บทที่ 343

เซียวจือฮว่าล้มลงบนพื้น แก้มเจ็บจนรู้สึกชา ในแก้วหูเสียงดังวิ้ง ๆ ทันที ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ยินเสียงบริเวณรอบ ๆ ไม่ชัดเจนเนื่องจากหูอื้อและเวียนศีรษะ

นาง...

ถูกตบ...

เฟิงเย่เสวียนสะบัดแขนเสื้ออย่างเย็นชา เดินข้ามเซียวจือฮว่าที่อยู่บนพื้น เดินไปที่ตรงหน้าของจิ่งอี้ ดวงตาดำขลับอันล้ำลึกมองสำรวจเขา

ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า จากซ้ายไปขวา

ทุกซอกทุกมุม

สายตาหยุดมองที่มือของจิ่งอี้ที่กำลังกอดหญิงสาวเอาไว้ สายตาอันคมกริบจนจ้องเขม็งจนแทบจะทะลุ

แต่เขาไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใด ๆ ไม่พูดจา สีหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเช่นเคย บรรยากาศรอบตัวอึมครึมเหมือนเช่นเคย จ้องจิ่งอี้ ราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรคนหนึ่ง

จิ่งอี้กลับรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าไปในรูขุมขน ลงลึกเข้าไปถึงปอด แม้แต่การหายใจยังอึดอัด

ผ่านไปครู่ใหญ่

ชายหนุ่มยิ้ม “พระชายารองเซียวไม่รู้ความ ทำให้จวนอ๋องเฉินขายหน้า ข้าจะลงโทษนางด้วยตนเอง เพื่อเป็นการแสดงความขอโทษ ขอเชิญทั้งสองท่านไปที่จวนอ๋องเฉิน”

เขายกมือขึ้น ยื่นไปทางหญิงสาว

“ข้าขออภัยด้วยตนเอง”

เขาจ้องตรงไปยังหญิงสาว ราวกับมองทะลุเรื่องทุกอย่าง ทั้งราวกับ