เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 17. ยากจะอธิบาย
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-29 14:22:30จ้าวต้ามองคุณหนูด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครที่ทำอะไรให้เขาได้ถึงเพียงนี้ แม้กระทั่งกับผู้เป็นบิดามารดาแท้ๆ ของเขาก็ตาม เขาถูกทิ้งขว้าง อดมื้อกินมื้อ แม้กระทั่งตอนที่บิดาตาย เขาต้องขายตัวเองเพื่อฝังศพบิดา คุณหนูว่านหนิงเหมยสงสารเขา นอกจากช่วยเขาแล้ว ยังให้เงินแก่มารดาของเขาไปจำนวนหนึ่ง เขาไม่รู้ว่ามากน้อยเพียงใด แต่ป้าฮุยเหอบอกว่ามันมากพอที่จะทำให้มารดาไม่มาทำร้ายเขาได้อีก
“คุณหนู”
“มาช่วยข้าเตรียมน้ำชา”
นางยิ้มแย้ม เดาได้ไม่ยากว่าเด็กน้อยผู้นี้คิดอะไรอยู่ นางรู้สึกตัวเองไม่สู้ดีนัก แต่คนอย่างนางล้มหมอนนอนเสื่อก็มิได้ นอกจากจ้าวต้ากับป้าฮุยเหอแล้ว ไม่มีใครสนใจดูแลนาง หากเป็นอะไรไป ทั้งสองต้องถูกคนอื่นรังแกเป็นแน่ นางฝืนตัวเองกินโจ๊กที่ป้าฮุยเหอทำให้แล้ว จึงรีบไปหาท่านอาจารย์ที่มาสอนคุณชายคนเล็กของตระกูลว่าน เป็นจังหวะที่อาจารย์ให้คุณชายพักผ่อนพอดี นางให้จ้าวต้าช่วยยกน้ำชาให้อาจารย์
“น้ำชาเจ้าค่ะท่านอาจารย์”
“กลิ่นหอมจริง” เพียงได้กลิ่นก็รู้ว่าเป็นชาดี แล้วก็อดยิ้มในการเอาอกเอาใจของหญิงสาวผู้นี้ไม่ได้
“ข้าได้ชาโสมดอกเก๊กฮวยมา ได้ยินจากพวกขันทีบอกว่าชานี้
ช่วยขจัดความเหนื่อยล้า ข้าคิดถึงท่านอาจารย์เลยนำมาฝากเจ้าค่ะ”
“ของดีแบบนี้เจ้าเอามาฝากข้ารึ” อาจารย์ยิ้มน้อยๆ “ว่ามาเถอะ อะไรที่ข้าช่วยได้ก็จะช่วย”
“ท่านอาจารย์” ว่านหนิงเหมยก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม “ข้าเพียงอยากขอคำปรึกษาเล็กน้อยเท่านั้น”
“ว่ามาเถิด” อาจารย์ยกชาขึ้นจิบ ชาดีให้ความรู้สึกผ่อนคลายจริงๆ
“ข้าต้องการให้จ้าวต้าได้เรียนหนังสือ ท่านอาจารย์พอจะแนะนำสำนักศึกษาให้ข้าได้หรือไม่”
“จ้าวต้า? เด็กรับใช้ของเจ้านะรึ”
“เจ้าค่ะ” นางยิ้มรับ “ข้าเองก็พอจะสอนเขาให้เขียนชื่อตัวเองได้ อ่านหนังสือออกบ้าง แต่ก็อยากให้เขาได้ร่ำเรียนอย่างถูกต้อง”
“แต่เขาเป็นแค่เด็กรับใช้”
“เขาเป็นเด็กดีและใฝ่รู้ ข้าอยากส่งเสริมเขา”
“ถ้าเจ้าคิดเช่นนั้นก็เป็นวาสนาของเด็กคนนั้นแล้ว” อาจารย์ลูบหนวดสีขาวของตนช้าๆ “ข้าจะเขียนจดหมายแนะนำให้เจ้าสักฉบับนำไปที่สำนักศึกษาใกล้ๆ นี่ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณท่านอาจารย์”
“แล้วเจ้าเล่า ยังแอบไปเล่นหมากล้อมที่โรงน้ำชาอยู่หรือไม่”
“ท่านอาจารย์!” นางตกใจ ไม่คิดว่าจะมีผู้อื่นรู้
“อย่างไรเสีย เจ้าก็หาเวลามาเดินหมากกับข้าบ้าง”
“เจ้าค่ะ” หญิงสาวซ่อนรอยยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้น “ถ้าเช่นนั้น ข้าฝนหมึกให้อาจารย์เขียนจดหมายให้นะเจ้าคะ”
“เจ้าใจร้อนหรือกลัวข้าเปลี่ยนใจ”
“มิได้เจ้าค่ะ...เป็นข้าที่ร้อนใจอยากให้จ้าวต้าได้เรียนหนังสือ”
ท่าทางกระตือรือร้นของว่านหนิงเหมยทำให้อาจารย์พอใจเป็นอย่างมาก นางเป็นคนจิตใจดี แม้เบื้องหน้าดูเรียบร้อยไม่มีปากมีเสียง แต่ลึกๆแล้ว นางเป็นคนเด็ดเดี่ยวไม่ยอมใคร ซ้ำยังมีนิสัยซุกซนเหมือนเด็กอีกด้วย ว่านหนิงเหมยรอไม่นานก็ได้จดหมายแนะนำจากท่านอาจารย์
เมื่อได้จดหมายแนะนำแล้ว ว่านหนิงเหมยขอตัว และไม่ลืมฝากชาสมุนไพรให้อาจารย์ นางเดินออกไปได้พ้นมุมบ้าน จดหมายในมือก็ถูกฉกไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวหันขวับไปมองก็เห็นเป็นคุณชายว่านซือสือที่ชอบหาเรื่องนาง
“โปรดคืนให้ข้าด้วย”
