เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 24. เล่ามาให้หมด
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-30 13:02:57บทที่เกี่ยวข้อง
ท่อนแขนมังกร Chapter 25. นางมีสิทธิ์คิดฝันไปไกลกว่านี้ได้ไหม
“เจ้าอยากเดินหมากก็ให้เด็กไปยกกระดานหมากมาเถิด”ส่ายหน้ารำคาญกับท่าทางของซิ่นเจี่ยง เขารู้ว่ากุนซือผู้นี้หลงใหลการเดินหมากล้อมเป็นอย่างยิ่ง ยามว่างหรือสบช่องทางก็ออกไปตระเวนเดินหมากกินเงินกับผู้อื่น ทำตัวเหมือนเป็นผีพนัน เคยเดินหมากติดพันหายไปสองสามราตรีก็มี บางครั้งเขาให้เจิ้งหู่หรือเจิ้งไฉคอยติดตามซิ่นเจี่ยง เพราะกุนซือผู้นี้อ่อนด้อยเรื่องวรยุทธ์ ซิ่นเจี่ยงรีบลุกไปยกกระดานหมากมาอย่างรวดเร็ว คนผู้นี้สามารถทำงานไปและเดินหมากไปพร้อมกันได้เฟยเทียนยกน้ำชาขึ้นจิบ เห็นกลิ่นหอมละมุนอยู่ในปาก แต่เขากลับคิดถึงกลิ่นหอมจากเรือนผมยาวสยายของหญิงสาวผู้นั้น สายป่านนี้ นางยังไม่มา แต่หญิงรับใช้ที่ให้ดูแลนาง รายงานต่อซิ่นเจี่ยงแล้วว่า เมื่อคืนนางไม่มีไข้กลับมาอีก แม้มีเหงื่อออกมากก็ตาม เขาเป็นฝ่ายย้ำไม่ให้ปลุกนาง ปล่อยให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ หวังว่านางจะไม่ฝันร้ายจนหมอนเปียกน้ำตาน่าแปลกที่เมื่อคืนเขาหลับลึก หลายปีมานี้จะมีสักกี่ราตรีที่เขาหลับและผ่อนคลายได้มากขนาดนี้ แต่เขามั่นใจว่าไม่ได้ถูกพิษใด เพราะเมื่อลืมตาเขาก็ยังรู้สึกตัวเป็นปกติดี คล้ายค่ำคืนที่ผ่านมาเขาได้กลิ่นหอมจางๆ รายล้อมจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 26. ยิ้มเก้อเขิน
นางเพิ่งรู้ตัวว่าพูดพร่ำอยู่ผู้เดียวรีบหยุดปากแล้วเงยหน้าขึ้น นางกลับเห็นเงาตัวเองในดวงตาสีนิลที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวฉีกยิ้มเก้อเขิน แต่มือยังขุดดินอยู่ ครู่ต่อมานางเห็นมือใหญ่ใช้มีดสั้นปักลงดินเหมือนจะช่วยนางขุดเอาต้นไม้อ่อนเยาว์นี่ นางรีบร้องห้ามทันที “อย่าเพคะ ประเดี๋ยวคมมีดจะถูกรากของมัน” นางใช้สองมือขุดดินร่วนอย่างง่ายดาย “ต้นตู้เจวียนเอาใจยากสักหน่อย ชอบน้ำแต่ถ้าน้ำมากไปก็จะตาย ซ้ำยังชอบแสงแดดพอดีๆ ด้วย” นางหุบปากตัวเองอีกครั้ง รู้สึกพูดมากเกินไปแล้ว ครู่ต่อมานางได้ต้นตู้เจวียนในอุ้งมือ “หม่อมฉันขอย้ายไปปลูกตรงโน้นนะเพคะ ถ้าอยู่ตรงนี้มีหวังถูกเหยียบตายก่อนเติบโตเป็นแน่” องค์ชายเฟยเทียนเพียงแค่พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต มองตามร่างเล็กสวมชุดสีขาวเดินไปด้านข้าง นางกวาดตามองหาที่สำหรับลงต้นไม้น้อยๆ ของนาง เขาสังเกตแม้กระทั่งชายกระโปรงที่เลอะดิน สองมือของนางดูคล่องแคล่วเป็นธรรมชาติ “กระหม่อมไม่คิดว่าท่านอ๋องจะทำเช่นนี้” ซิ่นเจี่ยงสูดลมหายใจลึก หากนางไม่ทรุดลงไปนั่ง ปลายกระบี่ที่หักนั้นคงได้ปักที่หัวใจนางแทนต้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01ท่อนแขนมังกร Chapter 27. แกล้งข้าทำไม
