ไม่แกล้งแล้ว

อันอันลืมตาตื่นจากที่นอน ข้างกายว่างเปล่าทั้งๆ ที่เมื่อคืนรู้สึกถึงอ้อมกอดอบอุ่นทั้งคืนอ้อมกอดที่ไม่ยอมห่าง ถอนหายใจคงกลัวว่าใครจะมาพบเข้าแล้วนำไปครหา ก็อันอันแค่เพียงนางหน้าพระพักตร์จะมานอนร่วมแท่นนอนให้คน ครหาทำไมกัน

ยิ้มหยันให้กับตัวเอง อินจิ๋นจะรู้สึกอะไรแค่เพียงหาที่หลับนอนหลบกลิ่นอาเจียนขององค์หญิงใหญ่ก็เท่านั้น

“ใต้เท้าจิ้งอันอัน”

ร่างสูงของขุนพลจงเจี้ยนประสานมือตรงหน้า อันอันเงยหน้าจากตำราในมือ ข้างกายมีสาวน้อยหน้าแฉล้มท่าทีแช่มช้อยดวงตาซุกซน

“ข้าน้อยคุณพลจงเจี้ยนและนี่บุตรีข้าน้อยฟางหลัน”

ลอบมองใบหน้าของอันอันอย่างจงใจ สายตาพึงใจอย่างที่สุด

"ฟางหลันคารวะนายหญิง"ยิ้มทั้งม

ใบหน้าและดวงตา

"ท่านขุนพลมาถึงนี้เกรงใจยิ่งแล้ว"

"เราพ่อลูกตั้งใจมาคารวะใต้เท้าจิ้ง"

อันอันเผลอยิ้มจงเจี้ยนกลับเขินอายรอยยิ้มของอันอันเหมือนดังว่าอันๆ ตั้งใจยิ้มให้เขาเปล่าเลยอันอันแค่เพียงเผลอยิ้ม

"ไม่ต้องเกรงใจเพียงนี้หากข้าต้องแบกรับความเกรงใจของพวกท่านเสียทั้งหมดเมื่อใครจะส่งบุตรีเข้าคัดตัวนางใน ป่านนี้อันอันคงต้องตอนรับผู้คนที่มาคารวะไม่เว้นแต่ละวัน"

"สำคัญยิ่งแล้วบุตรีข้าดวงไม่ดีเข้ามาพร้อมกับเครื่องบรร