บทที่ 13

เมื่อเห็นว่าซือเย่เจ๋วโกรธจริงๆ เซียวหลานก็รู้ดีว่าการทำให้เขาโกรธนั้นไม่ส่งผลดีใดๆ

เธอกัดฟันกรอดๆ ก้มศีรษะลงให้กับเด็กทั้งสอง "ฉันขอโทษ หนูน้อยทั้งสอง มันเป็นความผิดของป้าเอง ยกโทษให้ป้าด้วยนะ"

ให้ตายเถอะ เรื่องราวยังไม่ชัดเจนเธอจะต้องไม่ประมาทเด็ดขาด

หากพวกเขาเป็นทายาทของนังเจียงเซิงจริงๆ จะปล่อยพวกเขาไว้ไม่ได้เป็นอันขาด!

หลังจากที่เซียวหลานจากไป ซือเย่เจ๋วก็จ้องมองไปที่เจียงหนวนหนวน

ทันใดนั้นเจียงหนวนหนวนก็จริงจังขึ้นมา จูงมือของเจียงเฉินเฉิน "ขอโทษนะคะคุณอา เราไม่อยากทานอาหารแล้ว เราอยากกลับบ้าน"

ซือเย่เจ๋วตกใจ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เด็กๆคงจะตกใจเข้าเสียแล้ว "อืม อาจะไปส่งที่บ้านนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เราจะกลับเองได้"

เจียงหนวนหนวนจับมือของเจียงเฉินเฉินแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

หลัวเชว่จ้องมองด้วยความงุนงง "ท่านซือครับ เด็กสองคนนี้ทำไมจะแตกคอก็แตกคอแบบนี้เลยล่ะ"

ซือเย่เจ๋วไม่พูดอะไร จ้องมองร่างเล็กทั้งสองจากด้านหลังโดยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากออกมาจากโรงแรม น้ำตาของเจียงเฉินเฉินก็แห้งหายไปหมดแล้ว เขาพูดกับเจียงหนวนหนวนด้วยรอยยิ้ม "เป็นยังไงบ้าง การแสดงของพี่ดีมากเลยใช่ไหมล่ะ"

แต่ทว่าเจียงหนวนหนวนกลับหัวเราะไม่ออก

เจียงเฉินเฉินจ้องมองพวงแก้มที่บวมแดงเล็กน้อยของเธอ แล้วพูดด้วยความโกรธ "ให้ตายเถอะ แม่มดเฒ่านั่นกล้าดียังไงถึงมาตีน้องได้ เจอคราวหน้าพี่จะไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่!"

"พี่ชาย ป้าคนเมื่อกี้เป็นแม่ของเจียงเวย แด้ดดี้ไม่ต้องการเราแล้วจริงๆใช่ไหม?"

ดวงตาของเจียงหนวนหนวนแดงก่ำ เธอไม่ได้เจ็บเพราะถูกตบตี เพียงแต่การที่แด้ดดี้ให้เธอขอโทษแล้วก็ไม่เอาความ เห็นได้ชัดเลยว่าเขาเห็นแก่ที่เธอที่เป็นแม่ของผู้หญิงคนนั้น

เธอรู้สึกว่าแด้ดดี้ของเธอต้องไม่ต้องการพวกเธอแล้วแน่ๆ

กับพ่อแบบนี้ เธอผิดหวังในตัวเขามาก

เจียงเฉินเฉินลูบแก้มของเธอ "ไม่ต้องกังวล มันจะไม่เกิดขึ้น แด้ดดี้แค่ตาบอดเพราะผู้หญิงเลวคนนั้น รอหน่อยนะ เมื่อถึงเวลา เขาก็จะยอมรับเราเองแหละ"

ตอนนี้ยังทำให้แด้ดดี้รู้ไม่ได้ ถ้าแด้ดดี้ชอบเจียงเวยนั่นจริงๆ ถ้าแด้ดดี้รู้แล้วแย่งพวกเขาไปจากมามี้ล่ะ

แด้ดดี้มีอำนาจมากในประเทศZ หากขึ้นศาลมามี้ต้องแพ้แน่ๆ

ต้องรออีกระยะหนึ่ง

ถ้าแด้ดดี้ปกป้องเจียงเวยตลอด ถ้างั้นแด้ดดี้แบบนี้ไม่เอาก็ไม่เป็นไร

ยังไงซะพวกเขาก็ปกป้องมามี้ได้! เงินดูแลมามี้ก็ไม่ได้ขาด!

