บทที่ 910

เสียงตำหนิในหมู่ชาวบ้านค่อนข้างดัง วันรุ่งขึ้น หลังจากประชุมสำนัก ฝ่าบาทได้เรียกตัวเฟิงเย่เสวียนไปที่ห้องทรงพระอักษรเป็นการส่วนตัว

“เสด็จพ่อ ท่านเรียกหาข้า”

เฟิงเย่เสวียนมาถึงแล้ว

ฝ่าบาทพึ่งจะลงจากการประชุมสำนัก ถอดกวานอันหนักที่สวมอยู่บนหัวนั่นออก วางลงบนโต๊ะ “เจ้าน่าจะรู้ว่าที่เราเรียกหาเจ้า เพราะเรื่องอันใด”

วันนี้ ในท้องพระโรง มีขุนนางจำนวนไม่น้อยที่หยิบยกเรื่องออกศึกมาเป็นหัวข้อ ในการวิจารณ์อ๋องเฉิน

เฟิงเย่เสวียนย่อมรู้ดี

ฝ่าบาทจับพู่บนกวานนั่น แล้วถอนหายใจยาวเหยียด

“ประเทศชาติหนึ่ง ราษฎรเป็นสิ่งสำคัญ”

ตั้งแต่สมัยโบราณ มีคำกล่าวที่ว่าราษฎรสำคัญกว่าจักรพรรดิ

“ชาวบ้านถือเป็นเกณฑ์ในการพิสูจน์ว่าประเทศนั้นแข็งแกร่งหรือไม่ ชาวบ้านอยู่เย็นเป็นสุข ได้ใจของประชาชน ประเทศชาติก็จะแข็งแกร่ง ในทางกลับกัน ต่อให้ประเทศจะแข็งแกร่งมากขนาดไหน ไม่มีการสนับสนุนของประชาชน จะช้าหรือเร็วก็ต้องพังทลาย”

เฟิงเย่เสวียนเข้าใจเหตุผลข้อนี้

ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่พูดจา ฟังคำสั่งสอน

ฝ่าบาททรงตรัสอีกว่า

“ในหมู่ราษฎร พวกชาวบ้านมีความเห็นด้านลบต่อเจ้าเป็นอย่างมาก ถ้าหากเจ้าไม่ไปออกศึกละก็ จะให้เราเอาหน้าไป