Chapter 11. พอเถอะ ข้าอายเหลือเกิน

            แม้จะไม่ใช่ ‘คนโปรด’ แต่ฮองไทเฮาก็ส่งนางกำนัลมาคอยดูแลว่านหนิงเหมยเป็นอย่างดี หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้านอนแล้ว พวกนางกำนัลยังช่วยแปรงผมยาวให้ด้วย แม้นางปฏิเสธหลายครั้งเพราะไม่คุ้นชินกับการมีผู้อื่นมาปรนนิบัติ จนเมื่อนางกำนัลออกไปแล้วหญิงสาวถึงรู้สึกหายใจโล่งขึ้น หญิงสาวเดินไปที่หน้าต่าง เวลานี้ยามซวี เหม่อมองไปด้านนอกด้วยหัวใจที่ยังว้าวุ่นและสับสน

            ‘โธ่ น่าสงสาร คนผู้นั้นจำนางไม่ได้’

            ‘จะจำได้อย่างไร ตอนนั้นนางยังเด็ก’

            “พวกเจ้าหยุดล้อข้าได้แล้ว” ว่านหนิงเหมยแลบลิ้นใส่ ใบไม้สั่นไหวเป็นเสียงหัวเราะคิกคัก “จะโกรธหรือน้อยใจก็ไม่ได้ ตอนนั้นข้าอายุแค่สิบสองเอง”

‘อายุแค่นั้นก็ริรักผู้ชาย’

            ‘แล้วอย่างไรเล่า คนผู้นั้นหล่อเหลาองอาจถึงเพียงนั้น’

            “พอเถิด ข้าอายเหลือเกิน” นางยกมือขึ้นปิดใบหน้า นางนี่แก่แดดแก่ลมเสียจริง ตัวแค่นั้นก็ริมีความรักแล้ว 

             ‘ตอนนั้นอายุสิบสอง ตอนนี้อายุสิบแปด เจ้าเป็นสาวสะพรั่งแล้ว ได้พบกันอีกครั้ง ไยไม่ไขว่คว้าโอกาสนี้ไว้’

            “เจ้าพูดถึงเรื่องอะไรกัน” หญิงสาวถามกลับอย่างงุนงง

            ‘ตอนนั้นเจ้ายังเด็ก ตอนนี้เป็นสาวแล้ว ไยไม่ใช้เสน่ห์ยั่วยวนเข้าหน่อยเล่า’

            ‘จริงด้วย องค์ชาย อุ๊ย! ท่านอ๋องก็ไม่เห็นมีท่าทีรังเกียจแผลเป็นบนหน้าเจ้าเสียหน่อย’

            ‘กล้ารักแล้ว ไยมิกล้าใกล้ชิด’

            เหล่าพฤกษาส่งเสียงกระซิบกระซาบปนหัวเราะคิกคัก ว่านหนิงเหมยกลับใบหน้าแดงก่ำราวคนป่วยไข้ อย่างนางนะรึ จะเอาเสน่ห์ที่ไหนไปยั่วยวนใครได้

            ‘เหมยเอ๋อร์ที่รัก เจ้ามักคิดว่าตัวเองต้อยต่ำไร้ค่า แต่เจ้าลืมไปหรือไร มนุษย์ท้ายที่สุดแล้วก็กลับสู่พื้นดิน มิว่าสูงหรือต่ำเพียงใด จุดจบก็คือสถานที่เดียวกัน’

            ‘ถูกต้อง รักแล้วเก็บไว้ในใจ ใครเลยจะรู้ มิสู้เอ่ยไปไม่ดีกว่ารึ’

            ‘ประเดี๋ยวคนผู้นั้น จะเลือกพระชายาแล้ว ทำอะไรก็รีบทำเถิด’

            “พวกเจ้าพูดจริงรึ” เรื่องเหล่านี้หากไม่ใช่กับเหล่าพฤกษาแล้ว นางไม่เคยกล้าพูดกับผู้ใด หญิงสาวยกมือขึ้นพันปลายผมของตนเล่น  พลางครุ่นคิดเรื่องที่สนทนาไป 

