LOGINShare
บทที่ 905
Related chapters
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 906
เฟิงเจิ้งหลียืนตัวแข็งที่อยู่กับที่ทันที จ้องมองอ๋องเฉินที่กำลังสาวเท้าออกมาอย่างช้า ๆ ด้วยความตกตะลึงมีเรื่องอะไรที่เหนือการควบคุมของเขาตอนแรก เขายังไม่เข้าใจทันทีที่ฉู่เชียนหลีเก็บสีหน้า ‘ตื่นตกใจ’ เมื่อครู่นี้กลับไป แบกท้องโย้ เดินไปที่ข้างกายของเฟิงเย่เสวียน ทั้งสองคนยืนเคียงข้างกัน“พวกเจ้า...”เฟิงเจิ้งหลีจ้องมองทั้งสองคนด้วยความงงงัน ราวกับว่าเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วที่แท้ ฉู่เชียนหลีรู้เรื่องที่เฟิงเย่เสวียนไม่ได้ออกจากเมืองหลวงตั้งแต่แรกแล้ว จึงร่วมมือกับเฟิงเจิ้งหลี ขุดหลุมพราง แล้วให้เขากระโดดลงไปรู้ตัวอีกทีถึงได้เข้าใจเรื่องนี้“ไม่คิดเลยว่าพวกเจ้า...”“ลูกอกตัญญู!”เพี้ยะ——เสียงตบหน้าดังก้อง สะบัดเข้าไปที่ใบหน้าของเฟิงเจิ้งหลี เขาโดนตบจนสมองมึนงงไปสองวินาที มีเลือดไหลออกมาจากบริเวณมุมปากทันทีไม่คิดเลยว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือ...ฝ่าบาทแม้แต่ฝ่าบาทก็ทรงเสด็จมาด้วยเช่นกันเป็นเวลาสิบกว่าวินาทีที่เฟิงเจิ้งหลียืนกุมแก้มที่เจ็บจนชาเอาไว้ ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนตัวตรง หันหน้าไปมองฝ่าบาทที่ทรงกริ้ว อ๋องเฉินหยอกล้อ ฉู่เชียนหลีที่มีสีหน้าไร้อารมณ์เรื่องดำเนินมาถึงตร
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 907
“เป็นเพราะว่ามารดาผู้ให้กำเนิดของหม่อมฉันเป็นนางกำนัล หม่อมฉันถึงได้ถูกเยาะเย้ย”“แต่ว่าตอนนั้น เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าพระองค์เสวยน้ำจันทร์จนเมามาย บังคับมารดาของหม่อมฉันถวายตัว แต่พระองค์กลับสลัดความรับผิดชอบทั้งหมดทิ้ง กลายเป็นความผิดของมารดาหม่อมฉันทั้งหมด!”“ทรงเห็นแก่ตัว ชั่วช้า พระองค์ไม่คู่ควรที่จะเป็นบิดา!”เฟิงเจิ้งหลีกล่าวตำหนิเขาอย่างโกรธแค้นคำพูดเหล่านี้ ได้เก็บซ่อนอยู่ในก้นบึ้งหัวใจของเขามายี่สิบกว่าปีน้ำเสียงที่โมโหดังก้องอยู่ในอากาศ เหมือนกับค้อนหนัก ที่ตอกลงไปในหัวใจของฝ่าบาทอย่างรุนแรง ทำให้การให้ใจของฮ่องเต้หนักหน่วงและหอบถี่เขายอมรับ ตอนนั้น เป็นเขาที่เมาสุราขืนใจนางโปรดปรานคนนั้น เฟิงเจิ้งหลีถึงได้ถือกำเนิดขึ้นมาเขายอมรับ ว่าเป็นความผิดของเขาคำโบราณพูดเอาไว้ได้ดี คนเราหาใช่เทพเทวดา จะไม่เคยทำผิดพลาดได้อย่างไร?ใครบ้างไม่เคยทำผิด?แต่ ลูกชายคนหนึ่ง กำลังชี้หน้า ด่าข้าอย่างหยาบคาย นี่คือสิ่งที่เขาสั่งสอน?เขาเป็นฮ่องเต้ผู้สง่าผ่าเผย เป็นผู้ชายที่สูงศักดิ์ที่สุดแห่งแคว้นตงหลิง เคยได้รับความอัปยศอดสูแบบนี้เช่นนี้เมื่อใดกัน?ฝ่าบาทใบหน้าบึ้งตึง สีหน้าดูแย่จ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 908
