บทที่ 12

ดีไซเนอร์?

ใบหน้าของซือเย่เจ๋วหม่นลงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะจับจ้องไปที่เจียงเฉินเฉิน "ชื่ออะไร"

"มามี้ของเราไม่ดังหรอกครับ บอกไปก็ไม่รู้จัก ใช่แล้วคุณอา คุณอามีแฟนมั้ย?"

เจียงเฉินเฉินเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว

ซือเย่เจ๋วหรี่ตา แฟนเหรอ?

ข้างกายเขามีผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ยอมรับว่าเธอเป็นแฟนของเขา

เจียงเฉินเฉินยิ้มตาหยี "ถ้างั้นแนะนำมามี้ของเราให้ดีไหมครับ? แม้ว่ามามี้ของเราจะไม่โด่งดัง แต่เธอเก่งมาก แถมมามี้ของเราก็สวยมากอีกด้วย มามี้สามารถให้กำเนิดเราที่หน้าตาดีขนาดนี้ก็น่าจะรู้แล้วใช่ไหมล่ะครับ~"

ซือเย่เจ๋วเม้มริมฝีปากแน่นไม่พูดอะไร

แน่นอน ว่าเด็กสองคนนี้มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่น ผู้หญิงที่ให้กำเนิดพวกเขาได้ก็ต้องหน้าตาไม่เลวเป็นแน่

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อเขามองดูหน้าตาของพวกเขา ยากที่จะไม่เชื่อว่าพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา แต่เจียงเวยไม่ได้ตั้งครรภ์หรือให้กำเนิดลูกเลยนี่

แถมหน้าตาของเด็กผู้หญิงยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย...

นาฬิกาอัจฉริยะของเจียงเฉินเฉินสั่น เขาก้มมองไปดู ก็เห็นสายเรียกเข้าจากพี่ชายของเขา

เขาหาข้ออ้างแล้วลุกขึ้นยืน "คุณอาครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"

เจียงเฉินเฉินเดินฉับๆไปที่หน้าห้องน้ำ กดปุ่มรับสายแล้วยกนาฬิกาแนบหู "พี่ชาย?"

ขณะนี้เจียงเหยียนเหยียนอยู่ในโรงพยาบาล ได้รับใบรับรองDNAมาเรียบร้อยแล้ว "น้องชาย ผลตรวจออกมาแล้ว"

"เขาเป็นแด้ดดี้เราไหม?"

"ใช่ เขาเป็นแด้ดดี้ของเรา"

หลังจากฟังคำพูดของเจียงเหยียนเหยียนแล้ว เจียงเฉินเฉินก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและขมวดคิ้ว "มิน่าทำไมเขาถึงหน้าตาเหมือนเรา ในเมื่อเขาเป็นแด้ดดี้ ทำไมเขาถึงอยู่กับผู้หญิงเลวคนนั้นได้?"

เจียงเหยียนเหยียนเดินออกจากประตูโรงพยาบาลพร้อมใบรับรองDNAแล้วพูดว่า "แม่บุญธรรมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า มามี้ถูกไล่ออกจากบ้านเมื่อหกปีก่อนเพราะผู้หญิงเลวคนนั้นเป็นวางแผน แด้ดดี้ไม่รู้การมีอยู่ของเรา ต้องเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ”

ใบหน้าของเจียงเฉินเฉินมืดขรึม "เหอะ ผู้หญิงเลวคนนั้นต้องการยึดครองแด้ดดี้ของเรา ไม่มีทาง!"

คอยดูแล้วกัน ว่าพวกเขาจะแย่งชิงแด้ดดี้ของเขามายังไง!

ขณะที่เจียงเฉินเฉินกำลังจะหมุนตัว เขาก็กระแทกกับใครบางคนจนล้มลงกับพื้น

ทันใดนั้น เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น "ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้จากไหน ไม่มีตาเหรอไง"

เซียวหลานตบเสื้อผ้าบนร่างของเธอ เสื้อผ้าพวกนี้ล้วนเป็นแบรนด์ดังทั้งนั้น ปกติเธอยังไม่กล้าที่จะเอาออกมาใส่ มีนัดทานข้าวนอกบ้านถึงจะเอาออกมาใส่ที มันแพงมากเลยนะ

แล้วมาถูกเด็กเหลือขอชนเข้า จะไม่ให้เธออารมณ์เสียได้ยังไง?

