บทที่ 902

“พระชายาอ๋องเฉิน…”

“เสียวฉู่?!”

สีหน้าของทั้งสองเปลี่ยนฉับพลัน มีความตื่นตระหนกที่เหมือนกันแลบผ่านแววตา

ฉู่เชียนหลีเดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม เอียงศีรษะเล็กน้อย มองทั้งสองอย่างอยากรู้อยากเห็น “อ๋องหลีใกล้ชิดกับหัวหน้าตระกูลกู้เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”

นางถามอย่างจะยิ้มไม่ยิ้ม

เหมือนมานานแล้ว แต่ก็เหมือนเพิ่งมา

เหมือนได้ยินพวกเขาคุยกัน แต่ก็เหมือนไม่ได้ยิน

ท่าทางที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ สะท้อนเข้าไปในแววตาเฟิงเจิ้งหลี ทำให้จิตใจของเขาหนักขึ้นหลายส่วนอย่างคลุมเครือ แม้แต่สายตาก็ขรึมลงมาก

นางยืนอยู่ตรงหน้า ใกล้มาก

แต่ก็เหมือนมีแม่น้ำสายหนึ่ง คั่นกลางระหว่างเขากับนาง

ครั้งนี้ แม่น้ำสายนี้ ไม่มีวันข้ามไปได้แล้ว…

ท่านรองกู้มองไปทางฉู่เชียนหลีโดยไม่ได้พูดอะไร

เฟิงเจิ้งหลีสบตาของนางที่ตั้งคำถามด้วยรอยยิ้ม ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างคลุมเครือทีหนึ่ง

ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงจะเอ่ยปาก

“เสียวฉู่ เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ฉู่เชียนหลียิ้ม “เดิมทีข้าเดินเล่นในเมืองหลวง เห็นรถม้าของจวนอ๋องหลีออกนอกเมือง คิดว่าท่านมีเรื่องเร่งด่วนอะไร ก็เลยตามมาดู”

นางมองอ๋องหลี แล้วมองท่านรองกู้ที่อยู่ข้างๆ ถามอีกคร