บทที่ 17

"คุณซือ ฉันตั้งใจยังไง? ฉันหวังดีจับคู่ให้คุณกับเจียงเวยนะ?" เธอพูดพร้อมพยายามสลัดมือของเขาออก

ซือเย่เจ๋วกระชากอย่างแรง จนเจียงเซิงแทบจะเซเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

เขาพูดอย่างเย็นชา "คุณให้เจียงเวยเชิญผมไปที่บ้านตระกูลเจียง นี่ใช่ไหมที่คุณต้องการ?"

เจียงเซิงนิ่งงันด้วยความสงสัย

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างขบขันเล็กน้อย "ฉันให้เจียงเวยเชิญคุณไปที่บ้านตระกูลเจียง? ถ้างั้นคงเป็นเกียรติของฉันมากนะคะ?"

ดวงตาของซือเย่เจ๋วเย็นชา "เจียงเซิง เรื่องของผมกับเจียงเวยคุณไม่ต้องมาชี้นิ้วสั่ง ผมไม่สนว่าคุณจะทำอะไร อย่าอวดฉลาดให้มากนัก"

"ซือเย่เจ๋ว วันนี้ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันไม่ได้ให้เจียงเวยเชิญคุณมา แม้ฉันจะไม่รู้ว่าเจียงเวยพูดอะไรกับคุณบ้าง แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย"

เจียงเซิงสะบัดมือของเขาออกแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม "เรื่องของพวกคุณสองคนฉันไม่อยากยุ่ง กลับไปบอกผู้หญิงคนนั้นของคุณด้วย อย่าโยนทุกเรื่องมาที่ฉัน ฉันเจียงเซิงไม่ใช่คนที่จะถูกรังแกได้ง่ายๆ!"

เธอโกรธจัด เจียงเซิงไม่สนใจภาพลักษณ์อีกต่อไป

เธอหมุนตัวคิดจะจากไป แต่จู่ๆซือเย่เจ๋วก็กระชากเธอเข้าไปในรถ

"สกุลซือ คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!" เจียงเซิงผลักประตูหลังที่ถูกล็อกเอาไว้ จ้องเขม็งคนที่อยู่บนรถ

"ซือเย่เจ๋ว ทางที่ดีคุณควรปล่อยฉันไปซะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ!"

"คุณก็แจ้งเลยสิ"

ซือเย่เจ๋วไม่สนใจเธอ และขับรถออกไปทันที

เมื่อจ้องมองรถที่ออกตัว เจียงเวยที่เดินออกมากำหมัดแน่น สายตาอดไม่ได้ที่จะฉายแววชั่วร้ายออกมา

ซือเย่เจ๋วขับรถไปยังพื้นที่ป่า เมื่อเขาหยุดรถ เจียงเซิงจ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง "คุณจะทำอะไร ในที่เปลี่ยวแบบนี้ คุณคงไม่ฆ่าฉันเพื่อปิดปากหรอกนะ?"

"ลงรถ"

ซือเย่เจ๋วพูดเพียงสองคำเท่านั้น

เจียงเซิงจ้องมองภายนอกรถที่มืดสนิทแล้วกล่าวถาม "คุณให้ฉันลงตรงนี้เนี่ยนะ?"

ซือเย่เจ๋วไร้ความอดทนขึ้นมา "ไม่เข้าใจเหรอ? บอกให้ลงรถ!"

เจียงเซิงหัวเราะเบาๆ ผลักประตูเดินลงจากรถ หลังจากที่เธอปิดประตูรถ ซือเย่เจ๋วขับรถออกไปทันที

เมื่อมองดูไฟหน้ารถที่ไกลออกไป เจียงเซิงก็ฟันกรอดๆ "สกุลซือ ไอ้คนชั่ว!"

ทั่วทั้งบริเวณมืดมิด เส้นถนนที่ยาวไกลสุดลูกหูลูกตา

มีเสียงแมลงบินออกจากในป่า เธอใช้แสงจากโทรศัพท์มือถือส่องสว่าง เดินไปฝั่งตรงข้ามของถนน ถนนที่ลาดชันถูกกั้นขอบด้วยหินที่ไหม้เกรียมและน้ำทะเล

เธอต้องการเรียกแท็กซี่ แต่ที่นี่ไม่มีสัญญาณ

เธอคงไม่อนาถจนต้องค้างคืนที่นี่ใช่ไหม?

