บทที่ 10

เมื่อเจียงเวยได้ยินว่าซือเย่เจ๋วและเจียงเซิงมาที่โกดังเก็บวัตถุดิบ แถมผู้จัดการเฉินยังถูกเรียกตัวเข้าไปอีกต่างหาก เพราะกลัวว่าบางอย่างจะถูกเปิดเผย เธอจึงรีบไปที่นั่นในทันที

เธอระงับความตื่นตระหนกในใจเอาไว้ แล้วถามราวกับไม่รู้อะไรเลยว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

"เย่เจ๋ว ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

ให้ตายเถอะ นังสารเลวเจียงเซิงกลับมาเพื่อจับผิดเธอใช่ไหม ถึงกับต้องตามถึงโกดังเก็บวัตถุดิบเชียวเหรอ！

ตอนนั้นเพื่อประหยัดเงินเธอได้ให้คนนำเข้าอัญมณีล็อตหนึ่งที่มีการปลอมปนเข้ามา ไม่คิดเลยว่านังนี่เพิ่งกลับมาก็หาเรื่องเธอซะแล้ว!

ซือเย่เจ๋วมองไปที่เธอและพูดอย่างเฉยเมย "หินอัญมณีเจือปนพวกนี้คืออะไร?"

เจียงเวยอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น แต่เธอกลับแสดงทีท่าไร้เดียงสาออกมา "ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับหินอัญมณี อย่างที่คุณรู้ หลายปีที่ผ่านมา วัตถุดิบหินอัญมณีต้องได้รับการอนุมัติจากฉัน แต่ฉันคิดว่ามันคงเหมือนเดิมมาโดยตลอด"

เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับหินอัญมณีจริงๆ ข้อนี้เธอได้ประโยชน์

แต่เจียงเซิงกลับหัวเราะออกมา "คุณพ่อใจกว้างจังเลยนะ ยกบริษัทให้กับคนที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่กลัวบริษัทจะล้มละลายหรือไงกัน"

"ฉัน...ฉันไม่รู้จริงๆ" เจียงเวยไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่มองไปที่ซือเย่เจ๋ว "เย่เจ๋ว คุณต้องเชื่อฉันนะ"

นังสารเลว เธอจะไล่นังนี่ออกไปสักวัน!

ไม่ใช่ว่าซือเย่เจ๋วจะไม่เชื่อในสิ่งที่เจียงเซิงสงสัยอยู่ เพียงแต่ว่าเจียงเวยอยู่เคียงข้างเขามาหลายปีแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องเครื่องประดับมากนัก แต่ก็ขอให้เขาสอนอย่างตั้งใจ เขาเชื่อว่าเจียงเวยไม่เหมือนกับคนที่จะทำของเจือปนได้

เขามองไปที่ผู้จัดการเฉิน "คุณถูกไล่ออกแล้ว"

ผู้จัดการเฉินตกตะลึง แต่เขาก็ต้องยอมรับ เพราะอีกฝ่ายเป็นคนที่เขาต่อต้านไม่ได้

เจียงเวยกัดริมฝีปากแน่น เมื่อเธอเห็นผู้จัดการเฉินถูกไล่ออก โชคดีที่ซือเย่เจ๋วเชื่อในตัวเธอ

ซือเย่เจ๋วหันไปหาเจียงเซิงแล้วพูดว่า "ต่อจากนี้ไป คุณมีหน้าที่รับผิดชอบการนำเข้าหินอัญมณีนะ"

พอพูดจบ เขาก็ออกจากโกดังเก็บวัตถุดิบในทันที

เมื่อเดินกลับไปที่ห้องทำงาน เจียงเวยก็เดินตามเธอมาติดๆ ยื่นมือออกไปคว้าเธอเอาไว้ "เจียงเซิง แกตั้งใจใช่ไหม?"

เจียงเซิงหันไปมองเธอแล้วพูดอย่างขบขัน "ตั้งใจอะไร?"

"แก...แกตั้งใจเข้าหาเย่เจ๋วใช่ไหม? แถมล่อเขาไปที่โกดังเก็บวัตถุดิบอีก? เหอะ แกคิดว่าเย่เจ๋วจะเชื่อแกงั้นเหรอ?"

ดวงตาของเจียงเวยเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ "แกก็เห็น ว่าเย่เจ๋วเชื่อในตัวฉัน เพราะงั้นแกอย่าพยายามอีกเลย"

"อ้อ ความหมายของเธอก็คือ ฉันพาเขาไปที่โกดังเก็บวัตถุดิบเพื่อทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเธอสองคนแตกแยก บอกเขาว่าหินอัญมณีเหล่านั้นมีการปลอมปน เพื่อทำให้เขาสงสัยในตัวเธองั้นเหรอ"

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของเจียงเวย เจียงเซิงก็กอดอกแล้วยิ้มเยาะ "ฉันมีเวลามาสนใจเรื่องของพวกเธอเหรอ? เขาตามไปที่โกดังเก็บวัตถุดิบเอง เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?"