รวดเร็วจนนางไม่ทันได้ร้องอุทาน ข้อเท้าเหมือนถูกรั้งไว้ทำให้เสียจังหวะในการเดิน แต่คนที่เดินนำหน้ากลับเร็วกว่าหมุนตัวมารับนางได้ทันก่อนที่นางจะล้มหน้าคว่ำคะมำไปกับพื้นหญ้า พื้นหญ้า...ต้นหญ้า...ต้นหญ้าเหรอ? นางก้มมองข้อเท้าตัวเอง เพียงแวบเดียวนางเห็นว่าต้นหญ้า เหล่านั้นคลายออกจากข้อเท้า กลายเป็นต้นหญ้าไร้เดียงสาตามเดิม “แกล้งข้าทำไม” นางพูดลอดไรฟัน พลันได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักลอยอยู่ใกล้หูทว่าลมหายใจอุ่นร้อนที่คลอเคลียใบหน้า ทำเอานางเพิ่งรู้สึกตัว เขาคงไม่เห็น และไม่ได้ยินสิ่งที่นางเผลอส่งเสียงออกไปใช่ไหม นางแหงนหน้าขึ้นเห็นเพียงสีหน้าเรียบนิ่ง เมื่ออยู่ใกล้จึงรู้ว่าในแววตาคู่คมนี้มีรอยขบขัน เป็นดวงตาของบุรุษที่ซุกซ่อนอารมณ์อันหลากหลาย แท้จริงแล้วเขายังมีหัวใจ ไม่ได้เย็นชาอย่างที่ใครหลายคนหวาดกลัว “ดูเจ้ายังไม่ค่อยมีแรงเดินนัก” เพราะนางเริ่มจับจังหวะการพูดของเขาได้ พูดจาขึ้นมาประโยคเดียวโดดๆ แบบที่คนฟังไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรือต่อต้าน ทุกคำเป็นคำสั่ง หญิงสาวขยับตัวถอยห่างได้ทันก่อนที่เขาโน้มตัวลงมาอุ้มนางเช่นเมื่อวาน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01ท่อนแขนมังกร Chapter 28. ใจว้าวุ่น
บรรดาบุรุษที่ใช้ชีวิตในสนามรบเช่นพวกเขา เลือดกำเดาไหลถือเป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กเลือดกำเดาไหลถึงกับตื่นตระหนก เมื่อเลือดหยุดไหล นางถูกส่งกลับมาพักผ่อนที่ห้องของตนเอง หลังจากนั้นก็ต้องดื่มยาบำรุงรสขมจัดอีกชามใหญ่ เอาเถอะ ถึงอย่างไรว่านหนิงเหมยก็อับอายกับความจริงที่ยากจะยอมรับ ถึงต้นเหตุที่ทำให้นางเลือดกำเดาไหล ตอนนี้เพิ่งยามเซิน นางจึงเอาแต่อยู่ในห้องนอนพลางคิดว่าคนผู้นั้นตกลงปลงใจเลือกหญิงใดเป็นพระชายา ในใจว้าวุ่น ได้แต่ผุดลุกผุดนั่งในห้อง หญิงสาวเดินไปที่หน้าต่างมองเห็นยอดไม้สีเขียวอ่อนสดใส นางถอนหายใจแผ่วเบา หากเป็นในสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา นางอาจได้คำแนะนำดีๆ จากเหล่าพฤกษาก็เป็นได้ แต่พวกนั้นก็ช่างลามกนัก! มือเรียวยกขึ้นตบหน้าอกตัวเองสองสามที บอกหัวใจให้สงบลงหน่อย ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่หนึ่งในตัวเลือกเหล่านั้น เห็นแววตาขุ่นเคืองนั้นแล้ว นางรู้ว่าคนผู้นั้นไม่ได้ปรารถนาสาวงามที่ถูกส่งมาให้คัดเลือกนัก ถ้าคนผู้นั้นแต่งงานมีภรรยา นางคงเลิกสนใจ เลิกรักเขา และหลุดพ้นจากการแอบรักใครสักคนแบบนี้ได้เสียที ใช่แล้ว เพราะเขานั่นแหละ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01ท่อนแขนมังกร Chapter 29. ท่านอยากรู้เรื่องใดเล่า
