงินเดือนออกหรือคะ แล้วติ๊บต้องไปรับเงินเดือนที่ไหนคะ” พลอยชมพูถามกลับด้วยความตื่นเต้น“ของน้าและของคนอื่นที่เป็นพนักงานประจำก็โอนเข้าบัญชีค่ะ แต่ถ้าเป็นพวกจ้างรายวันมาทำงานบางอย่างก็ให้ไปรับกับการเงินที่ออฟฟิศ”“งั้นติ๊บคงต้องไปรับที่ออฟฟิศ เพราะติ๊บไม่ได้ให้เลขที่บัญชีธนาคารไว้ ติ๊บไปรับตอนนี้เลยได้ไหมคะ” เพราะเป็นเงินเดือนจากน้ำพักน้ำแรงเดือนแรก หลังจากที่ออกจากบ้านมาทำงานที่นี่ พลอยชมพูจึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ“ตอนนี้ติดพักเที่ยงค่ะ ไปรับหลังบ่ายโมงดีกว่าค่ะ” พลอยชมพูพยักหน้ารับ ยิ้มหวานวาดฝันถึงเงินเดือนก้อนเล็กๆของเธอ“เอ่อ...คุณพบบอกว่าจะเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้คุณกระติ๊บเองค่ะ”พลอยชมพูโกรธจนควันออกหู เมื่อเธออุตส่าห์เดินไปถึงออ
พยาบาลเงยหน้ามองสบตาญาติผู้ป่วยยิ้มๆ พบรักค้อมศีรษะให้ และเอ่ยคำขอบคุณ เขารอกระทั่งคุณพยาบาลเดินออกไปจากห้องแล้ว จึงก้มลงมองคนที่ยังคงกอดเขาไว้แน่น“ไหนใครบอกจะไม่ร้องไห้นะ”พลอยชมพูผละหน้าที่เปียกปอนน้ำตาออกมาจากอกกว้าง ใช้หลังมือปาดน้ำตา เงยหน้ามองคนล้อเลียนด้วยสายตางอนๆ“ก็ตอนแรกว่าจะไม่ร้องแล้ว ฮึกๆ แต่มันทนไม่ไหว มันเจ็บ ฮึกๆ คุณพบไม่ได้เป็นคนถูกฉีดยานี่ คุณพบไม่เข้าใจหรอก”“เจ็บเท่ามดกัด แค่นี้ทำมาร้อง”“มดกัดไม่เจ็บขนาดนี้หรอก ติ๊บเคยถูกมดกัดนะ ทำไมจะไม่รู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน คุณพบน่ะเป็นผู้ใหญ่เสียเปล่า มาโกหกเด็กทำไม”คนถูกกล่าวหาว่าโกหกเด็กยิ้มในหน้า“เด็กโข่งน่ะสิ”พลอยชมพูสะอึกเมื่อถูกเขาว่า หญิงสาวยืดอก เชิดหน้าขึ้น มองเมินไปทางอื่น ปาดน้ำตาอีกสองที บอกเขาด้วยน้ำเสียงงอนๆ“คุณพบไม่เป็นติ๊บคุณพบไม่มีวันเข้าใจหรอก คนเรามีเรื่องที่ทำให้เจ็บแล้วจำฝังใจทั้งนั้นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ฉีดเข็มสุดท้ายติ๊บคงไปฉีดที่กรุงเทพ เพราะถึงวันนั้นติ๊บคงกลับบ้านแล้ว คงไม่ได้รบกวนคุณพบอีกแล้วค่ะ”หลังขับรถออกมาจากโรงพยา