“เจ้านี่ใส่ใจเจ้าเด็กจ้าวต้าเกินไปแล้วนะ”
“ข้าแค่เอ็นดูเขาเท่านั้น ค่าใช้จ่ายต่างๆ ของเขานั้นข้าเป็นคนรับผิดชอบเอง”
“ร่ำรวยเสียเหลือเกินนะ” ว่านซือสือหัวเราะออกมา
“คุณชายว่านโปรดเมตตาด้วย” นางก้มศีรษะลงเล็กน้อย หญิงสาวได้แต่ลอบถอนหายใจ ไม่มีอารมณ์ต่อปากต่อคำด้วย นางอยากกลับไปพักผ่อนต่ออีกสักหน่อย รู้สึกตัวยังรุมๆ อยู่ แต่จดหมายฉบับนั้นอยู่ในมือคุณชายว่าน นางเกรงจะเสียสิ่งนั้นไป แกล้งนางอย่างไรนางอดทนได้ แต่อย่าทำคนของนางก็พอ
“ก็ได้ แต่เจ้าช่วยไปทำธุระให้ข้าสักเรื่องเถอะนะ”
“ธุระเรื่องใด?” นางเงยหน้าขึ้นมอง ปกติถูกใช้อยู่บ่อยๆ นางจึงไม่แปลกใจที่คุณชายว่านเรียกใช้นาง
“นึกอยู่แล้วว่าต้องพึ่งเจ้าได้” ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นยิ้มแล้วหยิบซองกระดาษออกมาส่งให้ว่านหนิงเหมย
“อะไรรึ”
“เจ้าไม่ต้องรู้หรอก แค่เอาไปให้โรงน้ำชาที่ท้ายซอยให้หน่อย” เขาเอ่ยชื่อร้านออกไป
“แล้วไยต้องเป็นข้า” นางไม่ค่อยไว้ใจนัก แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกใช้ให้ไปทำธุระก็เถอะ
“ข้าติดหนี้ไม่อยากให้ท่านพ่อรู้” เขาไม่ได้โกหกเพราะต้องการให้นางนั่นแหละเป็นคนใช้หนี้ให้เขา
“ตั๋วแลกเงินอยู่ในซองนั้นแล้ว ข้าไม่ไว้ใจเด็กรับใช้ ไปเองก็ไม่ได้เพราะข้าต้องอ่านตำราเตรียมสอบจอหงวน”
“ก็ได้” นางเก็บซองใส่อกเสื้อ “จดหมายของข้า...”
“เจ้ากลับมาแล้วค่อยมาเอากับข้า” เขายิ้มที่มุมปาก “รีบไปรีบกลับ เจ้าจะได้มาเอาจดหมายของเจ้าไป”
ว่านหนิงเหมยนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับอย่างจำใจ นางหมุนตัวเดินออกมา หยิบผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้าของตนเองแล้วเร่งเดินไปตามทิศทางที่ว่านซือสือบอก ถ้าวันนี้นางไม่รู้สึกป่วยไข้ คงได้แอบไปเดินหมากล้อม หาเงินไว้เป็นทุนให้จ้าวต้าสักกระดานสองกระดานไปแล้ว
หญิงสาวเดินมาหยุดหน้าโรงน้ำชาที่คุณชายว่านบอก ซึ่งเป็นโรงน้ำชาแบบที่นางไม่ย่างเท้าเข้าไปเด็ดขาด แต่ก็นั่นแหละ ใช่ว่าเรื่องแบบนี้นางทำครั้งแรกเสียเมื่อไหร่ ที่นางต้องช่วยคุณชายว่านปกปิดเรื่องเหล่านี้ แต่มันสามารถใช้เป็นข้อต่อรองกับคุณชายว่านได้เหมือนกัน ในเมื่อต่างคนต่างมีผลประโยชน์ร่วมกัน ทำให้นางอยู่ในบ้านอย่างสงบรวมทั้งคนของนางด้วย จึงเป็นเรื่องที่ยอมรับกันได้
ตั้งแต่นางเป็นคนโปรดของฮองไทเฮา เขาหาเรื่องแกล้งนางไม่ได้แต่ไปลงกับจ้าวต้าแทน นางอยากให้จ้าวต้ามีชีวิตที่ดี มองจ้าวต้าก็เหมือนมองเห็นตัวเองไปด้วย แม้นางจะมีบิดามารดา แต่ไม่ต่างจากเด็กกำพร้าเท่าไหร่นัก
“เสี่ยวเอ้อ ข้ามาพบคนชื่อเปาเยีย” นางบอกกับเสี่ยวเอ้อที่หน้าประตู ด้วยความที่ไม่อยากเข้าไปในโรงน้ำชาซอมซ่อเช่นนี้
“เชิญแม่นางด้านในเถิด” เสี่ยวเอ้อเชื้อเชิญ
“ข้ามีธุระต้องไปที่อื่น รบกวนเชิญคนชื่อเปาเยียให้ข้าดีกว่า”
“ได้ๆ แม่นางโปรดรอสักครู่”
หญิงสาวยืนรออยู่ครู่หนึ่ง ชายรูปร่างท้วมก็เดินออกมา นางรู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่น่าไว้ใจนัก ไม่รู้ทำไมคนอย่างคุณชายว่านได้ถึงรู้จักคนพวกนี้ ซ้ำยังมีนักเลงหัวไม้ที่นางเคยเจออีก ช่างไม่รักษาชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเลยสักนิด
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่อนแขนมังกร Chapter 18. นี่มันอะไรกัน