"เจียงเซิง อย่าคิดว่าฉันจะเชื่อแกนะ"

"ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ จะพูดมากทำไม?"

เจียงเซิงรู้สึกรำคาญ แล้วพูดต่อว่า "เรื่องปลอมปนหินอัญมณี ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของฉันเป็นคนก่อตั้งไวน์เนอร์ ฉันก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งนักหรอก จะไปสนใจซือเย่เจ๋วนั่นทำไมกัน?"

ซือเย่เจ๋วมีอำนาจทำได้ทุกอย่างจริงๆ แต่เจียงเซิงไม่ใช่คนอ่อนแอที่ใครจะบงการเธออย่างไรก็ได้

เธอกำลังจะเดินออกไป แต่เจียงเวยกลับฉุดเธอเอาไว้อีกครั้ง "เจียงเซิง อย่าคิดว่าแกกลับมาแล้ว จะทำอะไรตามใจก็ได้นะ อย่าลืมว่า คลิปวิดีโอของแก..."

เจียงเซิงทนไม่ไหวอีกต่อไป หันกลับไปคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอ

"แกจะทำอะไร!"

เจียงเวยคิดที่จะแย่ง แต่เจียงเซิงกลับหลบได้ทันท่วงที

เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของเจียงเวย เธอก็เผยรอยยิ้มออกมา "เธอชอบเอาคลิปวิดีโอข่มขู่ฉันใช่ไหม? ได้เลย"

เธอเดินไปที่หน้าต่างของโถงทางเดิน ยื่นมือที่ถือโทรศัพท์ไปนอกหน้าต่างแล้วปล่อยมือทันที

เธอได้แต่จ้องมองโทรศัพท์มือถือของเธอที่อยู่ในมือตกลงไปจากชั้นสิบเก้า และมันก็คงจะแตกละเอียดอย่างไม่ต้องสงสัย

"แก..."

"เธอชอบเอาคลิปวิดีโอมาข่มขู่ฉันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้คลิปวิดีโอไม่มีแล้ว ฉันจะคอยดูว่าเธอจะข่มขู่ฉันยังไง"

เธอเดินเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเองโดยที่ไม่หันกลับมามองอีกเลย

เจียงเวยโกรธมากจนตัวสั่น แต่เมื่อนึกถึงคลิปวิดีโอที่ถูกทำลาย เธอก็รู้สึกโชคดีเหลือเกิน

พังก็พังไปสิ ชีวิตนี้ซือเย่เจ๋วจะไม่มีทางรู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นคือใครอีกแล้ว

เพราะเรื่องที่นังสารเลวนั่นก่อขึ้น ซือเย่เจ๋วอาจจะผิดหวังในตัวเธอ เธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป

ขอแค่คืนนี้เธอสามารถจับซือเย่เจ๋วเอาไว้ได้ เธอก็จะกลายเป็นผู้หญิงของเขาได้อย่างเป็นทางการแล้ว!

ตกกลางคืน

คฤหาสน์ตระกูลซือ ห้องหนังสือ

"ท่านซือครับ ตรวจสอบพบแล้วครับ เจียงเซิงเป็นลูกสาวของเจียงเซิ่นกับอดีตภรรยา เธอเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเจียง แม่ของเจียงเซิงเป็นดีไซเนอร์เครื่องประดับครับ"

"บริษัทไวน์เนอร์ก่อตั้งโดยแม่ของเธอและเจียงเซิ่น หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิตหุ้นทั้งหมดก็อยู่ในมือของเจียงเซิ่น เมื่อหกปีที่แล้วไม่รู้ว่าเพราะอะไรเจียงเซิงถึงไปต่างประเทศ"

เสียงของหลัวเชว่ดังมาจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆ

ซือเย่เจ๋วถือข้อมูลของโซราไว้ในมือแล้วตรวจสอบ หลังจากได้ยินสิ่งที่หลัวเชว่พูด ดวงตาของเขาก็หม่นลงเล็กน้อย

เป็นเพราะบริษัทตกไปอยู่ในมือของเจียงเวย เธอจึงไม่เต็มใจ จึงมุ่งเป้าไปที่เจียงเวยอย่างนั้นเหรอ?

แต่ว่า ในเมื่อเจียงเซิงเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเจียง ทำไมทีแรกเจียงเวยถึงทำเป็นไม่รู้จักเธอ?

นี่ก็ดึกแล้ว ซือเย่เจ๋วจึงวางทุกอย่างไว้ข้างหลัง เมื่อเขากลับมาที่ห้องนอนเขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนอยู่บนเตียง เมื่อเขาเปิดไฟ ก็เห็นเจียงเวยลุกขึ้นจากเตียงในชุดนอนบางๆ

ดวงตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเย็นชาขึ้นมาว่า "ทำไมคุณถึงมาอยู่ในห้องของผมได้?"