“มีคนทำแล้วค่ะ บ้านพักตั้งยี่สิบหลัง ต้องช่วยกันหลายคนหน่อยค่ะ ไม่งั้นเสร็จไม่ทันลูกค้าที่จะเข้าเช็กอินช่วงบ่ายแน่”“อ๋อ! ค่ะ...แล้วทำห้องนี้เสร็จแล้ว เราไปกินข้าวกันได้เลยใช่ไหมคะน้าลำดวน” พลอยชมพูถาม ขณะที่เดินตามลำดวนเข้าไปในห้อง เริ่มลงมือจัดเก็บตามขั้นตอนที่ลำดวนแนะนำและทำให้ดูมาหลายห้องแล้ว“หิวแล้วเหรอคะ” ลำดวนถามยิ้มๆ มือก็จัดการดึงผ้าปูที่นอนขึ้นจากเตียง“นิดหน่อยค่ะ” ก็จะไม่ให้เธอหิวได้อย่างไร เมื่อเช้าหลังจากที่พบรักบอกเธอว่าสัปดาห์หน้าต้องไปฉีดยาเข็มที่สอง เธอก็ตื้อไปหมด กินอะไรไม่ลง การกินข้าวมื้อเช้าน้อยเกินไป เลยส่งผลให้หิวเร็วกว่าปกติ“งั้นก็เร่งมือช่วยกันนะคะ เสร็จแล้วเราไปกินข้าวที่ห้องครัวกัน”“ค่ะ เอ่อ...น้าลำดวนคะ ติ๊บสงสัยอย่างหนึ่งค่ะ”“อะไรหรือคะ”“ที่นี่ไม่มีผู้จัดการรีสอร์ตหรือคะ คือตั้งแต่มาทำงานที่นี่ ติ๊บเห็นคุณพบทำโน่นนี่เองทุกอย่างเลย”“ก็คุณพบไงล่ะคะ คุณพบน่ะเป็นทั้งเจ้าของทั้งผู้จัดการ เธอทำเองทุกอย่าง ทำจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน เพราะไม่อยากมีเวลาว่างให้จิตใจต้องคิดเรื่องอื่นฟุ้งซ่าน” ลำดวนพูดไปด้ว
พลอยชมพูตัดสินใจออกแรงดันอกกว้าง พยายามพาตัวออกจากพันธนาการแสนหวาดเสียว ทว่าตัวเล็กๆแรงน้อยๆอย่างเธอไม่สามารถพาตัวเองขยับไปไหนได้เลย หญิงสาวถอนหายใจออกมาสุดแรง ตัดสินใจแล้วว่า การปลุกเขาให้ตื่นดูจะเป็นวิธีการที่ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นเธอคงโดนเขากอดจนขาดอากาศหายใจตายแน่ๆพลอยชมพูสูดหายใจลึก รวบรวมพลังกายพลังใจ บอกตัวเองว่าต้องตั้งมั่นอยู่บนความหาญกล้า ก่อนจะเอ่ยเรียกเขาออกไปด้วยเสียงสั่นน้อยๆ“คุณพบคะ”แต่ดูเหมือนว่างูเหลือมตัวโตที่รัดเธอไว้แน่นจะไม่ได้ยิน เขาไม่รู้สึกตัว ไม่ลืมตา และที่สำคัญไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกจากตัวเธอด้วย มิหนำซ้ำยังรัดแน่นขึ้นอีกต่างหาก นี่เขาคิดจะรัดเธอจนกระดูกหัก แล้วหลังจากนั้นก็จะเขมือบเธอลงท้องหรือเปล่า“คุณพบคะ! คุณพบๆๆๆๆๆ” พลอยชมพูเรียกเขาเสียงดังขึ้น และเรียกติดๆกันหลายครั้ง ทั้งออกแรงดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วย และครั้งนี้มันได้ผล เขาค่อยๆลืมตาขึ้น เธอยิ้มดีใจที่เขารู้สึกตัว เขามองสบตาเธอ แต่ครู่เดียวเขาก็หลับตาลงดังเดิม“อ้าว! คุณพบ! ตื่นสิคะ” พลอยชมพูโวยวาย เมื่อกี้ก็ตื่นแล้วนี่ แล้วก็เห็นอยู่ว่าเธอนอนอยู่ตรงนี้
