เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 345
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 346
ซี้ด...ดวงตาของฉู่เชียนหลีเบิกขึ้นเล็กน้อย ทันทีที่ล้มลงบนเตียง ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นมา ก็ถูกร่างหนักร่างหนึ่งทับเอาไว้ ลมหายใจที่หนักหน่วงและรุนแรงบนตัวของชายหนุ่มค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา กลืนกินนางท่ามกลางความมืดมิดฝ่ามือใหญ่ที่เย็นยะเยือกคว้าเสื้อผ้าของนางเอาไว้ แล้วยกมือฉีกออกเป็นชิ้น ๆแคว่ก!“ท่านทำอะไร!”ฉู่เชียนหลีมือข้างหนึ่งกุมหน้าอก มือข้างหนึ่งผลักเขา “เฟิงเย่เสวียน ข้าไม่ได้ยั่วโมโหท่านเลยนะ ข้าแทบจะวิ่งวุ่นอยู่กับเรื่องที่รัชทายาทโดนลอบสังหารทั้งวัน ข้าทำให้ท่านไม่พอใจตรงไหน!”วิ่งวุ่นทั้งวัน?ตั้งแต่ช่วงบ่ายวันนี้ จนกระทั่งตอนนี้ เป็นเวลาสี่ชั่วยามเต็ม ๆ นางอยู่กับผู้ชายคนนั้น ยังเปลี่ยนเสื้อผ้า นี่คือสิ่งที่นางพูดว่ายุ่งทั้งวันงั้นหรือ?นางไม่พูดความจริงกับเขา ยังพูดจาโกหกเขาอีก!“ทำไม!” เขาจับข้อมือทั้งสองข้างของนางเอาไว้ กดลงบนหมอน แล้วทับตัวลงไปทำไมจึงต้องหลอกเขา?ทำไมจึงต้องซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของชายอื่น ต่อหน้าเขา?“บอกข้ามา ว่าทำไม!”ท่ามกลางความมืด น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนึ่งราวกับเสียงคำรามของสัตว์ป่า ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกายแสงอันน่าสะพรึงกลัว“ใ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 347
เสียงดังสนั่น โต๊ะหักออกเป็นสองท่อน เสียงสะเทือนเลือนลั่นทำลายความเงียบสงบยามค่ำคืน ดังก้องไปทั่วความมืดมิดยามราตรีเสียงแหลมแสบแก้วหูท่ามกลางความมืด เขาเหมือนกับหมาป่าในยามราตรีที่สามารถปรับตัวได้โดยธรรมชาติ สามารถจับตำแหน่งของนางได้อย่างแม่นยำ และรีบพุ่งตัวเข้าไปหานาง“ห้ามหนี!”ฉู่เชียนหลีไม่มีทางหยุดแน่นอน วิ่งคลำทางมั่ว ชนสิ่งของล้มระเนระนาดไม่น้อย“เฟิงเย่เสวียน ท่านมันคนบ้า ข้าทนไม่ไหวกับท่านแล้ว ข้าจะหย่ากับท่าน!”“ข้าไม่ยอม!”ภายในพริบตาเดียว ชายหนุ่มราวกับถูกกระตุ้นความโกรธ เพลิงโทสะครอบคลุมไปทั่วทั้งตัว วิ่งไปจับตัวหญิงสาวฉู่เชียนหลีหลบหนีไม่หยุดภายในห้องมีที่ว่างจำกัด ทั้งสองคนวิ่งไล่จับกัน วิ่งหลบซ่อนกัน ชนสิ่งของล้มไปมากมาย กลายเป็นผุยผงในมือของชายหนุ่มเขาบ้าไปแล้ว!เหยียบโต๊ะจนแหลกละเอียด ต่อยกำแพงจนแตก กระจกสัมฤทธิ์ก็ถูกทุบจนแตก เหมือนกับสัตว์ร้ายบ้าคลั่งที่ไล่จับนางนางยิ่งหนี แรงกระตุ้นที่เขาได้รับก็ยิ่งมาก ดวงตาทั้งสองข้างก็ยิ่งแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ เพล้ง!ตู้ม!โครม!กล่องตู้ล้มคว่ำ ถูกทำลายจนหมดสิ้นฉู่เชียนหลีฉวยโอกาสวิ่งไปทางประตู เปิดประตูออ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 348
