LOGINShare
บทที่ 74
Last Updated:
2024-10-28 13:41:42Related chapters
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 75
ยิ่งขบวนลี้ภัยเดินทางขึ้นเหนือ ก็ยิ่งไม่มีร่องรอยของผู้คนกลางป่าเขาที่มีแต่ต้นหญ้าเจริญงอกงามนั้นยากที่จะแยกทิศทาง ทั้งยังเต็มไปด้วยแมลงและอสรพิษหลากหลายสายพันธุ์เคราะห์ดีที่มีหัวหน้าหมู่บ้านโจวคอยนำทาง ทั้งยังมีอวิ๋นฝูหลิงผู้เป็นท่านหมอประจำขบวน นางได้แจกจ่ายผงยาขับไล่แมลงและอสรพิษที่ปรุงขึ้นมาเองให้แก่ทุกคนแล้ววันนี้ชาวบ้านทั้งหลายล้วนหยุดพักยามกลางวันตามปกติเซียวจิ่งอี้และชาวบ้านอีกสองสามคนออกไปหาแหล่งน้ำบริเวณใกล้ๆจวบจนกระทั่งพวกเขากลับมานั้น แต่ละคนล้วนมีสีหน้าเคร่งขรึมเซียวชิ่งอี๋ตรงไปหาหัวหน้าหมู่บ้านโจวทันทีที่แท้พวกเขาก็พบเข้ากับรอยเท้าของสัตว์ใหญ่อยู่ริมแหล่งน้ำ อีกทั้งยังไม่ได้มีเพียงแค่ชนิดเดียวบริเวณที่พวกเขาหยุดพักนั้นอยู่ห่างจากแหล่งน้ำที่ว่านั้นไม่ไกลมากนัก หากบังเอิญว่ามีสัตว์ป่าที่มากินน้ำเจอพวกเขาเข้า ต้องอันตรายมากแน่นอน!ดังนั้นคำแนะนำของเซียวจิ่งอี้ก็คือหยุดพักผ่อนสักครู่แล้วรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด จากนั้นค่อยหาสถานที่พักที่ปลอดภัยกว่านี้หลังจากที่หัวหน้าหมู่บ้านเรียกรวมตัวชาวบ้านทุกคนและปรึกษาหารือกันเรียบร้อยแล้ว ทุกคนล้วนเห็นพ้องต้องกั
Last Updated : 2024-10-28ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 76
ลูกพี่อู๋ไม่พูดจา รีบพาอวิ๋นจิงมั่วเสาะหาต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่สุดปีนขึ้นไปภายใต้การคุ้มกันของอวิ๋นฝูหลิงเพียงชั่วพริบตา ชาวบ้านหลายคนก็ถูกเสือขาวตัวนั้นตวัดกรงเล็บแหลมคมใส่จนได้รับบาดเจ็บอวิ๋นฝูหลิงรีบม้วนแขนเสื้อขึ้น เผยโฉมหน้าไม้ที่ผู้ติดอยู่บนท่อนแขนเล็กๆ ของนางฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้วลูกธนูทั้งหมดยิงเข้าเป้าหมายติดต่อกันเสือขาวเจ็บปวดจนถึงกับต้องแหงนหน้าโก่งคอคำรามขึ้นฟ้า อวิ๋นฝูหลิงรีบฉวยจังหวะนี้ตะโกนออกไป “รีบขึ้นต้นไม้ แล้วไปซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้เร็ว!”ตอนนั้นเองชาวบ้านทั้งหลายถึงได้สติ พากันปีนขึ้นต้นไม้อย่างเร็วรี่เซียวจิ่งอี้ถือกระบี่ยาวไว้ในมือ ครั้นเห็นหน้าไม้บนแขนเล็กๆ ของอวิ๋นฝูหลิงแล้วจึงรีบเข้าร่วมปะทะกับเสือขาวตัวนั้นทันทีแม้ว่าเสือขาวตัวนั้นจะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ถึงแก่ชีวิตครั้นต้องเผชิญกับการร่วมมือโจมตีของเซียวจิ่งอี้กับอวิ๋นฝูหลิง เสือขาวก็ดูเหมือนว่าไม่มีความจะต่อกรกับพวกเขาอีก มันมุ่งแต่จะพุ่งตัวให้หลุดพ้นวงโจมตีของพวกเขาทั้งสองคน แล้วไปโจมตีชาวบ้านคนอื่นแทนเซียวจิ่งอี้กับอวิ๋นฝูหลิงสบตากัน ทั้งสองคนรู้สึกถึงความผิดปกติได้ในทันทีไม่นานนัก ศรจากหน้า
Last Updated : 2024-10-28ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 77