เจียงหนวนหนวนพยักหน้ารับ "อือ!"

บริษัทไวน์เนอร์ จิวเวลรี่

เซียวหลานถูกกดขี่จากซือเย่เจ๋ว เธอยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ จึงโพล่งเข้าไปที่ไวน์เนอร์ จิวเวลรี่เพื่อตามหาเจียงเซิง

"เจียงเซิง นังแพศยา ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!" ไม่ทันที่เซียวหลานจะได้เดินเข้าไปที่ห้องทำงาน เจียงเซิงก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร

เธอนั่งดูเอกสารความคืบหน้าของการนำเข้าหินอัญมณีที่โต๊ะในห้องทำงาน โดยไม่แหงนหน้าขึ้นมอง "คุณเซียวอย่าเอะอะอะไรก็นังแพศยาได้ไหม มารยาทแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ"

เซียวหลานเดินเข้าไปหาเธอและมองเธออย่างดุดัน "แกนี่เก่งจริงๆ หายไปหกปี ก็ยังกลับมาพร้อมกับพวกชาติชั่วได้อีก?"

ชาติชั่ว?

จู่ๆเจียงเซิงก็ปิดเอกสารและเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างเฉยเมย "หมายความว่ายังไง?"

"ฉันหมายความว่ายังไงงั้นเหรอ?" เซียวหลานหัวเราะ "วันนี้ฉันเห็นเด็กสองคนนั้นที่ร้านอาหาร เด็กสองคนนั้นเป็นลูกของแกใช่ไหม?"

"เด็กอะไร ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร" เจียงเซิงวางเอกสารลง เห็นที่ร้านอาหาร? หรือว่าจะเป็นเซียวเถียนเถียนที่พาพวกเขาไปทานอาหารที่ร้านอาหาร?

ไม่ได้ เธอพาเด็กๆกลับมาไม่ได้อยากให้คนของตระกูลเจียงรู้ เพราะเธอไม่ต้องการให้คนอื่นใช้เด็กๆในการข่มขู่จุดอ่อนของเธอ!

"แกไม่รู้จริงๆเหรอ?" เซียวหลานมองเธออย่างสงสัย

"ทำไมคุณถึงคิดว่าเป็นลูกของฉันล่ะ? ตัวฉันเองยังไม่รู้เลย พูดเหมือนกับว่าคุณเคยเจอ"

เซียวหลานสับสน เด็กสองคนนั้นไม่ใช่ลูกของนังแพศยานี่จริงๆเหรอ?

"คุณเซียว แค่เห็นเด็กสองคนก็แจ้นมาสงสัยฉัน ทำไมล่ะคะ คุณกังวลว่าเด็กสองคนนั้นจะเป็นลูกของฉันงั้นเหรอ แต่เด็กเป็นลูกของฉันหรือเปล่า มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?"

เมื่อเห็นว่าเซียวหลานพูดไม่ออก เจียงเซิงหัวเราะออกมา "ทำเหมือนกับว่าฉันคลอดลูกของคุณงั้นแหละ เป็นห่วงเป็นใยยิ่งกว่าฉันอีก คุณเป็นห่วงลูกสาวตัวเองเถอะค่ะ"

"แก…" เซียวหลานโกรธจนพูดไม่ออก

"ฉันทำไม พ่อของฉันปล่อยให้ลูกสาวของคุณดูแลไวน์เนอร์ตั้งนาน แต่กลับนำเข้าอัญมณีเจือปน ถ้าพ่อของฉันรู้ เขาจะยังปล่อยให้ลูกสาวของคุณดูแลบริษัทต่อไปเหรอ?"

ใบหน้าของเซียวหลานเปลี่ยนไปเล็กน้อย "อัญมณีเจือปนอะไร อย่ามาพูดพล่อยๆนะ"

ให้ตายเถอะ ผ่านไปตั้งหกปีแล้ว แต่นังแพศยานี่ยังปากเก่งเหมือนเดิมเลย?

"ใช่สิ ตอนนี้คุณอยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยแล้วคุณมีหน้าที่สนใจแค่เรื่องกิน ดื่มและเที่ยว จะบริหารบริษัทเป็นได้ยังไง?"