ทันใดนั้น นางเหมือนกับว่าเข้าใจอะไรบางอย่างเมื่อเชื่อมเข้ากับความผิดปกติของเฟิงเย่เสวียนในคืนนี้...เขารู้โฉมหน้าที่แท้จริงของนางแล้ว ตอนที่กำลังโต้เถียงกับเซียวจือฮว่าเมื่อตอนกลางวัน นางกับจิ่งอี้ไปแล้ว เขาอาจจะโมโหเพราะเรื่องนี้แต่นางกับจิ่งอี้บริสุทธิ์ใจต่อกัน ไม่ได้ทำเรื่องที่ขัดต่อกฎระเบียบเลยแม้แต่น้อย เขาปรักปรำนางโดยไม่ถามเหตุผล เข้าใจนางผิด ถึงขนาดไม่ให้แม้กระทั่งโอกาสนางที่จะอธิบายที่แท้...เขาไม่เชื่อใจนางเลยสักนิดเหนื่อยมากเหนื่อยมากจริง ๆฉู่เชียนหลีค่อย ๆ ย่อตัวลงไป นั่งลงบนขั้นบันได เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมากมายหลังจากที่ข้ามมิติมา ทั้งเสียใจ ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งมีความสุข...นางกับเขาผ่านเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน แต่ไม่มีแม้กระทั่งความเชื่อใจที่พื้นฐานที่สุด ชีวิตแบบนี้ยังจะมีความหมายอะไรอีก?ไม่สู้รีบปล่อยมือ ต่างคนต่างจะได้สมหวังเฟิงเย่เสวียน คำที่นายเคยพูดว่าต่อให้ต้องทรยศคนทั้งโลก ก็จะไม่ทรยศฉันทั้งหมดเป็นคำหลอกลวง นายไม่เชื่อฉัน ฉันก็ย่อมไม่รักนายคนที่พูดว่าจะปกป้องฉันคือนาย คนที่ทำร้ายฉันก็คือนายแต่...ในขณะที่ฉู่เชียนหลีกำลังคิดเรื่อง
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 349
ฉู่เชียนหลีจับจุดอ่อนของรัชทายาทได้ไม่ง่าย ย่อมไม่มีทางรามือ เมตตาศัตรู ก็คือการขุดหลุมฝังตัวเองนางสางปอยผมที่อยู่ข้างหู กล่าวพร้อมรอยยิ้มจอมปลอม“คำพูดประโยคนี้ของพี่ใหญ่หมายความว่าอย่างไร? เหตุใดข้าจึงไม่เข้าใจ?”แสร้งโง่ไปเสียเลย “ได้ข่าวว่ารัชทายาทประสบกับการลอบสังหาร อ๋องเฉินอำมหิตจริง ๆ ข้ากำลังกังวลว่าควรจะทำอย่างไรดี เหตุจึงกลายเป็นข้าต้องปล่อยรัชทายาทไปสักครั้ง? ข้ายังอยากจะขอร้องรัชทายาทให้โปรดเห็นใจ แล้วปล่อยอ๋องเฉินไป”ดวงตาหงส์ของฉู่หงหลวนหรี่ลงเล็กน้อย มองสำรวจคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างลึกซึ้งยัยเด็กคนนี้ ตอนอยู่จวนอัครมหาเสนาบดีฉู่แกล้งบ้าแสร้งโง่มาสิบห้าปี เสแสร้งได้เหมือนจริง ๆ ปิดบังทุกคนได้ แต่ความเป็นจริงกลับมีจิตใจล้ำลึกที่สุด กลับกลอกที่สุดคนหนึ่งแต่ฉู่เชียนหลีเป็นพระชายาอ๋องเฉินของฉู่เชียนหลีไป ส่วนนางก็มุ่งหน้าสู่ตำแหน่งฮองเฮาของนางระหว่างนางกับฉู่เชียนหลีไม่มีผลประโยชน์ทับซ้อนกัน“น้องสาว เจ้าเป็นคนฉลาด ฉลาดกว่าฉู่ซวงกับฉู่เจียวเจียว” นางค่อย ๆ เดินมาหานาง ที่ข้างหูของนาง กระซิบพร้อมรอยยิ้มล้ำลึก“แต่ว่าคนที่ฉลาดขนาดนี้ กลับไม่รู้แม้กระทั่งว่าแม่แท้ ๆ ข
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 350
เสียงออกคำสั่ง ให้ทุกคนไปตามหาตัวของพระชายาคนใช้ องครักษ์ องครักษ์ลับ...เคลื่อนทัพเต็มอัตรา ตอนที่กำลังจะทำการค้นหาครั้งใหญ่ ด้านนอกจวน ก็มีร่างบางเดินเข้ามาช้า ๆ “พระชายา? !”“เป็นพระชายา!”ทุกคนต่างดีใจ มีทั้งเข้ามาต้อนรับ มีทั้งไปรายงาน คนใช้วิ่งเข้าไปที่เรือนหานเฟิง“ท่านอ๋อง พระชายากลับมาแล้ว!”บนเตียง เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็รีบสลัดผ้าห่มลุกขึ้นนั่งทันทีหานอิ๋งเป็นห่วง “นายท่าน ยา...”“ทิ้งไป!”“แต่ว่า...”ไม่ทันพูดมาก เฟิงเย่เสวียนแย่งชามยาในมือของนาง รีบเดินไปที่หน้าต่าง นำทั้งหมดเทลงในกระถางต้นไม้ โยนชามทิ้งทันที แล้วเดินไปทางประตูอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคยของหญิงสาว ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที“เชียนหลี!”หานอิ๋งเห็นดังนั้น สีหน้าจึงอึมครึมเล็กน้อย ดูไม่ดีเท่าไหร่เพื่อพระชายา นายท่านยอมไม่กินแม้กระทั่งยา วัตถุดิบยาหายากราคาสูงลิ่ว อีกทั้งสามารถระงับมารของเขาได้ หรือว่าสุขภาพของตนเองไม่สำคัญเท่ากับฉู่เชียนหลีด้านนอกฉู่เชียนหลีเดินเข้ามากวาดสายตามองการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่‘การเคลื่อนทัพเต็มอัตรา’ เดินเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าสงบ “ตามหาข้าทำไม
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 351
“เชียนหลี…”“ข้าไม่ได้โกรธ” ฉู่เชียนหลีขัดคำพูดของเขา การแสดงออกบนใบหน้าเรียบเฉย “เป็นข้าเองที่ไม่ได้อธิบายให้ชัดเจนจึงทำให้เกิดความเข้าใจผิด อย่าว่าแต่ท่านเลย เปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นเจอเรื่องเช่นนี้ ก็ต้องคิดมากเช่นกัน”เมื่อคืนเขาเค้นถามเหมือนบ้าไปแล้ว นางไม่อยากสืบสาวราวเรื่องแล้วเรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ“เจ้าโกรธ!”สายตาเฟิงเย่เสวียนจ้องดวงตาของนาง ราวกับสามารถมองทะลุอารมณ์ที่แท้จริงในใจของนางผ่านดวงตา“โกรธที่ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้ โกรธที่ข้ามักจะทำร้ายเจ้าเช่นนี้เสมอ โกรธที่เวลาข้าไม่พอใจ ก็จะบีบคั้นเจ้า”เขารู้ เมื่อก่อนเขาก็มักจะเป็นเช่นนี้ ทุกครั้งคนที่ถูกทำร้ายก็คือนางเขาสำนึกผิดแล้วเขาจะปรับปรุงตัว“ครั้งหน้าข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว ต่อไปเจอปัญหาอะไร พวกเรานั่งคุยกันอย่างสงบจิตสงบใจดีๆ จะไม่ทะเลาะกันอีก ไม่เป็นขัดแย้งกันอีก ดีหรือไม่?” เขานั่งยองลง เงยหน้ามองนาง น้ำเสียงระมัดระวัง เหมือนกำลังปลอบใจเด็กที่กำลังโกรธฉู่เชียนหลีมองเขาอย่างลึกซึ้ง เหมือนมีอะไรไหลเวียนอยู่ในแววตา…เพียงแต่แค่พริบตาเดียว สีหน้านิ่งสงบ หลุบตาลง“นี่เป็นนิสัยของท่าน ทุ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 352