“ข้าเปาเยีย” ชายหนุ่มแนะนำตัว“ข้าเป็นตัวแทนคุณชายว่านนำของสิ่งนี้มาให้” นางยื่นซองที่ได้มาจากคุณชายว่านส่งให้ได้ยินเพียงแค่นั้นเปาเยียเข้าใจในทันที คนนี้คงเป็นคนที่รบกวนจิตใจคุณชายว่านมือหนักของเขาเป็นแน่ เปาเยียมองหญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้ามีผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้า มองผิวเผินแล้วนางอาจไม่ได้งดงามเท่ากับหญิงคณิกาที่เขาดูแลอยู่ แต่ถ้าขัดเกลาอีกนิด คงพอเรียกลูกค้าได้ “แม่นางเชิญด้านในก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าหยิบสัญญาที่กู้ยืมเงินคืนให้” หญิงสาวนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง นางลืมไปจริงๆ ถ้าไม่ฉีกสัญญาก็ต้องมาใช้หนี้ไม่จบไม่สิ้น นางยอมเดินตามเข้าไปด้านใน เปาเยียพานางเดินไปด้านหลังของโรงน้ำชาให้นางนั่งรอในห้องทำงานของเขา “แม่นาง โปรดนั่งรอสักครู่ ข้าหาสัญญาของคุณชายว่านก่อน” เปาเยียรินน้ำชาให้แล้วหมุนตัวเดินไปเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง ว่านหนิงเหมยยกถ้วยน้ำชาขึ้น ทำเหมือนดื่มแต่วางลงอย่างเดิม นางไม่ไว้ใจคนผู้นี้ หญิงสาวมองไปด้านนอกซึ่งเป็นสวนหย่อม มีต้นไทรขนาดใหญ่อยู่หลายต้น คาดว่าโรงน้ำชาคงสร้างทีหลัง เพราะดูอายุต้นไม้แล้วน่าจะหลายสิบปี สายลมพัดผ่านแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ท่อนแขนมังกร Chapter 19. เสียงที่คุ้นเคย
รากไม้เส้นหนึ่งพุ่งมาทางบุรุษผู้มาใหม่ เขาเพียงยกแขนซ้ายขึ้นป้องกัน แต่รากไม้ที่กลายเป็นแส้นั้นเกี่ยวกระหวัดรัดท่อนแขนของเขาแน่น บุรุษผู้นั้นนิ่วหน้าไปเล็กน้อย“ปล่อย! ข้ามาช่วยนาง” เขาตวาดอย่างหงุดหงิด“ท่านอ๋อง”“เป็นข้า”เสียงที่คุ้นเคยทำให้นางรู้ว่าตนเองไม่ได้ฝันไป หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมอง นางส่ายหน้าอย่างสับสน เป็นไปได้อย่างไร เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร นางพึมพำเรียกชื่อบุรุษเบื้องหน้าซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาที่เบิกกว้างเมื่อครู่ค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับสติของนางที่หลุดลอย องค์ชายเฟยเทียนรู้สึกได้ถึงร่างที่อ่อนยวบในวงแขน นางหมดสติไป รากไม้เหล่านั้นชะงักค้างในอากาศครู่หนึ่ง มันไม่ได้ทำร้ายผู้ใดถึงแก่ชีวิต เพียงแค่ ‘ปกป้อง’ นางเท่านั้น เขามองรากไม้ที่คลายจากท่อนแขนกลับคืนสู่ดินตามเดิม ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นนอกจากรอยแผ่นดินแยก คนเหล่านั้นหวาดผวากับสิ่งที่เห็น พากันหนีเตลิดไปคนละทิศละทาง “ท่านอ๋อง” เจิ้งไฉเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่กลับมาถึงตัวแม่นางผู้นี้ช้ากว่าผู้เป็นนาย เดิมทีเขาส่งเจิ้งไฉคอยติดตามดูความเคลื่อนไหวของว่านหนิงเหมย คอยส่งข่าวรายงานเขาเป็นระยะๆ แต่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ท่อนแขนมังกร Chapter 20. นางบาดเจ็บหรือ?
“ท่านอ๋อง...” เรียกได้แค่นั้นซิ่นเจี่ยงได้แต่ส่ายหน้าไปมา ถ้าไม่เคยร่วมเป็นร่วมตายกันมา คงไม่มีทางเข้าใจท่าทางนิ่งขรึมไม่พูดจาเช่นนี้เป็นแน่ องครักษ์มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ปกติเขาติดตามผู้เป็นนายดุจเงาตามตัว กำลังสาวเท้าเดินตาม แต่พัดของซิ่นเจี่ยงแตะไหล่ห้ามไว้ก่อน“พวกเจ้ารอด้านนอก ข้าตามท่านอ๋องเอง” ซิ่นเจี่ยงลุกขึ้นแล้วเดินเร็วๆ ตามหลังองค์ชายไป เวลานี้องครักษ์สองคนนี้ใส่หน้ากากเหล็กหน้าตาดุดันน่ากลัว หากไปยืนประกบองค์ชายเฟยเทียน รัศมีอำมหิตแผ่กระจาย