ซือเย่เจ๋วจอดรถหลังจากที่ขับมาได้ระยะหนึ่ง เขาก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไร ถึงได้ถือสาเธอขึ้นมาจริงๆ

เขาโกรธมากจริงๆ เขาคิดว่าเจียงเซิงขอให้เจียงเวยเชิญเขาไปที่บ้านของตระกูลเจียงเพื่อให้เขาแต่งงานกับเจียงเวย

เขาไม่เคยยอมรับต่อสาธารณะว่าเจียงเวยเป็นแฟนของเขา แม้แต่แม่ของเจียงเซิงและเจียงเวยก็ไม่กล้าพูดถึงเรื่องแต่งงานกับเจียงเวยต่อหน้าเขา

และเขาไม่เคยมีความคิดที่จะแต่งงานกับเจียงเวยเลยจริงๆ ต่อให้เจียงเวยจะเป็นผู้หญิงในคืนนั้นเมื่อหกปีก่อนก็ตาม

แต่เจียงเซิงบอกว่าเธอไม่ได้ขอให้เจียงเวยเชิญเธอไปที่บ้านของตระกูลเจียง แล้วทำไมเจียงเวยถึงบอกเขาว่าเป็นความตั้งใจของเจียงเซิง?

เจียงเซิงกำลังโกหก หรือเจียงเวยที่กำลังโกหกเขากันแน่?

เขาขมวดคิ้ว รู้สึกหงุดหงิดอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนั้นถูกโยนไว้ที่นั่น ตอนนี้เธอคงตกใจกลัวจนทำอะไรไม่ถูก?

เขาสบถ ก่อนหันหัวรถกลับไป

เมื่อกลับมายังสถานที่เมื่อครู่ที่ผ่านมา ซือเย่เจ๋วก็เห็นเจียงเซิงนั่งอยู่บนหินริมถนนที่หันหน้าไปทางทะเล

ร่างงามสง่านั่งตัวตรง ปล่อยผมหยิกยาวราวกับสาหร่ายด้านหลัง เธอสอดปลายนิ้วเข้าไปในผมแล้วมัดด้วยยางรัดผม คอบางๆที่โผล่ออกจากใต้ผมของเธอดูราวกับหงส์ที่สง่างาม

ค่ำคืนปกคลุมเธอราวกับม่านลึกลับที่ทำให้ผู้คนอยากจะฉีกกระชากออกจากกัน

เมื่อเจียงเซิงหันกลับมาก็ต้องตกใจกับชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เธอหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า "ฉันคิดว่าคืนนี้คุณซือคิดที่จะทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียวจริงๆ ไม่คิดเลยว่ายังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง?"

ซือเย่เจ๋วขมวดคิ้ว เมื่อเห็นเจียงเซิงลุกขึ้นและเดินผ่านเขาไป เขาสงสัยว่าตนเองโดนของหรือเปล่า

เขาไม่อยากจะยอมรับ ว่าแม้แต่การมองผู้หญิงคนนี้มัดผมยังทำให้เขาฟุ้งซ่าน...

เจียงเซิงเดินไปที่เบาะหลังและกำลังจะเปิดประตูรถ แต่แล้วก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง "นั่งข้างหน้า"

เจียงเซิงหันกลับไปมองเขา

น้ำเสียงของเขาไม่แยแส "ผมไม่ใช่คนขับรถ"

พูดจบเขาก็ขึ้นรถไป

เจียงเซิงสบถ ก่อนหันหลังกลับ เดินไปที่ที่นั่งข้างคนขับแล้วนั่งลง "คุณซือ ฉันคิดว่าคุณนี่ก็แปลกเสียจริงๆเลยนะ"

ซือเย่เจ๋วไม่สนใจเธอ และขับรถออกไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

และเจียงเซิงก็ขี้เกียจจะพูดด้วยเช่นกัน เธอเอาหัวพิงหน้าต่างรถด้วยมือเดียว เมื่อรถออกจากพื้นที่ป่า โทรศัพท์มือถือของเจียงเซิงก็ดังขึ้น

เมื่อเธอเหลือบมองก็เห็นว่าเป็นสายจากเหยียนเหยียนนั่นเอง!