ฉู่เชียนหลีมองดูภาพระเนระนาดภายในห้องโดยไม่ได้พูดอะไรผ่านไปสักพักนางหมุนกายหยิบของบางอย่างออกจากแขนเสื้อ แล้วส่งให้เฟิงเย่เสวียน“นี่คือ…”“หลักฐานการจ่ายเงินของจวนรัชทายาท” วางไว้ในมือของเขา “รัชทายาทติดสินบนใต้เท้าเว่ย ซื้อยาพิษ วางยาพระชายารองเว่ย เขากำกับแสดงละครลอบสังหารตัวเอง”หลักฐานการจ่ายเงินนี่ก็คือหลักฐานขอแค่ส่งมันให้ฮ่องเต้ ความจริงกระจ่าง และยังสามารถโจมตีรัชทายาทอย่างหนักรัชทายาทขัดขาอ๋องเฉินทุกที่ทุกเวลา ลงมืออำมหิต ไร้ความปรานี หากนางเป็นอ๋องเฉิน จะ ‘คืน’ ทั้งหมดนี้กลับไปให้รัชทายาทอย่างไม่เกรงใจเฟิงเย่เสวียนถือหลักฐานการจ่ายเงินที่บางเบาไว้ กางนิ้วมือออก มองเห็นชื่อเฉียนจวง ตัวเลขจำนวนเงิน และวันที่ออกตั๋วกับรายละเอียดอื่นๆ อย่างชัดเจนหลักฐานการจ่ายเงินใบนี้สามารถล้มรัชทายาทได้จริง นางสืบมาถึงตรงนี้ เก่งเกินคาดแล้วทันใดนั้น เสียงของฉู่เชียนหลีดังขึ้น“ข้าคิดว่าจะกลับไปอยู่บ้านแม่สักพัก”ร่างกายของเฟิงเย่เสวียนสั่นสะท้าน เงยหน้าอย่างตะลึงงัน มองดูนาง หลักฐานการจ่ายเงินระหว่างนิ้วหลุดออกจากมือด้วยความตกใจ ร่วงลงสู่พื้นอย่างเงียบๆนาง…สีหน้าปกติ น
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 353
ผู้ชายกลุ่มหนึ่งโผล่ศีรษะออกมา เบียดกันไปเบียดกันมา ท่าทางที่จุ้นเรื่องชาวบ้านแลดูผู้หญิงยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีกแค่ก!จิ่งอี้กำหมัดกระแอมเสียงเบากะทันหัน เตือนให้คนกลุ่มนี้รีบแยกย้าย ส่วนเขายกเท้าเดินเข้าไปในลานเรือน ไปหยุดอยู่ข้างกายฉู่เชียนหลี กล่าวเสียงเบา“คุณหนู นัดพระชายารองฉู่ออกมาแล้วขอรับ”ฉู่เชียนหลีลืมตา “เร็วขนาดนี้เลย?”นางลุกขึ้นนั่ง นวดกลางหว่างคิ้วอย่างเหนื่อยล้าเบาๆ ตากแดดเป็นเวลานาน คิดเรื่องราวมากมาย ทำให้รู้สึกวิงเวียนศีรษะตั้งสติครู่หนึ่ง จึงจะลุกขึ้นยืน “จิ่งอี้ ตามข้าออกไปข้างนอกหน่อย เยว่เอ๋อร์ เจ้ากับเจ้าดำอยู่ที่นี่ ข้าจะรีบไปรีบกลับ”เพิ่งก้าวเท้าออกไป ผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็วิ่งเข้ามารุมล้อมเยว่เอ๋อร์“เจ้าเป็นสาวใช้ข้างกายคุณหนูใช่หรือไม่? ซื่อสัตย์หรือไม่?”“เมื่อก่อนความเป็นอยู่ของคุณหนูในจวนอัครมหาเสนาบดีฉู่แย่มาก ทุกคนล้วนรังแกนาง เจ้าไม่ได้ติดตามคุณหนูอย่างจริงใจใช่หรือไม่ เจ้าคิดไม่ซื่อกับคุณหนูใช่หรือไม่? ไม่พูดข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!”“จับเจ้าขายให้กับหอนางโลม!!”ชายฉกรรจ์แต่ละคนแยกเขี้ยวกำหมัด พูดจาดุร้าย ทำเอาเยว่เอ๋อร์ตกใจจนหน้าซีดแล้วซีดอี
บทล่าสุด
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1180
จ้านหู่จากไปพร้อมกับคำด่าทอ เหมือนกับเม่นที่อารมณ์ไม่ดีตัวหนึ่งฉู่เชียนหลีไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าเขา คิดเสียว่าเป็นการผูกมิตรแม้จ้านหู่เป็นคนของฮองเฮาซีอวี้ แต่ในใจยังมีความอ่อนโยนอยู่ หวังว่ากันผูกมิตรนี้ของนาง วันข้างหน้าจะสามารถช่วยจิ่งอี้กลับห้องอารมณ์ของอวิ๋นอิงสงบลงมากแล้วฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ที่ขอบเตียง “ร่างกายของเจ้ารับปัญหาอะไรไม่ไหวแล้ว ต่อจากนี้สามเดือน เจ้าพักฟื้นเถอะ”พักฟื้นหลังคลอดหนึ่งร้อยวันอวิ๋นอิงไม่สนใจเรื่องนี้ นางกอดลูกที่ได้คืนมาหลังจากสูญเสียไว้แน่น เบ้าตาแดงก่ำ“พระชายา ขอบคุณมาก!”