หวานหวงรัก 11

“เรียบร้อยดีไหม”

“มีปัญหานิดหน่อยครับคุณโย” วัลลภตอบไม่เต็มเสียง ก้มหน้าหลบสายตาเจ้านาย ด้วยเพราะทำงานกับเจ้านายหนุ่มมานาน เขาจึงรู้ดีว่า คำว่าปัญหานั้นไม่ควรเกิดขึ้น ไม่ว่าจะนิดหน่อยหรือใหญ่โตก็ตาม แล้วยิ่งมาเกิดกับผู้หญิงของเจ้านายด้วยแล้ว ยิ่งเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง

“ว่ามา” วาโยหันหลังให้คนสนิท เขาเดินห่างออกไปเพื่อสงบสติอารมณ์ ชายหนุ่มไม่ชอบใจที่มีปัญหาเกิดขึ้นกับแผนการที่เขาวางไว้อย่างรัดกุม ร่างสูงสมาร์ตเดินไปหยุดอยู่ริมแม่น้ำ ล้วงมือสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง สายตาคมคมกริบกวาดมองไปทั่วบริเวณ เขาจดจำรายละเอียดทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในครรลองสายตาได้อย่างแม่นยำ มันคือนิสัยและความเคยชินของผู้ที่ผ่านการฝึกฝนทักษะการต่อสู้ชั้นสูงมาอย่างหนัก

“มีคนตัดหน้า เขาให้ราคาสูงกว่าครับ” วัลลภบอกด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรง เขาเดินตามเจ้านายไปห่างๆ และหยุดยืนในระยะที่ไม่ใกล้และไม่ไกลจนเกินไป

“แล้วไง” วาโยถามกลับเสียงราบเรียบโดยไม่หันกลับไปมองลูกน้อง

“เอ่อ...”

“นายรู้ว่าต้องทำยังไง ไปทำให้สำเร็จก่อนที่ฉันจะไปถึงที่นั่น”

เป็นไปตามที่วัลลภคาดไว้ว่าเจ้านายยอมทุ่มไม่อั้น และยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้งานนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี แต่ที่เขาต้องมารายงานให้เจ้านายทราบก่อน ก็เพราะจำนวนเงินที่จะใช้นั้น สูงกว่าที่เคยพูดคุยและประมาณการกันไว้

“ครับ คุณโย” วัลลภรับคำ ก่อนหันหลังเดินกลับออกไปจากบริเวณนั้นทันที เมื่อได้รับคำยืนยันจากผู้เป็นนายว่าภารกิจนี้ต้องสำเร็จเท่านั้น ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีการใดและใช้เงินเท่าไรก็ตาม

“กระเต็น ตื่นได้แล้วครับ”

วาโยนั่งลงบนโซฟาเบด ข้างๆคนที่งอแงว่าไม่อยากนอนในคราแรก ทว่าตอนนี้คนไม่อยากนอนกลับนอนหลับตาพริ้ม รอยยิ้มระบายเต็มใบหน้าหวานซึ้ง เธอกำลังมีความสุขในห้วงนิทรา เขาเรียกหลายครั้งแล้วก็ไม่ยอมตื่น

“เต็นครับ” วาโยก้มลงกระซิบเรียกชิดใบหูขาว เขาอมยิ้มเมื่อคนขี้เซาขยับตัวพลิกกายนอนตะแคงหันหลังให้เขา

“เต็น” วาโยเรียกอีกครั้ง แต่เจ้าของชื่อไม่มีวี่แววว่าจะรู้สึกตัว เมื่อเธอไม่ตื่น เขาก็นึกอยากแกล้ง ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงจนชิดแก้มนวล ลักหอมแก้มคนหลับไม่รู้เรื่องฟอดใหญ่

พลอยไพลินขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคู่งามกะพริบถี่ สมองเริ่มตื่นตัวทีละนิด กระทั่งตื่นเต็มที่ และรู้ตัวว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน หญิงสาวก็รีบลุกขึ้นนั่ง

“พี่โย!” พลอยไพลินกระถดตัวหนีคนเจ้าเล่ห์ เห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจนั่นแล้ว หญิงสาวก็นึกถึงสัมผัสอุ่นวาบที่แนบลงบนแก้มเธอเมื่อครู่

“พี่โยแอบหอมแก้มเต็น” มือบางยกขึ้นกุมแก้มข้างที่โดนลักหอม ปากจิ้มลิ้มยื่นน้อยๆไม่พอใจ สายตาดุเอาเรื่องมองเขาด้วยความหงุดหงิด

“แอบอะไรกัน พี่ก็หอมตรงๆนี่แหละ ไม่ได้แอบสักหน่อย ลุกขึ้นไปล้างหน้าหน่อยไหม น้ำลายเปรอะเต็มแก้มเลย กลิ่นยังติดจมูกพี่อยู่เลยเนี่ย” วาโยย่นจมูก แล้วทำท่าเอานิ้วชี้มาถูจมูกสองสามที

“อ๊าย! เต็นไม่เคยนอนน้ำลายยืดนะ พี่โยอย่ามากล่าวหา”

“แล้วมีกลิ่นน้ำลายติดแก้มได้ยังไง”