ประเดี๋ยวได้หามหญิงรับใช้ออกมาอีกเพียงร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้เตียงของหญิงสาว เขาก็เห็นร่างบางทุรนทุรายแม้ดวงตาจะปิดสนิท ราวกับนางผจญในฝันร้าย เหงื่อชุ่มราวกับตากฝน หญิงรับใช้สองคนนั้น คนหนึ่งประคองนางไว้ อีกคนถือชามยาพยายามป้อนยาให้ องค์ชายยืนดูอยู่อึดใจ เห็นทั้งสองยังป้อนยาไม่สำเร็จเสียทีจึงก้าวเข้าไป หญิงรับใช้ผวาเฮือกรีบลุกออกจากเตียงลงไปนั่งกับพื้น ปล่อยให้องค์ชายเฟยเทียนประคองนางขึ้นนั่ง ใช้แผ่นอกของตนเองให้นางพิง มือใหญ่ยื่นไปรับชามยาจากหญิงรับใช้ คนในวงแขนสะบัดหน้าไปมา เมื่ออยู่ใกล้จึงเห็นหางตาของนางมีน้ำตาไหลเปื้อนแก้มซิ่นเจี่ยงต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29ท่อนแขนมังกร Chapter 21 ที่นี่เป็นตำหนักของข้า
นางเดินได้ไม่กี่ก้าว รู้สึกว่ามีคนกำลังเข้ามาในห้อง นางหันซ้ายหันขวา เห็นเชิงเทียนทองเหลืองอยู่ใกล้มือจึงคว้าไว้ก่อนแล้วหาที่หลบซ่อนอยู่หลังแจกันทรงสูงท่วมศีรษะนางบุรุษร่างสูงผลักบานประตูเข้ามา ไม่อาจรู้ว่าเหตุใดถึงกระวนกระวายใจจนไม่อาจมีสมาธิฝึกซ้อมเพลงกระบี่ได้ จำต้องเดินกลับมาดูนางอีกรอบ ทั้งที่ซิ่นเจี่ยงเองบอกเขาแล้วว่านางปลอดภัยดี แม้ว่านางมีผู้ปกป้อง แต่ถ้าเขาไปช้าเกินไป นางจะเป็นเช่นไร หมดสติอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะมีคนมาช่วย? สิ่งที่เห็นไม่ได้สร้างความแปลกประหลาดใจอันใดนัก แต่ที่หาคำตอบให้ตนเองไม่ได้คือ ทำไมเขาเป็นห่วงนาง คำถามที่หาคำตอบไม่ได้ทำให้เขาหงุดหงิด สองเท้าพาร่างของตนกลับมาดูนางอีกครั้งเพียงผลักบานประตูเข้าไป ด้วยประสาทสัมผัสที่ไวเป็นพิเศษ รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวใกล้ตัว ชะงักเท้าและเตรียมตั้งรับเพราะคิดไปเองว่าชิงลงมือก่อนจะได้เปรียบ ว่านหนิงเหมยพุ่งตัวออกไปพร้อมเชิงเทียนทองเหลืองในมือ นางยกมันขึ้นหมายจะฟาดใส่คนตัวโตที่เดินเข้ามา ทว่าข้อมือของนางถูกจับไว้ก่อน อีกฝ่ายออกแรงกระชากเพียงเล็กน้อย นางเสียหลักเข้าไปปะทะกับแผ่นอกแกร่งของเขาแล้ว หญิงสาวเผลอร้องออกมา ข้อมื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 22. อิจฉา
“รีบกินเถอะ เย็นแล้วจะไม่อร่อย”น้ำเสียงเอื่อยๆ นั่นทำเอานางเงยหน้าขึ้นมอง องค์ชายหยิบตะเกียบคีบอาหารส่งเข้าปากตนเอง แทบไม่ได้มองหน้านางเลยสักนิด สายตายังคงอยู่กับตำราที่วางไว้ข้างๆ คงเป็นหนังสือที่ดึงดูดองค์ชายมากนักถึงขนาดไม่ยอมถอนสายตาเลยทีเดียว เอ๋? นี่นางอิจฉาแม้กระทั่งหนังสือในมือท่านอ๋องเชียวรึ? นางรู้สึกว่าตัวเองช่างโง่งมและเงอะงะอย่างไรไม่รู้ สมองที่เคยคิดอะไรได้รวดเร็วนั้นเวลานี้กลับไร้ประสิทธิภาพ นางก้มหน้าก้มตาตั้งอกตั้งใจกินโจ๊กในชาม องค์ชายเฟยเทียนเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวหน้าของนาง ความกล้าหาญเมื่อครู่หายไปแล้ว ท่าทางปกป้องตนเองและเหวี่ยงเชิงเทียนใส่เขานั้นสร้างรอยยิ้มขบขันขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ท่านหมอบอกว่านอกจากเจ้าต้องพิษจากกำยานแล้ว ยังมีไข้อีกด้วย ร่างกายฟื้นตัวใหม่ๆ จะหิวง่าย ถ้าไม่อิ่มกินกับข้าวพวกนี้ก็ได้” นางเงยหน้าขึ้น เผลอยกมือขึ้นแตะหน้าผากเพื่อวัดความร้อนของตนเอง ไม่แน่ใจว่าที่รู้สึกร้อนผ่าวอยู่นี่เพราะยังมีไข้อยู่ หรือเพราะดวงตาคู่คมที่จ้องมองนาง “ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันไม่ค่อยหิว” แต่นางก็จัด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 23. ก็ท่านไงเล่า คนที่ข้ารัก!