เขาปล่อยให้เธออาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลซือ แต่เขาไม่ได้บอกให้เธอมานอนในห้องของเขาหรอกนะ

เจียงเวยแต่งตัวแบบนี้ ซึ่งก็ชัดเจนมากแล้วสำหรับเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ดีใจเลย

เธอกัดริมฝีปาก พูดอย่างไม่เต็มใจว่า "เย่เจ๋ว ฉันแค่คิดว่า หลังจากครั้งนั้นเมื่อหกปีที่แล้ว คุณก็ไม่เคยให้ฉันเข้าใกล้อีกเลย ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า?"

เธอแสดงทีท่าไร้เดียงสา อ่อนแอและทำอะไรไม่ถูก

ซือเย่เจ๋วเป็นผู้ชายธรรมดา เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้สึกเลย

เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอีกต่อไป เจียงเวยจึงริเริ่มที่จะลงจากเตียงแล้วกอดเขา เธอโอบรอบคอของเขาด้วยแขนทั้งสองข้าง และยืนเขย่งเท้าเพื่อจูบเขา

เมื่อริมฝีปากของเธอเข้ามาใกล้ ใบหน้าของเจียงเซิงก็แวบเข้ามาในใจของซือเย่เจ๋ว เขาผลักเธอออกไปอย่างรุนแรงพร้อมกับแววตาที่แสดงถึงความรังเกียจออกมา

"เย่เจ๋ว..."

เจียงเวยถูกผลักออกไปอย่างทำอะไรไม่ถูก "เย่เจ๋ว ฉัน...ฉันทำให้คุณขยะแขยงขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ทำไม?

ทำไมเขาถึงแตะต้องเจียงเซิงในคืนนั้นเมื่อหกปีที่แล้วได้ แต่เธอที่มาประเคนจนถึงที่ห้องกลับไม่ได้?

"เรื่องเมื่อหกปีที่แล้ว มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ผมเก็บคุณไว้ข้างๆ คุณอยากได้อะไรผมก็ให้คุณได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ จะไม่มีครั้งต่อไป"

เมื่อซือเย่เจ๋วหันกลับมา เหมือนเขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปหาเธออีกครั้ง"เจียงเซิงมาจากตระกูลเจียงของคุณหรือเปล่า?"

เจียงเวยตกตะลึง ทำไมจู่ๆเขาถึงพูดถึงเจียงเซิงแบบนี้ด้วย?

เขารู้อะไรมาหรือเปล่า?

"เธอเป็นน้องสาวของฉัน..."

"แล้วทำไมตอนที่เธอมาที่บริษัท คุณถึงทำเป็นจำเธอไม่ได้ แถมทำร้ายเธออีกล่ะ"ในตอนแรกซือเย่เจ๋วคิดว่าผู้หญิงคนนั้นทำให้เจียงเวยโกรธก่อน เจียงเวยถึงลงมือทำร้ายเธอ

แต่หลังจากตรวจสอบตัวตนของผู้หญิงคนนั้นแล้ว ถึงรู้ว่าเธอมาจากตระกูลเจียง ไวน์เนอร์ จิวเวลรี่ก่อตั้งขึ้นในนามของแม่ของผู้หญิงคนนั้น เจียงเซิ่นเป็นเพียงแค่มีหุ่นของบริษัทเท่านั้น

เจียงเวยกัดริมฝีปากเบาๆ บีบมือแน่น แต่ยังคงมีสีหน้าที่ไร้เดียงสา "จริงๆแล้ว น้องสาวของฉันและฉันมีปัญหากันมาก่อนค่ะ"

"ปัญหาอะไร?"

เจียงเวยคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาของเธอแดงก่ำ "คืนนั้นเมื่อหกปีที่แล้ว เธอเป็นคนวางยาฉัน ฉันรู้ว่าเพราะฉันเป็นลูกนอกสมรส ฉันกับแม่เข้ามาที่ตระกูลเจียงเธอก็คอยหาเรื่องฉันมาโดยตลอด เดิมทีน้องสาวต้องสืบทอดไวน์เนอร์ จิวเวลรี่ต่อ แต่เพราะเรื่องนั้น พ่อโกรธมาก จึงไล่เธอออกไปค่ะ"

ใบหน้าของซือเย่เจ๋วหม่นลงเล็กน้อย เธอถูกวางยาเมื่อหกปีก่อนด้วยเหรอ?

ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนั้นกับเจียงเวยจริงๆเหรอ? ด้วยนิสัยเย่อหยิ่งของผู้หญิงคนนั้น คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ

แต่เขาไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงรู้สึกหงุดหงิดกับมัน

"ไปนอนซะ" ซือเย่เจ๋วจากไปอย่างไม่แยแส

เมื่อมองดูประตูที่ถูกปิด ดวงตาของเจียงเวยก็ค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างเหี้ยมโหด เจียงเซิงนะเจียงเซิง เจียงเซิงอีกแล้ว การมีอยู่ของเจียงเซิงเป็นภัยคุกคามต่อเธอจริงๆ

เธอจะปล่อยให้นังนั่นอยู่ในไวน์เนอร์ต่อไปไม่ได้อีกต่อไป!