เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 18. นี่มันอะไรกัน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-29 14:23:00“ข้าเปาเยีย” ชายหนุ่มแนะนำตัว
“ข้าเป็นตัวแทนคุณชายว่านนำของสิ่งนี้มาให้” นางยื่นซองที่ได้มาจากคุณชายว่านส่งให้
ได้ยินเพียงแค่นั้นเปาเยียเข้าใจในทันที คนนี้คงเป็นคนที่รบกวนจิตใจคุณชายว่านมือหนักของเขาเป็นแน่ เปาเยียมองหญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้ามีผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้า มองผิวเผินแล้วนางอาจไม่ได้งดงามเท่ากับหญิงคณิกาที่เขาดูแลอยู่ แต่ถ้าขัดเกลาอีกนิด คงพอเรียกลูกค้าได้
“แม่นางเชิญด้านในก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าหยิบสัญญาที่กู้ยืมเงินคืนให้”
หญิงสาวนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง นางลืมไปจริงๆ ถ้าไม่ฉีกสัญญาก็ต้องมาใช้หนี้ไม่จบไม่สิ้น นางยอมเดินตามเข้าไปด้านใน เปาเยียพานางเดินไปด้านหลังของโรงน้ำชาให้นางนั่งรอในห้องทำงานของเขา
“แม่นาง โปรดนั่งรอสักครู่ ข้าหาสัญญาของคุณชายว่านก่อน” เปาเยียรินน้ำชาให้แล้วหมุนตัวเดินไปเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง
ว่านหนิงเหมยยกถ้วยน้ำชาขึ้น ทำเหมือนดื่มแต่วางลงอย่างเดิม นางไม่ไว้ใจคนผู้นี้ หญิงสาวมองไปด้านนอกซึ่งเป็นสวนหย่อม มีต้นไทรขนาดใหญ่อยู่หลายต้น คาดว่าโรงน้ำชาคงสร้างทีหลัง เพราะดูอายุต้นไม้แล้วน่าจะหลายสิบปี
สายลมพัดผ่านแผ่วเบา นางเพิ่งรู้ตัวว่าในห้องมีกลิ่นกำยาน อาจเพราะมีผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้าอยู่ ทำให้โสตประสาทการรับรู้กลิ่นลดลงไป
“ท่านหาเจอหรือยัง” นางรู้สึกแปลกๆ วิงเวียนชอบกล ตอนนี้นางอยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“ข้าหลงๆ ลืมๆ คิดว่าเก็บไว้แถวๆ นี้นะ” เปาเยียตอบ แต่ไม่หันมา
‘ระวัง’
คล้ายได้ยินเหมือนเสียงกระซิบลอยมากับสายลม ร่างกายชาหนึบขึ้นมาทีละนิด นางมองไปที่ถ้วยน้ำชาที่ไม่ได้ดื่ม ไยนางรู้สึกแปลกเช่นนี้ หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทว่าเรี่ยวแรงหดหาย ต้องใช้สองแขนยันกับโต๊ะเพื่อดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน
“เจ้าทำอะไร!” หญิงสาวผงะถอยหลัง ชายผู้นั้นหันมาแล้วแสยะยิ้ม นางก้าวถอยหลังออกจากห้องแต่ทำได้ยากเย็น มือไม้ยื่นไปแตะขอบประตูเพื่อพยุงตัว ทว่าด้านนอกกลับมีชายร่างใหญ่สามสี่คนยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“พวกเจ้า หลบไปนะ!” นางเป็นอะไรไป แทบไร้แรงทรงตัว
เปาเยียเดินตามออกมา หยุดยืนดูหญิงสาวที่ยืนพิงบานประตู เขาโคลงศีรษะไปมา ยื่นมือไปกระตุกผ้าโปร่งที่ปิดครึ่งหน้าของหญิงสาวออก นางผวาเฮือก แต่กัดฟันขึงตาใส่ มือใหญ่ยื่นมาจับปลายคางของนางแล้วบิดซ้ายบิดขวา สายตาสำรวจรอยแผลเป็นบนแก้มของนาง
“ของมีตำหนิแต่ก็พอใช้ได้”
“เจ้าพูดเรื่องอะไร!” นางปัดมือของเขาออก อีกฝ่ายคิดจะปล่อยอยู่แล้วจึงแค่หัวเราะเย้ยเยาะนาง
“ข้าแค่ตรวจดูสินค้าที่คุณชายว่านส่งมาใช้หนี้นะสิ”
ว่านหนิงเหมยพูดไม่ออก นางระวังตัวขนาดนี้แล้วยังพลาดอีกหรือ? คราวนี้คุณชายว่านทำกับนางเกินไปแล้ว หญิงสาวสะบัดศีรษะไปมาพยายามเรียกสติกลับคืน
“อย่าดื้อดึงนักเลย เจ้าถูกพิษจากกลิ่นกำยาน ร่างกายชาและไร้เรี่ยวแรง ข้าไม่อยากใช้กำลังกับเจ้าหรอกนะ คนของข้ามีแต่พวกมือหนักเท้าหนักทั้งนั้น”
“เจ้ามันโฉดชั่วนัก ข้าไม่ได้เต็มใจมาที่นี่”
“จุ๊ๆ ไม่ต้องกล่าวชื่นชมข้าก็ได้”
เปาเยียหัวเราะแล้วสืบเท้าเข้าไปใกล้ หญิงสาวขยับตัวหนี หางตามองไปยังต้นไทรเก่าแก่ไม่ไกลนัก นางรวบรวมเรี่ยวแรงกระเสือกกระสนพาร่างที่อ่อนปวกเปียกไปที่ต้นไทร ท่ามกลางเสียงหัวเราะกับท่าทางเอาตัวรอดปานสุนัขของนาง
“เจ้าจะไปไหน อย่างไรไม่รอดมือข้าหรอก”
เปาเยียส่ายหน้าไปมา ไม่มีแววสงสารเลยสักนิด เพราะผู้หญิงที่ได้มา เขาใช้วิธีนี้เช่นกัน เห็นนางคลานสี่ขาก็ปล่อยให้นางคลานไป แต่เพราะไม่รู้นางจะคลานไปถึงไหน เขาจึงยกเท้าเหยียบชายกระโปรงของนางไว้
“เจ้า!” นางขยับไปต่อไปไม่ได้ จึงหันมาตวาดเสียงแผ่ว “อย่าเข้ามานะ ถือว่าข้าเตือนเจ้าแล้ว”
นางหอบหายใจแรง พยายามดึงชายกระโปรงของตัวเอง เปาเยียกลับแหงนหน้าหัวเราะ โน้มตัวลงมาจ้องหน้านาง แม้มีแผลเป็นที่แก้มขวา แต่นางก็มีใบหน้าที่ชวนมอง ยามนี้ใบหน้าซีดเซียวและใกล้หมดสตินั้นดูเย้ายวนไม่น้อย เขายื่นหน้าไปหมายดอมดมกลิ่นแก้ม
แม้สติเหลือน้อยเต็มที แต่เมื่อถูกล่วงเกิน มือเล็กก็ยกขึ้นตวัดตบซีกหน้าของอีกฝ่ายสุดแรงจนเปาเยียหน้าหัน เพราะไม่ทันระวังจึงเอาหน้ารับฝ่ามือนางไปเต็มๆ
“เจ้ากล้าตบหน้าข้าเรอะ!”