คำพูดของเซียวจิ่งอี้เปิดโปงความจริงออกมาในฉับพลันทันใดตอนนี้ชาวบ้านทั้งหลายถึงกับบางอ้อขึ้นมาทันใด แล้วลอบด่าทออวิ๋นซานหูอยู่ในใจเช่นนี้ก็เหมือนกับรู้ตัวว่าลูกของตนเองถูกขโมยไป แล้วคนที่เป็นบิดามารดรจะไม่ออกตามหาบุตรของตัวเองหรือไรต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหาจนสุดหล้าฟ้าเขียว ก็ต้องเอาบุตรของตัวเองกลับมาให้ได้!อวิ๋นซานหูรู้ว่าตนเองก่อเรื่องเข้าให้แล้ว ทว่าก็ยังคงปากแข็ง “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นลูกเสือ?”“ข้าบังเอิญเจ้ามัน หลงคิดไปว่าเป็นแมวป่าตัวหนึ่งก็เท่านั้น”“ข้าคิดว่ามันน่ารักดีถึงได้อุ้มกลับมาด้วย ให้มาเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า ก็ดีกว่าต้องนอนกลางดินกินกลางทรายอยู่ในป่าในเขามิใช่หรือไง?”ขณะที่กำลังพูดพล่ามอยู่ เสือขาวตัวนั้นก็ปีนขึ้นต้นไม้สูงขึ้นไปอีกหนึ่งช่วงใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเสือขาวตัวนั้นเห็นว่าอวิ๋นซานหูล้วงเอาลูกเสือออกมาเผยโฉม มันก็ร้องคำรามอีกหลายครั้ง การเคลื่อนไหวของมันก็รวดเร็วยิ่งขึ้นกว่าเดิมเห็นว่าเสือขาวตัวนั้นเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที อวิ๋นซานหูถึงกับหน้าซีดเผือด“ทำ...ทำอย่างไรดี?”อวิ๋นฝูหลิงลอบด่าทออยู่ในใจว่า ‘โง่เง่า’แม้ว่าจะไม่ลงรอยกัน แ
Last Updated : 2024-10-28ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 78
ทั้งสองคนต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ และเข้ากันได้ดีโดยไม่ได้เอื้อนเอ่ย ไม่นานนักก็ดึงความสนใจของเสือขาวตัวนั้นมาที่พวกเขาทั้งคู่ได้เห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้นแล้ว ลูกพี่อู๋จึงหันไปพูดกับสวี่ตงและคังหมิงหย่วน “พวกเจ้าคุ้มครองคุณชายน้อยให้ดี ข้าจะไปช่วยแม่นางอวิ๋น!”สวี่ตงกับคังหมิงหย่วนพยักหน้าจางซานมู่ที่อยู่บนต้นไม้ข้างๆ กล่าวกำชับ “ลูกพี่ ระวังตัวด้วยนะ!”ลูกพี่อู๋เคยล่ำเรียนวิทยายุทธ์มาบ้างเล็กน้อยเมื่อครั้งเยาว์วัย และเขายังต่อยตีเก่งที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งสี่คนเขากำท่อนไม้ไว้ แล้วพุ่งเข้าวงต่อสู้ไปอย่างรวดเร็วด้วยความฮึดสู้ไม่กลัวตาย ทำให้เขาเข้าซุ่มโจมตีเสือขาวตัวนั้นได้สำเร็จ ทุบตีมันไปหลายทีเสือขาวร้องโหยหวน แล้วจึงรีบหมุนตัวพุ่งเข้าใส่ลูกพี่อู๋ทันทีลูกพี่อู๋ก็รีบสับเท้าวิ่งหนี ปีนป่ายต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่สุดขึ้นไปด้านบนทันทีอวิ๋นฝูหลิงจับจังหวะได้อย่างแม่นเหมาะ กระโดดขึ้นบนหลังเสือขาว มือข้างหนึ่งกอดคอมันไว้แน่น อีกข้างหนึ่งก็ชูเข็มยาชาไว้นางปักเข็มยาชาเข้าไปในตัวเสือขาวอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นจึงฉีดยาชาด้านในเข็มเข้าไปในตัวของมันเสือขาวดิ้นรนบ้าคลั่ง ต้องการสะ
Last Updated : 2024-10-28ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 79