“ขอบคุณที่ท่านช่วยเอาลูกสาวของข้ากลับคืนมา!”ตื้นตันจนน้ำตาไหลฉู่เชียนหลีเช็ดน้ำตาให้นาง “ยายโง่ ระหว่างเจ้ากับข้าต้องใช้คำพูดเช่นนี้ด้วยหรือ? ครึ่งปีที่ข้าไม่อยู่ เจ้าช่วยค่าดูแลเว่ยซีกับลู่ฉิน คนที่ควรพูดขอบคุณคือข้า”“ระหว่างพักฟื้น ห้ามร้องไห้เด็ดขาด และห้ามนั่งนาน ระหว่างทิ้งต้นตอของโรคไว้”“อืม!”อวิ๋นอิงกอดลูกไว้แน่น พยักหน้าแรงๆฉู่เชียนหลีมองเด็กที่นอนหลับสนิทในผ้าห่อทารกตัวน้อยๆ หนังเหี่ยวย่น แก้มแดง ท่าทางคล้ายจิ่งอี้ คิ้วบางเหมือนอวิ๋นอิง และยังมีกลีบริม
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1179
ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย ความสุขจากการได้คืนมา ความรู้สึกสองแบบที่ต่างกันสุดขั้วนี้ นางไม่อยากรู้สึกอีกถ้าหากต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้อีกครั้ง นางตายแน่!“พระชายา เด็กคนนี้คือชีวิตของข้า ข้าไม่ยอมให้ใครมาแย่งนางไป! ข้าจะปกป้องนางด้วยชีวิต!”ฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ตรงขอบเตียง กล่าวปลอบใจ“ข้ารู้”เด็กทุกคนล้วนเป็นจุดอ่อนของมารดา“ไม่มีใครสามารถแย่งลูกของเจ้าไปได้”“แต่ว่า อวิ๋นอิง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับจิ่งอี้ เจ้าเข้าใจเขาผิดแล้ว” นางเงยหน้า ส่งสัญญาณให้ข้างนอกทหารสองคนคุมตัวจ้านหู่เข้ามาจ้านหู่กล่าว“ช่วงเช้าของวันนี้ ข้าเป็นคนแย่งเด็กในโรงหมอเอง”“ข้าคิดว่าเจ้าคลอดลูกชาย กลัวมีปัญหามากมายตามมา ก็เลยเข้าไปแย่งเด็ก ใครจะรู้ว่าเป็นเด็กผู้หญิง ในเมื่อเป็นเด็กผู้หญิง เช่นนั้นก็จะไม่เป็นภัยคุกคามต่อฮองเฮา”ดังนั้นเขาก็เลยคืนเด็กแล้วอวิ๋นอิงรู้จักจ้านหู่ เขาคือคนที่บีบบังคับให้จิ่งอี้ดื่มยาพิษ แต่หลายวันนี้นางต้องผ่านเหตุการณ์มากมาย เดิมทีสภาพจิตใจก็อ่อนแออยู่แล้ว จึงได้สร้างแนวป้องกันขึ้นในใจนางต้องการแค่ลูกสาว!ใครพูดนางก็ไม่อยากฟัง!และไม่เชื่อใครด้วย!กอดลูกสาวแน่น ปก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1178
ปัง!ประตูถูกกระแทกจนเปิดออก ร่างกายจวินลั่วยวนหมุนกลางอากาศหนึ่งรอบ รอยกระเด็นออกไป ล้มหน้าคว่ำลงพื้น รู้สึกมึนงงไปหมดผ่านไปห้าวินาทีเต็มๆ จึงจะตั้งสติได้นาง…โดนตบ?“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”“เหตุใดองค์หญิงหนานยวนลอยออกมาจากห้องท่านอ๋อง…”“ดูเหมือนใครบางคนไม่รู้จักเจียมตัว…”นอกเรือน เมื่อทหารที่เฝ้ายามและคนรับใช้เห็นภาพนี้ เริ่มพากันวิพากษ์วิจารณ์เบาๆ คำพูดบางประโยคลอยเข้าหูของจวินลั่วยวน ทำให้สีหน้าของนางเดี๋ยวซีด เดี๋ยวดำ เดี๋ยวม่วง ดูน่าเกลียดมากเงยหน้าแก้มแสบร้อนใช้มือลูบเบาๆมีเลือด…“หน้าของข้า!”ใบหน้าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนาง!จวินลั่วยวนโกรธแล้ว “อ๋องเฉิน! ท่านกล้าทำร้ายข้า หรือท่านไม่อยากให้แคว้นหนานยวนสนับสนุนท่าน? ฮ่องเต้หลีเริ่มใกล้ชิดกับแคว้นซีอวี้แล้ว ถ้าหากท่านไม่ได้รับการสนับสนุนจากแคว้นหนานยวนของเรา ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮ่องเต้หลี!”มาถึงขั้นนี้แล้ว เขายังไม่รู้ตัวอีกหรือ?เขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้าทำร้ายนาง?เฟิงเย่เสวียนยืนอยู่บนบันไดขั้นที่สาม ก้มมองนางที่แยกเขี้ยวยิงฟัน หัวเราะอย่างเย็นชา“วันนี้ได้เห็น แคว้นหนานยวนไม่ได้มีค่า