“พูด” “ท่านอยากรู้เรื่องใดเล่า” นางถลึงตาใส่ ไม่ได้กลัวท่าทางขึงขังของเขาเลยสักนิด “เจ้ารู้ว่าต้องพูดเรื่องใด” เสียงเย็นเอ่ยตอบ แต่แอบพอใจท่าทีขัดขืนด้วยสายตาของนาง “หรือเจ้าเป็นปีศาจ?” “ตนเองเป็นครึ่งปีศาจ เอะอะก็เหมารวมว่าผู้อื่นต้องเป็นปีศาจด้วยหรือไรเล่า” นางขึ้นเสียง แล้วนึกขึ้นได้รีบยกมือขึ้นปิดปาก นางไม่ควรพูด... เรื่องที่เขาเป็นครึ่งปีศาจ แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกตรงข้าม เกือบจะหัวเราะออกมา สิบปีมานี้เขาถูกเรียกว่า ‘ปีศาจ’ จนเคยชิน ทว่าไม่รู้ว่าเหตุใด ถ้อยคำของนางทำให้เขาอยากหัวเราะ “เช่นนั้นเจ้าสั่งต้นไม้พวกนั้นให้ปกป้องเจ้าได้อย่างไร” น้ำเสียงที่ถามอ่อนลง ทำให้นางกล้าเงยหน้าสบตากับอีกฝ่าย “หม่อมฉันไม่เคยสั่งเพคะ” “แต่ที่ข้าเห็น... มันไม่ใช่” เขาไม่คิดว่าแม้แต่ดอกบัวก็ยังคุ้มครองนาง เขาไม่อาจพูดได้ว่าตกใจมากเพียงใด ทีแรกแค่หยอกล้อต้อนนางจนพลั้งมือทำให้นางตกน้ำ “หม่อมฉันไม่เคยสั่ง” นางยืนยันคำพูดตัวเองอีกครั้ง “หม่อมฉันแค่ขอร้อง” “ขอร้อง?” “เพคะ” นางเบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01ท่อนแขนมังกร Chapter 30. ช่างเป็นบิดาที่ห่วงใยลูกชายเสียจริง!
เรือนร่างในอาภรณ์สีขาวใต้ผิวน้ำตรึงสายตาเขาไว้ น้ำในสระเย็นจัดทว่าลมหายใจรุ่มร้อน นางไม่ได้งดงามเย้ายวนชวนให้คลุ้มคลั่ง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบเป็นนางนั้นดูเหมาะเจาะเสียจนไม่อาจถอนสายตาได้ ปรารถนากักเก็บนางไว้แต่เพียงผู้เดียว“ต้องกำจัดนางจริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ” เจิ้งหู่ลอบถอนหายใจ เขาติดตามดูนางตั้งแต่ออกจากวัง เห็นชีวิตของนางแล้วก็ได้แต่สงสารเห็นใจในโชคชะตา“แต่ถ้าปล่อยนางไว้ นางอาจทำให้ท่านอ๋องเป็นอันตราย” ซิ่นเจี่ยงได้แต่เคาะพัดกับฝ่ามือของตนเมื่อคืนเขาไม่ได้ให้คำตอบกับผู้ใด เพื่อตนเอง เขาต้องกำจัดนางเช้านี้เขามาพบฮองไทเฮา เห็นสีพระพักตร์ที่รอคำตอบอย่างใจจดจ่อแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ ก่อนยกถ้วยชาขึ้นดื่ม“วันนี้มีประชุมเช้า หากเจ้าเลือกหญิงงามมาเป็นชายาได้แล้ว ข้าจะเสนอชื่อขอสมรสพระราชทานให้เจ้า”เพราะต้องการให้หลานรักได้พ้นบ่วงเคราะห์กรรม ฮองไทเฮาทุ่มข้อเสนอที่ไม่อาจปฏิเสธได้ให้หญิงงามหลายตระกูล เพื่อเป็นตัวเลือกของหลานชายผู้นี้ หากไม่ติดที่ว่า ต้องเป็นชื่อที่หลานรักเอ่ยปากออกมาเอง พระนางคงจัดการจับคู่ให้เรียบร้อยไปนานแล้ว“เลือกแล้วกลับตุนหวงได้เลยใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”“เอะอะก็กลับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01ท่อนแขนมังกร Chapter 31. เหตุผลที่เขาต้องการนาง
