Chapter 6. ตามใจ

            “ถ้าท่านคอยให้ท้ายมัน...เอ่อ...เฟยเทียนเช่นนี้ ก็ตามใจท่านเถิด แต่จะหาสตรีใดมาแต่งงานกับปีศาจเช่นเขาเล่า”

            “เรื่องนี้ข้าจัดการเอง” ฮองไทเฮาโบกมือไปมาคล้ายไม่ต้องการพูดถึงเรื่องพวกนี้อีก

            “ได้! ตราบใดที่คนผู้นั้นไม่สร้างความอัปยศให้แก่วงศ์ตระกูล ข้าก็ยังเห็นมันเป็นลูก!”

            ฮ่องเต้กัดฟันข่มโทสะ รีบลุกขึ้นเดินจากไปทันที ฮองไทเฮาได้แต่ถอนหายใจ สงสารหลายชายที่บิดาไม่รัก แม้เรียกว่าลูก น้ำเสียงก็แสนรังเกียจยิ่งนัก

            ฮองไทเฮานึกถึงมเหสีหลินหลาน นางเป็นหญิงที่ถูกวางหมากให้นั่งตำแหน่งนี้ตั้งแต่เกิด นิสัยเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ เรื่องความงดงามนั้นเหนือผู้ใด ทว่ากลับไม่อาจครองใจฮ่องเต้ได้ อาจเป็นเพราะถูกบังคับให้อภิเษกจึงต่อต้าน หลินหลานเป็นคนยอมใครไม่เป็น ไม่รู้จักมารยา แม้ตนเองเป็นฮองเฮา เมื่อใดที่เห็นฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับหญิงใดมากเกินไป ก็สั่งกำจัดเสีย ฮองไทเฮาย่อมรู้เรื่องเหล่านี้ดี แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

            จนกระทั่งสนมเอกจื่อลู่ประสูติพระโอรส ทำให้ฮองเฮาไม่พอพระทัย หวังกำจัดทั้งแม่และลูก ฮองไทเฮาจึงจำเป็นต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือเชื้อสายมังกร ทว่ากลับทำให้ฮองเฮาไม่พอใจ กลายเป็นคนเกรี้ยวกราด โมโหร้าย เอะอะสั่งประหารชีวิต ฮองไทเฮาจำใจส่งนางไปอยู่ตำหนักเย็นเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ฮ่องเต้กลับส่งเฟยเทียนไปสนามรบให้นำทัพเป็นครั้งแรก

แม้เฟยเทียนมีวรยุทธ์สูง เชี่ยวชาญศาสตราวุธทุกชนิด แต่การรบในสนามรบครั้งแรกไม่ใช่เรื่องง่าย และยังเป็นการรบที่หวังให้เขาสิ้นชื่อในสนามรบ ไม่มีการส่งทหารกองหนุนไปช่วยเหลือ ตัดเสบียงอาหาร ใครเลยจะรู้ว่า ความสิ้นหวังของเฟยเทียน เรียกปีศาจมังกรเพลิงให้มาสิงสถิตที่ตนเอง แม้ได้รับชัยชนะ แต่เขาแลกวิญญาณกับปีศาจไปแล้ว

            เขาไม่ใช่เทพแต่กลายเป็นปีศาจ! ปีศาจกระหายสงคราม!

ออกรบคราใดคว้าชัยชนะในทุกครั้ง ฝ่ายตนสูญเสียน้อยมาก อีกฝ่ายพ่ายแพ้ย่อยยับเหลือเพียงเศษซาก องค์ชายเฟยเทียนไม่สนใจที่ตนเองถูกปลดจากตำแหน่งรัชทายาท นับตั้งแต่วันที่รู้ว่ามารดาของตนสิ้นแล้ว เขายังมีสีหน้านิ่งเฉยราวกับรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เขาไม่เรียกร้องเอาสิ่งใดนอกจากตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ประจำอยู่ที่ตุนหวง เมืองที่แปลว่าดวงไฟเจิดจ้า ตั้งอยู่ท่ามกลางทะเลทราย แต่เป็นเส้นทางสำคัญที่เรียกว่า ‘เส้นทางสายไหม’