องค์ชายเฟยเทียนพาหญิงสาวเดินเรื่อยๆ ไม่รีบเร่งผิดวิสัยปกติของตนเองนัก แม้ตนเองไม่ชอบสวนที่ถูกย้อมด้วยสีชมพูเช่นนี้ แต่เมื่อเห็นนางมองทิวทัศน์รอบข้างด้วยรอยยิ้มก็ยอมเดินช้าลง ให้นางเกาะท่อนแขนของเขา เดินจนไปหยุดที่สะพานพระจันทร์เสี้ยวที่โค้งตัวข้ามสระบัว ใบหน้าของนางทอดมองไปรอบๆ แต่สายตาของเขาหยุดที่ใบหน้าของนางก่อนเลื่อนลงมองมือเล็กที่เกาะท่อนแขนของเขาอยู่ แขนข้างนี้ แขนที่มีปีศาจมังกรเพลิงฝังกายอยู่ ไม่เคยมีผู้ใดกล้าแตะต้อง มันเป็นเช่นเหล็กกล้าและแกร่งดุจเพชร ศาสตราวุธใดมิเคยทำร้ายเขาได้ แต่สองครั้งแล้วที่ ‘บางสิ่ง’ ทำร้ายแขนข้างนี้ ความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นไม่ได้มากมายอะไร แต่กลับกระตุ้นเตือนว่าเขายังมีความเป็นมนุษย์อยู่ “ชอบที่นี่รึ” “เพคะ” นางตอบอย่างรวดเร็ว แน่นอน นางต้องชอบสิ นางเป็นคนจัดสวนเองกับมือนี่นะ แต่นางชอบไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบ นางลืมเรื่องสำคัญไปได้อย่างไร เจ้าของตำหนักเป็นบุรุษหนุ่มและยังเป็นแม่ทัพใหญ่ น่าชอบอะไรที่น่าเกรงขามมากกว่านี้ มาคิดได้ตอนนี้ไม่ช้าไปหน่อยหรือไร นางหลับตาโอดครวญในใจ แทนที่จะช่วยให้พระประสงค์ของฮองไทเฮาเป็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 24. เล่ามาให้หมด
แม้ใบหน้าเรียบนิ่งจ้องมองนางอยู่ แต่ในใจนั้นกลับสับสน เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหน อยู่ต่อหน้าเขาแล้วมีอาการแบบนี้ นางไม่ได้หวาดกลัวแต่กำลังเขินอาย ใบหน้าแดงซ่านราวกับถูกย้อมด้วยสีแดงของดวงอาทิตย์ยามพลบค่ำ หญิงสาวได้ยินเพียงใบไม้สั่นไหวตามแรงลม กลีบดอกท้อปลิดปลิวพร่างพรมลงบนศีรษะนาง ชายหนุ่มมองเห็นกลีบดอกไม้ร่วงลงบนศีรษะของหญิงสาว ดวงตาคมวาวหรี่ลงก่อนยกมือซ้ายของตน สะบัดปลายนิ้วเล็กน้อย ทว่า...ดอกท้อดอกหนึ่งร่วงหล่นใส่มือ ว่านหนิงเหมยหันมองดอกไม้ในมือท่านอ๋องแล้วกะพริบตาปริบๆ ครู่ต่อมามือใหญ่จับปลายผมของนางพันก้านดอกไม้ไว้ ความอ่อนหวานเคล้ากลิ่นหอมละมุนอบอวลไปทั่วร่างนางเงอะงะงุ่มง่าม ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรในห้วงเวลาอันแสนพิเศษนี้ แล้วนางก็ผวาเฮือกด้วยความตกใจ ยื่นมือไปคล้องคออีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว ร่างเล็กถูกช้อนตัวขึ้นอุ้มอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋อง!” “เจ้าต้องลมนานไปจนไข้ขึ้นแล้วกระมังถึงได้หน้าแดงจัดเช่นนี้” เพียงกระชับนางไว้ในวงแขนแน่นขึ้น ใช้วิชาตัวเบากระโดดแตะยอดไม้ไม่กี่ทีก็พานางกลับไปที่ห้องนอนของนางแล้ว “พักฟื้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30ท่อนแขนมังกร Chapter 25. นางมีสิทธิ์คิดฝันไปไกลกว่านี้ได้ไหม
“เจ้าอยากเดินหมากก็ให้เด็กไปยกกระดานหมากมาเถิด”ส่ายหน้ารำคาญกับท่าทางของซิ่นเจี่ยง เขารู้ว่ากุนซือผู้นี้หลงใหลการเดินหมากล้อมเป็นอย่างยิ่ง ยามว่างหรือสบช่องทางก็ออกไปตระเวนเดินหมากกินเงินกับผู้อื่น ทำตัวเหมือนเป็นผีพนัน เคยเดินหมากติดพันหายไปสองสามราตรีก็มี บางครั้งเขาให้เจิ้งหู่หรือเจิ้งไฉคอยติดตามซิ่นเจี่ยง เพราะกุนซือผู้นี้อ่อนด้อยเรื่องวรยุทธ์ ซิ่นเจี่ยงรีบลุกไปยกกระดานหมากมาอย่างรวดเร็ว คนผู้นี้สามารถทำงานไปและเดินหมากไปพร้อมกันได้เฟยเทียนยกน้ำชาขึ้นจิบ เห็นกลิ่นหอมละมุนอยู่ในปาก แต่เขากลับคิดถึงกลิ่นหอมจากเรือนผมยาวสยายของหญิงสาวผู้นั้น สายป่านนี้ นางยังไม่มา แต่หญิงรับใช้ที่ให้ดูแลนาง รายงานต่อซิ่นเจี่ยงแล้วว่า เมื่อคืนนางไม่มีไข้กลับมาอีก แม้มีเหงื่อออกมากก็ตาม เขาเป็นฝ่ายย้ำไม่ให้ปลุกนาง ปล่อยให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ หวังว่านางจะไม่ฝันร้ายจนหมอนเปียกน้ำตาน่าแปลกที่เมื่อคืนเขาหลับลึก หลายปีมานี้จะมีสักกี่ราตรีที่เขาหลับและผ่อนคลายได้มากขนาดนี้ แต่เขามั่นใจว่าไม่ได้ถูกพิษใด เพราะเมื่อลืมตาเขาก็ยังรู้สึกตัวเป็นปกติดี คล้ายค่ำคืนที่ผ่านมาเขาได้กลิ่นหอมจางๆ รายล้อมจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30
บทล่าสุด
ท่อนแขนมังกร แนะนำ ลมหายใจมังกร
ลมหายใจของเขามีไว้เพื่อนาง ลมหายใจของนางมีไว้เพื่อ เรื่องย่อ เรื่องราวระหว่างเทพมังกรดิน ฮวงหลง และหญิงสาวเดินดินนามซิ่นฮวา เมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้หญิงสาวมองเห็น ‘เทพมังกรดิน’ เขาจำ(ใจ)ต้องปรากฏกายทุกครั้งที่นางเรียกขานนามของเขา ทำให้เทพเซียนชั้นฟ้ากลายเป็นพี่เลี้ยงของเด็กหญิงตัวน้อย จวบจนนางเติบโตเป็นหญิงสาวงามสะพรั่ง กฎสวรรค์ทำให้เขาต้องหักห้ามใจ แต่เพราะนางและเขามีชะตาที่ต้องชดใช้กรรมร่วมกัน และมีเพียง ‘ลมหายใจมังกร’ เท่านั้น ที่จะต่อลมหายใจของนางได้ เส้นทางที่เขาเลือกมิใช่สิ่งที่นางปรารถนา เพียงหนึ่งชาติภพเพื่อให้ใจได้ ‘รัก’ แม้ช่วงเวลานั้นจะแสนสั้น.... นางก็ยินดี จาก ‘ท่อนแขนมังกร’ สู่ ‘ลมหายใจมังกร’ (ท่อนแขนมังกรรุ่นลูก) ‘ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าจะอยู่ข้างกายท่าน จะไม่มีวันทอดทิ้งท่านอย่างเด็ดขาด’ “แม้ว่าข้าจะกลายเป็นคนอัปลักษณ์ เจ้าก็ยังอยู่เคียงข้างข้าหรือ?” ‘แน่นอน’ นางยืนยันด้วยแววตาใสซื่อ ‘ข้ามิได้รักท่านที่หน้าตา แต่เพราะจิตใจของท่านต่างหากที่ข้าหลงรัก’ “เจ้ารักข้า?” คำสารภาพรักของนางนั้น เขาได้ยินมานับร้อยนับพันครั้งแล้วกระมัง แต่ครั้งนี้ แม้นางไม่ไ
ท่อนแขนมังกร Chapter 126 . พิเศษ 2.