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยตอบ รู้ว่าตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องไปยังรองเจ้ากรมอากรที่แทบไม่มีตัวตนผู้นั้น“ไยเป็นว่านหนิงเหมย” คราวนี้ฮองไทเฮาตรัสถามด้วยองค์เอง“หกปีที่แล้วกระหม่อมเคยพลั้งมือทำให้ใบหน้านางเสียโฉม ปีนี้นางอายุสิบแปดแล้วยังมิได้ออกเรือน กระหม่อมใคร่ขอรับผิดชอบที่ทำให้ใบหน้าของนางมีแผลเป็น รับนางเป็นชายาพ่ะย่ะค่ะ” เพียงเอ่ยชื่อนาง ในห้องประชุมถึงกับเงียบกริบ แล้วทุกคนก็ทวนความทรงจำ ต่างนึกถึงเด็กหญิงโชคร้ายในวันนั้น จนกลายเป็นเรื่องเล่าขาน ‘ลงมือได้แม้กระทั่งผู้หญิง’ ใครเลยจะคาดคิดว่า ปีศาจผู้นี้ต้องการเพียงหญิงอัปลักษณ์ที่แทบไม่มีใครรู้จักฮ่องเต้ทรงมองทางฮองไทเฮาอย่างขอความเห็น เพราะองค์ชายเฟยเทียนบอกว่านางเป็นคนโปรดของฮองไทเฮา ส่วนตัวพระองค์เองคนผู้นี้จะแต่งงานกับหญิงสาวนางใดไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ แม้เหล่าเสนาบดีพูดเกลี้ยกล่อมอยู่นาน ให้เลือกองค์หญิงต่างแคว้นหรือท่านหญิงผู้อื่นที่เสนอชื่อขึ้นเพราะข้อเสนอแอบแฝงของฮองไทเฮาฮองไทเฮาสูดลมหายใจลึก นึกถึงคำพูดของไต้ซือซู่ หากต้องการให้ชายผู้นี้ชะตาพลิกเปลี่ยน เขาต้องแต่งงานกับสตรีที่เอ่ยชื่อด้วยตนเอง ในเมื่อเฟยเทียนของพระนางได้พูดช
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ท่อนแขนมังกร Chapter 32. รับราชโองการ
“น้ำชาเจ้าค่ะคุณชาย” คุณชายว่านซือสือเงยหน้าขึ้นจากตำรา พอเห็นว่าคนที่นำน้ำชามาให้เป็นว่านหนิงเหมยก็เบิกตากว้างราวกับเห็นภูตผี เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ชี้นิ้วมายังใบหน้าของนาง “หนิงเหมย!” “คุณชายเป็นอะไรไปเจ้าคะ” ว่านหนิงเหมยฉีกยิ้มหวาน สะใจกับใบหน้าตื่นตระหนกของคุณชาย “ทำไม! ทำไม!” ปากคอสั่นพูดได้เพียงแค่นั้น นางยิ้มแย้มไม่มีร่องรอยบุบสลาย แล้วเปาเยียปล่อยนางมาได้อย่างไรกัน “ทำไม? อะไรรึเจ้าคะ?” นางยังคงยิ้มราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับตัวเอง “ข้าทำงานให้คุณชายเสร็จแล้ว ขอจดหมายของท่านอาจารย์คืนให้ข้าด้วย” “จดหมาย?” เขากลืนน้ำลาย จะมีได้อย่างไร เขาคิดว่านางไม่กลับมาแล้วถึงได้เผาทิ้งไปตั้งแต่นางย่างเท้าไปพ้นประตูบ้าน “หากคุณชายทำจดหมายสำคัญของข้าหาย เห็นทีว่าเรื่องที่ท่านไปคลุกคลีในโรงน้ำชากับชายที่ชื่อเปาเยียนั้น คงต้องรู้ไปถึงหูของท่านพ่อเสียแล้วละ” “เจ้ากล้าเรอะ” “คุณชาย” นางลากเสียงยาวอย่างยียวน ทว่าใบหน้าแสร้งทำเป็นตื่นตระหนก “ข้าย่อมมิกล้ามีเรื่องกับลูกรักของท่านพ่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02