เพราะถูกเสือขาวโจมตี ชาวบ้านส่วนใหญ่ต่างได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้าเสียงร้องคร่ำครวญดังอยู่ในค่ายไม่ขาดสายครั้นอวิ๋นฝูหลิงส่งลูกเสือให้อวิ๋นจิงมั่วแล้ว จึงหยิบกล่องยาไปรักษาผู้บาดเจ็บทั้งหลายทันใดนั้น เสียงร่ำไห้ปานใจจะขาดก็ดังขึ้นจากข้างๆ “ท่านแม่ ท่านแม่ฟื้นสิ อย่าทำให้ข้ากลัวสิ...”เฉินเสียวเป่าอุ้มสะใภ้รองเฉินที่เลือดท่วมตัว พลางร้องไห้น้ำตานองหน้าอวิ๋นฝูหลิงรีบเข้าไปดู หลังจากที่จับชีพจรแล้วก็หันไปส่ายหน้ากับคนอื่นๆ ที่มองมาสะใภ้รองเฉินไม่มีจังหวะชีพจรและลมหายใจแล้ว นางสิ้นชีพไปแล้วเฉินเหล่าเอ้อร์ยืนนิ่งงันอยู่ข้างๆ ร่างไร้วิญญาณของสะใภ้รองเฉินแม้เมื่อก่อนจะก่อเรื่องวุ่นวายไม่สบอารมณ์ไว้ไม่น้อย ทว่าตอนนี้ต้องมาเห็นชีวิตคนเป็นๆ ถูกกระชากไปกับตาตัวเอง เรื่องแบบนี้ต่อให้ต้องประสบพบเจอสักกี่พันครั้ง ใจของอวิ๋นฝูหลิงก็ยังคงเศร้าโศกอยู่ดีนางพูดเบาๆ ว่า “นางสิ้นใจแล้ว เสียใจด้วยนะ!”ขณะที่อวิ๋นฝูหลิงหมุนกายเตรียมตัวจากไปช่วยผู้บาดเจ็บคนอื่น เฉินเสียวเป่าก็ทำทีราวกับเพิ่งจะเห็นอวิ๋นฝูหลิง พุ่งเข้ามากอดสองขาของนางไว้ พลางอ้อนวอน“แม่นางอวิ๋น ช่วยท่านแม่ของข้าด้วยเถิด!”“ข้
Last Updated : 2024-10-28ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 80
ทว่าไม่นานนักก็เห็นว่าบุตรคนรองกำลังหลบเลี่ยงสายตา เป็นที่ชัดเจนแล้วว่ากำลังกินปูนร้อนท้อง นางจึงรู้ได้ทันทีว่าระหว่างนั้นต้องมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นแน่ท่ามกลางสายตาของคนมากมายเช่นนี้ นางจึงไม่รีบดึงตัวเฉินเหล่าเอ้อร์มาไต่ถามให้แน่ชัด จึงได้แต่ปลอบประโลมเฉินเสียวเป่าไปก่อนใครเล่าจะรู้ว่ายังพูดไม่ถึงสองประโยคดี เฉินเสียวเป่าก็ผลักนางออกโดยไม่ทันตั้งตัวเขาพูดจาโหดเหี้ยมออกมาราวกับลูกหมาป่าดุร้าย “ท่านเองก็ไม่ใช่คนดี!”หากท่านย่ารักใคร่เอ็นดูเขาจริง ตอนนั้นคงไม่ทอดทิ้งเขาเพื่อให้ได้อยู่ในขบวนลี้ภัยต่อแม่เฒ่าเฉินซวนเซเกือบล้มคะมำ ใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความไม่อยากเชื่อนางรักทะนุถนอมหลายชายผู้นี้ราวกับไข่มุกล้ำค่ามานานหลายปีเช่นนี้ ทว่าสายตาที่กำลังมองนางในตอนนี้กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นแม่เฒ่าเฉินถึงกับเย็นวาบไปทั่วทั้งกายภายในชั่วพริบตาเฉินเสียวเป่ากวาดสายตามองไปที่ทุกคนภายในค่าย มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่นคนพวกนี้ ล้วนแต่เป็นฆาตกรที่สังหารมารดาเขาทั้งสิ้น!หากไม่ใช่เพราะคนพวกนี้ขับเขาออกจากค่าย พวกเขาก็คงไม่ต้องเดินตามอยู่ท้ายขบวน บางทีอาจจะไม่ต้องไปยืนอยู่ตรงตำแหน่งที
Last Updated : 2024-10-28ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 81