พบรักยกมือขึ้นกอดอก มองตามร่างบางเดินหนีไปด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนหันไปมองบริเวณที่งานแต่งกำลังดำเนินอยู่ แล้วระบายยิ้มบางเบาโดยไม่รู้ตัวหลังพิธีแต่งงานของลูกค้าเสร็จสิ้นลงแล้ว ช่วงค่ำมีงานเลี้ยงแขกผู้มาร่วมงาน พนักงานรีสอร์ตต้องมาคอยทำหน้าที่บริการอาหารและเครื่องดื่ม พลอยชมพู น้ำหวาน และพนักงานชายอีกคนรับหน้าที่ผสมเครื่องดื่ม“สีสวยจังเลย” แม้จะอยู่ประจำจุดผสมเครื่องดื่ม แต่ดูเหมือนว่าพลอยชมพูก็ทำได้แค่เพียงยืนให้กำลังใจเพื่อนพนักงาน และชื่นชมเมื่อพนักงานชายผสมเครื่องดื่มและจัดวางท็อปปิ้งบนแก้วออกมาได้อย่างสวยงาม“อร่อยด้วยนะคะคุณกระติ๊บ” น้ำหวานกระซิบบอก“อร่อยแต่เมาแหงๆ” พลอยชมพูทำหน้าเหยเก“ไม่เมาหรอกค่ะ ผสมเหล้านิดเดียวเอง ลองชิมดูหน่อยไหมคะ” น้ำหวานยื่นแก้วน้ำสีสวยให้พลอยชมพู“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวเมา เดี๋ยวถูกคุณพบว่า” พลอยชมพูส่ายหน้าปฏิเสธ“ลองชิมดูนิดเดียวเองค่ะ คุณพบไม่เห็นหรอก อย่างน้อยก็จะได้รู้รสชาติ เผื่อวันหลังจะได้มาหัดชงไงคะ” น้ำหวานยื่นแก้วไปแตะมือพลอยชมพู คนถูกคะยั้นคะยอรับมาถือไว้สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไร“แก้วเดียวไม่
“เอามันม่วงด้วยนะคะคุณพบ” พลอยชมพูเกาะแขนคนข้างๆ เขย่าอย่างตื่นเต้น ตากลมสุกใสมองมันทิพย์ลูกขนาดพอดีคำทั้งสีขาวสีม่วงที่ถูกปิ้งอยู่บนตะแกรงด้วยความตื่นตาตื่นใจพบรักหลุบตามองมือนุ่มที่เกาะแขนตนอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปสั่งแม่ค้าให้ พอแม่ค้ายื่นถุงให้ พลอยชมพูก็รับมาถือไว้เอง“ของติ๊บ ติ๊บถือเองค่ะ” เจ้าของมันทิพย์ยิ้มอย่างดีใจ“จะเอาอะไรอีกไหม” พบรักเอ่ยถามคนที่ยังเกาะแขนเขาไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือถือถุงขนมไว้พลอยชมพูมองซ้ายขวา ชะเง้อคอมองร้านค้าที่เรียงรายกันอยู่“แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ เรารีบกลับรีสอร์ตกันเถอะ”“แล้วไหนบอกว่าจะซื้ออย่างอื่นด้วย”“ก็ตอนนี้ไม่อยากได้แล้ว ไปเถอะค่ะ” พลอยชมพูดึงแขนที่เธอเกาะอยู่ให้เดินกลับไปที่รถด้วยกัน พบรักยอมเดินตามแต่โดยดี เขายิ้มในหน้า ตาคมอ่อนแสงลงเมื่อหลุบมองมือที่จับอยู่บนแขนของตน“คุณพบรีบๆหน่อยสิคะ” พลอยชมพูเร่ง เมื่อคนขับขับรถด้วยความเร็วที่ไม่ค่อยทันใจเธอเอาเสียเลย“รู้ไหมว่าการขับรถเร็วอาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุได้”“รู้ค่ะ แต่ติ๊บอยากกลับถึงรีสอร์ตก่อนบ