บทล่าสุด
ท่อนแขนมังกร แนะนำ ลมหายใจมังกร
ลมหายใจของเขามีไว้เพื่อนาง ลมหายใจของนางมีไว้เพื่อ เรื่องย่อ เรื่องราวระหว่างเทพมังกรดิน ฮวงหลง และหญิงสาวเดินดินนามซิ่นฮวา เมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้หญิงสาวมองเห็น ‘เทพมังกรดิน’ เขาจำ(ใจ)ต้องปรากฏกายทุกครั้งที่นางเรียกขานนามของเขา ทำให้เทพเซียนชั้นฟ้ากลายเป็นพี่เลี้ยงของเด็กหญิงตัวน้อย จวบจนนางเติบโตเป็นหญิงสาวงามสะพรั่ง กฎสวรรค์ทำให้เขาต้องหักห้ามใจ แต่เพราะนางและเขามีชะตาที่ต้องชดใช้กรรมร่วมกัน และมีเพียง ‘ลมหายใจมังกร’ เท่านั้น ที่จะต่อลมหายใจของนางได้ เส้นทางที่เขาเลือกมิใช่สิ่งที่นางปรารถนา เพียงหนึ่งชาติภพเพื่อให้ใจได้ ‘รัก’ แม้ช่วงเวลานั้นจะแสนสั้น.... นางก็ยินดี จาก ‘ท่อนแขนมังกร’ สู่ ‘ลมหายใจมังกร’ (ท่อนแขนมังกรรุ่นลูก) ‘ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าจะอยู่ข้างกายท่าน จะไม่มีวันทอดทิ้งท่านอย่างเด็ดขาด’ “แม้ว่าข้าจะกลายเป็นคนอัปลักษณ์ เจ้าก็ยังอยู่เคียงข้างข้าหรือ?” ‘แน่นอน’ นางยืนยันด้วยแววตาใสซื่อ ‘ข้ามิได้รักท่านที่หน้าตา แต่เพราะจิตใจของท่านต่างหากที่ข้าหลงรัก’ “เจ้ารักข้า?” คำสารภาพรักของนางนั้น เขาได้ยินมานับร้อยนับพันครั้งแล้วกระมัง แต่ครั้งนี้ แม้นางไม่ไ
ท่อนแขนมังกร Chapter 126 . พิเศษ 2.
“เช่นนั้นเจ้าไม่ลองมีลูกสาวให้เป็นเพื่อนซิ่นฮวาอีกคนเล่า เด็กๆในตำหนักมีแต่เด็กผู้ชาย ถ้ามีลูกผู้หญิงเพิ่มขึ้นอีกคนก็คงดีไม่น้อย ตอนนี้ซิ่นสือก็สามขวบแล้ว ถ้าเจ้าจะมีลูกอีกสักคนก็...”บุรุษหนุ่มผู้กรำศึกมานับไม่ถ้วนถึงกับสะอึกไปเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของภรรยาตัวน้อย“ข้ามิใช่แม่หมูนะ” เหตุใดมาเคี่ยวเข็ญให้นางตั้งท้องขนาดนี้นะ“โธ่! เพราะเห็นเจ้าเป็นภรรยาหนึ่งเดียวของข้าถึงได้ชวนเจ้ามีลูกอีกสักคนหรือสองคนก็ได้” เขาโอบไหล่นางพานางกลับเข้าห้องพัก ปล่อยให้จ้าวต้าอยู่กับลูกชายสองคนของเขา คงเป็นวิธีเบี่ยงเบนความสนใจจากว่านหนิงเหมยให้จ้าวต้าไปรับตัวซิ่นฮวาจากสวนกระจ่างใจจ้าวต้าโคลงศีรษะไปมาแล้วมองเด็กน้อยทั้งสอง แม้ฐานะของเขาต้อยต่ำนัก แต่เขาเสมือนพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลเด็กๆ เหล่านี้ เขาถอนหายใจก่อนยิ้มอ่อนโยน จูงมือซิ่นหลิงและอุ้มซิ่นสือไปส่งป้าฮุยเหอก่อนแล้วค่อยไปรับเด็กหญิงแสนซุกซนผู้นั้นเด็กหญิงตัวต้นเรื่องนั่งหน้าบึ้งตึงในศาลาหกเหลี่ยมของสวนกระจ่างใจ ท่านแม่ให้นางนั่งสำนึกผิดอยู่ผู้เดียว แต่กระนั้น นางก็รู้และมั่นใจว่าองครักษ์ของท่านพ่อคอยจับตาดูนางอยู่“เรื่องนิดเดียวเอง ไยท่านแม่ต้องโกรธถึงเ
ท่อนแขนมังกร Chapter 125 . พิเศษ 1.
