บทที่ 7

"คุณน้าคนฉวย เรามาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์นางแบบนายแบบค่ะ~" เจียงหนวนหนวนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเป็นประกายราวกับมีดวงดาวซ่อนอยู่ข้างใน

ดาลิน่าสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบจิตใจ เด็กที่น่ารักขนาดนี้ และอ่อนโยนขนาดนี้ จะเป็นลูกของท่านซือได้ยังไงกัน?

จากความเข้าใจของเธอที่มีต่อท่านซือ เขาคงไม่มีทางให้กำเนิดเด็กที่น่ารักขนาดนี้ได้หรอกนะ

เธอคุกเข่าลงแตะศีรษะเล็กๆของพวกเขา "พวกหนูชื่ออะไรจ๊ะ"

"หนูชื่อเจียงหนวนหนวนค่ะ"

"หนูชื่อเจียงเหยียนเหยียนครับ"

เด็กน้อยทั้งสองตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

ดาลิน่าตะลึงกับความน่ารักของพวกเขา หน้าตาน่ารักก็ถือว่าดีมากแล้ว แต่นี่ยังหน้าตาดีขนาดนี้อีก

ถ้ายืนหน้ากล้อง...

เธอดึงสติกลับมา ยืนขึ้นและตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ที่อยู่รอบตัวเธอ "พวกเธอ รีบพานางแบบนายแบบตัวน้อยสองคนนี้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วๆเข้า!"

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นผลลัพธ์!

ใต้อาคารTG มายบัคที่จอดอยู่ให้บอดี้การ์ดชุดดำรออยู่ที่ประตูเพื่อแยกฝูงชนที่อยู่รอบๆออกไปอย่างรวดเร็ว และยืนเป็นสองแถว

ซือเย่เจ๋วก้าวลงจากรถ และก้าวเข้าไปในล็อบบี้ด้วยขาที่เรียวยาว

อีกด้าน ดาลิน่าซึ่งถ่ายรูปไว้หลายชุด ได้ส่งผลงานของทั้งสองคนไปให้หลัวเชว่โดยที่ไม่ผ่านการตัดแต่ง

หลัวเชว่ชะลอความเร็วลง หยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วดู เขาขยายภาพด้วยความไม่เชื่อ สีหน้าประหลาดใจเอาเสียมากๆ

หลัวเชว่ เดินตามรอยเท้าของซือเย่เจ๋วอย่างรวดเร็ว

"ท่านซือครับ"

"ว่าไง"

ซือเย่เจ๋วเดินไปที่ลิฟต์ส่วนตัว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดกดลิฟต์ เมื่อเขาเดินเข้าไปในลิฟต์ หลัวเชว่ก็ยื่นโทรศัพท์ให้เขา "ท่านดูสิครับ"

ซือเย่เจ๋วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วมองดู และดวงตาของเขาก็หม่นลง

หากไม่ใช่เรื่องสำคัญดวงตาของเขาแทบจะไม่ได้อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์เลยแม้แต่นาทีเดียว แต่นี่เขามองที่หน้าจอเป็นเวลาสามนาที

"ดาลิน่าส่งภาพชุดนี้มาครับ แบรนด์แอมบาสเดอร์ตัวน้อยสองคนของ"ถงเหยียน"ดูแล้วค่อนข้างจะคล้ายท่านเลย..."

หากมองให้ละเอียด จะเห็นว่าดวงตาของเด็กชายเหมือนกับท่านซือไม่มีผิดเพี้ยน และหน้าตาของเด็กทั้งสองก็คล้ายกันมาก โดยเฉพาะเด็กผู้ชาย

ซือเย่เจ๋วขมวดคิ้ว ส่งโทรศัพท์คืนให้เขา "ตอนนี้เด็กสองคนนี้อยู่ที่ไหน?"

"อาจจะยังอยู่ในสตูดิโอครับ"

และซือเย่เจ๋วก็กดลิฟต์ลงไปที่ชั้นถ่ายแบบในทันที

ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงอยากจะพบเด็กสองคนนี้เหลือเกิน

เจียงเฉินเฉินซึ่งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ได้บุกเข้าไปในกล้องวงจรของTG กำลังดูและตรวจสอบกล้องวงจรปิดของอาคารTGทั้งหมด เขาคลิกบนหน้าจอเพื่อซูมเข้าและเห็นซือเย่เจ๋วกำลังเดินไปที่แผนกถ่ายภาพ เขาจึงโทรหาเจียงเหยียนเหยียนทันที

นาฬิกาข้อมืออัจฉริยะที่เจียงเหยียนเหยียนสวมใส่เกิดสั่นขึ้นมา เขาผละตัวออกมาอย่างเงียบๆเพื่อรับสาย "น้องชาย ว่ายังไง?"

"ซือเย่เจ๋วกำลังจะไปหาพวกพี่แล้วนะ ให้หนวนหนวนเข้าใกล้เขา อย่าลืมเอาเส้นผมของเขามาด้วยนะ!"

"ได้เลย!"