ทันใดนั้นสายตาของเธอก็ตกอยู่ที่เด็กบ้าตรงหน้า เซียวหลานตกตะลึง

เด็กคนนี้...

ทำไมถึงหน้าเหมือนท่านซือมากขนาดนี้?

เจียงเฉินเฉินลุกจากพื้น ตบเสื้อผ้าของเขา "เป็นเพราะคุณต่างหากที่ไม่มีตา คุณป้า"

"แก...แม่ของแกคือใคร?" เซียวหลานมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ จู่ๆเด็กที่หน้าตาดูคล้ายกับท่านซือก็ปรากฏตัวขึ้น คงไม่ใช่ผู้หญิงคนไหนให้กำเนิดลูกของท่านซือหรอกใช่ไหม?

ไม่ใช่สิ ท่านซือไม่ใช่คนเจ้าชู้ ยกเว้นเมื่อหกปีที่แล้ว...

เมื่อนึกถึงเมื่อหกปีที่แล้ว เซียวหลานก็ไม่สามารถสงบจิตสงบใจของเธอได้ นังแพศยาเจียงเซิงก็แค่มีความสัมพันธ์กับท่านซือไม่ใช่เหรอ แต่แค่คืนเดียวเป็นไปได้ยังไงที่จะตั้งท้องขึ้นมาได้?

บังเอิญที่เจียงเซิงกลับที่ประเทศ ส่วนเธอก็ชนกับเด็กที่หน้าตาคล้ายกับท่านซือขนาดนี้ที่นี่

"แม่ของผมเป็นใคร คุณคู่ควรพอที่จะรู้ด้วยเหรอ?" เจียงเฉินเฉินเพิกเฉยต่อเธอ กำลังจะเดินหนี

เซียวหลานจู่ๆก็คว้าแขนของเขาเอาไว้ "ไอ้เด็กเหลือขอ พูดจายังไงกับผู้ใหญ่? แม่ของแกไม่เคยสอนให้เคารพผู้ใหญ่หรือไง?"

เจียงเฉินเฉินหันกลับไป ด้วยสายตาที่เย็นชา "แม่ของป้าต่างหากที่ไม่เคยสอนให้รักเด็ก"

สายตานี้ เหมือนกับสายตาเกรี้ยวกราดของท่านซือไม่มีผิด

"แม่ของแกคือเจียงเซิงใช่ไหม ใช่นังแพศยานั่นไหม!"

เมื่อได้ยินเซียวหลานเรียกแม่ของเขาว่านังแพศยา เจียงเฉินเฉินก็กัดมือของเธออย่างแรง

"โอ๊ย!" เซียวหลานที่ถูกกัดผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ เจียงเฉินเฉินล้มลงกับพื้น ร้องไห้ออกมาทันที

"แว้แว้แว้ ตรงนี้มีคนทุบตีเด็ก ฮือฮือฮือ"

เสียงร้องของเจียงเฉินเฉิน ดึงดูดพนักงานเสิร์ฟหลายคน พนักงานเสิร์ฟเห็นเด็กคนหนึ่งกองกับพื้นร้องไห้อย่างน่าเวทนา และเห็นหญิงวัยกลางคนมีทีท่าอำนาจบาตรใหญ่ รีบเดินเข้าไปพยุงเด็กน้อยให้ลุกขึ้น "คุณผู้หญิง คุณผลักเด็กได้ยังไง?"

"แกยุ่งอะไรด้วย ใครผลักมัน มันชนแล้วล้มลงไปเอง!"

เจียงเฉินเฉินพูดไปสะอื้นไป "ผมแค่ชนคุณ คุณถึงกับผลักผมเลย แถมยังว่าคุณแม่ของผมแพศยาอีก ฮือฮือฮือ"

พนักงานเสิร์ฟเริ่มเห็นอกเห็นใจเด็กน้อยมากยิ่งขึ้น

ผู้จัดการร้านอาหารรีบไปรายงานต่อซือเย่เจ๋ว เพราะยังไงซะเด็กก็มาทานข้าวกับท่านซือ

หลังจากที่ซือเย่เจ๋วได้ยินอะไรบางอย่าง เขาก็ลุกขึ้นและออกไปพร้อมกับผู้จัดการร้านอาหาร

เจียงหนวนหนวนและหลัวเชว่ก็ตามติดไปด้วย

"พี่ชาย!"

เมื่อเจียงหนวนหนวนเห็นเจียงเฉินเฉินนั่งร้องไห้กับพื้น เธอก็ก้าวขึ้นออกมาอย่างรวดเร็ว และจับจ้องไปที่เซียวหลาน "ทำไมคุณถึงผลักพี่ชายของหนู!"

"ใครผลักมัน วันนี้พวกแกจะขู่ฉันใช่ไหม ไอ้เด็กเหลือขอสองคน ไม่รู้ว่าฉันเป็นใครซะแล้ว คอยดูว่าฉันจะจัดการแกยังไง!"

เซียวหลานคิดว่าพวกเขาน่าจะเป็นลูกของเจียงเซิงมากที่สุด และโกรธมาก เธอยกมือขึ้นและกำลังจะโจมตีพวกเขา

เจียงหนวนหนวนจงใจก้าวไปข้างหน้าเพื่อขวางเอาไว้

"เพี้ยะ" เสียง!

ร่างเล็กๆของเธอถูกตบจนล้มลงกับพื้น เมื่อพนักงานเสิร์ฟที่อยู่รอบๆเห็นเช่นนั้นก็โกรธจัด

เจียงหนวนหนวนไม่ได้ร้องไห้ แต่มีรอยสีแดงเข้มปรากฏขึ้นบนแก้มที่สวยงามและอ่อนโยนของเธอทันที

"แก...แกชนเขามาเอง" เซียวหลานตกตะลึง เธอยังไม่ทันได้ลงมือด้วยซ้ำ เธอพุ่งเข้ามาเอง

แต่วินาทีต่อมา เมื่อเซียวหลานเห็นซือเย่เจ๋ว ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที "ท่าน...ท่านซือ..."

หลังจากที่เห็นลอยตบบนหน้าของเจียงหนวนหนวน ใบหน้าของซือเย่เจ๋วก็เย็นชา บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดขึ้นมาทันที "คุณนายเจียง คุณลงมือกับเด็กหมายความว่ายังไง?"

"ฉัน... ไม่ใช่ ท่านซือ เด็กคนนี้ชนฉันก่อน เขาไม่ขอโทษ แถมยังไร้มารยาทกับฉันก่อนด้วย เห็นไหมว่าเขากัดฉันด้วย"

เซียวหลานเหยียดมือที่ถูกกัดออก เผยรอยฟันให้เห็นอย่างชัดเจน

เจียงเฉินเฉินสะอื้น "คุณด่าผมก่อน แถมคุณยังด่ามามี้ของผมว่าเป็นแพศยาอีก ผมถึงได้กัดคุณไง"

น้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมาจากดวงตาของเขา เขาร้องไห้หนักมากจนทำให้ผู้คนรู้สึกขาดใจ ซึ่งมันก็ทำให้พนักงานรอบๆตัวเขารู้สึกเห็นอกเห็นใจด้วยเช่นกัน "แม้ว่าเด็กคนนี้จะชนคนอื่น เขาก็ไม่ได้ตั้งใจ จะไปเอาความกับเด็กทำไมกันคะ?"

"นั่นสิ เป็นแม่คนเหมือนกัน ทำไมไม่รู้จักเห็นใจเด็กบ้าง"

"ลงมือกับเด็กหนักขนาดนี้ เด็กคงจะเป็นปมในใจไปแล้ว"

ซือเย่เจ๋วเดินไปหาเจียงหนวนหนวนและเจียงเฉินเฉิน เขาสัมผัสพวงแก้มที่เริ่มบวมแดงแต่กลับเข้มแข็งไม่ร้องไห้อย่างเจียงหนวนหนวน ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาให้กับเจียงเฉินเฉิน

อารมณ์ของเด็กทั้งสองคนนี้ ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเขาเป็นอย่างมาก

ซือเย่เจ๋วยืนขึ้นจ้องมองไปที่เซียวหลานด้วยท่าทางที่ไม่ให้เธอได้แก้ตัว "ขอโทษเด็กซะ"

"ท่านซือ เด็กสองคนนี้เป็นอะไรกับท่าน..."

ซือเย่เจ๋วเม้มริมฝีปากบางของเขาแน่น เด็กสองคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาจริงๆ แต่เขา...

"คุณไม่ต้องสนว่าจะเป็นอะไรกัน เห็นแก่ที่คุณเป็นแม่ของเจียงเวย คุณแค่ขอโทษเด็กก็พอ แล้วเรื่องของวันนี้ผมจะไม่เอาความ"