เป็นอมตะ...สายตาของฝ่าบาทจริงจังขึ้นมาทันที แสงในดวงตาล้ำลึกและซับซ้อนเรื่องนี้ เขาไม่เคยเอ่ยกับใครมาก่อน แม้จะเป็นการเก็บดอกไม้แห่งความตาย ก็ใช้ชื่อของฮองเฮา ประกาศกับภายนอกว่าฮองเฮาสุขภาพไม่แข็งแรง เฟิงเจิ้งหลีรู้ได้อย่างไรเฟิงเจิ้งหลีเข้าใกล้หู กระซิบ พูดอะไรบางอย่างอีกสองสามประโยคห่างออกไปไม่ไกลนักฉู่เชียนหลียืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน แม้แต่คำเดียวจ้องมองใบหน้ายิ้มแย้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์นั้นของอ๋องหลี ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางถึงมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง...ผ่านไปครู่หนึ่งเฟิงเจิ้งหลียืนตัวตรง จ้องมองฝ่าบาทด้วยใบหน้าอมยิ้ม จากนั้นก็ถอยออกไปสองก้าว เป็นฝ่ายพูดออกมาเอง“พาข้าไปที่จวนเฟิงเหรินเถอะ”องครักษ์สองคนก้าวมาข้างหน้า คุมตัวเขาออกไปก่อนหน้าออกไป เขามองฉู่เชียนหลีด้วยสายตาล้ำลึกแวบหนึ่งฝ่าบาทเม้มปากแน่น ยืนอยู่ที่เดิม มองสีหน้าบนใบหน้าไม่ออก สายตาที่อึมครึม ทำให้คนคาดเดาสิ่งที่กำลังคิดอยู่ไม่ออก“เสด็จพ่อ?”ฉู่เชียนหลีเรียกเป็นการลองหยั่งเชิงฝ่าบาทถึงได้สติกลับคืนมา“อ้อ ภรรยาเจ้าเจ็ด...เรื่องราวที่นี่จบลงแล้ว กลับไปเ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 909
ไม่ใช่หรอกกระมัง?!พวกเขาไม่ได้ตาฝาด?คนที่ลงมาจากรถม้า เป็นท่านอ๋องจริง ๆ?ถงเฟยอ้าปากกว้างด้วยความตกตะลึง จนคางเกือบจะถึงพื้น “ฉะ เฉินเอ๋อร์? เจ้าจริง ๆ หรือ?”“ท่านน้า?”หลิงเชียนอี้ก็ตกตะลึงเช่นกัน “ท่านออกศึกไม่ใช่หรือ? ท่านอยู่ที่เป่ยเจียงไม่ใช่หรือ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ยให้ตายเถอะ! ต่อให้ท่านมีปีกบินได้ ก็ไม่มีทางบินกลับมาได้เร็วขนาดนี้หรอกกระมัง?”หัวสมองอันชาญฉลาดของอวิ๋นอิงคิดออกทันทีเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา พระชายาเข้านอนไว กินข้าวอิ่ม ทุกคนคิดว่านางได้รับกระทบกระเทือนทางจิตใจ ถึงได้ทำตัวผิดปกติขนาดนี้ ที่แท้...“ท่านอ๋อง ที่แท้ท่านก็อยู่ที่เมืองหลวงมาตลอด!”นางเดาถูกต้องเฟิงเย่เสวียนโอบเอวเล็กของฉู่เชียนหลี ยกริมฝีปากบางขึ้น“อ๋องเจวี๋ยออกศึกแทนข้า”เขาอารักขาอยู่ที่เมืองหลวง ไม่ได้ออกไป รวมหัวกับฉู่เชียนหลี เพื่อหลอกล่อให้อ๋องหลีออกมา“ให้ตายเถอะ!”หลิงเชียนอี้รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง ทุบกำปั้นลงไปบนหัวไหล่ของชายหนุ่ม กล่าวตำหนิ“คนแบบท่าน เลวจริง ๆ! ทำให้พวกเราเป็นกังวลว่าท่านน้าสะใภ้จะคิดถึงท่านมากจนเกินไป จนสุขภาพทรุดโทรม ปลอบโยนนางสารพัด ทำให้นางส
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 910