            ราวหนึ่งเดือนก่อนไต้ซือซู่มาขอเข้าพบ ได้บอกเล่านิมิตให้ฮองไทเฮาทราบ

            “องค์ชายเฟยเทียนยังมีหนทางเยียวยา อย่าให้เขาต้องสร้างบาปกรรมเพิ่มขึ้น ทำความดีสร้างบุญกุศลจึงพ้นจากเคราะห์กรรม”

            “เห็นทีจะยากยิ่ง เขาเป็นนักรบ เข่นฆ่าผู้คนเพื่อรวบรวมแผ่นดินให้เป็นแผ่นดินเดียวคือปณิธานของเขา หากยังทำไม่สำเร็จ คงไม่อาจหยุดยั้งการฆ่าลงได้”

            “แต่งงาน”

            “ไต้ซือว่าอะไรนะ?”

            “ให้คนผู้นั้นแต่งงาน ดวงชะตาชีวิตของเขาจะเปลี่ยนแปลง ให้อีกดวงชะตาช่วยเหนี่ยวรั้ง มิให้เขาทำบาปกรรมหนักหนาไปกว่านี้”

            “แล้วต้องแต่งกับผู้ใด วันเดือนปีเกิดใดเล่า ข้าจะหาคนที่ดวงชะตาสมพงศ์กับเฟยเทียนได้จากที่ใดกัน”

            “ฮองไทเฮามิต้องกังวล เมื่อถึงเวลาองค์ชายเฟยเทียนจะเอ่ยชื่อ

ของนางเอง”

            นั่นเป็นเรื่องที่ฮองไทเฮาสนทนากับไต้ซือซู่ แม้อยู่ไกลกัน แต่พระนางก็มีคนส่งข่าวเรื่ององค์ชายเฟยเทียนอยู่เสมอ แต่ไม่เห็นวี่แววว่าองค์ชายทรงโปรดหญิงงามนางใดจนอยากแต่งตั้งเป็นพระชายาสักนางเดียว  แต่เพื่อให้หลานชายพ้นเคราะห์กรรมครั้งนี้ ฮองไทเฮาทรงสรรหาหญิงงามมารอต้อนรับวันที่หลานรักกลับมาวังหลวง แต่ด้วยชื่อเสียงที่ชวนให้สยดสยอง แม้เป็นองค์ชายและยังมีตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ กระนั้นไม่มีผู้ใดเสนอบุตรสาวมารับตำแหน่งชายาของเฟยเทียน คิดแค่นี้พระนางก็ทรงปวดเศียรเวียนเกล้าไม่น้อย แต่เพื่อทำตามคำขอร้องของหลินหลาน อย่างไรก็ต้องดูแลหลานชายคนนี้ให้ถึงที่สุด

อีกฟากหนึ่ง ณ หอนางโลมหอมหมื่นลี้ หอนางโลมอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ผู้ที่ถูกกล่าวถึงเรียกนางโลมใจกล้าเข้าไปปรนนิบัติพร้อมกันถึงสามนาง ในห้องพิเศษที่ตบแต่งอย่างงดงามและเย้ายวนด้วยกลิ่นหอมรวยริน มีเสียงการเคลื่อนไหวอยู่หลังม่านไม้ไผ่ การเคลื่อนไหวรุนแรงกระแทกกระทั้นเคล้ากับเสียงครางกระเส่าของหญิงคณิกาทั้งสาม

ด้านนอกม่านไม้ไผ่มีบุรุษใบหน้าอ่อนหวาน ที่ทำเอาหญิงสาวยังอับอาย คนผู้นั้นกำลังเดินหมากล้อมเพียงลำพัง เสียงเสพสุขนั้นไม่ได้ทำลายสมาธิของเขาแม้แต่น้อย ยังคงเดินหมากเพียงผู้เดียวอย่างใจเย็น ในขณะที่องครักษ์ผู้มีใบหน้าคล้ายกัน จนแทบถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกันนั้น นั่งกินขนมของหวานราวกับเด็กน้อย ทั้งที่รูปร่างสูงใหญ่และอายุยี่สิบห้าเข้าไปแล้ว แน่นอนว่าทั้งสามไม่ได้สนใจเสียงครวญครางหรือเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังอยู่นั่น ราวกับชินชากับสิ่งที่ได้ยินแล้ว