คนรอบกายฟังกันเสียจนงงงวยหน้าท้องเมื่อถูกกรีดเปิดปากทางขึ้นมา กลับเย็บปากแผลกลับคืนสนิทได้ราวเย็บเสื้อผ้าอาภรณ์อย่าว่าแต่ชาวบ้านที่ไม่รู้เรื่องการแพทย์เลย แม้แต่นายท่านหางเองก็ยังไม่เคยได้ยินวิธีการรักษาเช่นนี้มาก่อนหญิงผู้เป็นภรรยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าอย่างแน่วแน่ทั้งน้ำตา“แม่นางอวิ๋น ข้าเชื่อใจเจ้า เจ้ารักษาเถิด!”“หากยื้อชีวิตมิได้ ถือเสียว่าเป็นชะตาชีวิตของเขา!”“เขาเกิดมาเพื่อเผชิญเหตุนี้อยู่แล้ว มิข้องเกี่ยวกับผู้ใดทั้งสิ้น!”ผู้เป็นภรรยาคิดอย่างถ่องแท้ดีแล้วว่าหากไม่รักษา สามีของนางย่อมเหลือแต่ทางตายให้เดินแล้วหาทำการผ่าตัดตามที่อวิ๋นฝูหลิงบอก ยังพอมีความหวังที่จะรอดเหลืออยู่บ้างหากสถานการณ์แย่ลง ก็ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าตอนนี้ได้แล้วในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็คงต้องเสี่ยงดูกันสักตั้ง!อวิ๋นฝูหลิงเห็นหญิงคนนั้นยอมให้ทำการผ่าตัด จึงรีบเริ่มเตรียมการณ์ก่อนการผ่าตัดนายท่านหางเห็นเช่นนั้น ก็รีบหยิบสมุนไพรทั้งหมดที่ตนเตรียมมาด้วยออกมาทั้งหมด ให้อวิ๋นฝูหลิงเลือกใช้ตามสะดวกแม้สมุนไพรจะมีค่าเพียงใด ทว่าในตอนนี้ชีวิตคนสำคัญยิ่งกว่าหากอวิ๋นฝูหลิงกู้ชีพคนเอาไว้ได้จ
Last Updated : 2024-10-28ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 82
“อย่าว่าแต่ข้าไม่มีโอสถวิเศษรักษาแผลไม่ทิ้งร่องรอยเลย ต่อให้มี ข้าก็ไม่มีวันให้นางใช้!”“ไม่เพียงแค่โอสถวิเศษ แม้แต่สมุนไพรธรรมดาสักต้น ข้าก็ไม่มีวันให้เจ้าเอาไปใช้รักษานาง!”“ส่วนเรื่องขอโทษชดเชย ข้าไม่ได้เห็นว่าสลักสำคัญอะไร!”“พวกเจ้าควรดีใจที่ตอนนี้ข้ายุ่งอยู่กับการรักษาคน จึงไม่มีเวลาจัดการกับนางเสียมากกว่า มิเช่นนั้นข้าคงเอาชีวิตนางไปแล้ว!”บาดแผลบนใบหน้าของอวิ๋นซานหู หากต้องการรักษาหายโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็น มีเพียงหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณในมิติของนางเท่านั้นที่ให้ผลเช่นนั้นได้แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่ก่อนนี้อวิ๋นซานหูเจตนาจะฆ่านาง อวิ๋นฝูหลิงก็ยิ่งโกรธเสียจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะนำหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณแสนล้ำค่านั้น มาใช้กับคนที่คิดจะฆ่าตนเองดิงหมิงรุ่ยรู้อยู่แก่ใจว่าตนผิด เห็นอวิ๋นฝูหลิงโกรธจัด แน่วแน่ไม่ยอมให้ยาใดๆ จึงเบนสายตาไปยังนายท่านหางแทนนายท่านหางรีบโบกมือทันที “สมุนไพรที่ข้าเตรียมมาล้วนให้แม่นางอวิ๋นยืมไปแล้ว ชาวบ้านบาดเจ็บกันไม่น้อย สมุนไพรแค่นี้ก็แทบไม่พอใช้แล้ว!”“แม้จะมียา แต่จากแผลญาติผู้น้องเจ้า หากไม่อยากให้มีแผลเป็น เกรงว่าจะไร้หนทางแล้ว”ดิงห
Last Updated : 2024-10-28
Latest chapter
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 212
วันงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ คนเกือบทั้งหมู่บ้านล้วนมาร่วมงานแม้ว่าอวิ๋นฝูหลิงจะสร้างเพียงแค่เรือนลานเดียว มีเรือนหลัก พร้อมด้วยเรือนปีกตะวันตกและเรือนปีกตะวันออก กอปรกับห้องครัว ห้องเก็บของ คอกม้าและห้องอื่น ๆ รวม ๆ แล้วก็ได้เจ็ดถึงแปดห้อง แต่ก็นับว่าเป็นบ้านที่มีสง่าราศีเป็นอันดับต้น ๆ ในหมู่บ้านซวงหลินเลยทีเดียวพอถึงเช้าตรู่ ชาวบ้านก็นำของอวยพรมามอบให้ถึงประตูบ้าน แล้วเข้าไปชมบ้านหลังใหม่ของสกุลอวิ๋นห้องต่าง ๆ ล้วนดูเป็นปกติทั่วไป มีเพียงห้องอาบน้ำและห้องครัวเท่านั้นที่แปลกไม่เหมือนใครโดยเฉพาะห้องอาบน้ำ ที่ไม่เพียงมีท่อน้ำที่ตรงออกไปข้างนอกห้อง สามารถเทน้ำที่ผ่านการอาบการใช้ภายในห้องลงในท่อได้โดยตรง ไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงยกน้ำออกไปเททิ้งด้านนอกอีกแล้วเท่านั้นยังมีของกลม ๆ ที่ได้ยินมาว่าเรียกว่าฝักบัวอาบน้ำอยู่ด้วย พอเปิดจุกกั้นออกน้ำร้อนก็จะออกมาทันทีจะล้างเนื้อล้างตัวช่วงหน้าร้อนก็สบายไม่น้อยอีกทั้งส้วมที่ก่อขึ้นจากอิฐสีคราม หลังถ่ายเบาถ่ายหนักก็สามารถราดน้ำลงไปได้เลย ซึ่งมันจะไหลผ่านท่อน้ำไปลงในบ่อเกรอะที่อยู่หลังบ้านชาวบ้านพากันมองด้วยความประหลาดใจ มีบางคนถึงขั้นอดใจเ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 211
หลิงโหยวเป็นผู้ช่วยที่ไม่เลวคนหนึ่งทั้งเข้าใจวิชาแพทย์ ทั้งจงรักภักดีต่อสกุลอวิ๋น ไม่ว่าจะเป็นสวนสมุนไพรหรือโรงปรุงยาล้วนมอบหมายให้เขาดูแลได้เพียงแค่ไม่รู้ว่าเขาจะยินดีหรือไม่หลังอวิ๋นฝูหลิงเจอหลิงโหยว ก็เล่าถึงความคิดนี้ออกไป ทางหลิงโหยวรีบพยักหน้าทันทีพลางกล่าวว่า “ยินดีขอรับ ข้าน้อยย่อมยินดีอยู่แล้วขอรับ!”นับตั้งแต่ที่ได้พบกับอวิ๋นฝูหลิงอีกครั้ง หลิงโหยวก็อยากกลับไปคอยช่วยเหลือทำเรื่องต่าง ๆ อยู่ข้างกายอวิ๋นฝูหลิงยามนี้ได้สมดังปรารถนาแล้ว ย่อมปลื้มปีติเป็นอย่างยิ่งแต่ไหนแต่ไรมา อวิ๋นฝูหลิงล้วนใจกว้างกับเหล่าคนที่อยู่ใต้ปกครอง นางให้เงินเดือนเป็นสองเท่าจากของเดิมแก่หลิงโหยวทันที ส่วนสวัสดิการต่าง ๆ เช่นสินน้ำใจวันตรุษนั้นก็คิดแยกให้อีกต่างหากครั้นพูดคุยกันเป็นที่เรียบร้อย หลิงโหยวจึงกลับไปปรึกษากับครอบครัว เตรียมเก็บเสื้อผ้าต่าง ๆ ไปหมู่บ้านซวงหลินภรรยาของหลิงโหยวถึงแก่กรรมไปนานหลายปีแล้ว เหลือเพียงแค่หลิงเจี๋ยซึ่งเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวเท่านั้นแม้ว่าแต่ก่อนหลิงเจี๋ยจะได้เล่าเรียนหนังสือมานานหลายปี แต่ด้วยสติปัญญามีขีดจำกัด สอบตกในการสอบขุนนางระดับอำเภอหลายต่อหลายคร
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 210
