บทที่ 349

ฉู่เชียนหลีจับจุดอ่อนของรัชทายาทได้ไม่ง่าย ย่อมไม่มีทางรามือ เมตตาศัตรู ก็คือการขุดหลุมฝังตัวเอง

นางสางปอยผมที่อยู่ข้างหู กล่าวพร้อมรอยยิ้มจอมปลอม

“คำพูดประโยคนี้ของพี่ใหญ่หมายความว่าอย่างไร? เหตุใดข้าจึงไม่เข้าใจ?”

แสร้งโง่ไปเสียเลย “ได้ข่าวว่ารัชทายาทประสบกับการลอบสังหาร อ๋องเฉินอำมหิตจริง ๆ ข้ากำลังกังวลว่าควรจะทำอย่างไรดี เหตุจึงกลายเป็นข้าต้องปล่อยรัชทายาทไปสักครั้ง? ข้ายังอยากจะขอร้องรัชทายาทให้โปรดเห็นใจ แล้วปล่อยอ๋องเฉินไป”

ดวงตาหงส์ของฉู่หงหลวนหรี่ลงเล็กน้อย มองสำรวจคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง

ยัยเด็กคนนี้ ตอนอยู่จวนอัครมหาเสนาบดีฉู่แกล้งบ้าแสร้งโง่มาสิบห้าปี เสแสร้งได้เหมือนจริง ๆ ปิดบังทุกคนได้ แต่ความเป็นจริงกลับมีจิตใจล้ำลึกที่สุด กลับกลอกที่สุดคนหนึ่ง

แต่ฉู่เชียนหลีเป็นพระชายาอ๋องเฉินของฉู่เชียนหลีไป ส่วนนางก็มุ่งหน้าสู่ตำแหน่งฮองเฮาของนาง

ระหว่างนางกับฉู่เชียนหลีไม่มีผลประโยชน์ทับซ้อนกัน

“น้องสาว เจ้าเป็นคนฉลาด ฉลาดกว่าฉู่ซวงกับฉู่เจียวเจียว” นางค่อย ๆ เดินมาหานาง ที่ข้างหูของนาง กระซิบพร้อมรอยยิ้มล้ำลึก

“แต่ว่าคนที่ฉลาดขนาดนี้ กลับไม่รู้แม้กระทั่งว่าแม่แท้ ๆ ข