 “เมืองหลวงนี่ดีจริง ขนมของกินอร่อยๆ ทั้งนั้น” บุรุษในชุดดำผู้หนึ่งเอ่ย เขาคือ เจิ้งหู่ องครักษ์ขวาขององค์ชายเฟยเทียน

 “จริงด้วย คนในเมืองหลวงนี่มีเวลามานั่งประดิดประดอยทำขนมของหวานพวกนี้จริงๆ” เจิ้งไฉ เอ่ยอย่างเห็นด้วยกับพี่ชายฝาแฝดของตนเอง เขาคือองครักษ์ซ้ายขององค์ชายเฟยเทียน

เจิ้งหู่และเจิ้งไฉไม่ได้เป็นเพียงองครักษ์เท่านั้น ยังร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่องค์ชายเฟยเทียน สองพี่น้องเป็นเด็กกำพร้าที่องค์ชายเฟยเทียนรับเลี้ยงให้ฝึกฝนวรยุทธ์จนเก่งกาจไม่ด้อยกว่าผู้ใด แม้ลักษณะภายนอกจะดูนิ่งขรึม น่าเกรงขาม แต่นิสัยของทั้งสองเหมือนเด็กเล็กที่ชอบกินขนมของหวานเป็นที่สุด ถ้าให้ต้องเลือกระหว่างสาวงามกับกองขนมหวาน สองพี่น้องนี้ย่อมเลือกขนมหวาน จึงไม่แปลกใจที่ทั้งคู่จะนั่งกินขนมหวานอย่างเอร็ดอร่อย เฝ้าผู้เป็นนายที่เสพสุขกับหญิงคณิกาสามนางหลังม่านบังตานั่น

            “พูดเหมือนอยู่ตุนหวงพวกเจ้าไม่ได้กินขนมหวาน” ชายหนุ่มรูปร่างบอบบางสวมอาภรณ์สีขาว สายตายังจับจ้องที่หมากบนกระดานแต่ยังสามารถสนทนากับสององครักษ์ได้

            “ท่านกุนซือก็...” เจิ้งหู่ทำเสียงครางเหมือนประท้วง หยิบขนมอีกคำเข้าปาก ดูดปลายนิ้วเอาความหวานเข้าไปด้วย “มันไม่เหมือนที่นี่”

            “จริงด้วย ท่านกุนซือซิ่นเจี่ยงลองชิมสักคำสิ”

            ซิ่นเจี่ยง เพียงมองด้วยหางตาก็ส่ายหน้าไปมา

เจิ้งหู่และเจิ้งไฉเป็นทหารองครักษ์ ส่วน ซิ่นเจี่ยง เป็นกุนซือ หนุ่มรูปงาม ทั้งสามร่วมรบกับองค์ชายเฟยเทียนตั้งแต่เหตุการณ์ ‘ทรายย้อมโลหิต’ พวกเขาล้วนเห็นและรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น กระนั้นไม่ได้หวาดกลัวผู้เป็นนาย ซ้ำยังเทิดทูนกว่าที่เคยเป็นมา เพราะต้องการให้ทหารทุกคนได้ ‘กลับบ้าน’ จึงยอมให้ปีศาจมังกรเพลิงสิงสู่เป็นที่หลบซ่อนเทพมังกรที่ตามล่าปีศาจ กลายเป็นรอยสักรูปมังกรเพลิงบนท่อนแขนซ้าย

            เรื่องราวน่ากลัวล้วนถูกแต่งขึ้น เพิ่มหวาดกลัวเกินความเป็นจริงไปมาก แต่องค์ชายเฟยเทียนไม่ใคร่ใส่ใจ ซ้ำยังดีใจที่ผู้คนหวาดกลัว ทำให้การรบของเขาแต่ละครั้ง ยิ่งสร้างขวัญกำลังใจให้ทหารของฝ่ายตน สิบปีมานี้ ทั้งสามติดตามองค์ชายเฟยเทียน ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด เพราะอย่างไรมีเรื่องจริงอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น