ชายหนุ่มวัยสิบหกพาเรือนร่างกำยำเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้าคมเข้ม แม้อายุเพียงแค่สิบหกปีแต่เพราะฝึกฝนวรยุทธ์อย่างเข้มงวด ทำให้เขาดูสูงใหญ่กว่าชายหนุ่มวัยเดียวกัน แทบไม่เหลือเค้าโครงเด็กชายผอมกะหร่องที่ค่อยติดตามพระชายาเลยแม้แต่น้อย เพียงร่างสูงเดินเข้าไปในห้องโถง พลันประสาทรับรู้ถึงการพุ่งเข้าใส่ ทว่าเขากลับไม่ปัดป้องหรือหลบหลีก ยอมให้ร่างเล็กโถมเข้าใส่สุดแรงจนเสียหลักหงายหลังล้มลงให้เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบนั่งทับ “พี่จ้าวต้ากลับมาแล้ว!” มือน้อยของเด็กชายขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่าย สีหน้าตื่นเต้นดีใจทั้งที่ไม่เจอกันแค่สามเดือน “คุณชายซิ่นหลิง” ชายหนุ่มหัวเราะขบขันกับท่าทางดีอกดีใจของอีกฝ่าย เพราะรู้ว่าผู้ที่พุ่งเข้ามาเป็นใครจึงยอมให้นั่งทับบนร่างตัวเองเช่นนี้ เขาจับไหล่เด็กชายตัวน้อย ยกตัวขึ้นเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นยืนได้ “พี่จ้าวต้ามาแล้ว ไปช่วยซิ่นฮวาเร็วๆ เข้า” มือน้อยกระตุกมือใหญ่แล้วชี้ไปทางด้านหลังของตำหนักดุจตะวัน “หือ? คุณหนูเป็นอะไรไปขอรับ” เขาถามพลางมองไปตามทิศทางที่นิ้วป้อมๆ ชี้ไป ถ้าคุณหนูตัวน้อยอยู่ที่สวนก
ท่อนแขนมังกร Chapter 124. ตุนหวง
พูดได้แค่นั้นก็อยากจะอาเจียนหรือหาของเปรี้ยวมากิน คราวนี้ฮองไทเฮาอดหัวเราะไม่ได้ ในขณะที่หลานรักอย่างเขากลับรู้สึกอับอายยิ่งนัก เพราะหลบสายตาของผู้เป็นย่าจึงปะทะกับสายตาล้อเลียนขององครักษ์ฝาแฝดทั้งสอง ทำได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ ก็ใครใช้ให้เขารักนางมากขนาดนี้กันเล่า เฮ้อ!“เอาเถิดๆ อย่างไรข้าจะเป็นยายแก่หนังเหนียวรอเจ้าพาเหลนและสะใภ้กลับมาเยี่ยมอยู่ที่นี่”องค์ชายเฟยเทียนโค้งตัวอำลาฮองไทเฮา คราวนี้เขาไม่รั้งอยู่นาน ใช้วิชาตัวเบาราวล่องหนหายออกไปจากวังหลวงพร้อมองครักษ์ทั้งสองอย่างรวดเร็ว เพื่อกลับไปดูแลคนที่ทำให้เขาต้องออกอาการแพ้ท้องแทนอยู่อย่างนี้ตุนหวงรถม้ามาหยุดหน้าตำหนักดุจตะวัน หญิงวัยกลางคนโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถอย่างไม่มั่นใจนัก จนกระทั่งเห็นเด็กชายที่เคยเลี้ยงดูรีบวิ่งเข้ามาหา นางจึงยิ้มกว้างออกมา“จ้าวต้า”“ป้าฮุยเหอมาแล้ว” จ้าวตารีบไปประคองให้นางลงจากรถม้า ก่อนท่านอ๋องเดินทางไปเมืองหลวงได้สอบถามเขาถึงคนสนิทหญิงรับใช้ที่บ้านเดิม ท่านอ๋องต้องการให้พระชายามีคนคุ้นเคยอยู่ใกล้ๆ คอยช่วยเหลือยามตั้งครรภ์แรก เขาจึงนึกถึงป้าฮุยเหอที่ดูแลเขาและพระชายามาตั้งแต่เกิด แต่เ
ท่อนแขนมังกร Chapter 123.สิ่งเดียวที่ต้องการ
ดวงเนตรเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินโอรสที่ทรงหมางเมินกล่าวออกมาเช่นนี้ จ้องมองบุรุษเบื้องหน้าที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกันนัก สิ่งที่ลูกชายพูดออกมานั้นล้วนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ทุกครั้งที่มองใบหน้านี้จึงเหมือนมองตนเองในวันวัยเดียวกัน ยามที่เป็นเพียงองค์รัชทายาทก็ราวกับเป็นเพียงหุ่นเชิดให้ใครต่อใครบงการ พยายามอย่างยิ่งให้เป็นที่ยอมรับ ได้รับความรักจากบิดาหรือก็คืออดีตฮ่องเต้องค์ก่อน แม้รู้ว่าสิ่งที่ตนทำไปนั้นไม่ถูกต้อง แต่ไม่อาจแก้ไขอะไรได้สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ ไม่คิดเลยว่าบุรุษเบื้องหน้าผู้ถอดแบบเขาออกมาแทบทุกกระเบียดนิ้ว จะมองออกจนทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ “สิ่งที่กระหม่อมทำก็เพื่อแผ่นดินมังกรแห่งนี้ ศึกภายในกระหม่อมไม่ขอยุ่งเกี่ยว กระหม่อมมิสนใจว่าผู้ใดต้องการกำจัดกระหม่อม แต่ชีวิตของกระหม่อมขอเพียงได้ปกป้องราษฎรและรักษาแผ่นดินที่แลกมาด้วยหยาดโลหิตและชีวิตทหาร หากกำจัดกระหม่อมไปแล้ว เห็นทีว่าจะไม่เป็นผลดีต่อแผ่นดินนี้”“เจ้ากำลังข่มขู่ข้ากระนั้นรึ” “มิได้ กระหม่อมแค่ต้องการย้ำให้พระบิดาเข้าใจ อย่าได้สิ้นเปลืองสมองมาระแวงกระหม่อม”เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง
ท่อนแขนมังกร Chapter 122. สิ้นสุด
เทพมังกรดินดูผลงานของตน เฝ้ามองเหล่ามารปีศาจกลับคืนสู่นรกแล้ว จึงกลายร่างเป็นบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวง เดินเข้าไปหาคนทั้งสอง หญิงสาวพลิกตัวใช้ร่างของตนบังร่างของชายที่นางรักไว้ แม้นางรูปร่างเล็ก แต่กางแขนออกเพื่อปกป้องเขา“หนิงเหมย” เขาปรามนาง อยากจะหัวเราะที่เวลานี้มีหญิงสาวตัวเล็กกางแขนปกป้องเขาเต็มที่ ในชีวิตของเขา จะมีใครสักกี่คนที่ยอมอยู่เคียงข้างเช่นนี้ เพียงหนึ่งชีวิตอันแสนสั้น ได้รู้จักรัก หัวใจได้รับความรักก็นับว่ามีค่าและมีเกียรติให้ตายได้อย่างสงบแล้วเป็นนางเท่านั้นที่ทำให้เขาได้เรียนรู้ที่จะรัก ได้สัมผัสความรัก เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว พอแล้วจริงๆ เทพมังกรดินจ้องมองชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองแล้วก็ลอบถอนหายใจ นี่แหละหนา จึงเป็นได้เพียงมนุษย์ไม่อาจละทิ้งอาวรณ์ได้ เขายื่นมือไปใช้เพียงปลายนิ้วแตะน้ำตาของหญิงสาว ว่านหนิงเหมยเบิกตาโต เห็นน้ำตาของตนกลั่นกลายเป็นก้อนกลมเล็กดุจลูกแก้ววาววับลอยเหนือฝ่ามือของเทพมังกรดิน แล้วยื่นไปที่เบื้องหน้าขององค์ชายเฟยเทียน “นี่คือ...” ว่านหนิงเหมยพึมพำ “กลืนมันลงไป” เทพมังกรดินสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด องค์ช
ท่อนแขนมังกร Chapter 121. ค่าตอบแทน
“เจ้าเรียกปีศาจได้ ไยข้าจะทำบ้างมิได้” เพื่อชัยชนะ ย่อมทำได้ทุกอย่างไม่ว่าชัยชนะนั้นจะได้มาอย่างไรก็ตาม“เจ้าแลกสิ่งใดกับการเรียกปีศาจออกมา!”แม้เขามีปีศาจมังกรเพลิงอยู่ในท่อนแขนซ้าย แต่เรียกใช้เพียงการศึกครั้งเดียว เมื่อสิบปีก่อนที่เรียกกองทัพทหารปีศาจขึ้นมา กลายเป็นฝันร้ายไปชั่วชีวิต นับแต่นั้น เขาเพียงใช้แค่เกราะปีศาจมังกรเพลิงคุ้มกันกายค่าตอบแทนของทหารปีศาจเหล่านี้คือหายนะไม่สิ้นสุด ความตายที่ไม่อาจประเมินได้อยู่เบื้องหน้า ปีศาจเหล่านี้ล้วนต้องดื่มเลือดฉีกเนื้อกินวิญญาณมนุษย์ ครานั้นปีศาจที่เขาเรียกออกมากัดกินทหารฝ่ายตรงข้าม เศษซากที่เหลือกลายเป็นศพ กองเป็นภูเขาซากศพชวนให้อาเจียนและขนหัวลุก“ข้ามิโง่เช่นเจ้าที่แลกวิญญาณตนเองหรอกนะ” ลาซูแหงนหน้าหัวเราะ ดวงตากลายเป็นสีแดงราวกับย้อมด้วยโลหิต “แต่ข้าแลกด้วยชีวิตผู้คนในตุนหวง เมื่อข้านำกองทัพเข้ายึดครองแผ่นดินของเจ้า ผู้คนของเจ้าก็จะกลายเป็นอาหารอันโอชะให้พวกมันอย่างไรเล่า เมื่อเวลานั้นมาถึง ดินแดนของเจ้าจะมีเพียงผู้คนของข้าเท่านั้นที่เหยียบยืนบนแผ่นดินเปื้อนเลือดแห่งนี้”แม้ไม่ได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งสอง แต่บัดนี้หญิงสาวเข้าใจแล้วว่