เสียงตำหนิในหมู่ชาวบ้านค่อนข้างดัง วันรุ่งขึ้น หลังจากประชุมสำนัก ฝ่าบาทได้เรียกตัวเฟิงเย่เสวียนไปที่ห้องทรงพระอักษรเป็นการส่วนตัว“เสด็จพ่อ ท่านเรียกหาข้า”เฟิงเย่เสวียนมาถึงแล้วฝ่าบาทพึ่งจะลงจากการประชุมสำนัก ถอดกวานอันหนักที่สวมอยู่บนหัวนั่นออก วางลงบนโต๊ะ “เจ้าน่าจะรู้ว่าที่เราเรียกหาเจ้า เพราะเรื่องอันใด”วันนี้ ในท้องพระโรง มีขุนนางจำนวนไม่น้อยที่หยิบยกเรื่องออกศึกมาเป็นหัวข้อ ในการวิจารณ์อ๋องเฉินเฟิงเย่เสวียนย่อมรู้ดีฝ่าบาทจับพู่บนกวานนั่น แล้วถอนหายใจยาวเหยียด“ประเทศชาติหนึ่ง ราษฎรเป็นสิ่งสำคัญ”ตั้งแต่สมัยโบราณ มีคำกล่าวที่ว่าราษฎรสำคัญกว่าจักรพรรดิ“ชาวบ้านถือเป็นเกณฑ์ในการพิสูจน์ว่าประเทศนั้นแข็งแกร่งหรือไม่ ชาวบ้านอยู่เย็นเป็นสุข ได้ใจของประชาชน ประเทศชาติก็จะแข็งแกร่ง ในทางกลับกัน ต่อให้ประเทศจะแข็งแกร่งมากขนาดไหน ไม่มีการสนับสนุนของประชาชน จะช้าหรือเร็วก็ต้องพังทลาย”เฟิงเย่เสวียนเข้าใจเหตุผลข้อนี้ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่พูดจา ฟังคำสั่งสอนฝ่าบาททรงตรัสอีกว่า“ในหมู่ราษฎร พวกชาวบ้านมีความเห็นด้านลบต่อเจ้าเป็นอย่างมาก ถ้าหากเจ้าไม่ไปออกศึกละก็ จะให้เราเอาหน้าไป
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 911
จวนอ๋องเฉินใกล้ถึงกำหนดคลอด คนในจวนก็ยุ่งกับการทำงาน ได้จัดเตรียมกลุ่มหมอตำแยที่มีประสบการณ์ยาวนานที่สุดเอาไว้เรียบร้อยตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้ว พร้อมรับคำสั่งทุกเมื่อถงเฟยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ขาแช่อยู่ในตะกร้าใบใหญ่ กำลังคัดเลือกเสื้อผ้าตัวน้อยรูปแบบต่าง ๆ ที่อยู่ในตะกร้า มีทั้งของเด็กผู้ชาย แล้วก็มีทั้งของเด็กผู้หญิง จัดเตรียมได้อย่างครบครัน“เสียวฉู่ เจ้าชอบเด็กผู้ชายหรือว่าเด็กผู้หญิง?”“เราต้องเลือกคลอดในวันฤกษ์งามยามดีหรือไม่? ข้าจะไปตามหาหมอดูมาทำนายดีหรือไม่?”“ท้องของเจ้าใหญ่มาก...”นางถือเสื้อผ้าตัวน้อย ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ไขว้ขาอย่างเกียจคร้าน มองดูคนใช้ที่เดินผ่านไปมาที่ด้านนอกเป็นครั้งคราว จ้องมองท่าทางที่กำลังยุ่งของพวกเขา ถอนหายใจเบา ๆ เป็นครั้งคราวแสงแดดสาดส่องเข้ามา ทำให้รู้สึกเกียจคร้าน และง่วงนอน“พระชายาจะต้องให้กำเนิดท่านอ๋องน้อยแน่นอน ดูจากท้องที่กลม ต้องเป็นลูกชายแน่นอน” เยว่เอ๋อร์กล่าวพร้อมรอยยิ้ม“พระชายาควรจะขยับให้มาก ๆ ยิ่งเข้าใกล้วันคลอด ยิ่งต้องเดินให้มาก ได้ยินมาว่าแบบนี้จะทำให้คลอดง่าย” อวิ๋นอิงกล่าวทัน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 912
ก่อนหน้าที่เฟิงเย่เสวียนจะออกไป ได้ไปที่จวนอ๋องติ้ง“พี่สี่”การเรียกว่าพี่สี่ หมายความว่าเขามีความเชื่อมั่นและฝากฝังต่ออ๋องติ้งอ๋องติ้งย่อมเข้าใจความหมายของเขา กล่าวเสียงขรึม“น้องเจ็ดไปอย่างไว้วางใจเถอะ ช่วงเวลาที่เจ้าไม่อยู่ ข้าจะดูแลพระชายาอ๋องเฉินแทนเจ้าเป็นอย่างดี ถ้าหากมีผู้ใดคิดจะแตะต้องฉู่เชียนหลีแม้แต่ปลายผม จะต้องข้ามศพข้าไปก่อน!”