คุณหนูถังที่ยืนอยู่ด้านข้างก็มีสีหน้ายินดีและรู้สึกซาบซึ้งใจเช่นกันนางพอใจในการแต่งงานครั้งนี้มาก ด้วยการจัดการของบิดามารดา จึงได้พบกับสามีในอนาคตเป็นการส่วนตัวอยู่สองครั้ง ในใจจึงมีทั้งความคาดหวังและความยินดีของสาวน้อยแต่ทุกสิ่งก็ล้วนถูกทำลายด้วยผื่นแดงบนร่างของนางหากไม่อาจรักษาผื่นแดงให้หายดีได้ จนอีกสามเดือนหลังจากนี้นางต้องไปตบแต่งด้วยสภาพผื่นแดงเต็มร่าง นางก็แทบคิดว่าตายไปเสียจะดีกว่าโชคดีที่ฝันร้ายนี้สิ้นสุดลงแล้วอวิ๋นฝูหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้มโดยพลัน “เช่นนั้นก็ขอแสดงความยินดีกับการแต่งงานของคุณหนูถังล่วงหน้า!”คุณหนูถังหน้าแดงด้วยความเขินอาย ก่อนจะยืนขึ้นคำนับอวิ๋นฝูหลิงอย่างจริงจัง “ขอบคุณแม่นางอวิ๋นมากที่ช่วยรักษาผื่นแดงบนร่างของข้าจนหายดี”อวิ๋นฝูหลิงพยุงนาง “ข้าเป็นหมอ เรื่องการรักษาคนย่อมเป็นหน้าที่ของหมอ”อวิ๋นฝูหลิงมองนางพลางกล่าวว่า “ตามเทียบยารักษาผื่นเช่นเดิม แต่กินอีกสองวันก็พอแล้ว”“ข้ายังมีสูตรและขี้ผึ้งดูแลผิวให้งดงามด้วย หลังจากคุณหนูถังใช้แล้ว จะทำให้เป็นเจ้าสาวคนใหม่ที่เปล่งประกายแน่นอน”อวิ๋นฝูหลิงเพิ่งกล่าวจบ ฮูหยินถังก็กล่าวว่า “เช่นนั้นต้องขอบคุณ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 209
เซียวจิ่งอี้อยู่ที่หมู่บ้านซวงหลินต่อวันนั้นที่ประลองวิชาแพทย์ มีเพียงพวกลูกพี่อู๋สี่คนที่เข้าไปในเมือง ดังนั้นตัวตนที่แท้จริงของเซียวจิ่งอี้ นอกจากพวกเขาแล้ว ชาวบ้านคนอื่นจึงยังไม่รู้อวิ๋นฝูหลิงยังกำชับกับพวกลูกพี่อู๋เป็นพิเศษด้วยว่า ไม่ให้พวกเขาบอกเรื่องของเซียวจิ่งอี้กับผู้อื่นส่วนอวิ๋นจิงมั่วยังอายุน้อย ดังนั้นอวิ๋นฝูหลิงกับเซียวจิ่งอี้จึงยังมิได้อธิบายภูมิหลังของเซียวจิ่งอี้ให้เขาฟังด้วยเหตุนี้ที่ผ่านมาอวิ๋นจิงมั่วจึงไม่รู้เรื่องราว รู้เพียงว่าพ่อของเขามีเงินและอำนาจเยอะมาก ซึ่งมากยิ่งกว่าพวกเจ้าหน้าที่ทางการเสียอีกคนในหมู่บ้านแม้จะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเซียวจิ่งอี้ แต่กลับรู้ว่าเขาคือพ่อแท้ ๆ ของอวิ๋นจิงมั่วยิ่งไปกว่านั้นเห็นว่าเขากิริยาท่าทางเป็นเลิศ ทั้งยังพิถีพิถันเรื่องอาหารและของใช้ในชีวิตประจำวัน จึงพากันคาดเดาตัวตนของเขาลับหลังสิ่งที่ถูกคาดเดามากที่สุด คนส่วนใหญ่ต่างแน่ใจ ว่าเซียวจิ่งอี้เป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่ในเมืองเขากับอวิ๋นฝูหลิงตกหลุมรักกัน แต่อวิ๋นฝูหลิงมีฐานะต่ำต้อย จึงไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัวของเซียวจิ่งอี้ดังนั้นทั้งสองคนจึงแอบหนีมาใช้ชีวิ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 208
พวกหัวหน้าหมู่บ้านโจวได้ยินก็ตกตะลึงบทสนทนาแบบเดียวกันนี้ เกิดขึ้นที่บ้านของหู่โถวกับชุนเซิงแม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับอวิ๋นฝูหลิงและเซียวจิ่งอี้ เหตุใดจู่ ๆ เซียวจิ่งอี้ก็กลายเป็นพ่อที่แท้จริงของอวิ๋นจิงมั่ว แต่ทั้งสามสกุลรวมถึงหัวหน้าหมู่บ้านโจวก็หาใช่ว่าจะไม่มีไหวพริบและกาลเทศะทั้งสามสกุลต่างก็เตือนลูกของตนว่าอย่าพูดเสียงดังไปถึงข้างนอกทว่าไม่จำเป็นที่พวกโจวฉางจี๋จะต้องป่าวประกาศเรื่องนี้ เรื่องที่พวกเขานั่งรถม้าไปเล่นในเมืองกับอวิ๋นจิงมั่ว และนำของขวัญกองหนึ่งกลับมา ก็แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้านแล้วในหมู่บ้านมีผู้คนมากมายที่เฝ้ามองอยู่ จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีคนเห็น ดังนั้นเรื่องนี้จึงมิอาจปิดบังได้มีหลายครอบครัวที่เห็นพวกโจวฉางจี๋ได้รับผลประโยชน์ ก็อิจฉาตาร้อน จนอดไม่ได้ที่จะต่อว่าลูกตัวเองหากลูกตัวเองประจบเก่งเหมือนพวกโจวฉางจี๋ จนได้ไปเล่นกับอวิ๋นจิงมั่ว วันนี้คนที่ได้รับของขวัญย่อมเป็นพวกเขาอวิ๋นฝูหลิงยังไม่รู้เรื่องราว ยามนี้กำลังมองเซียวจิ่งอี้ที่อยู่ตรงหน้า ขณะที่คิ้วขมวดมากขึ้นเซียวจิ่งอี้อธิบายโดยพลันว่า “ข้าจัดการสวนอิ่งเรียบร้อยแล้ว ช่วงนี้ข้าต้อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 207
“พี่โจวฉางจี๋ พี่ชุนเซิง พี่หู่โถว รีบขึ้นรถเร็ว”อวิ๋นจิงมั่วโผล่ศีรษะออกมาจากรถม้า และโบกมือให้ทั้งสามคนทั้งสามคนที่รออยู่ข้างทางคือโจวฉางจี๋ หู่โถว และชุนเซิงลูกพี่อู๋เห็นเช่นนั้นก็แปลกใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นพวกเหยากวงมีท่าทียิ่งเฉย ก็ยังคิดว่าอวิ๋นฝูหลิงรู้เรื่องที่เด็กทั้งสี่คนจะไปที่เมืองแล้วเขากระโดดลงมาจากรถม้าโดยพลัน และอุ้มพวกโจวฉางจี๋ทั้งสามคนขึ้นมาบนรถม้าพวกเหยากวงเห็นการกระทำของลูกพี่อู๋ ก็เข้าใจผิดว่าเรื่องนี้อวิ๋นฝูหลิงอนุญาตแล้วพวกเขาเป็นเพียงผู้น้อย จึงได้แต่ทำตามคำสั่งของเจ้านาย หลีกเลี่ยงการพูดให้มากความ และไม่ก้าวก่ายมากเกินไปความเข้าใจผิดอันยอดเยี่ยมที่เกิดขึ้นนี้ ทำให้แผนการของอวิ๋นจิงมั่วดำเนินไปได้อย่างราบรื่นเมื่อวานอวิ๋นจิงมั่วได้พบพวกเพื่อน ๆ หลังจากไม่ได้เจอมานาน เมื่อแบ่งขนมและฝักบัวให้ ก็ย่อมอยากอวดชีวิตที่มีความสุขของตนที่สวนอิ่งสิ่งที่อยากโอ้อวดมากที่สุดก็คือ เขามีพ่อแล้ว!ยิ่งไปกว่านั้นพ่อของเขายังเก่งกาจมาก และดีมากด้วย!ดียิ่งกว่าพ่อของพวกโจวฉางจี๋เสียอีก!พวกเพื่อน ๆ ต่างก็แข่งกันพูดว่าพ่อของตัวเองดีที่สุดอีกทั้งยังสงสัยในคำพูดข
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 206
ทุกคนต่างก็เป็นเด็กในหมู่บ้าน จู่ ๆ มีองครักษ์เพิ่มขึ้นมา ก็มักจะดูไม่เข้าพวกแต่พวกสวี่ตงมักจะผลัดกันไปดูแลอวิ๋นจิงมั่ว คนในหมู่บ้านจึงล้วนเคยชินกันหมดอวิ๋นฝูหลิงเก็บข้าวของ และไปหาเจิ้งซื่อสะใภ้ใหญ่ของหัวหน้าหมู่บ้านโจวทางด้านสวนสมุนไพรกับโรงปรุงยายังไม่มีข่าวคราว แต่นางกลับสามารถจ้างคนมาทำยาได้ก่อนแล้วเมื่อเจิ้งซื่อได้ฟังความคิดของอวิ๋นฝูหลิง ก็ดีใจเป็นอย่างมากนี่เป็นเรื่องดียิ่งที่สามารถหาเงินได้เจิ้งซื่อกุมมืออวิ๋นฝูหลิง และกล่าวขอบคุณ “แม่นางอวิ๋น ขอบคุณเจ้ามากที่มีเรื่องดี ๆ เช่นนี้แล้วนึกถึงข้า เรื่องนี้ข้าจะทำให้ดีแน่นอน!”อวิ๋นฝูหลิงตบมือของนางเบา ๆ และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พวกเราต่างก็มีมิตรภาพต่อกัน ข้าย่อมไม่ลืมเจ้าแน่นอน”“เจ้าช่วยหาคนที่มีฝีมืออีกสักสามคนหน่อย วันหนึ่งให้ค่าแรงสามสิบอีแปะ”“แต่ข้าขอบอกก่อนว่า ต้องเลือกคนให้รอบคอบ ขอเป็นคนที่มีความสามารถและละเอียดอ่อน”“นี่คือกิจการทำยาของข้า ไม่อาจประมาทได้ หากทำผิดพลาดไป อาจมีคนต้องถึงแก่ชีวิต!”อวิ๋นฝูหลิงรับสมัครคนเป็นครั้งแรก ไม่ได้วางแผนจะรับสมัครมากเกินไป แค่สี่คนก็เพียงพอแล้วลองดูก่อน หากทำงานร่วมกัน
