นี่คืออะไร

เสี่ยวจื้อยิ้มอย่างรู้ทันวิ่งหายลับไปทันที บัวหลวงสีชมพูออกดอกชูช่อหนาทึบทั้งใบทั้งดอก

อินจิ๋นก้าวลงไปในลำเรือดึงมืออันอันตั้งใจให้อกนุ่มชนเข้ากับอกกว้างของเขานิดหนึ่งหน่อยนึงก็ชื่นหัวใจ คนมันปักใจอดกลั้นได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว อันอันล้มลงไปบนอกกว้างอินจิ๋นยิ้มกรุ้มกริ่มสัมผัสได้ถึงเนินเนื้อนุ่มยุ่น

"อือ ดีจริง"นอนหงายบนลำเรือร่างอวบอั๋นของอันอันทับอยู่ด้านบนมือสองข้างกดเอวให้แนบชิดไม่ให้ขยับกาย

"ฝ่าบาท"

ดิ้นรนขยับกายยิ่งขยับกายร่างอวบอั๋นยิ่งถูไถที่จุดยุทธศาสตร์

"ดิ้นๆ แบบนี้ ข้ายิ่งคิดเตลิดไปไกล"

"ปล่อยอันอันเสีย อันอันเป็นนางหน้าพระพักตร์"

ส่งเสียงเข้ม อินจิ๋นถอนหายใจ

"เมื่อไหร่จะเลิกกำหนดกฎเกณฑ์เสียที"

กอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมอันอันยิ่งดิ้นยิ่งรัดแน่น ผงกศีรษะจุมพิตที่ปากอวบอิ่ม อันอันยังดิ้นรนลำเรือโยกคลอนแต่อินจิ๋นกับพลิกร่างอวบอิ่มลงใต้ร่างเขาบดเบียดริมฝีปากอย่างไม่อาจห้ามใจเรือน้อยไหลเรื่อยหลบเข้าไปใต้ใบบัวหนาจนมองไม่เห็นด้วยแรงขยับกายของคนสองคนบนลำเรือ

จูบรุกเร้ากลายเป็นอ่อนหวานนุ่มนวล ขมเม้มริมฝีปากลิ้นอุ่นซอกซอน อันอันพยายามหลบหลีกลิ้นอุ่นที่ตวัดรัดลิ้นเล็กด้วยความกระสันกลายเป็นเร่