หลังจากที่เจียงเหยียนเหยียนวางสาย เขาก็เดินไปหาเจียงหนวนหนวนและกระซิบข้างหูเธอ เจียงหนวนหนวนพยักหน้าเล็กน้อย "หนูเข้าใจแล้ว"

เจียงเฉินเฉินนั่งหัวเราะอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือได้ยังไง ไม่ว่าเขาจะเป็นแด้ดดี้หรือไม่ ทุกอย่างจะชัดเจนเมื่อเขาเอาผมไปตรวจสอบDNA!

ซือเย่เจ๋วปรากฏตัวที่ด้านนอกแผนกถ่ายแบบ ดาลิน่าเข้าไปต้อนรับด้วยรอยยิ้ม "ท่านซือ ท่านมาที่นี่ได้ยังไงคะ?"

ไม่ทันที่เขาจะได้ตอบคำถาม หลัวเชว่ก็โพล่งขึ้นมาว่า "นางแบบนายแบบตัวน้อยทั้งสองคนอยู่ที่ไหนเหรอ?"

"พวกเขาเหรอ อยู่นั่นไง"

ดาลิน่าชี้ไปทางเด็กน้อยทั้งสอง

และพวกเขาก็พบกับเด็กน้อยสองคนที่ยืนอยู่บนเก้าอี้โดยมองไปที่หน้ากล้อง ท่าทางอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก

ซือเย่เจ๋วเดินไปหาทั้งสองคน

"หนวนหนวน เหยียนเหยียน~" ดาลิน่าเรียกพวกเขา ทั้งสองก็หันกลับมา และมองเห็นซือเย่เจ๋วที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาพอดิบพอดี

ทั้งสองเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ซือเย่เจ๋ว เจียงเหยียนเหยียนป้องกันหนวนหนวนเอาด้านหลังโดยไม่รู้ตัวด้วยสีหน้าระแวดระวัง

ท่าทีที่เขาขมวดคิ้ว เหมือนกับซือเย่เจ๋วทุกประการไม่ผิดเพี้ยน

"คุณเป็นใคร?" เจียงเหยียนเหยียนจับจ้องเขา

แน่นอนว่ามันเป็นการตั้งใจที่ถามแบบนี้อยู่แล้ว

ซือเย่เจ๋วหรี่ตาลง "หนูล่ะเป็นใคร?"

"ยุ่งอะไรด้วย?"

หลัวเชว่และดาลิน่ามีเหงื่อผุดขึ้นมาที่หน้าผาก เด็กคนนี้จะแข็งกร้าวเกินไปไหม?

เจียงหนวนหนวนดึงชายเสื้อของเจียงเหยียนเหยียน แสร้งทำเป็นกลัว "พี่ชาย หนูอยากกลับบ้าน"

เจียงเหยียนเหยียนแตะศีรษะเล็กๆของเธอและปลอบโยน "อย่ากลัวเลยนะ พี่อยู่นี่แล้ว"

ดวงตาของซือเย่เจ๋วฉายแววระอาออกมา หรือว่าเขาดูดุร้ายเกินไปหรือเปล่า?

เด็กคนนี้คิดว่าเขามีเจตนาไม่ดีต่อพวกเขางั้นเหรอ?

"ฉันเป็นเจ้าของบริษัทนี้ พ่อแม่ของพวกเธออยู่ที่ไหน?" เขาลดทีท่าดุดันลงเล็กน้อย

หลัวเชว่และดาลิน่าตกตะลึง เมื่อเห็นท่าทีที่อ่อนโยนของท่านซือเป็นครั้งแรก

และเจียงหนวนหนวนก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "มามี้ยุ่งค่ะ แด้ดดี้ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน"

ซือเย่เจ๋วไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

จู่ๆเจียงหนวนหนวนก็เดินเข้าไปหาเขาพร้อมยื่นมือทั้งสองข้างออกมา "อาคนฉวย อุ้ม~"

ทุกคนต่างตกตะลึง เด็กคนนี้ กล้าให้ท่านซืออุ้มงั้นเหรอ?

เจียงเหยียนเหยียนจงใจดึงเจียงหนวนหนวนออกมา "น้อง มามี้บอกว่าเราให้คนแปลกหน้าอุ้มไม่ได้นะ ไม่เช่นนั้นเราจะถูกลักพาตัวไป"

"แต่อาก็ดูไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนี่นา~"

ทันทีที่เจียงหนวนหนวนพูดจบประโยค ร่างกายอันอ่อนนุ่มตัวน้อยของเธอก็ถูกอุ้มขึ้นมาในอากาศ

และทุกคนก็ตกตะลึงอีกครั้ง

เจียงหนวนหนวนกอดคอเขาด้วยมือเล็กๆ แล้วมองเขาด้วยดวงตากลมโตที่น่ารัก "อาคนฉวย ดวงตาของอาสวยเหมือนพี่ชายของหนูเลยฮะ!"

ซือเย่เจ๋วไม่เคยลองอุ้มเด็กมาก่อน และการอุ้มครั้งนี้ทำให้เขาได้รับประสบการณ์ที่ไม่เคยมีมาก่อน สาวน้อยคนนี้...

รู้สึกว่าหน้าตาคล้ายใครนะ

"มามี้ของหนูชื่ออะไร?"