เปาเยียโกรธจนควันแทบออกหู เขาเอื้อมมือไปกระชากเสื้อนาง เสียงผ้าขาดทำให้ดวงตากลมของนางเบิกกว้างอย่างตกใจ มือหนึ่งรวบเสื้อที่ขาดจนมองเห็นเสื้อบังทรงสีชมพูของตน ส่วนอีกมือนั้นวางบนพื้นดินสัมผัสรากของต้นไทร เห็นมือใหญ่ของเปาเยียหมายทึ้งเสื้อผ้านางออกเป็นชิ้นๆ นางรีบหลับตาลง
‘ได้โปรด ปกป้องข้าด้วย’
บุรุษในชุดดำบนใบหน้ามีหน้ากากเหล็กอำพรางให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม เขาอดทนไม่ไหวที่เห็นหญิงสาวร่างเล็กถูกผู้ชายตัวโตรุมรังแก ร่างสูงใหญ่กระโดดเข้าไปหวังช่วยนาง ทว่าขณะกำลังเหินตัวลงไปนั้น แผ่นดินกลับสั่นสะเทือน รากของต้นไทรโผล่ขึ้นจากพื้นดินกลายเป็นแส้มีชีวิต สะบัดตวัดปัดป้องไม่ให้ผู้ใดได้เข้าใกล้หญิงสาวผู้นั้น
เจิ้งไฉเห็นเรื่องราวประหลาดมามาก แต่ยังอดตื่นตะลึงกับภาพที่เห็นไม่ได้ เขาเองต้องกลิ้งตัวม้วนหลบรากไม้ดุจแส้มีชีวิตนั้นด้วย
“นี่มันอะไรกัน!” เปาเยียตะโกนอย่างตกใจ ลูกน้องของเขาสามสี่คนถูกรากไม้ที่ผุดขึ้นจากพื้นดินโจมตี แต่ละคนบาดเจ็บกันทั่วหน้า
ว่านหนิงเหมยเอนกายพิงต้นไทร แววตาโกรธแค้นของเปาเยียอยู่เบื้องหน้า นางหวาดกลัวพยายามกระถดกายหนี หวังหลบหลังต้นไม้ นางกำลังจะหมดสติแล้ว หญิงสาวกลัวตนเองหลับไป มือเรียวยกดึงปิ่นปักผมของตนออกมา หวังใช้ปลายแหลมคมของมันแทงตัวเองให้เจ็บเพียงเรียกสติที่กำลังหลุดลอยไป
ทว่าเพียงยกข้อมือขึ้น หินก้อนหนึ่งพุ่งมากระทบข้อมือทำให้ปิ่นร่วงลงพื้น ว่านหนิงเหมยเงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่บุรุษร่างสูงกระโจนมาอยู่เบื้องหน้า ดวงตาคมหรี่มองหญิงสาวก่อนทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า เอื้อมมือไปกระชากมือของนางอย่างแรงทำเอาร่างเล็กผวาเข้าไปปะทะกับแผงอกทันที
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่อนแขนมังกร Chapter 19. เสียงที่คุ้นเคย
รากไม้เส้นหนึ่งพุ่งมาทางบุรุษผู้มาใหม่ เขาเพียงยกแขนซ้ายขึ้นป้องกัน แต่รากไม้ที่กลายเป็นแส้นั้นเกี่ยวกระหวัดรัดท่อนแขนของเขาแน่น บุรุษผู้นั้นนิ่วหน้าไปเล็กน้อย“ปล่อย! ข้ามาช่วยนาง” เขาตวาดอย่างหงุดหงิด“ท่านอ๋อง”“เป็นข้า”เสียงที่คุ้นเคยทำให้นางรู้ว่าตนเองไม่ได้ฝันไป หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมอง นางส่ายหน้าอย่างสับสน เป็นไปได้อย่างไร เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร นางพึมพำเรียกชื่อบุรุษเบื้องหน้าซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาที่เบิกกว้างเมื่อครู่ค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับสติของนางที่หลุดลอย องค์ชายเฟยเทียนรู้สึกได้ถึงร่างที่อ่อนยวบในวงแขน นางหมดสติไป รากไม้เหล่านั้นชะงักค้างในอากาศครู่หนึ่ง มันไม่ได้ทำร้ายผู้ใดถึงแก่ชีวิต เพียงแค่ ‘ปกป้อง’ นางเท่านั้น เขามองรากไม้ที่คลายจากท่อนแขนกลับคืนสู่ดินตามเดิม ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นนอกจากรอยแผ่นดินแยก คนเหล่านั้นหวาดผวากับสิ่งที่เห็น พากันหนีเตลิดไปคนละทิศละทาง “ท่านอ๋อง” เจิ้งไฉเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่กลับมาถึงตัวแม่นางผู้นี้ช้ากว่าผู้เป็นนาย เดิมทีเขาส่งเจิ้งไฉคอยติดตามดูความเคลื่อนไหวของว่านหนิงเหมย คอยส่งข่าวรายงานเขาเป็นระยะๆ แต่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ท่อนแขนมังกร Chapter 20. นางบาดเจ็บหรือ?
“ท่านอ๋อง...” เรียกได้แค่นั้นซิ่นเจี่ยงได้แต่ส่ายหน้าไปมา ถ้าไม่เคยร่วมเป็นร่วมตายกันมา คงไม่มีทางเข้าใจท่าทางนิ่งขรึมไม่พูดจาเช่นนี้เป็นแน่ องครักษ์มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ปกติเขาติดตามผู้เป็นนายดุจเงาตามตัว กำลังสาวเท้าเดินตาม แต่พัดของซิ่นเจี่ยงแตะไหล่ห้ามไว้ก่อน“พวกเจ้ารอด้านนอก ข้าตามท่านอ๋องเอง” ซิ่นเจี่ยงลุกขึ้นแล้วเดินเร็วๆ ตามหลังองค์ชายไป เวลานี้องครักษ์สองคนนี้ใส่หน้ากากเหล็กหน้าตาดุดันน่ากลัว หากไปยืนประกบองค์ชายเฟยเทียน รัศมีอำมหิตแผ่กระจาย ประเดี๋ยวได้หามหญิงรับใช้ออกมาอีกเพียงร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้เตียงของหญิงสาว เขาก็เห็นร่างบางทุรนทุรายแม้ดวงตาจะปิดสนิท ราวกับนางผจญในฝันร้าย เหงื่อชุ่มราวกับตากฝน หญิงรับใช้สองคนนั้น คนหนึ่งประคองนางไว้ อีกคนถือชามยาพยายามป้อนยาให้ องค์ชายยืนดูอยู่อึดใจ เห็นทั้งสองยังป้อนยาไม่สำเร็จเสียทีจึงก้าวเข้าไป หญิงรับใช้ผวาเฮือกรีบลุกออกจากเตียงลงไปนั่งกับพื้น ปล่อยให้องค์ชายเฟยเทียนประคองนางขึ้นนั่ง ใช้แผ่นอกของตนเองให้นางพิง มือใหญ่ยื่นไปรับชามยาจากหญิงรับใช้ คนในวงแขนสะบัดหน้าไปมา เมื่ออยู่ใกล้จึงเห็นหางตาของนางมีน้ำตาไหลเปื้อนแก้มซิ่นเจี่ยงต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ท่อนแขนมังกร Chapter 21 ที่นี่เป็นตำหนักของข้า
นางเดินได้ไม่กี่ก้าว รู้สึกว่ามีคนกำลังเข้ามาในห้อง นางหันซ้ายหันขวา เห็นเชิงเทียนทองเหลืองอยู่ใกล้มือจึงคว้าไว้ก่อนแล้วหาที่หลบซ่อนอยู่หลังแจกันทรงสูงท่วมศีรษะนางบุรุษร่างสูงผลักบานประตูเข้ามา ไม่อาจรู้ว่าเหตุใดถึงกระวนกระวายใจจนไม่อาจมีสมาธิฝึกซ้อมเพลงกระบี่ได้ จำต้องเดินกลับมาดูนางอีกรอบ ทั้งที่ซิ่นเจี่ยงเองบอกเขาแล้วว่านางปลอดภัยดี แม้ว่านางมีผู้ปกป้อง แต่ถ้าเขาไปช้าเกินไป นางจะเป็นเช่นไร หมดสติอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะมีคนมาช่วย? สิ่งที่เห็นไม่ได้สร้างความแปลกประหลาดใจอันใดนัก แต่ที่หาคำตอบให้ตนเองไม่ได้คือ ทำไมเขาเป็นห่วงนาง คำถามที่หาคำตอบไม่ได้ทำให้เขาหงุดหงิด สองเท้าพาร่างของตนกลับมาดูนางอีกครั้งเพียงผลักบานประตูเข้าไป ด้วยประสาทสัมผัสที่ไวเป็นพิเศษ รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวใกล้ตัว ชะงักเท้าและเตรียมตั้งรับเพราะคิดไปเองว่าชิงลงมือก่อนจะได้เปรียบ ว่านหนิงเหมยพุ่งตัวออกไปพร้อมเชิงเทียนทองเหลืองในมือ นางยกมันขึ้นหมายจะฟาดใส่คนตัวโตที่เดินเข้ามา ทว่าข้อมือของนางถูกจับไว้ก่อน อีกฝ่ายออกแรงกระชากเพียงเล็กน้อย นางเสียหลักเข้าไปปะทะกับแผ่นอกแกร่งของเขาแล้ว หญิงสาวเผลอร้องออกมา ข้อมื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 22. อิจฉา
“รีบกินเถอะ เย็นแล้วจะไม่อร่อย”น้ำเสียงเอื่อยๆ นั่นทำเอานางเงยหน้าขึ้นมอง องค์ชายหยิบตะเกียบคีบอาหารส่งเข้าปากตนเอง แทบไม่ได้มองหน้านางเลยสักนิด สายตายังคงอยู่กับตำราที่วางไว้ข้างๆ คงเป็นหนังสือที่ดึงดูดองค์ชายมากนักถึงขนาดไม่ยอมถอนสายตาเลยทีเดียว เอ๋? นี่นางอิจฉาแม้กระทั่งหนังสือในมือท่านอ๋องเชียวรึ? นางรู้สึกว่าตัวเองช่างโง่งมและเงอะงะอย่างไรไม่รู้ สมองที่เคยคิดอะไรได้รวดเร็วนั้นเวลานี้กลับไร้ประสิทธิภาพ นางก้มหน้าก้มตาตั้งอกตั้งใจกินโจ๊กในชาม องค์ชายเฟยเทียนเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวหน้าของนาง ความกล้าหาญเมื่อครู่หายไปแล้ว ท่าทางปกป้องตนเองและเหวี่ยงเชิงเทียนใส่เขานั้นสร้างรอยยิ้มขบขันขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ท่านหมอบอกว่านอกจากเจ้าต้องพิษจากกำยานแล้ว ยังมีไข้อีกด้วย ร่างกายฟื้นตัวใหม่ๆ จะหิวง่าย ถ้าไม่อิ่มกินกับข้าวพวกนี้ก็ได้” นางเงยหน้าขึ้น เผลอยกมือขึ้นแตะหน้าผากเพื่อวัดความร้อนของตนเอง ไม่แน่ใจว่าที่รู้สึกร้อนผ่าวอยู่นี่เพราะยังมีไข้อยู่ หรือเพราะดวงตาคู่คมที่จ้องมองนาง “ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันไม่ค่อยหิว” แต่นางก็จัด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 23. ก็ท่านไงเล่า คนที่ข้ารัก!
องค์ชายเฟยเทียนพาหญิงสาวเดินเรื่อยๆ ไม่รีบเร่งผิดวิสัยปกติของตนเองนัก แม้ตนเองไม่ชอบสวนที่ถูกย้อมด้วยสีชมพูเช่นนี้ แต่เมื่อเห็นนางมองทิวทัศน์รอบข้างด้วยรอยยิ้มก็ยอมเดินช้าลง ให้นางเกาะท่อนแขนของเขา เดินจนไปหยุดที่สะพานพระจันทร์เสี้ยวที่โค้งตัวข้ามสระบัว ใบหน้าของนางทอดมองไปรอบๆ แต่สายตาของเขาหยุดที่ใบหน้าของนางก่อนเลื่อนลงมองมือเล็กที่เกาะท่อนแขนของเขาอยู่ แขนข้างนี้ แขนที่มีปีศาจมังกรเพลิงฝังกายอยู่ ไม่เคยมีผู้ใดกล้าแตะต้อง มันเป็นเช่นเหล็กกล้าและแกร่งดุจเพชร ศาสตราวุธใดมิเคยทำร้ายเขาได้ แต่สองครั้งแล้วที่ ‘บางสิ่ง’ ทำร้ายแขนข้างนี้ ความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นไม่ได้มากมายอะไร แต่กลับกระตุ้นเตือนว่าเขายังมีความเป็นมนุษย์อยู่ “ชอบที่นี่รึ” “เพคะ” นางตอบอย่างรวดเร็ว แน่นอน นางต้องชอบสิ นางเป็นคนจัดสวนเองกับมือนี่นะ แต่นางชอบไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบ นางลืมเรื่องสำคัญไปได้อย่างไร เจ้าของตำหนักเป็นบุรุษหนุ่มและยังเป็นแม่ทัพใหญ่ น่าชอบอะไรที่น่าเกรงขามมากกว่านี้ มาคิดได้ตอนนี้ไม่ช้าไปหน่อยหรือไร นางหลับตาโอดครวญในใจ แทนที่จะช่วยให้พระประสงค์ของฮองไทเฮาเป็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 24. เล่ามาให้หมด
แม้ใบหน้าเรียบนิ่งจ้องมองนางอยู่ แต่ในใจนั้นกลับสับสน เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหน อยู่ต่อหน้าเขาแล้วมีอาการแบบนี้ นางไม่ได้หวาดกลัวแต่กำลังเขินอาย ใบหน้าแดงซ่านราวกับถูกย้อมด้วยสีแดงของดวงอาทิตย์ยามพลบค่ำ หญิงสาวได้ยินเพียงใบไม้สั่นไหวตามแรงลม กลีบดอกท้อปลิดปลิวพร่างพรมลงบนศีรษะนาง ชายหนุ่มมองเห็นกลีบดอกไม้ร่วงลงบนศีรษะของหญิงสาว ดวงตาคมวาวหรี่ลงก่อนยกมือซ้ายของตน สะบัดปลายนิ้วเล็กน้อย ทว่า...ดอกท้อดอกหนึ่งร่วงหล่นใส่มือ ว่านหนิงเหมยหันมองดอกไม้ในมือท่านอ๋องแล้วกะพริบตาปริบๆ ครู่ต่อมามือใหญ่จับปลายผมของนางพันก้านดอกไม้ไว้ ความอ่อนหวานเคล้ากลิ่นหอมละมุนอบอวลไปทั่วร่างนางเงอะงะงุ่มง่าม ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรในห้วงเวลาอันแสนพิเศษนี้ แล้วนางก็ผวาเฮือกด้วยความตกใจ ยื่นมือไปคล้องคออีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว ร่างเล็กถูกช้อนตัวขึ้นอุ้มอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋อง!” “เจ้าต้องลมนานไปจนไข้ขึ้นแล้วกระมังถึงได้หน้าแดงจัดเช่นนี้” เพียงกระชับนางไว้ในวงแขนแน่นขึ้น ใช้วิชาตัวเบากระโดดแตะยอดไม้ไม่กี่ทีก็พานางกลับไปที่ห้องนอนของนางแล้ว “พักฟื้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 25. นางมีสิทธิ์คิดฝันไปไกลกว่านี้ได้ไหม
“เจ้าอยากเดินหมากก็ให้เด็กไปยกกระดานหมากมาเถิด”ส่ายหน้ารำคาญกับท่าทางของซิ่นเจี่ยง เขารู้ว่ากุนซือผู้นี้หลงใหลการเดินหมากล้อมเป็นอย่างยิ่ง ยามว่างหรือสบช่องทางก็ออกไปตระเวนเดินหมากกินเงินกับผู้อื่น ทำตัวเหมือนเป็นผีพนัน เคยเดินหมากติดพันหายไปสองสามราตรีก็มี บางครั้งเขาให้เจิ้งหู่หรือเจิ้งไฉคอยติดตามซิ่นเจี่ยง เพราะกุนซือผู้นี้อ่อนด้อยเรื่องวรยุทธ์ ซิ่นเจี่ยงรีบลุกไปยกกระดานหมากมาอย่างรวดเร็ว คนผู้นี้สามารถทำงานไปและเดินหมากไปพร้อมกันได้เฟยเทียนยกน้ำชาขึ้นจิบ เห็นกลิ่นหอมละมุนอยู่ในปาก แต่เขากลับคิดถึงกลิ่นหอมจากเรือนผมยาวสยายของหญิงสาวผู้นั้น สายป่านนี้ นางยังไม่มา แต่หญิงรับใช้ที่ให้ดูแลนาง รายงานต่อซิ่นเจี่ยงแล้วว่า เมื่อคืนนางไม่มีไข้กลับมาอีก แม้มีเหงื่อออกมากก็ตาม เขาเป็นฝ่ายย้ำไม่ให้ปลุกนาง ปล่อยให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ หวังว่านางจะไม่ฝันร้ายจนหมอนเปียกน้ำตาน่าแปลกที่เมื่อคืนเขาหลับลึก หลายปีมานี้จะมีสักกี่ราตรีที่เขาหลับและผ่อนคลายได้มากขนาดนี้ แต่เขามั่นใจว่าไม่ได้ถูกพิษใด เพราะเมื่อลืมตาเขาก็ยังรู้สึกตัวเป็นปกติดี คล้ายค่ำคืนที่ผ่านมาเขาได้กลิ่นหอมจางๆ รายล้อมจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 26. ยิ้มเก้อเขิน
นางเพิ่งรู้ตัวว่าพูดพร่ำอยู่ผู้เดียวรีบหยุดปากแล้วเงยหน้าขึ้น นางกลับเห็นเงาตัวเองในดวงตาสีนิลที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวฉีกยิ้มเก้อเขิน แต่มือยังขุดดินอยู่ ครู่ต่อมานางเห็นมือใหญ่ใช้มีดสั้นปักลงดินเหมือนจะช่วยนางขุดเอาต้นไม้อ่อนเยาว์นี่ นางรีบร้องห้ามทันที “อย่าเพคะ ประเดี๋ยวคมมีดจะถูกรากของมัน” นางใช้สองมือขุดดินร่วนอย่างง่ายดาย “ต้นตู้เจวียนเอาใจยากสักหน่อย ชอบน้ำแต่ถ้าน้ำมากไปก็จะตาย ซ้ำยังชอบแสงแดดพอดีๆ ด้วย” นางหุบปากตัวเองอีกครั้ง รู้สึกพูดมากเกินไปแล้ว ครู่ต่อมานางได้ต้นตู้เจวียนในอุ้งมือ “หม่อมฉันขอย้ายไปปลูกตรงโน้นนะเพคะ ถ้าอยู่ตรงนี้มีหวังถูกเหยียบตายก่อนเติบโตเป็นแน่” องค์ชายเฟยเทียนเพียงแค่พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต มองตามร่างเล็กสวมชุดสีขาวเดินไปด้านข้าง นางกวาดตามองหาที่สำหรับลงต้นไม้น้อยๆ ของนาง เขาสังเกตแม้กระทั่งชายกระโปรงที่เลอะดิน สองมือของนางดูคล่องแคล่วเป็นธรรมชาติ “กระหม่อมไม่คิดว่าท่านอ๋องจะทำเช่นนี้” ซิ่นเจี่ยงสูดลมหายใจลึก หากนางไม่ทรุดลงไปนั่ง ปลายกระบี่ที่หักนั้นคงได้ปักที่หัวใจนางแทนต้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01
บทล่าสุด
ท่อนแขนมังกร แนะนำ ลมหายใจมังกร
ลมหายใจของเขามีไว้เพื่อนาง ลมหายใจของนางมีไว้เพื่อ เรื่องย่อ เรื่องราวระหว่างเทพมังกรดิน ฮวงหลง และหญิงสาวเดินดินนามซิ่นฮวา เมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้หญิงสาวมองเห็น ‘เทพมังกรดิน’ เขาจำ(ใจ)ต้องปรากฏกายทุกครั้งที่นางเรียกขานนามของเขา ทำให้เทพเซียนชั้นฟ้ากลายเป็นพี่เลี้ยงของเด็กหญิงตัวน้อย จวบจนนางเติบโตเป็นหญิงสาวงามสะพรั่ง กฎสวรรค์ทำให้เขาต้องหักห้ามใจ แต่เพราะนางและเขามีชะตาที่ต้องชดใช้กรรมร่วมกัน และมีเพียง ‘ลมหายใจมังกร’ เท่านั้น ที่จะต่อลมหายใจของนางได้ เส้นทางที่เขาเลือกมิใช่สิ่งที่นางปรารถนา เพียงหนึ่งชาติภพเพื่อให้ใจได้ ‘รัก’ แม้ช่วงเวลานั้นจะแสนสั้น.... นางก็ยินดี จาก ‘ท่อนแขนมังกร’ สู่ ‘ลมหายใจมังกร’ (ท่อนแขนมังกรรุ่นลูก) ‘ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าจะอยู่ข้างกายท่าน จะไม่มีวันทอดทิ้งท่านอย่างเด็ดขาด’ “แม้ว่าข้าจะกลายเป็นคนอัปลักษณ์ เจ้าก็ยังอยู่เคียงข้างข้าหรือ?” ‘แน่นอน’ นางยืนยันด้วยแววตาใสซื่อ ‘ข้ามิได้รักท่านที่หน้าตา แต่เพราะจิตใจของท่านต่างหากที่ข้าหลงรัก’ “เจ้ารักข้า?” คำสารภาพรักของนางนั้น เขาได้ยินมานับร้อยนับพันครั้งแล้วกระมัง แต่ครั้งนี้ แม้นางไม่ไ
ท่อนแขนมังกร Chapter 126 . พิเศษ 2.
“เช่นนั้นเจ้าไม่ลองมีลูกสาวให้เป็นเพื่อนซิ่นฮวาอีกคนเล่า เด็กๆในตำหนักมีแต่เด็กผู้ชาย ถ้ามีลูกผู้หญิงเพิ่มขึ้นอีกคนก็คงดีไม่น้อย ตอนนี้ซิ่นสือก็สามขวบแล้ว ถ้าเจ้าจะมีลูกอีกสักคนก็...”บุรุษหนุ่มผู้กรำศึกมานับไม่ถ้วนถึงกับสะอึกไปเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของภรรยาตัวน้อย“ข้ามิใช่แม่หมูนะ” เหตุใดมาเคี่ยวเข็ญให้นางตั้งท้องขนาดนี้นะ“โธ่! เพราะเห็นเจ้าเป็นภรรยาหนึ่งเดียวของข้าถึงได้ชวนเจ้ามีลูกอีกสักคนหรือสองคนก็ได้” เขาโอบไหล่นางพานางกลับเข้าห้องพัก ปล่อยให้จ้าวต้าอยู่กับลูกชายสองคนของเขา คงเป็นวิธีเบี่ยงเบนความสนใจจากว่านหนิงเหมยให้จ้าวต้าไปรับตัวซิ่นฮวาจากสวนกระจ่างใจจ้าวต้าโคลงศีรษะไปมาแล้วมองเด็กน้อยทั้งสอง แม้ฐานะของเขาต้อยต่ำนัก แต่เขาเสมือนพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลเด็กๆ เหล่านี้ เขาถอนหายใจก่อนยิ้มอ่อนโยน จูงมือซิ่นหลิงและอุ้มซิ่นสือไปส่งป้าฮุยเหอก่อนแล้วค่อยไปรับเด็กหญิงแสนซุกซนผู้นั้นเด็กหญิงตัวต้นเรื่องนั่งหน้าบึ้งตึงในศาลาหกเหลี่ยมของสวนกระจ่างใจ ท่านแม่ให้นางนั่งสำนึกผิดอยู่ผู้เดียว แต่กระนั้น นางก็รู้และมั่นใจว่าองครักษ์ของท่านพ่อคอยจับตาดูนางอยู่“เรื่องนิดเดียวเอง ไยท่านแม่ต้องโกรธถึงเ
ท่อนแขนมังกร Chapter 125 . พิเศษ 1.
ชายหนุ่มวัยสิบหกพาเรือนร่างกำยำเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้าคมเข้ม แม้อายุเพียงแค่สิบหกปีแต่เพราะฝึกฝนวรยุทธ์อย่างเข้มงวด ทำให้เขาดูสูงใหญ่กว่าชายหนุ่มวัยเดียวกัน แทบไม่เหลือเค้าโครงเด็กชายผอมกะหร่องที่ค่อยติดตามพระชายาเลยแม้แต่น้อย เพียงร่างสูงเดินเข้าไปในห้องโถง พลันประสาทรับรู้ถึงการพุ่งเข้าใส่ ทว่าเขากลับไม่ปัดป้องหรือหลบหลีก ยอมให้ร่างเล็กโถมเข้าใส่สุดแรงจนเสียหลักหงายหลังล้มลงให้เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบนั่งทับ “พี่จ้าวต้ากลับมาแล้ว!” มือน้อยของเด็กชายขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่าย สีหน้าตื่นเต้นดีใจทั้งที่ไม่เจอกันแค่สามเดือน “คุณชายซิ่นหลิง” ชายหนุ่มหัวเราะขบขันกับท่าทางดีอกดีใจของอีกฝ่าย เพราะรู้ว่าผู้ที่พุ่งเข้ามาเป็นใครจึงยอมให้นั่งทับบนร่างตัวเองเช่นนี้ เขาจับไหล่เด็กชายตัวน้อย ยกตัวขึ้นเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นยืนได้ “พี่จ้าวต้ามาแล้ว ไปช่วยซิ่นฮวาเร็วๆ เข้า” มือน้อยกระตุกมือใหญ่แล้วชี้ไปทางด้านหลังของตำหนักดุจตะวัน “หือ? คุณหนูเป็นอะไรไปขอรับ” เขาถามพลางมองไปตามทิศทางที่นิ้วป้อมๆ ชี้ไป ถ้าคุณหนูตัวน้อยอยู่ที่สวนก
ท่อนแขนมังกร Chapter 124. ตุนหวง
พูดได้แค่นั้นก็อยากจะอาเจียนหรือหาของเปรี้ยวมากิน คราวนี้ฮองไทเฮาอดหัวเราะไม่ได้ ในขณะที่หลานรักอย่างเขากลับรู้สึกอับอายยิ่งนัก เพราะหลบสายตาของผู้เป็นย่าจึงปะทะกับสายตาล้อเลียนขององครักษ์ฝาแฝดทั้งสอง ทำได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ ก็ใครใช้ให้เขารักนางมากขนาดนี้กันเล่า เฮ้อ!“เอาเถิดๆ อย่างไรข้าจะเป็นยายแก่หนังเหนียวรอเจ้าพาเหลนและสะใภ้กลับมาเยี่ยมอยู่ที่นี่”องค์ชายเฟยเทียนโค้งตัวอำลาฮองไทเฮา คราวนี้เขาไม่รั้งอยู่นาน ใช้วิชาตัวเบาราวล่องหนหายออกไปจากวังหลวงพร้อมองครักษ์ทั้งสองอย่างรวดเร็ว เพื่อกลับไปดูแลคนที่ทำให้เขาต้องออกอาการแพ้ท้องแทนอยู่อย่างนี้ตุนหวงรถม้ามาหยุดหน้าตำหนักดุจตะวัน หญิงวัยกลางคนโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถอย่างไม่มั่นใจนัก จนกระทั่งเห็นเด็กชายที่เคยเลี้ยงดูรีบวิ่งเข้ามาหา นางจึงยิ้มกว้างออกมา“จ้าวต้า”“ป้าฮุยเหอมาแล้ว” จ้าวตารีบไปประคองให้นางลงจากรถม้า ก่อนท่านอ๋องเดินทางไปเมืองหลวงได้สอบถามเขาถึงคนสนิทหญิงรับใช้ที่บ้านเดิม ท่านอ๋องต้องการให้พระชายามีคนคุ้นเคยอยู่ใกล้ๆ คอยช่วยเหลือยามตั้งครรภ์แรก เขาจึงนึกถึงป้าฮุยเหอที่ดูแลเขาและพระชายามาตั้งแต่เกิด แต่เ
ท่อนแขนมังกร Chapter 123.สิ่งเดียวที่ต้องการ
ดวงเนตรเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินโอรสที่ทรงหมางเมินกล่าวออกมาเช่นนี้ จ้องมองบุรุษเบื้องหน้าที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกันนัก สิ่งที่ลูกชายพูดออกมานั้นล้วนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ทุกครั้งที่มองใบหน้านี้จึงเหมือนมองตนเองในวันวัยเดียวกัน ยามที่เป็นเพียงองค์รัชทายาทก็ราวกับเป็นเพียงหุ่นเชิดให้ใครต่อใครบงการ พยายามอย่างยิ่งให้เป็นที่ยอมรับ ได้รับความรักจากบิดาหรือก็คืออดีตฮ่องเต้องค์ก่อน แม้รู้ว่าสิ่งที่ตนทำไปนั้นไม่ถูกต้อง แต่ไม่อาจแก้ไขอะไรได้สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ ไม่คิดเลยว่าบุรุษเบื้องหน้าผู้ถอดแบบเขาออกมาแทบทุกกระเบียดนิ้ว จะมองออกจนทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ “สิ่งที่กระหม่อมทำก็เพื่อแผ่นดินมังกรแห่งนี้ ศึกภายในกระหม่อมไม่ขอยุ่งเกี่ยว กระหม่อมมิสนใจว่าผู้ใดต้องการกำจัดกระหม่อม แต่ชีวิตของกระหม่อมขอเพียงได้ปกป้องราษฎรและรักษาแผ่นดินที่แลกมาด้วยหยาดโลหิตและชีวิตทหาร หากกำจัดกระหม่อมไปแล้ว เห็นทีว่าจะไม่เป็นผลดีต่อแผ่นดินนี้”“เจ้ากำลังข่มขู่ข้ากระนั้นรึ” “มิได้ กระหม่อมแค่ต้องการย้ำให้พระบิดาเข้าใจ อย่าได้สิ้นเปลืองสมองมาระแวงกระหม่อม”เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง
ท่อนแขนมังกร Chapter 122. สิ้นสุด
เทพมังกรดินดูผลงานของตน เฝ้ามองเหล่ามารปีศาจกลับคืนสู่นรกแล้ว จึงกลายร่างเป็นบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวง เดินเข้าไปหาคนทั้งสอง หญิงสาวพลิกตัวใช้ร่างของตนบังร่างของชายที่นางรักไว้ แม้นางรูปร่างเล็ก แต่กางแขนออกเพื่อปกป้องเขา“หนิงเหมย” เขาปรามนาง อยากจะหัวเราะที่เวลานี้มีหญิงสาวตัวเล็กกางแขนปกป้องเขาเต็มที่ ในชีวิตของเขา จะมีใครสักกี่คนที่ยอมอยู่เคียงข้างเช่นนี้ เพียงหนึ่งชีวิตอันแสนสั้น ได้รู้จักรัก หัวใจได้รับความรักก็นับว่ามีค่าและมีเกียรติให้ตายได้อย่างสงบแล้วเป็นนางเท่านั้นที่ทำให้เขาได้เรียนรู้ที่จะรัก ได้สัมผัสความรัก เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว พอแล้วจริงๆ เทพมังกรดินจ้องมองชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองแล้วก็ลอบถอนหายใจ นี่แหละหนา จึงเป็นได้เพียงมนุษย์ไม่อาจละทิ้งอาวรณ์ได้ เขายื่นมือไปใช้เพียงปลายนิ้วแตะน้ำตาของหญิงสาว ว่านหนิงเหมยเบิกตาโต เห็นน้ำตาของตนกลั่นกลายเป็นก้อนกลมเล็กดุจลูกแก้ววาววับลอยเหนือฝ่ามือของเทพมังกรดิน แล้วยื่นไปที่เบื้องหน้าขององค์ชายเฟยเทียน “นี่คือ...” ว่านหนิงเหมยพึมพำ “กลืนมันลงไป” เทพมังกรดินสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด องค์ช
ท่อนแขนมังกร Chapter 121. ค่าตอบแทน
“เจ้าเรียกปีศาจได้ ไยข้าจะทำบ้างมิได้” เพื่อชัยชนะ ย่อมทำได้ทุกอย่างไม่ว่าชัยชนะนั้นจะได้มาอย่างไรก็ตาม“เจ้าแลกสิ่งใดกับการเรียกปีศาจออกมา!”แม้เขามีปีศาจมังกรเพลิงอยู่ในท่อนแขนซ้าย แต่เรียกใช้เพียงการศึกครั้งเดียว เมื่อสิบปีก่อนที่เรียกกองทัพทหารปีศาจขึ้นมา กลายเป็นฝันร้ายไปชั่วชีวิต นับแต่นั้น เขาเพียงใช้แค่เกราะปีศาจมังกรเพลิงคุ้มกันกายค่าตอบแทนของทหารปีศาจเหล่านี้คือหายนะไม่สิ้นสุด ความตายที่ไม่อาจประเมินได้อยู่เบื้องหน้า ปีศาจเหล่านี้ล้วนต้องดื่มเลือดฉีกเนื้อกินวิญญาณมนุษย์ ครานั้นปีศาจที่เขาเรียกออกมากัดกินทหารฝ่ายตรงข้าม เศษซากที่เหลือกลายเป็นศพ กองเป็นภูเขาซากศพชวนให้อาเจียนและขนหัวลุก“ข้ามิโง่เช่นเจ้าที่แลกวิญญาณตนเองหรอกนะ” ลาซูแหงนหน้าหัวเราะ ดวงตากลายเป็นสีแดงราวกับย้อมด้วยโลหิต “แต่ข้าแลกด้วยชีวิตผู้คนในตุนหวง เมื่อข้านำกองทัพเข้ายึดครองแผ่นดินของเจ้า ผู้คนของเจ้าก็จะกลายเป็นอาหารอันโอชะให้พวกมันอย่างไรเล่า เมื่อเวลานั้นมาถึง ดินแดนของเจ้าจะมีเพียงผู้คนของข้าเท่านั้นที่เหยียบยืนบนแผ่นดินเปื้อนเลือดแห่งนี้”แม้ไม่ได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งสอง แต่บัดนี้หญิงสาวเข้าใจแล้วว่
ท่อนแขนมังกร Chapter 120. เสียงของสายลม
นางหวังให้ตัวเองส่งเสียงเตือนให้ดังกว่านี้ แต่เสียงที่เปล่งออกไปเป็นเพียงเสียงแหบแห้งและสั่นเครือ นางรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเพียงน้อยนิด อาภรณ์สีดำขลิบแดงที่นางสวมทำให้ผิวกายของนางแสบร้อน ดวงตาเบิกกว้าง นางเห็นกลุ่มคนบุกเข้าไปกำลังปะทะกับทหารมองโกล “ท่าน...อ๋อง...” เสียงของนางแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงของสายลม น้ำตาที่ทนกลั้นกลิ้งร่วงหล่นจากดวงตาเปื้อนแก้ม ขอให้นางได้เพียงส่งเสียง ได้เพียงเตือนเขาก็ยังดี “โอ๊ย!” ว่านหนิงเหมยร้องเสียงหลง หูทั้งสองข้างราวกับมีเสียงปริแตกลั่นดังเปรี๊ยะ! มือที่ถูกมัดทำให้ไม่อาจยกขึ้นมาแตะหูของตนได้ นางเจ็บจนนิ่วหน้า รู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมาจากหูทั้งสองข้างนางหลับตาพยายามสะกดกลั้นความเจ็บที่ตนได้รับ เสียงหวีดแหลมที่ทำให้หูทั้งสองข้างเจ็บปวด ทำให้นางไม่อาจได้ยินเสียงอื่นใดอีก ในชั่วลมหายใจต่อมา หญิงสาวรู้สึกว่าเชือกที่มัดนางอยู่ถูกตัดขาดอย่างรวดเร็วพร้อมร่างของนางที่ร่วงหล่น เพียงเสี้ยวเวลาอันแสนสั้นและเปราะบาง ยามนั้นนางกลับนึกถึงเมื่อครั้งที่นางตกต้นหลิวอายุเกือบร้อยปีในสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา หัวใจของนางหล่นวูบ
ท่อนแขนมังกร Chapter 119. ดวงตาเป็นประกายโกรธเคือง
“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่” มือเรียวกำแน่น เผลอจิกเล็บกับฝ่ามือของตนเอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งใจฟัง ลาซูจึงเอ่ยขึ้น “สังหารท่านอ๋องอย่างไรเล่า คงมีแต่ท่านเท่านั้นที่จะสังหารผู้ที่ครอบครองพลังปีศาจมังกรเพลิง” ลาซูพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา “อ้อ! แต่อย่าได้เป็นกังวลไป หากพระชายากลายเป็นม่าย กระหม่อมยินดีรับท่านมาอยู่เคียงข้างอย่างไม่รังเกียจ” ยังไม่ทันสิ้นประโยคดี ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวกระทบซีกแก้มของลาซูสุดแรงที่นางมี เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงหญิงไร้วรยุทธ์จึงไม่หลบหลีกยินดีให้นางตบหน้าเขาเต็มแรง ว่านหนิงเหมยลดมือที่ยกค้างอยู่ลง แสร้งทำเป็นประคองสองมือไว้บนตัก ทว่ามือข้างขวานั้นชาและสั่นระริก หญิงสาวกัดริมฝีปากตนเองไม่ให้แสดงความตื่นตระหนกออกมา ดวงตาเป็นประกายฉายแววเคืองโกรธและจ้องมองอย่างไม่เกรงกลัว “หากมือของข้าต้องเปื้อนเลือด ต้องเป็นเลือดของคนชั่วเช่นเจ้าเท่านั้น! ข้ายินดีตายแต่ไม่ยอมทำร้ายท่านอ๋องเด็ดขาด!” “ดี!” ลาซูหัวเราะเหมือนคนเสียสติ ยื่นมือไปจับข้อมือข้างที่ตบหน้าเขากระชากนางให้ลุกขึ้นพร้อมกับต