“เช่นนั้นเจ้าไม่ลองมีลูกสาวให้เป็นเพื่อนซิ่นฮวาอีกคนเล่า เด็กๆในตำหนักมีแต่เด็กผู้ชาย ถ้ามีลูกผู้หญิงเพิ่มขึ้นอีกคนก็คงดีไม่น้อย ตอนนี้ซิ่นสือก็สามขวบแล้ว ถ้าเจ้าจะมีลูกอีกสักคนก็...”บุรุษหนุ่มผู้กรำศึกมานับไม่ถ้วนถึงกับสะอึกไปเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของภรรยาตัวน้อย“ข้ามิใช่แม่หมูนะ” เหตุใดมาเคี่ยวเข็ญให้นางตั้งท้องขนาดนี้นะ“โธ่! เพราะเห็นเจ้าเป็นภรรยาหนึ่งเดียวของข้าถึงได้ชวนเจ้ามีลูกอีกสักคนหรือสองคนก็ได้” เขาโอบไหล่นางพานางกลับเข้าห้องพัก ปล่อยให้จ้าวต้าอยู่กับลูกชายสองคนของเขา คงเป็นวิธีเบี่ยงเบนความสนใจจากว่านหนิงเหมยให้จ้าวต้าไปรับตัวซิ่นฮวาจากสวนกระจ่างใจจ้าวต้าโคลงศีรษะไปมาแล้วมองเด็กน้อยทั้งสอง แม้ฐานะของเขาต้อยต่ำนัก แต่เขาเสมือนพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลเด็กๆ เหล่านี้ เขาถอนหายใจก่อนยิ้มอ่อนโยน จูงมือซิ่นหลิงและอุ้มซิ่นสือไปส่งป้าฮุยเหอก่อนแล้วค่อยไปรับเด็กหญิงแสนซุกซนผู้นั้นเด็กหญิงตัวต้นเรื่องนั่งหน้าบึ้งตึงในศาลาหกเหลี่ยมของสวนกระจ่างใจ ท่านแม่ให้นางนั่งสำนึกผิดอยู่ผู้เดียว แต่กระนั้น นางก็รู้และมั่นใจว่าองครักษ์ของท่านพ่อคอยจับตาดูนางอยู่“เรื่องนิดเดียวเอง ไยท่านแม่ต้องโกรธถึงเ
ท่อนแขนมังกร Chapter 125 . พิเศษ 1.
ชายหนุ่มวัยสิบหกพาเรือนร่างกำยำเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้าคมเข้ม แม้อายุเพียงแค่สิบหกปีแต่เพราะฝึกฝนวรยุทธ์อย่างเข้มงวด ทำให้เขาดูสูงใหญ่กว่าชายหนุ่มวัยเดียวกัน แทบไม่เหลือเค้าโครงเด็กชายผอมกะหร่องที่ค่อยติดตามพระชายาเลยแม้แต่น้อย เพียงร่างสูงเดินเข้าไปในห้องโถง พลันประสาทรับรู้ถึงการพุ่งเข้าใส่ ทว่าเขากลับไม่ปัดป้องหรือหลบหลีก ยอมให้ร่างเล็กโถมเข้าใส่สุดแรงจนเสียหลักหงายหลังล้มลงให้เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบนั่งทับ “พี่จ้าวต้ากลับมาแล้ว!” มือน้อยของเด็กชายขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่าย สีหน้าตื่นเต้นดีใจทั้งที่ไม่เจอกันแค่สามเดือน “คุณชายซิ่นหลิง” ชายหนุ่มหัวเราะขบขันกับท่าทางดีอกดีใจของอีกฝ่าย เพราะรู้ว่าผู้ที่พุ่งเข้ามาเป็นใครจึงยอมให้นั่งทับบนร่างตัวเองเช่นนี้ เขาจับไหล่เด็กชายตัวน้อย ยกตัวขึ้นเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นยืนได้ “พี่จ้าวต้ามาแล้ว ไปช่วยซิ่นฮวาเร็วๆ เข้า” มือน้อยกระตุกมือใหญ่แล้วชี้ไปทางด้านหลังของตำหนักดุจตะวัน “หือ? คุณหนูเป็นอะไรไปขอรับ” เขาถามพลางมองไปตามทิศทางที่นิ้วป้อมๆ ชี้ไป ถ้าคุณหนูตัวน้อยอยู่ที่สวนก
ท่อนแขนมังกร Chapter 124. ตุนหวง
พูดได้แค่นั้นก็อยากจะอาเจียนหรือหาของเปรี้ยวมากิน คราวนี้ฮองไทเฮาอดหัวเราะไม่ได้ ในขณะที่หลานรักอย่างเขากลับรู้สึกอับอายยิ่งนัก เพราะหลบสายตาของผู้เป็นย่าจึงปะทะกับสายตาล้อเลียนขององครักษ์ฝาแฝดทั้งสอง ทำได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ ก็ใครใช้ให้เขารักนางมากขนาดนี้กันเล่า เฮ้อ!“เอาเถิดๆ อย่างไรข้าจะเป็นยายแก่หนังเหนียวรอเจ้าพาเหลนและสะใภ้กลับมาเยี่ยมอยู่ที่นี่”องค์ชายเฟยเทียนโค้งตัวอำลาฮองไทเฮา คราวนี้เขาไม่รั้งอยู่นาน ใช้วิชาตัวเบาราวล่องหนหายออกไปจากวังหลวงพร้อมองครักษ์ทั้งสองอย่างรวดเร็ว เพื่อกลับไปดูแลคนที่ทำให้เขาต้องออกอาการแพ้ท้องแทนอยู่อย่างนี้ตุนหวงรถม้ามาหยุดหน้าตำหนักดุจตะวัน หญิงวัยกลางคนโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถอย่างไม่มั่นใจนัก จนกระทั่งเห็นเด็กชายที่เคยเลี้ยงดูรีบวิ่งเข้ามาหา นางจึงยิ้มกว้างออกมา“จ้าวต้า”“ป้าฮุยเหอมาแล้ว” จ้าวตารีบไปประคองให้นางลงจากรถม้า ก่อนท่านอ๋องเดินทางไปเมืองหลวงได้สอบถามเขาถึงคนสนิทหญิงรับใช้ที่บ้านเดิม ท่านอ๋องต้องการให้พระชายามีคนคุ้นเคยอยู่ใกล้ๆ คอยช่วยเหลือยามตั้งครรภ์แรก เขาจึงนึกถึงป้าฮุยเหอที่ดูแลเขาและพระชายามาตั้งแต่เกิด แต่เ