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1177
ไม่นาน น้ำอุ่นก็มา ตอนเฟิงเย่เสวียนอาบน้ำ ไม่ชอบให้คนมาปรนนิบัติ หลังจากคนรับใช้เตรียมเสื้อผ้าและยาเสร็จ ก็ถอยออกไปหมดแล้วภายในห้องหลังฉากบังลมไอน้ำร้อนพวยพุ่ง อบอวลกลางอากาศ หลังจากเสียงน้ำดังขึ้น เงาจางๆ ของเฟิงเย่เสวียนสะท้อนลงบนฉากบังลมคลุมเครือ มองเห็นไม่ชัดแต่เงาด้านข้างนั่น เค้าโครงนั่น แม้แต่ตรงตำแหน่งลูกกระเดือกที่นูนขึ้น ก็สะท้อนออกมา ทำให้เห็นแล้วต้องกลืนน้ำลาย จินตนาการไม่รู้จบ เลือดในกายพลุ่งพล่านจวินลั่วยวนมองเห็นอย่างชัดเจนจากช่องว่างของประตูคอแห้ง กลืนน้ำลาย…จริงนะนางชอบผู้ชายคนนี้มาก ชอบอย่างที่ไม่เคยชอบมาก่อนหลายปีมานี้ คนที่ไปสู่ขอถึงวังหลวง ธรณีประตูแทบถูกเหยียบจนพัง นางเคยเห็นผู้ชายมามากมาย ชนชั้นสูง เชื้อพระวงศ์ เศรษฐีรู้จักคนมากมาย กลับมีเพียงตอนที่เจออ๋องเฉิน หัวใจปั่นป่วนนางจำได้ตลอด ตอนที่เจอกันครั้งแรก อ๋องเฉินจับมือของนาง มองฐานะของนางออกในปราดเดียว เขาพูดว่า‘การปรากฏตัวขององค์หญิงช่างพิเศษจริงๆ’หวั่นไหวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาซ่า…เสียงน้ำหลังฉากบังลม เหมือนเฟิงเย่เสวียนอาบน้ำเสร็จแล้ว แขนข้างหนึ่งที่มีหยดน้ำติดยื่นออกมาหยิบเสื้
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1176
“ไม่รู้ว่าเจ้ากำลังหาใคร? ข้าเดินทางมาเจียงหนาน พาคนมาด้วยไม่น้อย ไม่แน่อาจสามารถช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง”ฉู่เชียนหลีลังเลเล็กน้อยผู้มาเยือนคือแขก ยังไปรบกวนคนอื่นอีก รู้สึกเกรงใจจริงๆฮองเฮาหนานยวนเหมือนมองความคิดนางออก พลันยิ้มอย่างอ่อนโยน“พระชายาอ๋องเฉิน แคว้นหนานยวนกับอ๋องเฉินมีความสัมพันธ์ทางการร่วมมือ เจ้าไม่ต้องเกรงใจ”“เห็นเจ้าใช้คนมากมายเช่นนี้ แถมยังปิดเมือง คนผู้นี้น่าจะสำคัญมากกระมัง ไม่ต้องลังเลแล้ว ทุกเวลามีค่า อย่าปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสหนี”มันก็จริงตามหาคนสำคัญกว่าฉู่เชียนหลีก็ไม่ลังเลอีก กล่าวตรงๆ “เป็นเด็กทารกที่เพิ่งคลอด เป็นลูกสาวของสาวใช้ข้า…”หลังจากฮองเฮาหนานยวนเข้าใจสถานการณ์คร่าวๆ ก็สั่งให้คนของตัวเองไปช่วยอีกแรงทันทีขณะเดียวกัน ก็เหลือบมองพระชายาอ๋องเฉินท่านนี้อีกหลายครั้งนางดีกับคนรับใช้เช่นนี้มาโดยตลอด?เป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่ง นางสามารถทำถึงขั้นปิดเมืองเลยมองออกได้ไม่ยากว่านางเป็นคนให้ความสำคัญกับมิตรภาพ ใครก็ตามที่อยู่ในสายตาของนาง ไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น คนเช่นนี้ทำให้คนไว้ใจได้ง่าย ทำให้คนอยากเข้าหา อยากทำความรู้จักสมัยนี้ คนที่มีตำแหน่งมีอ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1175