            ‘แย่แล้ว! นางกำนัลเป็นลม องครักษ์หามออกมาแล้ว’

            “อะไรนะ ใครเป็นอะไร” ว่านหนิงเหมยสะดุ้ง เห็นใบไม้สั่นไหวรุนแรงราวกับมีกระแสลมผ่าน

            ‘นางกำนัลที่เข้าไปปรนนิบัติท่านอ๋องเป็นลมไปอีกแล้วนะสิ’

            ‘องครักษ์ต้องหามออกมาเชียว’

            ‘แล้วผู้ใดจะดูแลปรนนิบัติท่านอ๋องล่ะ’

            “คงกลัวท่านอ๋องจนเป็นลมเป็นแล้งไปแน่เลย” ว่านหนิงเหมยกัดริมฝีปากครุ่นคิดก่อนถลาออกจากห้องไป แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหญิงรับใช้สองนางยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของนาง

            “เอ่อ...ข้า...ข้าเพิ่งนึกได้ว่าลืมดูกล้วยไม้ของฮองไทเฮา”

            “ให้พวกเราไปเป็นเพื่อนหรือไม่แม่นางว่าน”

            “ไม่เป็นไร ข้าไปคนเดียวสะดวกกว่า”  

            ว่านหนิงเหมยยิ้มน้อยๆ แล้วรีบก้าวยาวๆ จนพ้นสายตาผู้อื่นแล้ว มือเล็กยกชายกระโปรงตัวยาวขึ้นออกวิ่งไปตำหนักที่องค์ชายเฟยเทียนพำนัก เมื่อตอนบ่ายนางกำนัลและขันทีกลัวจนแข้งขาอ่อน ได้แต่วางถาดอาหารไกลๆ ให้องครักษ์ทั้งสองมารับไป ทำไมถึงมีแต่คนกลัวชายผู้นั้นนะ มีปีศาจมังกรเพลิงสิงสถิตอยู่แล้วเป็นอย่างไรเล่า คนผู้นั้นเสียสละปกป้องแผ่นดินมังกร จนตนเองกลายเป็นปีศาจไปครึ่งหนึ่ง ไม่ควรแสดงความหวาดกลัวออกมาเช่นนี้

            หญิงสาววิ่งไปถึงหน้าห้อง เห็นองครักษ์ทั้งสองกำลังหิ้วปีกนางกำนัลผู้หนึ่งออกมาพอดี เหล่าพฤกษานี่ช่างส่งข่าวให้นางได้รวดเร็วเหลือเกิน นางยืนหอบน้อยๆ ในขณะที่องครักษ์หน้าเข้มจ้องมองนาง

            “ข้า.. เอ่อ...ข้ามาดูแลปรนนิบัติท่านอ๋อง” นางชี้ไปด้านใน

            เจิ้งหู่และเจิ้งไฉจำหญิงสาวผู้นี้ได้ นางยกขนมของว่างและน้ำชามาดูแลพวกตน เขาจึงเข้าใจไปว่านางคงเป็นนางกำนัลหรือคนสนิทของฮองไทเฮา มิเช่นนั้นคงไม่กล้าเข้ามาใกล้องค์ชายเฟยเทียนเป็นแน่ ว่านหนิงเหมยเห็นทั้งสองพยักหน้าให้แล้ว นางรีบผลักประตูเข้าไปด้านในทันที

            “ท่านอ๋อง หม่อมฉันมาปรนนิบัติเพคะ” นางรีบพูดออกไปพร้อมกับก้าวเร็วๆ เข้าไปด้านใน แล้วก็เป็นตัวนางเองที่สะดุ้งเฮือก กว่าจะตั้งสติได้ก็รีบหันหลังให้กับบุรุษที่เปลือยท่อนบนอยู่

            “ทำไมพวกเจ้าไม่บอกข้าว่าท่านอ๋องกำลังจะอาบน้ำ!” ว่านหนิงเหมยกัดฟันพูด เห็นเพียงต้นไผ่ทองที่ตั้งประดับมุมห้องขยับใบเล็กน้อย