ท่อนแขนมังกร Chapter 123.สิ่งเดียวที่ต้องการ
ดวงเนตรเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินโอรสที่ทรงหมางเมินกล่าวออกมาเช่นนี้ จ้องมองบุรุษเบื้องหน้าที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกันนัก สิ่งที่ลูกชายพูดออกมานั้นล้วนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ทุกครั้งที่มองใบหน้านี้จึงเหมือนมองตนเองในวันวัยเดียวกัน ยามที่เป็นเพียงองค์รัชทายาทก็ราวกับเป็นเพียงหุ่นเชิดให้ใครต่อใครบงการ พยายามอย่างยิ่งให้เป็นที่ยอมรับ ได้รับความรักจากบิดาหรือก็คืออดีตฮ่องเต้องค์ก่อน แม้รู้ว่าสิ่งที่ตนทำไปนั้นไม่ถูกต้อง แต่ไม่อาจแก้ไขอะไรได้สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ ไม่คิดเลยว่าบุรุษเบื้องหน้าผู้ถอดแบบเขาออกมาแทบทุกกระเบียดนิ้ว จะมองออกจนทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ “สิ่งที่กระหม่อมทำก็เพื่อแผ่นดินมังกรแห่งนี้ ศึกภายในกระหม่อมไม่ขอยุ่งเกี่ยว กระหม่อมมิสนใจว่าผู้ใดต้องการกำจัดกระหม่อม แต่ชีวิตของกระหม่อมขอเพียงได้ปกป้องราษฎรและรักษาแผ่นดินที่แลกมาด้วยหยาดโลหิตและชีวิตทหาร หากกำจัดกระหม่อมไปแล้ว เห็นทีว่าจะไม่เป็นผลดีต่อแผ่นดินนี้”“เจ้ากำลังข่มขู่ข้ากระนั้นรึ” “มิได้ กระหม่อมแค่ต้องการย้ำให้พระบิดาเข้าใจ อย่าได้สิ้นเปลืองสมองมาระแวงกระหม่อม”เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง
ท่อนแขนมังกร Chapter 122. สิ้นสุด
เทพมังกรดินดูผลงานของตน เฝ้ามองเหล่ามารปีศาจกลับคืนสู่นรกแล้ว จึงกลายร่างเป็นบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวง เดินเข้าไปหาคนทั้งสอง หญิงสาวพลิกตัวใช้ร่างของตนบังร่างของชายที่นางรักไว้ แม้นางรูปร่างเล็ก แต่กางแขนออกเพื่อปกป้องเขา“หนิงเหมย” เขาปรามนาง อยากจะหัวเราะที่เวลานี้มีหญิงสาวตัวเล็กกางแขนปกป้องเขาเต็มที่ ในชีวิตของเขา จะมีใครสักกี่คนที่ยอมอยู่เคียงข้างเช่นนี้ เพียงหนึ่งชีวิตอันแสนสั้น ได้รู้จักรัก หัวใจได้รับความรักก็นับว่ามีค่าและมีเกียรติให้ตายได้อย่างสงบแล้วเป็นนางเท่านั้นที่ทำให้เขาได้เรียนรู้ที่จะรัก ได้สัมผัสความรัก เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว พอแล้วจริงๆ เทพมังกรดินจ้องมองชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองแล้วก็ลอบถอนหายใจ นี่แหละหนา จึงเป็นได้เพียงมนุษย์ไม่อาจละทิ้งอาวรณ์ได้ เขายื่นมือไปใช้เพียงปลายนิ้วแตะน้ำตาของหญิงสาว ว่านหนิงเหมยเบิกตาโต เห็นน้ำตาของตนกลั่นกลายเป็นก้อนกลมเล็กดุจลูกแก้ววาววับลอยเหนือฝ่ามือของเทพมังกรดิน แล้วยื่นไปที่เบื้องหน้าขององค์ชายเฟยเทียน “นี่คือ...” ว่านหนิงเหมยพึมพำ “กลืนมันลงไป” เทพมังกรดินสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด องค์ช
ท่อนแขนมังกร Chapter 121. ค่าตอบแทน