ให้ตายเถอะ ตอนนี้สามทุ่มครึ่งแล้ว ดึกขนาดนี้ยังไม่กลับพวกเขาคงกังวลมาก

เธอรับโทรศัพท์ กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน "ฮัลโหล ที่รัก?"

ใบหน้าของซือเย่เจ๋วหม่นลง ที่รัก?

เธอมีแฟนแล้ว?

"ขอโทษด้วย ฉันมีธุระ กำลังจะกลับไปแล้ว รอฉันที่บ้านก่อนนะ จ๊วบ~ บ๊ายบาย" เจียงเซิงวางสาย

ชายที่อยู่ข้างๆเธอหัวเราะเยาะอีกครั้ง "แฟนเหรอ?"

เจียงเซิงเหลือบมองเขาแล้วยิ้มอย่างสดใส "ใช่ ผู้ชายของฉันเอง"

ที่บ้านไม่ได้มี"ผู้ชายคนเดียวที่รอเธออยู่ แต่มี"ผู้ชาย"ถึงสองคน!

ซือเย่เจ๋วไม่พูดอะไรอีก แต่อารมณ์ของเขาเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น

เมื่อขับถึงใจกลางเมืองซือเย่เจ๋วเตะเธอออกจากรถ อารมณ์ที่เข้าใจยากของเขานอกจากทำให้เจียงเซิงสับสนแล้วเธอจะทำอะไรได้อีก?

เมื่อเธอกลับถึงบ้านก็สี่ทุ่มแล้ว เจียงเหยียนเหยียนหยิบรองเท้าแตะวางลง พร้อมกับขมวดคิ้ว "มามี้ฮะ เมื่อกี้อยู่กับผู้ชายน่ารำคาญหรือเปล่า?"

เจียงเซิงหัวเราะออกมา "หนูรู้ได้ยังไง?"

มือเล็กของเจียงเหยียนเหยียนกอดอก พูดอย่างช่วยไม่ได้ "เมื่อไหร่ที่มีผู้ชายน่ารำคาญอยู่ข้างๆ มามี้รับสายของพวกเราก็จะเรียกเราว่าที่รักตลอดเลยนี่ครับ"

มามี้มีประสบการณ์มามาก

ในต่างประเทศผู้ชายที่จีบมามี้จะโทรหามามี้ ถ้ามามี้ไม่ชอบ ก็จะส่งข้อความไปขอให้เขาแกล้งเป็นแฟนหรือสามีแล้วโทรหาเธอ

เจียงเซิงคุกเข่าลงและลูบหน้าเล็กๆของเขา "เจ้าตัวน้อย ถูกจับได้ตลอดเลย เฉินเฉินกับหนวนหนวนล่ะ?"

"น้องชายกับน้องสาวหลับไปแล้ว"

เธอแตะศีรษะเล็กๆของเจียงเหยียนเหยียน "พี่ชายอย่างหนูลำบากหน่อยนะ มามี้ไม่อยู่บ้านต้องดูแลน้องชายและน้องสาวแทนมามี้อีก"

เจียงเหยียนเหยียนผายมือ "ใครให้ผมเป็นพี่ใหญ่ล่ะฮะ"

******

ไวน์เนอร์ จิวเวลรี่

เจียงเซิงเดินไปที่ลิฟต์ กำลังจะเข้าไป ไม่คาดเลยว่าเจียงเวยจะเดินตรงเข้ามา กระชากเธอไปอีกด้าน

"เจียงเวย เธอกำลังหาเรื่องหรือเปล่า?" เจียงเซิงดึงมือของเธอออก แล้วยิ้มให้เธอ

"เจียงเซิง ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะร้ายกาจขนาดนี้?"

"ฉันร้ายกาจอะไร?" เจียงเซิงยิ้ม

เจียงเวยกัดฟันจ้องมองเธอ ราวกับว่าอยากจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ "ฉันเตือนเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับเย่เจ๋ว เมื่อคืนพวกแกทำอะไรลับหลังฉัน?"

เธอเห็นเจียงเซิงเข้าไปในรถของซือเย่เจ๋วด้วยตาของเธอเอง และเมื่อคืนนี้ซือเย่เจ๋วไม่ได้กลับมาเลยทั้งคืน

นังแพศยาคนนี้ต้องให้ท่าซือเย่เจ๋วแน่ๆ!