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 205
สกุลเฉินทะเลาะกันครั้งใหญ่สะใภ้ใหญ่เฉินพูดตามตรงว่า ทุกคนต่างก็แยกบ้านกันแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะต้องดูแลคนของบ้านรองที่มากินดื่มอยู่ที่บ้านพวกเขาทุกวันหากเฉินเหล่าต้ายังเป็นห่วงน้องชายกับหลานชาย ก็หย่าขาดกันไปเสีย หลังจากนั้นเขาจะไปกับน้องชายและหลานชายก็ได้เฉินเหล่าต้าได้ยินว่าจะหย่า ก็เงียบลงโดยพลันแม่เฒ่าเฉินเห็นเช่นนั้น ก็ดุด่าเฉินเหล่าต้าว่าโหดเหี้ยมไม่สนใจน้องชายกับหลานชายสะใภ้ใหญ่เฉินเถียงแม่เฒ่าเฉินตามตรง บอกว่าถ้าเป็นห่วงลูกชายคนเล็กกับหลานชายคนโตมากนัก ไม่สู้ไปอยู่กับบ้านรองของนางเลยจะดีกว่าแม่เฒ่าเฉินถูกทำให้พูดไม่ออก และเริ่มร้องไห้โวยวายว่าจะผูกคอตัวเองทว่าครานี้สะใภ้ใหญ่เฉินกลับมีท่าทีแข็งกร้าวกว่าเดิม ไม่สนใจว่าแม่เฒ่าเฉินจะโวยวายใหญ่โตอย่างไร และหันหลังจากไปก่อนเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นหลายครั้ง แม่เฒ่าเฉินก็ยังเป็นห่วงเฉินเหล่าเอ้อร์กับเฉินเสียวเป่าสะใภ้รองเฉินไม่อยู่แล้ว บุรุษที่โตแล้วกับบุรุษที่ยังเล็กไหนเลยจะชำนาญเรื่องการใช้ชีวิต เรื่องอาหารการกินและความเป็นอยู่ก็คงไม่สู้ดีเช่นกันหลังจากนั้นแม่เฒ่าเฉินก็ย้ายไปอยู่กับบ้านรอง บ้านใหญ่ก็มีความกตัญญูให้
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 204
เมื่ออวิ๋นจิงมั่วกลับมา เห็นซี่โครงผัดเปรี้ยวหวาน ผักกาดขาวผัดลูกชิ้น และกุ้งผัดซอส ก็รู้วืท่านแม่เป็นคนทำอาหารด้วยตัวเองอวิ๋นจิงมั่วโผเข้าไปในอ้อมกอดของอวิ๋นฝูหลิงอย่างมีความสุข “ท่านแม่ ท่านดีที่สุดเลยขอรับ!”หลายวันมานี้อวิ๋นฝูหลิงยุ่งมากมาโดยตลอด จึงไม่มีเวลาและเรี่ยวแรงมาทำอาหารให้เขากินอวิ๋นจิงมั่วรู้ความจึงไม่ได้รบกวนแม่ แต่ในใจกลับอยากกินอาหารที่แม่ทำเป็นอย่างมากอาหารที่แม่ทำอร่อยที่สุดในใต้หล้า!วันนี้อวิ๋นฝูหลิงก็อารมณ์ดีเช่นกัน คิดว่าไม่ได้ทำอาหารมาหลายวัน จึงทำอาหารมาหลายจานยามนี้เมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของอวิ๋นจิงมั่ว อวิ๋นฝูหลิงก็อดไม่ได้ที่จะใคร่ครวญตัวเอง หลายวันมานี้นางละเลยอวิ๋นจิงมั่วไปจริงๆตั้งแต่อวิ๋นจิงมั่วกับเซียวจิ่งอี้รู้จักกันในฐานะพ่อลูก อวิ๋นฝูหลิงก็มักจะให้อวิ๋นจิงมั่วไปอยู่กับเซียวจิ่งอี้ ในขณะที่นางให้ความสนใจอยู่กับเรื่องของตัวเองอวิ๋นฝูหลิงจิ้มจมูกของอวิ๋นจิงมั่ว “ดูดินบนตัวสิ สกปรกเชียว รีบไปล้างเร็ว”อวิ๋นฝูหลิงตักน้ำมาแล้ว ขณะที่อวิ๋นจิงมั่วล้างมือ ก็เล่าเรื่องที่ไปเล่นกับเพื่อนของเขาให้อวิ๋นฝูหลิงฟังอย่างมีความสุข“พวกพี่ฉางจี๋พาข้าไ