เจียงเซิงโน้มตัวไปด้านหลังเล็กน้อย "ถ้าไม่มีสมอง ก็จงเรียนรู้กับลูกสาวของคุณซะ เพิ่มพูนความรู้ของคุณหน่อย อย่าเอาแต่แต่งตัวเหมือนเศรษฐีใหม่ไปวันๆ"

เซียวหลานถูกหยามจนใบหน้าของเธอแดงก่ำ แต่หลังจากนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "แกเกิดในตระกูลเจียงตั้งแต่เด็กนี่ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อเธอแต่งงานกับนังกงม่านม่านก่อน ฉันก็คงกลายเป็นคุณนายตระกูลเจียงไปนานแล้ว"

"ถ้างั้นแล้วทำไมพ่อของฉันถึงไม่ได้แต่งงานกับคุณตั้งแต่แรกล่ะ?" รอยยิ้มของเจียงเซิงสามารถทำให้เธอคลั่งแทบตาย

เซียวหลานกำมือแน่นและกัดฟันกรอดๆ "เพราะผู้ชาย ต้องเลือกผู้หญิงที่ช่วยเขาในหน้าที่การงานได้ก่อน พูดตรงๆ แม่ของเธอช่างน่าสงสารจริงๆ ต่อให้เธอจะเป็นภรรยาหลวง ก็ถูกนอกใจเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"

เมื่อเห็นว่าดวงตาของเจียงเซิงเย็นชา เซียวหลานจึงพูดอย่างได้ใจ "บางคนเกิดมาก็มีชีวิตที่ดี แต่เสียดายที่ขาดโชค แกกับแม่แกก็เหมือนกัน ถ้าตอนนั้นแม่แกไม่ใช่ดีไซเนอร์ พ่อแกจะแต่งงานกับเธอเหรอ? แต่งงานแค่สามปีจะนอกใจมีฉันเหรอ?"

"พวกผู้ชาย ไม่ชอบผู้หญิงที่กงการอะไรมากนักหรอก แต่จะเลือกผู้หญิงที่อ่อนแอ ฉันรู้ว่าพ่อแกชอบอะไร รู้ว่าต้องเอาใจพ่อแกยังไง ส่วนแม่ของเธอเข้าใจแต่เอาธุรกิจเป็นใหญ่ ผู้หญิงแบบนี้ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องเบื่อทั้งนั้น”

เจียงเซิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เมื่อเขาได้ยินเซียวหลานภูมิใจกับทัศนคติของมือที่สาม

"คุณพูดถูก คนไร้ยางอายอยู่ยงคงกระพัน ถ้าแม่ของฉันไร้ยางอายเหมือนคุณ แล้วยังจะมีเรื่องอะไรของคุณอยู่อีก"

"แก…" เซียวหลานโกรธจัด

เจียงเซิงโบกมืออย่างไร้ความอดทน "ถ้าคุณเซียวไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน ยังไงซะลูกสาวของคุณทำให้บริษัทไวน์เนอร์ย่อยยับ บริษัทยังเปิดได้ถึงตอนนี้ ถือว่าอดทนมากจริงๆ"

เซียวหลานกอดอกด้วยท่าทีดูถูกเหยียดหยาม "อย่าคิดว่าเพียงเพราะแกเป็นดีไซเนอร์เครื่องประดับที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติอย่างโซราแล้วแกเก่งมาก เทียบกับท่านซือจากตระกูลซือคนนั้น แกไม่ใช่อะไรทั้งนั้น"

"ฉันจะพูดเอาไว้เลยนะ ทางที่ดีแกอย่ามีความคิดอะไรต่อท่านซือ เวยเวยต่างหากที่เป็นแฟนตัวจริงของท่านซือ แกแย่งไปไม่ได้หลอก"

เซียวหลานทิ้งคำพูด แล้วหันหลังกลับเดินออกจากออฟฟิศทันที

รอยยิ้มที่มุมปากของเจียงเซิงค่อยๆจางหายไป เธอไม่สนใจผู้ชายของเจียงเวยคนนั้น แต่ถ้าพูดถึงเรื่องชิงไวน์เนอร์ จิวเวลรี่เธอต้องชิงมาให้ได้อย่างแน่นอน