            องค์ชายเฟยเทียนที่เดิมทีหันหลังอยู่ แต่พอได้ยินเสียงหญิงสาวเข้ามาใหม่จึงหันกลับมามอง กลายเป็นอีกฝ่ายหันหลังให้เสียนี่ แต่กระนั้นจำได้ว่าเป็นหญิงสาวที่เจอเมื่อช่วงบ่าย

            “ปากว่าปรนนิบัติ ไยหันหลังให้ข้าเช่นนี้”

            “เอ่อ.. เพคะ” 

นางรวบรวมความกล้าอยู่อึดใจ ได้ยินเสียงน้ำก็เดาว่าเจ้าของร่างสูงได้ก้าวเท้าลงในอ่างอาบน้ำแล้ว นางจึงหันกลับมาแล้วเดินเข้าไปใกล้ เห็นเพียงด้านหลังของคนผู้นั้นที่เอนตัวพิงขอบอ่าง วางแขนสองข้างไปกับขอบอ่าง รู้ว่าผู้คนหวาดกลัวปีศาจมังกรเพลิงบนท่อนแขนซ้ายนี้ก็ยังชอบอวดให้ผู้อื่นเห็น นางกำนัลพากันเป็นลมล้มพับเพราะเห็นรูปปีศาจมังกรเพลิงนี่กระมัง คงรวมไปถึงปลายเส้นผมที่เป็นสีแดงดุจจุ่มโลหิตของเขาด้วย

ว่านหนิงเหมยม้วนแขนเสื้อของตนเอง หยิบผ้าชุบน้ำเช็ดเนื้อตัวให้องค์ชาย จะว่าไปนางก็คุ้นเคยกับการดูแลปรนนิบัติผู้อื่นอาบน้ำ แต่เป็นคุณชายน้อยของตระกูลว่านและจ้าวต้าเด็กชายที่นางซื้อตัวมา ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสกล้ามเนื้อแน่นหนั่น ดวงตาสุกใสสังเกตเห็นรอยแผลเป็นจางที่เกิดขึ้นมานานแล้ว หัวใจนางเหมือนถูกบีบรัด ใครกันบอกว่าเขามีปีศาจปกป้องแต่กลับได้รับบาดแผลเช่นนี้

องค์ชายเฟยเทียนแปลกประหลาดใจนัก สตรีผู้นี้ไม่ได้กลัวเขาเช่นนางกำนัลคนอื่น แล้วมือเล็กนั้นก็บีบไหล่ของเขา แม้แรงไม่มากแต่กลับช่วยให้ไหล่ที่ตึงเครียดผ่อนคลายลงได้มาก

“การนอนไม่หลับนั้นเกิดจากระบบในร่างกายไม่สมดุล เปรียบเสมือนตาชั่งน้ำหนักสองด้านเอนไปทางด้านใดด้านหนึ่ง ท่านอ๋องโปรดลดการดื่มสุรารสแรงก่อนนอน เปลี่ยนเป็นชาสมุนไพรจะช่วยให้หลับได้ง่ายขึ้นเพคะ”

เห็นอีกฝ่ายเงียบไป นางพูดไปพลางใช้นิ้วโป้งนวดขมับ รู้สึกได้ว่าร่างกายนี้โอนอ่อนตามแรงสัมผัสของนาง หญิงสาวเผลอยิ้มขณะเลื่อนมือไปที่ใบหูของท่านอ๋อง ไม่ทันตั้งตัว มือใหญ่กระชากนางลงไปในอ่างน้ำอย่างรวดเร็ว กว่าจะตั้งสติได้ ตัวเองก็เปียกชุ่มและนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำเดียวกับชายหนุ่มแล้ว

“ท่านอ๋อง!” นางเกือบจะตวาดออกไป แต่พอยกมือขึ้นเช็ดน้ำบนใบหน้าของตนออก เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย นางรู้ว่าเขาชอบแกล้งให้ผู้อื่นกลัว แต่แกล้งนางเช่นนี้ย่อมซุกซนเกินไป