“เจ้าเรียกปีศาจได้ ไยข้าจะทำบ้างมิได้” เพื่อชัยชนะ ย่อมทำได้ทุกอย่างไม่ว่าชัยชนะนั้นจะได้มาอย่างไรก็ตาม“เจ้าแลกสิ่งใดกับการเรียกปีศาจออกมา!”แม้เขามีปีศาจมังกรเพลิงอยู่ในท่อนแขนซ้าย แต่เรียกใช้เพียงการศึกครั้งเดียว เมื่อสิบปีก่อนที่เรียกกองทัพทหารปีศาจขึ้นมา กลายเป็นฝันร้ายไปชั่วชีวิต นับแต่นั้น เขาเพียงใช้แค่เกราะปีศาจมังกรเพลิงคุ้มกันกายค่าตอบแทนของทหารปีศาจเหล่านี้คือหายนะไม่สิ้นสุด ความตายที่ไม่อาจประเมินได้อยู่เบื้องหน้า ปีศาจเหล่านี้ล้วนต้องดื่มเลือดฉีกเนื้อกินวิญญาณมนุษย์ ครานั้นปีศาจที่เขาเรียกออกมากัดกินทหารฝ่ายตรงข้าม เศษซากที่เหลือกลายเป็นศพ กองเป็นภูเขาซากศพชวนให้อาเจียนและขนหัวลุก“ข้ามิโง่เช่นเจ้าที่แลกวิญญาณตนเองหรอกนะ” ลาซูแหงนหน้าหัวเราะ ดวงตากลายเป็นสีแดงราวกับย้อมด้วยโลหิต “แต่ข้าแลกด้วยชีวิตผู้คนในตุนหวง เมื่อข้านำกองทัพเข้ายึดครองแผ่นดินของเจ้า ผู้คนของเจ้าก็จะกลายเป็นอาหารอันโอชะให้พวกมันอย่างไรเล่า เมื่อเวลานั้นมาถึง ดินแดนของเจ้าจะมีเพียงผู้คนของข้าเท่านั้นที่เหยียบยืนบนแผ่นดินเปื้อนเลือดแห่งนี้”แม้ไม่ได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งสอง แต่บัดนี้หญิงสาวเข้าใจแล้วว่
ท่อนแขนมังกร Chapter 120. เสียงของสายลม
นางหวังให้ตัวเองส่งเสียงเตือนให้ดังกว่านี้ แต่เสียงที่เปล่งออกไปเป็นเพียงเสียงแหบแห้งและสั่นเครือ นางรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเพียงน้อยนิด อาภรณ์สีดำขลิบแดงที่นางสวมทำให้ผิวกายของนางแสบร้อน ดวงตาเบิกกว้าง นางเห็นกลุ่มคนบุกเข้าไปกำลังปะทะกับทหารมองโกล “ท่าน...อ๋อง...” เสียงของนางแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงของสายลม น้ำตาที่ทนกลั้นกลิ้งร่วงหล่นจากดวงตาเปื้อนแก้ม ขอให้นางได้เพียงส่งเสียง ได้เพียงเตือนเขาก็ยังดี “โอ๊ย!” ว่านหนิงเหมยร้องเสียงหลง หูทั้งสองข้างราวกับมีเสียงปริแตกลั่นดังเปรี๊ยะ! มือที่ถูกมัดทำให้ไม่อาจยกขึ้นมาแตะหูของตนได้ นางเจ็บจนนิ่วหน้า รู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมาจากหูทั้งสองข้างนางหลับตาพยายามสะกดกลั้นความเจ็บที่ตนได้รับ เสียงหวีดแหลมที่ทำให้หูทั้งสองข้างเจ็บปวด ทำให้นางไม่อาจได้ยินเสียงอื่นใดอีก ในชั่วลมหายใจต่อมา หญิงสาวรู้สึกว่าเชือกที่มัดนางอยู่ถูกตัดขาดอย่างรวดเร็วพร้อมร่างของนางที่ร่วงหล่น เพียงเสี้ยวเวลาอันแสนสั้นและเปราะบาง ยามนั้นนางกลับนึกถึงเมื่อครั้งที่นางตกต้นหลิวอายุเกือบร้อยปีในสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา หัวใจของนางหล่นวูบ
ท่อนแขนมังกร Chapter 119. ดวงตาเป็นประกายโกรธเคือง
“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่” มือเรียวกำแน่น เผลอจิกเล็บกับฝ่ามือของตนเอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งใจฟัง ลาซูจึงเอ่ยขึ้น “สังหารท่านอ๋องอย่างไรเล่า คงมีแต่ท่านเท่านั้นที่จะสังหารผู้ที่ครอบครองพลังปีศาจมังกรเพลิง” ลาซูพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา “อ้อ! แต่อย่าได้เป็นกังวลไป หากพระชายากลายเป็นม่าย กระหม่อมยินดีรับท่านมาอยู่เคียงข้างอย่างไม่รังเกียจ” ยังไม่ทันสิ้นประโยคดี ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวกระทบซีกแก้มของลาซูสุดแรงที่นางมี เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงหญิงไร้วรยุทธ์จึงไม่หลบหลีกยินดีให้นางตบหน้าเขาเต็มแรง ว่านหนิงเหมยลดมือที่ยกค้างอยู่ลง แสร้งทำเป็นประคองสองมือไว้บนตัก ทว่ามือข้างขวานั้นชาและสั่นระริก หญิงสาวกัดริมฝีปากตนเองไม่ให้แสดงความตื่นตระหนกออกมา ดวงตาเป็นประกายฉายแววเคืองโกรธและจ้องมองอย่างไม่เกรงกลัว “หากมือของข้าต้องเปื้อนเลือด ต้องเป็นเลือดของคนชั่วเช่นเจ้าเท่านั้น! ข้ายินดีตายแต่ไม่ยอมทำร้ายท่านอ๋องเด็ดขาด!” “ดี!” ลาซูหัวเราะเหมือนคนเสียสติ ยื่นมือไปจับข้อมือข้างที่ตบหน้าเขากระชากนางให้ลุกขึ้นพร้อมกับต