ต้องเป็นฝีมือเขาแน่!อวิ๋นอิงฝืนยันร่างกายที่อ่อนแรงขึ้น เดินไปข้างหน้าอย่างโซซัดโซเซสองสามก้าว เกือบหมดสติล้มลง“ฮูหยินน้อย!” หมอตำแยรีบเข้าไปประคองนาง “เลือดของเจ้ายังไม่หยุดไหลเลย ลงจากเตียงไม่ได้…”พูดไม่ทันจบ อวิ๋นอิงปัดมือหมอตำแยทิ้ง วิ่งออกไปข้างนอกอย่างสุดชีวิตไม่มีใครสามารถแย่งลูกสาวที่นางต้องแลกมาด้วยชีวิต!นางไม่มีพ่อแม่แล้ว สูญเสียคนที่รักที่สุด นางไม่เหลืออะไรแล้ว ลูกสาวเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวที่นางจะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปใครกล้าแย่งความหวังของนาง นางก็สู้ตายกับคนคนนั้น!หมอตำแยงไล่ตามไปถึงหน้าประตู มองดูนางวิ่งออกไปอย่างโซซัดโซเซ รู้สึกงงงวยไปหมด“เด็ก เด็ก…เด็กคนนี้มันอะไรกันแน่…แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น? รอก่อน! ยังไม่ได้จ่ายค่ารักษาเลยนะ!”“...”บนถนนชาวบ้านเห็นผู้หญิงที่มีเลือดเปื้อนตามร่างกายวิ่งล้มลุกคลุกคลาน คิดว่าเป็นคนบ้าที่มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ละคนตกใจจนพากันหลบ กลัวตัวเองจะติดความโชคร้ายอวิ๋นอิงเหนื่อยมาก ร่างกายถึงขีดจำกัดแล้ว ศีรษะหนักราวกับพันชั่ง ขาทั้งสองข้างล้าจนอ่อนไปหมดแล้ว อาศัยแค่ความแน่วแน่ ต่อให้คลานอย่างสุดชีวิตก็ต้องคลานไปให้ถึงทำเนีย
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1174
อวิ๋นอิงรีบปิดปากวิ่งหนี ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย ทุกวินาทีที่อยู่ในทำเนียบ รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองตัวเองอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะท้องเด็กคนนี้ยังไม่ทันเกิด ก็ตกไปอยู่ในแผนของผู้อื่นแล้วนางนอนไม่หลับทั้งคืนรอจนรุ่งสาง นางรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ถ้าหากฝืนยื้อ นางยื้อจิ่งอี้ไม่ไหว หลังจากคิดซ้ำๆ ทิ้งจดหมายไว้หนึ่งฉบับ จากไปเงียบๆ แล้วนางอยากไปจากเจียงหนานหาสถานที่ที่เงียบสงบและไม่มีใครรู้จักนาง คลอดเด็กคนนี้ออกมา และเลี้ยงดูเขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความขัดแย้งทางโลก ไม่อยากสนใจอะไรทั้งสิ้น ไปอยู่สถานที่ใหม่ เริ่มต้นใหม่จากไปอย่างเร่งด่วน พกเพียงเงินมือข้างหนึ่งจับท้อง ฝีเท้าเร่งรีบ เตรียมไปเช่ารถม้าหนึ่งคัน แต่ตอนเดินไปถึงตรงหัวมุม ไม่ระวังถูกเด็กที่เล่นอยู่ตรงนั้นชนท้อง“ซี้ด!”ความเจ็บแล่นไปทั่วร่างมีกระแสอุ่นๆ สายหนึ่งไหลออกจากร่างกายช่วงล่างสีหน้าอวิ๋นอิงเปลี่ยนฉับพลัน มือจับเสื้อผ้าตรงท้องตามสัญชาตญาณ สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ตกวูบ เจ็บจนจับกำแพง ทรุดนั่งลงบนพื้นอย่างเข่าอ่อนชาวบ้านที่เดินผ่านมาเห็น กล่าวด้วยความตกใจ“แม่นาง เจ้าไม่เป็นอะไรกระมัง?”“ข้างล