ท่อนแขนมังกร Chapter 120. เสียงของสายลม
นางหวังให้ตัวเองส่งเสียงเตือนให้ดังกว่านี้ แต่เสียงที่เปล่งออกไปเป็นเพียงเสียงแหบแห้งและสั่นเครือ นางรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเพียงน้อยนิด อาภรณ์สีดำขลิบแดงที่นางสวมทำให้ผิวกายของนางแสบร้อน ดวงตาเบิกกว้าง นางเห็นกลุ่มคนบุกเข้าไปกำลังปะทะกับทหารมองโกล “ท่าน...อ๋อง...” เสียงของนางแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงของสายลม น้ำตาที่ทนกลั้นกลิ้งร่วงหล่นจากดวงตาเปื้อนแก้ม ขอให้นางได้เพียงส่งเสียง ได้เพียงเตือนเขาก็ยังดี “โอ๊ย!” ว่านหนิงเหมยร้องเสียงหลง หูทั้งสองข้างราวกับมีเสียงปริแตกลั่นดังเปรี๊ยะ! มือที่ถูกมัดทำให้ไม่อาจยกขึ้นมาแตะหูของตนได้ นางเจ็บจนนิ่วหน้า รู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมาจากหูทั้งสองข้างนางหลับตาพยายามสะกดกลั้นความเจ็บที่ตนได้รับ เสียงหวีดแหลมที่ทำให้หูทั้งสองข้างเจ็บปวด ทำให้นางไม่อาจได้ยินเสียงอื่นใดอีก ในชั่วลมหายใจต่อมา หญิงสาวรู้สึกว่าเชือกที่มัดนางอยู่ถูกตัดขาดอย่างรวดเร็วพร้อมร่างของนางที่ร่วงหล่น เพียงเสี้ยวเวลาอันแสนสั้นและเปราะบาง ยามนั้นนางกลับนึกถึงเมื่อครั้งที่นางตกต้นหลิวอายุเกือบร้อยปีในสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา หัวใจของนางหล่นวูบ
ท่อนแขนมังกร Chapter 119. ดวงตาเป็นประกายโกรธเคือง
“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่” มือเรียวกำแน่น เผลอจิกเล็บกับฝ่ามือของตนเอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งใจฟัง ลาซูจึงเอ่ยขึ้น “สังหารท่านอ๋องอย่างไรเล่า คงมีแต่ท่านเท่านั้นที่จะสังหารผู้ที่ครอบครองพลังปีศาจมังกรเพลิง” ลาซูพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา “อ้อ! แต่อย่าได้เป็นกังวลไป หากพระชายากลายเป็นม่าย กระหม่อมยินดีรับท่านมาอยู่เคียงข้างอย่างไม่รังเกียจ” ยังไม่ทันสิ้นประโยคดี ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวกระทบซีกแก้มของลาซูสุดแรงที่นางมี เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงหญิงไร้วรยุทธ์จึงไม่หลบหลีกยินดีให้นางตบหน้าเขาเต็มแรง ว่านหนิงเหมยลดมือที่ยกค้างอยู่ลง แสร้งทำเป็นประคองสองมือไว้บนตัก ทว่ามือข้างขวานั้นชาและสั่นระริก หญิงสาวกัดริมฝีปากตนเองไม่ให้แสดงความตื่นตระหนกออกมา ดวงตาเป็นประกายฉายแววเคืองโกรธและจ้องมองอย่างไม่เกรงกลัว “หากมือของข้าต้องเปื้อนเลือด ต้องเป็นเลือดของคนชั่วเช่นเจ้าเท่านั้น! ข้ายินดีตายแต่ไม่ยอมทำร้ายท่านอ๋องเด็ดขาด!” “ดี!” ลาซูหัวเราะเหมือนคนเสียสติ ยื่นมือไปจับข้อมือข้างที่ตบหน้าเขากระชากนางให้ลุกขึ้นพร้อมกับต
