บทที่ 345

เนื่องจากเพิ่งเป็นเคล็ดวิชาเหมันต์ใหม่ ๆ ฉู่เชียนหลีสนใจเป็นอย่างมาก จึงฝึกฝน ทดลองไม่หยุด

สิบครั้งมีเพียงหนึ่งครั้งที่ทำสำเร็จ

แต่ก็พอใจมากแล้ว

การฝึกฝนครั้งนี้ ฝึกจนลืมเวลาไป ฝึกจนถึงยามไฮ่จึงนึกขึ้นได้ว่าต้องกลับจวนอ๋องเฉิน จึงต้องระงับความสนใจเอาไว้ก่อน แล้วกลับจวน

จวนอ๋องเฉิน

ยามค่ำคืน ความมืดยามราตรีราวกับน้ำ ในจวนเงียบสงบมาก บรรดาคนใช้ต่างพักผ่อนกันหมดแล้ว มีเพียงองครักษ์ที่ยังคงเฝ้าอารักขาทั้งวันทั้งคืน

เรือนข้าง เต็มไปด้วยความมืด ไม่มีแสงเทียน มืดสนิท

“เยว่เอ๋อร์?”

ฉู่เชียนหลีกวาดสายตามองไป มืดมากเสียจนนางทำได้แค่อาศัยแสงจันทร์เพื่อคลำทางเท่านั้น

เมื่อก่อน ไม่ว่านางจะออกจวนไปนานขนาดไหน ไปที่ไหน ตอนกลับมา เยว่เอ๋อร์มักจะเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ

วันนี้เยว่เอ๋อร์เข้านอนก่อนแล้วหรือ?

“เจ้าดำน้อย?” นางหันหน้าไปมอง ไม่มีความเคลื่อนไหวของเจ้าดำน้อยเช่นกัน

หลับไปแล้วทั้งสองคน?

นางเกาหัวอย่างสงสัย รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกประหลาด ผลักประตูห้องออก ทันทีที่ก้าวเข้าไปด้านใน ก็ถูกฝ่ามือใหญ่ที่เย็นยะเยือกมือหนึ่งลากเข้าไป

“ว้าย!”

นางตกใจเพราะไม่ได้ป้องกันตัว

ชักมือกล