คำพูดของเขา ทำให้เฟิงเย่เสวียนสงบใจ“ขอบคุณมาก”“เดิมทีเจ้ากับข้าก็เป็นพี่น้องกัน ครอบครัวเดียวกันไม่จำเป็นต้องเกรงใจ น้องเจ็ด เดินทางโดยสวัสดิภาพ!”ออกจากจวนอ๋องติ้ง เฟิงเย่เสวียนก็ไปที่โรงหมอ เพื่อพบกับจิ่งอี้หลังจากที่จิ่งอี้รับทราบเจตนาของเขา กล่าวให้คำมั่นสัญญา“อ๋องเฉินวางใจ แม้ว่าท่านไม่เอ่ย ข้าก็จะเก็บเรื่องของพระชายาอ๋องเฉินมาใส่ใจเช่นกัน มีข้าอยู่ ไม่มีผู้ใดทำร้ายนางได้”“ฝากด้วย”“ขอตัวก่อน”เฟิงเย่เสวียนจัดการเรื่องที่สำคัญเรียบร้อยแล้ว ตอนก่อนออกเดินทาง เขาได้ทิ้งหานอิ๋งไว้ที่เมืองหลวง ให้นางอารักขาฉู่เชียนหลีหานอิ๋งไม่เต็มใจ ต้องการจะเดินทางไปกับนายท่านด้วยแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ดื้อรั้น จำต้องถูกบังคับให้อยู่ที่นี่นา
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 913
ภายในหุบเขา ทิวทัศน์ดีมาก หลิงเชียนอี้วิ่งตามอวิ๋นอิงไปทั่วทุกที่ อวิ๋นอิงจะสลัดก็สลัดไม่ออก จนปัญญาแล้วองครักษ์ลับที่คอยอารักขาที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับเมื่อเห็นแล้ว ต่างพากันส่ายหน้าท่านโหวน้อยผู้นี้ หน้าไม่อายจริง ๆ“อวิ๋นอิง เจ้าวิ่งเร็วขนาดนี้ เป็นเพราะเตรียมที่จะหนีไปกับข้าใช่หรือไม่?”“รอข้าด้วย!”“ดูสิ ทางนั้นมีกระต่าย! เราไปล่ามันกันเถอะ!”หลิงเชียนอี้ไล่ตามอวิ๋นอิง จับข้อมือของนาง ไปตัดกระบองที่ทั้งยาวและตรงในป่ามาสองท่อน เหลาปลายด้านหนึ่งจนแหลมคม“นี่ไว้ใช้แทงปลาไม่ใช่หรือ?” อวิ๋นอิงถาม“สามารถใช้แทงกระต่ายได้เช่นกัน” หลิงเชียนอี้ลับมีด ทดสอบระดับความคมของไม้กระบอง“กระต่ายน่ารักขนาดนั้น เดิมทีพวกมันก็มีชีวิตอยู่ที่นี่อย่างอิสระ แต่เป็นเพราะการบุกรุกของพวกเรา และต้องประสบกับภัยพิบัติ อย่างไรเสียก็อย่าทำร้ายพวกมันเลย”“ถ้าอย่างนั้นกระบองของข้าเหลาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่แทงกระต่ายแล้วจะให้แทงอะไร? แทงเจ้างั้นหรือ?”“?”อวิ๋นอิงเบิกตากว้างหลังจากหลิงเชียนอี้พูดออกมา ก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติทันที รีบเอามือปิดปากเขาไม่ได้เจตนา!“หลิงเชียนอี้!”อวิ๋นอิงอดกลั้นเอาไ
Latest chapter
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1270
อันธพาลเจ็บจนกรีดร้องเหมือนหมูโดนเชือด “อ๊ะๆ!”ยังไม่ทันได้พักหายใจ ก็โดนถีบจนไปกลิ้งอยู่บนพื้น รองเท้าปักลายดอกไม้เหยียบลงบนหน้าอก หนักจนทำให้เขาหายใจไม่ออก กระอักเลือดออกมา“พู่!”เขากอดต้นขาของอวิ๋นอิง อยากดิ้นให้หลุด แต่หาของอวิ๋นอิงกดทับอยู่บนร่างกายของเขาเหมือนเหล็กกล้า และเขาก็เหมือนกับปลาตัวหนึ่งที่ถูกตอกตะปูอยู่บนเขียง พยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ก็ดิ้นไม่หลุดเจอผีแล้ว!ทั้งที่นางผอมเช่นนี้ เหตุใดจึงมีแรงมากเช่นนี้?ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือ?ชาวบ้านก็ตะลึงเช่นกันอวิ๋นอิงอุ้มลูกสาวไว้ด้วยมือข้างเดียว ค่อยๆ ก้มลง ยกฝ่ามืออีกข้าง เหวี่ยงไปที่ใบหน้าของอันธพาลโดยตรง“ข้าสั่งให้เจ้าเก็บ”เพียะ!“ไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ?”เพียะ!“หูหนวกหรือ?”เพียะ!หนึ่งประโยค หนึ่งฝ่ามือ ตบจนอันธพาลหันซ้ายหันขวา มุมปากแตกมีเลือดไหล หูอื้อ สะบักสะบอมเหมือนสุนัขจรจัดตัวหนึ่ง ไม่หลงเหลือความฮึกเหิมของก่อนหน้านี้เลย“ลูกพี่!”ลิ่วล้อสามคนคว้าโต๊ะเก้าอี้และท่อนไม้ที่อยู่ข้างๆ ฟาดไปทางอวิ๋นอิงอย่างแรงอวิ๋นอิงกระโดนหมุนตัวเตะพวกเขาสามคนจนลอยกระเด็นออกไปไกลเจ็ดแปดเมตร โดยไม่หั
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1269
ตงหลิงเจียงหนาน ทำเนียบสามเดือนที่พระชายาจากไป อ๋องเฉินเอาแต่เก็บตัว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก หานเฟิงต้องรับผิดชอบงานแทนทุกอย่าง เมื่อนานวันเข้า โลกภายนอกต่างกำลังคาดเดา จิตใจของอ๋องเฉินได้รับกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ล้มแล้วลุกไม่ขึ้น เกรงว่าเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วช่วงนี้ ในที่สุดอาการบาดเจ็บของจิ่งอี้ก็ดีขึ้นแล้วอาการบาดเจ็บทางกระดูกหรือเส้นเอ็น ต้องรักษาอย่างน้อยหนึ่งร้อยวันในที่สุดกระดูกซี่โครงที่หักสองซี่ก็หายดีแล้ว สามารถขี่ม้าได้แล้ว ตอนนั้นเขาบอกว่าจะนำทัพกลับแคว้นซีอวี้ทันทีแต่ก่อนไป เขาถามเหมือนไม่ใส่ใจ“เหตุใดไม่เจอแม่นางอวิ๋นอิงเลย?”จ้านหูจริงจังขึ้นมาทันที เขาตอบ“องค์ชายใหญ่ ข้าจะส่งคนไปสืบเดี๋ยวนี้!”“ไม่ต้อง”หลังจากปฏิเสธอย่างเฉยเมย ปีนขึ้นหลังม้า ขี่ออกไปคนเดียวแล้วจ้านหู “?”หมายความว่าอย่างไร?ตอนที่องค์ชายใหญ่หมดสติ แม้อวิ๋นอิงบอกว่าไม่สนใจ แต่แอบมาเยี่ยมองค์ชายใหญ่ตอนดึกดื่นเวลาที่ไม่มีคนองค์ชายใหญ่ก็อีกคน ทั้งที่คิดถึงอวิ๋นอิง แต่ไม่ยอมรับในใจของพวกเขาสองคนล้วนมีอีกฝ่าย ลูกสาวก็อายุเกือบครึ่งขวบแล้ว เหตุใดไม่ลองเปิดใจสักนิดแล้วอยู่ด้วยกันเลย
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1268
คืนแรกที่มาถึงต่างโลก ฉู่เชียนหลีฝันในความฝัน นางอยู่บนสนามรบ สู้จนตัวตาย เลือดไหลเป็นแม่น้ำ น่าสลดใจนัก…ในความฝัน นางได้ต่อสู้ร่วมกับชายคนหนึ่งที่มองไม่เห็นใบหน้า ร่วมเป็นร่วมตาย และยังมีเสียงที่นุ่มนิ่มของเด็ก เรียก ‘ท่านแม่’ ครั้งแล้วครั้งเล่าในความฝัน ราวกับนางได้รับความอยุติธรรมครั้งใหญ่ หัวใจเจ็บปวด และพยายามอธิบายสุดชีวิต แต่พวกคนที่เรียกตัวเองว่า ‘ครอบครัว’ ไม่เชื่อนาง และยังบีบคั้นนางสู่เส้นทางที่สิ้นหวังในความฝัน…มีคนกำลังเรียกนาง‘เชียนหลี…เชียนหลี…’ฉึก!ฉู่เชียนหลีลืมตาฉับพลัน ท้องฟ้าข้างนอกสว่างแล้ว แสงแดดอุ่นๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามา สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของอากาศ สงบมากนางรู้สึกเวียนศีรษะ และแน่นหน้าอกราวกับนางอยู่ในความฝันอันยาวนานจริงๆนางได้รับความอยุติธรรมนางถูกคนในครอบครัวฆ่าตายแต่เหตุใดนางจำผู้ชายที่เรียกนาง และภาพที่เรียกนางว่า ‘ท่านแม่’ ไม่ได้เลย“องค์หญิง ท่านตื่นแล้ว”เมื่ออ้ายอ้ายได้ยินเสียง ถือกะละมังน้ำอุ่นกับเครื่องใช้เข้ามาปรนนิบัติฉู่เชียนหลีนวดขมับ อยู่ในอาการเหม่อลอย แขนขาอ่อนแรง ไม่มีแรงขยับ ดึงผ้าห่มออก ลงจากเตียง สวมรองเท้
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1267
สาวใช้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รีบฝนหมึกอย่างเชื่อฟังมองดูองค์หญิงรีบหยิบพู่กัน เขียนอะไรบางอย่าง ท่าทางที่รีบร้อนนั่น เมื่อก่อนเวลาที่นังเป็นห่วงคุณชายเซิ่น ยังไม่รีบร้อนเช่นนี้เลยองค์หญิงกระโดดสระน้ำ หมดสติไปสามวัน หลังจากฟื้น ก็เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย?นิสัยเปลี่ยนไปน้ำเสียงเปลี่ยนไปแต่เมื่อลองตั้งใจมอง องค์หญิงยังคงเป็นองค์หญิง ยังคงเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยฉู่เชียนหลีเขียนอย่างรวดเร็ว…อ๋องเฉินเป็นอย่างไรบ้าง ข้าอยู่แคว้นหนานยวน…พลางเขียน พลางกล่าวอย่างรีบร้อน “รีบไปหาคน ช่วยข้าส่งจดหมายฉบับนี้ไปให้อ๋องเฉินที่ตงหลิงเจียงหนาน”นางอยากบอกความจริงกับเฟิงเย่เสวียน ต่อให้ตนลืมแล้ว แต่เฟิงเย่เสวียนจำนางได้เขาจะต้องมาหานางแน่นอนไม่ช้าก็เร็วสักวัน พวกเขาครอบครัวสี่คนจะอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา“อ๋องเฉินแห่งตงหลิงเจียงหนาน?”สาวใช้เกาศีรษะด้วยความสงสัย “องค์หญิง ท่านส่งจดหมายให้อ๋องเฉินทำไม? ท่านรู้จักอ๋องเฉินตั้งแต่เมื่อไร?”ฉู่เชียนหลีรีบกล่าว“อธิบายกับเจ้าไม่ได้ แต่ความสัมพันธ์ของข้ากับอ๋องเฉินไม่ธรรมดา…อ๋องเฉิน? อ๋องเฉินตงหลิง?”เงยหน้าฉับพลัน“ข้ารู้จักอ๋องเฉ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1266
ทุกคน “...”สีหน้าฮ่องเต้หนานยวนดูไม่ดีนัก เซิ่ยซือเฉินเป็นแค่บัณฑิตคนหนึ่ง เพื่อบัณฑิตคนหนึ่ง ต้องทุ่มสุดตัวเช่นนี้เลย ต้องตื่นเต้นเช่นนี้เลย?ในฐานะองค์หญิง ไม่ควรมองให้ไกลกว่านี้หน่อยหรือ?เพื่อป้องกันจวินลั่วยวนทำร้ายตัวเอง เขาออกคำสั่ง มัดมือและเท้าของนางโดยตรงจวินลั่วยวนขยับไม่ได้แล้วเห็นท่าทางที่จะยิ้มไม่ยิ้มของฉู่เชียนหลี และยังเลิกคิ้วอย่างยั่วยุ นางโมโหจนแทบกัดลิ้นฆ่าตัวตายหลังจากเหตุการณ์ที่วุ่นวาย ไปจากตำหนักองค์หญิงฉู่เชียนหลีกับหลิงอี้ซิงเดินเคียงข้างกันจากไป เมื่ออารมณ์ดี จังหวะการเดินก็ผ่อนคลายเป็นพิเศษ อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงเบาๆฮัมไปฮัมมา จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าหลิงอี้ซิงเป็นผู้มีจิตใจเมตตา อุทิศตนให้กับความดีและคุณธรรมหยุดฝีเท้าหันไปถาม “ท่านพี่ ท่านน่าจะเห็นกระมัง ว่าข้าจงใจรังแกจวินลั่วยวน?”หลิงอี้ซิงเดินตามปกติ สายตามองไปข้างหน้า พยักหน้าอย่างเกียจคร้าน ตอบสั้นๆ เพียงคำเดียว“อืม”“ท่านไม่รู้สึกว่าข้านิสัยไม่ดีหรือ?”เขาหยุดเดินหันมามองนาง กล่าวอย่างจริงจัง “ที่เจ้ารังแกนาง นั่นก็ต้องเป็นเพราะนางล่วงเกินเจ้าก่อนแน่นอน ล้วนเป็นความผิดของนาง”เขาไ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1265
“ยวนเอ๋อร์! ยวนเอ๋อร์!” ฮ่องเต้หนานยวนร้อนใจจนหน้าถอดสี “ใครก็ได้ ใครก็ได้รีบมาเร็ว ยวนเอ๋อร์เสียเลือดมากเกินไป หมดสติไปแล้ว!”จวินลั่วยวนที่ ‘เสียเลือดมากเกินไปจนหมดสติ’ “...”เจ้าน่ะสิที่เสียเลือดมากเกินไปเจ้าเสียเลือดมากเกินไปทั้งครอบครัว!หมอหลวงมาอย่างรวดเร็ว หลังจากทำแผลให้จวินลั่วยวนเสร็จ ถอนหายใจด้วยความกังวล “สามเดือนแล้ว ในที่สุดเอ็นขององค์หญิงก็เชื่อมต่อกัน คิดไม่ถึงว่าขาดอีกแล้ว ความพยายามในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาล้วนสูญเปล่า” ต่อจากนี้ก็ต้องใช้เวลาอีกสามเดือน เปิดบาดแผล บำรุงเอ็นทุกวันเมื่อฉู่เชียนหลีได้ยินคำนี้ เบ้าตาแดงฉับพลัน“ล้วนเป็นความผิดของข้า…”นางดึงชายเสื้อของหลิงอี้ซิง กล่าวเสียงสะอึก“ท่านพี่ ข้ามันไม่ดี ต้องเป็นเพราะเรื่องของคุณชายเซิ่นแน่ องค์โกรธข้า ไม่ชอบข้า จึงฟาดมือของตัวเองใส่เสา เพื่อเป็นการแสดงความรังเกียจต่อข้า”“ข้าทำร้ายนาง ฮือๆ…”หลิงอี้ซิงรักน้องสาว ทุกคนในแคว้นหนานยวนรู้เรื่องนี้แล้วฮ่องเต้หนานยวนกล่าวโทษนางได้อย่างไร?กลับกัน เขายังต้องขอร้องหลิงอี้ซิงทักษะการทำนายของหลิงอี้ซิงมีเพียงหนึ่งเดียวในใต้ฟ้า ตลอดหลายปีที่เขานั่งตำแหน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1264
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน นางค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เตียง จวินลั่วยวนนอนหลับแล้ว ไม่ได้เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน หน้าซีดซูบผอม เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกฉู่เชียนหลีเหลือบมองแวบหนึ่ง“เหตุใดข้อมือของนางยังมีเลือด?”สามเดือนแล้ว แผลยังไม่หาย?นางกำนัลที่อยู่ข้างๆ ตอบ“หมอหลวงบอกว่า จะใช้ยาพิเศษรักษาเอ็นมือและเท้าที่ขาดขององค์หญิง จำเป็นต้องเปิดแผล ขยับเอ็นที่ขาดไปรวมกันทุกวัน จนกระทั่งเชื่อมต่อกัน”“ฮืม?”ฉู่เชียนหลีเลิกคิ้วด้วยความสนใจเช่นนี้ก็เท่ากับว่า จวินลั่วยวนต้องทนกับความเจ็บปวดที่ใช้มีดเปิดปากแผลทุกวันติดต่อกันสามเดือนเต็มๆ น่าสังเวชน่าจะเจ็บมากกระมัง?นางค่อยๆ นั่งลง จับข้อมือของจวินลั่วยวนเบาๆ มองผ้าพันแผลที่ถูกพันห้าหกรอบอย่างครุ่นคิดทันใดนั้นออกแรงกดที่นิ้ว“ซี้ด…!”จวินลั่วยวนเจ็บจนตื่น ลืมตาทันทีฉู่เชียนหลีรีบปล่อยมือ “โอ๊ย…ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจแตะตัวท่าน ดูท่านเจ็บมากเลยนะ ขอโทษจริงๆ”“!”หลินเหยี่ยมาอยู่ในตำหนักของนางได้อย่างไร?นางรังเกียจผู้หญิงคนนี้ที่สุด!อาศัยที่พี่ชายของตัวเองเป็นราชครู แสร้งทำเป็นช่วยเหลือชาวบ้าน ทำแต่ความดีทุกวัน มีแต่คนบอกว่าองค์หญ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1263
เซิ่นสือเฉิน “?”เหตุใดวันนี้รู้สึกว่าหลิงเหยี่ยแปลกๆ?เมื่อก่อนนางชอบเขามากเลยไม่ใช่หรือ? เวลาที่เขาอ่านหนังสือ นางชอบมาอยู่ข้างๆ ฝนหมึกพัดลมให้เขา เวลาที่เขาเขียนหนังสือ นางชอบแอบที่นอกหน้าต่าง จับจิ้งหรีดเล่น เวลาที่เขางีบหลับ นางมักจะชงชาหิมะชั้นดีมาให้เขานางยังบอกว่าจะแต่งงานกับเขาคนเดียวเหตุใดแค่วันเดียว ก็ปล่อยวางได้แล้ว?“องค์หญิงหลิง ข้าขอโทษ” เขากล่าวอย่างรู้สึกผิดที่จริงเขาก็ชอบหลิงเหยี่ยเช่นกัน แต่องค์หญิงยวนบอกเขาว่าหลิงเหยี่ยนิสัยไม่ดี ชอบรังแกคนรับใช้ หาเรื่องชาวบ้าน ใส่ร้ายโยนความผิดให้ผู้อื่นด้วยวิธีที่น่ารังเกียจ และทำทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมายเขาเป็นคนเรียนหนังสือ นิสัยซื่อตรง ไม่สามารถยอมรับคนที่จิตใจอำมหิตอย่างหลิงเหยี่ยเมื่อเปรียบเทียบกัน เขาชอบจวินลั่วยวนที่ไร้เดียงสา จิตใจดี และร่าเริงมากกว่า“เมื่อก่อนท่านส่งข้าเรียนหนังสือ ช่วยข้าหาอาจารย์ ใช้เส้นสาย ทำให้ข้าสอบติดขุนนาง…บุญคุณส่วนนี้ ข้า ข้าทำได้เพียงตอบแทนท่านชาติหน้าแล้ว…”ฉู่เชียนหลียิ้มอย่างอ่อนโยน“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็กน้อย”“ได้ยินมาว่าองค์หญิงยวนได้รับบาดเจ็บ พวกเราเข้าวังไปดูนางกันเ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1262
องค์หญิง?คุณชายเซิ่น?ฉู่เชียนหลีไม่ได้รับความทรงจำใดๆ เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก สับสนและงงงวยเล็กน้อยยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีเสียงฝีเท้าที่ยุ่งเหยิงและเสียงต่อต้านดังมาจากนอกประตู “ใต้เท้าหลิง! ใต้เท้าหลิง ต่อให้ท่านบีบคั้นข้าจนตาย ข้าก็ไม่แต่งงานกับนาง!”“ตั้งแต่ต้นจนจบ ในใจข้ามีเพียงองค์หญิงยวนเอ๋อร์เท่านั้น!”ยวนเอ๋อร์?องค์หญิง?ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองไป เห็นชายหนุ่มสวมชุดเพ้าสีขาวและที่ครอบผมหยก กำลังลากผู้ชายที่ท่าทางสุภาพเหมือนคนเรียนหนังสือเข้ามานางตระหนักถึงบางอย่าง รีบดึงสาวใช้ที่อยู่ข้างกายมาถามเบาๆ“ที่นี่คือแคว้นหนานยวน?”สาวใช้ “?”องค์หญิงเป็นอะไรไป?เหตุใดถามคำถามเช่นนี้?“องค์หญิง ท่าน…”“อย่าพูดไร้สาระ ตอบข้า!”สาวใช้ตกใจ รีบกล่าว “ท่านคือหลิงเหยี่ย องค์หญิงต่างแซ่ของแคว้นหนานยวน ใต้เท้าคือมหาราชครูของแคว้นหนวนยวน เป็นพี่ชายแท้ๆ ของท่าน เพราะใต้เท้าชำนาญการทำนาย เคยช่วยแคว้นสามครั้ง สร้างคุณประโยชน์มากมาย ท่านจึงได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์หญิงต่างแซ่…”คำพูดที่เหลือ ฉู่เชียนหลีมองข้ามโดยตรงสิ่งเดียวที่นางคิดคือ นางถูกส่งมาเป็นองค์หญิงต่างแซ่ อีกท
