บทที่ 48

บรรดาเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้หญิงสวมชุดสีขาวร่างเพรียวบาง และปิดด้วยผ้าคลุมหน้าคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า

หยางเหวินเฉิงขมวดคิ้ว จ้องนางเขม็ง

“เจ้าเป็นใคร? ที่นี่ไม่มีธุระของเจ้า ยังไม่รีบไสหัวไป!”

ฉู่เชียนหลีหัวเราะอย่างเย็นชา แฉความคิดของคนคนนี้โดยตรง

“ที่เจ้าด่าทอท่านโหวน้อย เพราะอิจฉาที่สถานะของท่านโหวน้อยสูงศักดิ์กว่าเจ้าไม่ใช่หรือ? หากเจ้าไม่พอใจ เหตุใดจึงไม่ไปเกิดใหม่เสียล่ะ?”

สีหน้าหยางเหวินเฉิงดูน่าเกลียดทันที

“ข้าจะอิจฉาเขาได้อย่างไร!”

“ข้าแค่ไม่ชอบที่เขาทำตัวอวดดีเช่นนั้นก็เท่านั้น!”

หลิงเชียนอี้บีบคอเขา พลางถ่มน้ำลายอย่างเย็นชา “วันนี้เจ้าเป็นฝ่ายที่ยืนอยู่หน้าปลายหอกของข้า อวดดีนักใช่หรือไม่? ได้ ข้าจะกระทืบเจ้าจนร้องพ่อเรียกแม่แน่นอน!”

“เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าหรือ?”

หยางเหวินเฉิงถีบเท้าออกไปอย่างแรง

ด้วยเหตุนี้ เด็กหนุ่มสองคนที่เลือดขึ้นหน้า ก็ชกต่อยกันอย่างดุเดือด เหมือนเด็กวัยรุ่นที่ดื้อรั้น โมโหจนไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น

ฉู่เชียนหลีเห็นแล้ว นั่งลงบนม้านั่งหินด้านข้าง ล้วงเมล็ดแตงโมที่เพิ่งซื้อออกมาจากแขนเสื้อ แล้วเริ่มแทะสีดังแกรกๆ

ทั้งสองสู้กันจนไ