“ไม่มีหรอก ไม่ต้องมาอำ” พลอยไพลินเถียงหน้าแดงหน้าดำ

“มีสิ ก็พี่ได้กลิ่น”

“ไม่มี นี่ไง เต็นดมมือดูแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีกลิ่นอะไรสักหน่อย” พลอยไพลินถูกแก้มเบาๆ แล้วเอามือมาดม หญิงสาวเงยหน้าเถียงเขาด้วยความมั่นใจ

“จริงเหรอ ไหน...ขอพี่พิสูจน์กลิ่นอีกทีซิ” วาโยโน้มใบหน้าเข้าใกล้แก้มนวล แต่ดูเหมือนพลอยไพลินจะจับไต๋เขาได้ หญิงสาวรีบยกสองมือขึ้นปิดปากกับจมูกของเขา แล้วยันไว้สุดแรง

“ไม่ต้องมาขี้โกง”

วาโยหัวเราะในลำคอ สายตาคมวาววับจับจ้องดวงหน้าน้องนิ่ง

“เอ่อ...กี่โมงแล้วคะ” เมื่อเขาเอาแต่จ้อง พลอยไพลินก็ต้องหาทางออกให้ตัวเอง จ้องกันขนาดนี้ ถ้าเป็นปลากัด เธอคงตั้งท้องไปแล้ว

“เรามีเวลาอีกสี่สิบห้านาทีครับ”

“งั้นเต็นขอไปล้างหน้าหน่อยดีกว่า เราจะได้ออกไปเลย พี่โยขยับออกไปสิคะ เต็นจะเข้าห้องน้ำ”

วาโยตัดใจจากแก้มสาว ยอมลุกขึ้นยืนแต่โดยดี ที่จริงเขาอยากหอมแก้มน้องอีกสักฟอด เมื่อกี้ยังไม่ชุ่มปอดเลย ทว่าใกล้เวลานัดคุยงานของน้องแล้ว เขาจะมามัวแต่โอ้เอ้กับแก้มนวลไม่ได้ เดี๋ยวน้องจะเสียการเสียงาน

พลอยไพลินลุกจากโซฟา รีบเดินไปยังห้องน้ำ เพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แม้หัวใจจะเต้นระรัวแรง เพราะสัมผัสจากปลายจมูกโด่งยังทิ้งความอุ่นร้อนไว้บนแก้ม แต่เธอก็ต้องเก็บอาการไว้ ไม่ให้เขาได้ใจ ว่าทุกสัมผัสจากเขาสร้างความปั่นป่วนให้เธอได้เสมอ

สองหนุ่มสาวมาถึงเหมืองพลอยก่อนเวลานัดสิบนาที นิตยามารออยู่ก่อนแล้วกับวัลลภและทีมบอดี้การ์ดอีกสองคน เมื่อเห็นเจ้านายสาวลงมาจากรถ นิตยาก็รีบเดินเข้าไปหาทันที

“คุณเต็นคะ เจ้าของเหมืองไปที่ร้านแล้วค่ะ” นิตยารีบรายงานให้เจ้านายได้ทราบ เพราะตอนแรกเธอได้ติดต่อประสานงาน นัดเวลาการเจรจาซื้อขายพลอยไว้ที่เหมืองแห่งนี้ ทว่าพอมาถึงที่นี่ กลับพบว่าเจ้าของเหมืองไม่อยู่ คนงานในเหมืองบอกว่า เถ้าแก่ของพวกเขาให้ไปพบเพื่อตกลงราคากันใหม่ที่ร้านพลอยในตัวอำเภอบ่อพลอย

“เรานัดเขาไว้ที่นี่ไม่ใช่เหรอคะคุณนิด”

“เอ่อ...ค่ะ นิดกำลังคิดว่าเขาอาจจะตุกติกเรื่องราคานิดหน่อย เพราะไพลินขนาดแปดกะรัตน้ำดีสีสวยแบบนั้นไม่ได้หาได้ง่ายๆ อีกอย่างนิดได้ข่าวมาว่า มีคุณหญิงซึ่งเป็นภรรยาอดีตนายทหารใหญ่อยากได้และพร้อมสู้ราคาด้วยค่ะ เขาอาจจะต้องการโก่งราคา” นิตยารายงานด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“เต็นจะเอาพลอยเม็ดนั้นค่ะ” พลอยไพลินบอกหนักแน่น ก่อนจะหันไปหาบอดี้การ์ดส่วนตัวของตน

“พี่โยคะ เราต้องไปที่ร้านในตัวอำเภอค่ะ เต็นอยากให้คุณนิดนั่งรถไปกับเต็น มีบางอย่างที่เราต้องพูดคุยกันก่อนไปถึงร้าน”

“ครับ” วาโยรับคำน้ำเสียงสุภาพ ต่อหน้าคนอื่นเขาวางตัวได้อย่างเหมาะสม ให้เกียรติพลอยไพลินในฐานะญาติผู้น้อง เขาไม่เคยทำให้น้องต้องเสื่อมเสีย ชายหนุ่มหันไปทางวัลลภ ซึ่งลูกน้องผู้รู้ใจพยักหน้ารับทราบ เขาเดินเข้ามารับกุญแจรถจากผู้เป็นนาย แล้วเดินไปสั่งงานทีมบอดี้การ์ดอีกสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล