Chapter 19. เสียงที่คุ้นเคย

รากไม้เส้นหนึ่งพุ่งมาทางบุรุษผู้มาใหม่ เขาเพียงยกแขนซ้ายขึ้นป้องกัน แต่รากไม้ที่กลายเป็นแส้นั้นเกี่ยวกระหวัดรัดท่อนแขนของเขาแน่น บุรุษผู้นั้นนิ่วหน้าไปเล็กน้อย

“ปล่อย! ข้ามาช่วยนาง” เขาตวาดอย่างหงุดหงิด

“ท่านอ๋อง”

“เป็นข้า”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้นางรู้ว่าตนเองไม่ได้ฝันไป หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมอง นางส่ายหน้าอย่างสับสน เป็นไปได้อย่างไร เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร นางพึมพำเรียกชื่อบุรุษเบื้องหน้าซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาที่เบิกกว้างเมื่อครู่ค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับสติของนางที่หลุดลอย

            องค์ชายเฟยเทียนรู้สึกได้ถึงร่างที่อ่อนยวบในวงแขน นางหมด

สติไป รากไม้เหล่านั้นชะงักค้างในอากาศครู่หนึ่ง มันไม่ได้ทำร้ายผู้ใดถึงแก่ชีวิต เพียงแค่ ‘ปกป้อง’ นางเท่านั้น เขามองรากไม้ที่คลายจากท่อนแขนกลับคืนสู่ดินตามเดิม ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นนอกจากรอยแผ่นดินแยก คนเหล่านั้นหวาดผวากับสิ่งที่เห็น พากันหนีเตลิดไปคนละทิศละทาง

            “ท่านอ๋อง” เจิ้งไฉเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่กลับมาถึงตัวแม่นางผู้นี้ช้ากว่าผู้เป็นนาย

            เดิมทีเขาส่งเจิ้งไฉคอยติดตามดูความเคลื่อนไหวของว่านหนิงเหมย คอยส่งข่าวรายงานเขาเป็นระยะๆ แต่วันนี้เขาเบื่อหน่ายที่ถูกฮองไทเฮารบเร้าเรื่องเลือกพระชายาจึงออกมานอกวัง ไม่คิดว่าจะได้เห็นนางเดินมาที่ตรอกแห่งนี้ และเกิดเหตุการณ์เมื่อครู่

“ให้ข้าอุ้มแม่นางว่านเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เจ้านายของเขาเป็นถึงชินอ๋อง เป็นองค์ชายเฟยเทียนผู้สูงศักดิ์ นางไม่มีค่าคู่ควรให้ท่านอ๋องต้องเสียมืออุ้มนางเลยสักนิด

            บุรุษหนุ่มมองใบหน้าที่หลับใหลแล้วกระชับวงแขน ช้อนตัวนางลุกขึ้น ไม่ส่งตัวนางให้องครักษ์ตามที่ร้องขอ

            “กลับตำหนักชินอ๋อง”

            ด้วยวรยุทธ์อันสูงส่งขององค์ชายเฟยเทียน ใช้วิชาตัวเบาอุ้มร่างที่หมดสติกระโจนหายไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาเจิ้งไฉที่ไม่เคยเห็นท่านอ๋องใส่ใจหญิงใดถึงกับอ้าปากค้าง แต่ก็รีบติดตามไปในทันที

เห็นรากไม้กลายเป็นแส้ประหนึ่งมีชีวิตว่าประหลาดแล้ว แต่เห็นท่านอ๋องใส่ใจสตรีนางหนึ่ง นี่ต่างหากที่ประหลาดยิ่งกว่า!.

           

ณ ตำหนักชินอ๋อง

            ซิ่นเจี่ยง กุนซือผู้ปราดเปรื่องนั่งพิศดูกิ่งไม้เล็กๆ ที่ดึงออกมาจากท่อนแขนขององค์ชายเฟยเทียน

เขาใช้มีดบางเหลากิ่งไม้ดู แต่เนื้อในของกิ่งไม้ที่ชิ้นไม่ใหญ่ไปกว่าตะเกียบอันนี้ก็เป็นเพียงกิ่งไม้ธรรมดา แล้วเหตุใด กิ่งไม้อันนี้จึงแทงทะลุผิวหนังดุจเหล็กกล้าขององค์ชายได้

            แต่เรื่องที่ให้ประหลาดใจยิ่งกว่า คงเป็นองค์ชายเฟยเทียนอุ้มหญิงสาวนางหนึ่งกลับเข้ามาในตำหนัก ซ้ำยังเดือดร้อนให้เขาไปตามหมอมาดูแลรักษานางอีก เจิ้งหู่และเจิ้งไฉองครักษ์ที่ติดตามองค์ชายเฟยเทียนมาพอๆ กับเขาก็งุนงงไม่แพ้กัน

            เพราะนานทีจึงจะกลับเมืองหลวง แม้มีตำหนักของตนเอง แต่แทบจะกลายเป็นตำหนักร้าง ยังดีที่ก่อนเดินทางมาเมืองหลวง ฮองไทเฮาสั่งให้คนสนิทมาดูแลทำความสะอาดไว้แล้ว รวมทั้งจัดการหาบ่าวไพร่ให้ แต่กระนั้นพวกนางกำนัลหรือหญิงรับใช้ก็ยังหวาดกลัวที่จะเข้าใกล้องค์ชายผู้นี้

            ร่างสูงตวัดชายเสื้อลงนั่งที่เก้าอี้กลม วางแขนลงบนโต๊ะด้วยความเคยชิน แม้สีหน้าเรียบเฉยแต่ในใจกระวนกระวายด้วยความอยากรู้ว่าคนที่อยู่ในห้องจะเป็นเช่นไร ซิ่นเจี่ยงที่จับมีดบางเล่นอยู่เห็นอีกฝ่ายเผลอจึงง้างมือหมายปักมีดเล่มเล็กลงที่ท่อนแขนขององค์ชายเฟยเทียน เจิ้งไฉและเจิ้งหู่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทะลึ่งกายจะเข้าขวาง แต่ยังช้าไป มีดบางเล่มนั้นกระทบท่อนแขนซ้ายขององค์ชาย ทว่ามันกลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย ราวกับเอามีดไปกระแทกบนก้อนศิลา

            ดวงตาคมกระตุกเล็กน้อย ย้ายสายตามองหน้าคนสนิท

“เล่นอะไรของเจ้า ซิ่นเจี่ยง”

            “กระหม่อมแค่ลองทดสอบดูพ่ะย่ะค่ะ”

ด้วยความสนิทสนมทำให้ซิ่นเจี่ยงแค่ไหวไหล่เล็กน้อย ดูมีดบางที่ก่อนหน้านี้ใช้เหลากิ่งไม้ที่แทงเข้าเนื้อองค์ชายได้ แต่ตอนนี้มีดแหลมคมเล่มนี้กลับทำอะไรองค์ชายไม่ได้ ซ้ำยังเป็นเขาที่รู้สึกว่าแรงสะท้อนนั้นทำให้ปวดอุ้งมือไปอีก

“กิ่งไม้นี่ กระหม่อมทั้งเหลาทั้งลองหักดู ข้างในก็ไม่ได้มีอะไรซ่อนอยู่ กลับทิ่มแทงทะลุผิวของท่านอ๋องได้ แต่พอมีดบางเล่มนี้กลับทำอะไรท่านอ๋องไม่ได้ เอ๊ะ! นี่รอยช้ำอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

 ซิ่นเจี่ยงถาม เพิ่งสังเกตเห็นรอยช้ำทับรอยมังกรเพลิงที่พันรอบท่อนแขนซ้าย

องค์ชายเฟยเทียนปรายตามองด้วยความประหลาดใจ แขนซ้ายที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีสิ่งใดทำอันตรายก่อเกิดบาดแผลได้เลยสักคราเดียว ทว่าเป็นเช่นนี้มาสองครั้งแล้ว และเกิดขึ้นเมื่อพบหน้าหญิงสาวผู้นั้น

“รากไม้นั้นราวกับมีชีวิต มันปกป้องแม่นางว่าน” เจิ้งไฉย้ำเรื่องราวที่ตนเองเห็นมาอีกครั้ง เล่าให้เจิ้งหู่และซิ่นเจี่ยงฟังมาแล้ว ถ้าไม่เคยคิดตามองค์ชายเฟยเทียนออกรบมานับครั้งไม่ถ้วน เขาอาจตื่นตระหนกมากกว่านี้ก็เป็นได้

“ฮองไทเฮาทรงตรัสว่านางมีพรสวรรค์ ราวกับปลุกชีพต้นไม้ดอกไม้ในวังหลวงได้ โดยเฉพาะสวนสี่ฤดู” ซิ่นเจี่ยงทบทวนเรื่องราวทั้งหมด ไม่ใช่เรื่องดีนัก หากจะมีสิ่งใดที่มาปองร้ายองค์ชายเฟยเทียน “อาจไม่ใช่พรสวรรค์ก็เป็นได้”

“นางเป็นปีศาจรึ” เจิ้งไฉปากเร็วพูดแบบไม่คิด ลืมไปว่านายของตนครึ่งหนึ่งก็เป็นปีศาจ “แต่ตอนที่ข้าสังเกตการณ์ที่บ้านตระกูลว่าน ไม่เห็นนางมีอิทธิฤทธิ์ใดเลย”

ยังไม่ทันได้ข้อสรุปอันใด ท่านหมอที่เชิญมาตรวจอาการแม่นางว่านเดินออกมาจากห้องพักของนาง เขาโค้งตัวรายงานต่อท่านอ๋อง

“เรียนท่านอ๋อง แม่นางผู้นั้นได้รับพิษจากกำยานทำให้ร่างกายชาควบคุมตนเองมิได้ ซ้ำนางยังอ่อนแอเป็นไข้ จึงเป็นเหตุให้ต้องใช้เวลาในการถอนพิษมากกว่าปกติพ่ะย่ะค่ะ”

“อันตรายมากแค่ไหน”

“ไม่มากเท่าไหร่นัก เพียงแค่ต้องพักฟื้นสองถึงสามวันจะดีขึ้น กระหม่อมจะจัดยาให้นาง ระหว่างนี้ร่างกายนางจะขับพิษออกทางเหงื่อ ท่อนอ๋องโปรดให้หญิงรับใช้ช่วยเช็ดตัวให้นาง อย่าให้ร่างกายนางชุ่มเหงื่อจนเกินไป มิเช่นนั้น ไข้จะไม่ทุเลาเอาโดยง่าย”

ท่านหมอพูดจบ แต่ไม่ได้ยินคำพูดใดจากใบหน้าเรียบนิ่งขององค์ชายเฟยเทียน ซิ่นเจี่ยงลอบถอนหายใจ องค์ชายผู้นี้นอกจากหวงคำพูดแล้ว ยังหวงท่าทีอีกด้วย เขาจึงเป็นฝ่ายเปิดปากตอบรับท่านหมอเสียเอง ให้เด็กรับใช้ไปส่งท่านหมอ เมื่อท่านหมอออกไปแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องของหญิงสาวทันที