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1173
เสียงของเขาทุ้มและเหนื่อยมาก ทั้งที่เพิ่งอายุยี่สิบหกปี แต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความผันผวน เหมือนชายชราใกล้ตายที่ผ่านอะไรมามากมาย นั่งอยู่บนบันได มองดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆ ลับขอบฟ้า รอคอยความตายที่จะมาถึงเฟิ่งหรานรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งความรัก เป็นสิ่งที่อันตรายจริงๆชาตินี้เขายอมไม่แตะต้องผู้หญิงเลย“เช่นนั้นก็ไปเถอะ” เขากล่าว “อวิ๋นอิงเกลียดเจ้า เจ้าฝืนอยู่ข้างกายนาง มีแต่จะคอยย้ำเตือนความเจ็บปวดที่นางเคยได้หลับ เกรงว่ามีแต่จะยิ่งเกลียดเจ้า”“พวกเรากลับแคว้นกันเถอะ”กลับแคว้นซีอวี้กลับไปในที่ที่ควรกลับ กลับไปทำสิ่งที่ควรทำ ลืม…คนที่ควรลืมเฟิ่งหรานกล่าว “บางทีไปจากนาง จึงจะสามารถทำให้นางสบายใจจริงๆ ชีวิตจึงจะนับว่าดีขึ้นจริงๆ เจ้าก็ควรกลับแคว้น ทวงคืนสิ่งที่เป็นของเจ้าคืนแล้ว”“ข้าไปหาพระชายา ขอให้นางช่วยรักษากล่องเสียงของเจ้า”“ไม่ต้องแล้ว” จิ่งอี้ปฏิเสธอย่างเรียบเฉยกล่องเสียงที่พังแล้ว เขาไม่อยากรักษายาพิษที่อวิ๋นอิงป้อนเองกับมือ มันหวานเหมือนน้ำผึ้ง ชาตินี้เขาจะไม่รักษา“อวิ๋นอิงเกลียดข้า ก็ให้พิษนี่อยู่ในร่างกายข้า ให้ความเกลียดของนางมีที่ระบาย เช่นนี้จึงจะสามารถทำใ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1172
จิ่งอี้ค่อยๆ หลุบตาลง ความดีใจเมื่อครู่หายไป เหลือเพียงความเศร้าในแววตาของเขา…เขากล้าขอให้อวิ๋นอิงให้อภัยได้อย่างไร?เขาทำกับอวิ๋นอิงเช่นนั้น ทำร้ายนางเช่นนั้น เปลี่ยนเป็นเขา ก็ไม่มีทางให้อภัยตัวเองอวิ๋นอิงเกลียดเขา มันก็สมควรแล้วอวิ๋นอิงวางยาเขา ทำลายกล่องเสียงของเขา เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเคยทำ มันต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเขาแค่สูญเสียกล่องเสียงแต่ความเจ็บปวดทางจิตใจและจิตวิญญาณที่อวิ๋นอิงได้รับ ไม่สามารถลบเลือนได้ทั้งชีวิต“เป็นความผิดของข้า ล้วนเป็นความผิดของข้า…”ไม่ว่าอวิ๋นอิงทำอะไร เขาก็พร้อมรับทุกอย่างนี่คือผลลัพธ์ที่เขาควรได้รับ“ไม่เป็นไร…สมควรแล้ว…อวิ๋นอิงทำถูก…ข้าไม่โทษนาง นางรังเกียจข้า นางเกลียดข้า นางอยากเอาชีวิตข้า ข้ารู้ ข้ารู้ทุกอย่าง…เฟิ่งหราน ข้าไม่เกลียดนาง จริงนะ…ข้า…”เสียงของเขาแข็งขึ้นเรื่อยๆ เบ้าตาก็แดงอย่างรวดเร็วมีหมอกปกคลุมพร่ามัวน้ำตาไหลออกมาพลันเฟิ่งหรานแน่นหน้าอกรู้จักกันนานเช่นนี้ เคยเห็นจิ่งอี้หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียวตั้งแต่เมื่อไร? ถูกพ่อแท้ๆ ทิ้ง เขาไม่ร้องไห้ จางเฟยตา เขาก็ไม่ร้องไห้ตอนนี้ เวลานี้ น้ำตาตกเหมือนสายฝน!ผู้ชา
