Chapter 12. คิดจะยั่วยวนข้า

“หากไม่พอใจหม่อมฉัน เอ่ยปากไล่ออกไป หม่อมฉันก็ไม่ดื้อดึงที่จะอยู่ แต่ทำแบบนี้... ว้าย!” 

ว่านหนิงเหมยร้องเสียงหลงเมื่อมือใหญ่ดึงนางเข้าไปใกล้ จับท้ายทอยของนางให้แหงนหน้าขึ้น ริมฝีปากหยักประกบริมฝีปากนางอย่างรวดเร็ว ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่กลับทำให้มองเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มได้ชัด และเริ่มกลายเป็นเปลวไฟจนนางต้องหลับตา

ริมฝีปากถูกขบเม้มและไล้เลียจนหัวใจแทบหยุดเต้น สติที่เหลือเพียงน้อยนิดสั่งให้นางผลักเขาออก แต่มือเล็กคู่นั้นทำได้แค่ทุบแผงอกเปลือยเปล่าไปไม่กี่ครั้ง นางเผลออ้าปากหวังเรียกอากาศหายใจ แต่กลับเปิดทางให้เรียวลิ้นเปียกชื้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นน้อยๆ ของนาง ปากและลิ้นร้อนของเขาเปี่ยมไปด้วยอำนาจ เขาจุมพิตนางยึดครองเอาสติของไปหมดสิ้น เพียงแค่จูบ นางอ่อนระทวยอย่างน่าอับอายในอ้อมอกแข็งแกร่งของเขา

ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะหมดสติ จึงส่งลมปราณให้นางแล้วถอนจุมพิตอย่างเสียดาย มองดูนางที่ไร้เรี่ยวแรงในอกของเขา พอดวงตากระจ่างใสของนางลืมตาขึ้นกะพริบถี่ๆ ท่าทางไร้เดียงสานั้นทำให้เขาขบขันจนหัวเราะลั่นออกมา

“คิดจะยั่วยวนข้า แต่แม้กระทั่งจูบเจ้ายังไม่เป็น เช่นนี้คงจะต้องฝึกปรืออีกหน่อยนะ”

“หม่อมฉัน... ไม่ได้...”  

จะพูดว่าไม่คิดก็ไม่เต็มปาก ก่อนหน้านี้นางแอบคิด แม้เป็นเพียงความคิดในหัวน้อยๆของนาง แต่นางไม่ได้เจตนาร้ายกับเขา ที่นางวิ่งกระหืดกระหอบมาเพียงเพราะเป็นห่วงด้วยความจริงใจ เมื่อเขาเห็นความตั้งใจดีของนางเป็นเพียงเรื่องขบขัน หัวใจน้อยๆ กลับเจ็บแปลบขึ้นมา นางไม่มีสิทธิ์แสดงความเจ็บปวดใดให้เขาได้รับรู้ จึงทำได้เพียงเบือนหน้าไปทางอื่น ขยับตัวออกห่างจากรัศมีมือของเขาแล้วจึงปีนขึ้นจากอ่าง

“ขออภัยที่หม่อมฉันมารบกวนเวลาของท่านอ๋องเพคะ” 

นางยืนอยู่ด้วยท่าทีนิ่งสงบ นางสวมชุดแบบเดียวกับนางกำนัลแต่เป็นชุดนอนสีขาวมีเสื้อคลุมตัวนอกเพียงตัวเดียว ซึ่งเวลานี้เปียกแนบเนื้อกายจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งสมส่วนของหญิงสาว ผมยาวปล่อยทิ้งตัวสลวยไร้เครื่องประดับเหมือนคนเตรียมเข้านอน นางย่อตัวลงคารวะท่านอ๋อง หมุนตัวเดินออกไปอย่างช้าๆ แม้ก้าวสั้นๆแต่หนักแน่น มือเรียวสั่นระริกขณะผลักบานประตูออกไป

นางเพียงผงกศีรษะให้องครักษ์ทั้งสองที่มองมาอย่างประหลาดใจ ก่อนเข้าไปเห็นท่าทางร่าเริง ไฉนออกมาถึงเปียกเหมือนตากฝน ซ้ำยังดวงตาเศร้าหมองเช่นนั้น ว่านหนิงเหมยเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองราวกับวิญญาณที่เลื่อนลอย นางกำนัลที่รอรับใช้หน้าประตูเห็นเข้าก็ตกใจ แต่หญิงสาวฝืนยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา

“ไม่มีอะไร ข้าลื่นล้มพลัดตกน้ำ”

“แม่นางว่านรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะไม่สบาย”

“ข้าจัดการตัวเองได้ ขอบใจพวกเจ้ามาก” นางฝืนยิ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องตัวเอง

เมื่อบานประตูปิดลง หยดน้ำที่กลั้นไว้กลิ้งหล่นจากดวงตา

‘หนิงเหมยที่รัก’

‘เหมยเอ๋อร์’

            “ไม่เป็นไร ข้าไม่เป็นอะไร” 

            ปากพูดว่าไม่เป็นอะไรแต่ร่างนางทรุดลงไปนั่งกอดเข่าแล้วร้องไห้ เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด เขาจำนางไม่ได้ เขาเห็นนางเป็นเพียงเรื่องตลกขบขัน แต่นางกลับรู้ชัดว่าตนเองนั้น ‘รัก’ ชายผู้นี้เข้าแล้วจริงๆ  ไม่ใช่ความรู้สึก ‘คิดไปเอง’

            จะเป็นไรไป นางเป็นฝ่ายไปรักชายผู้นั้นเอง นางต้องยอมรับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนี้ให้ได้ อย่างน้อยนางก็ได้รู้และได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

            เสียงร้องไห้ของว่านหนิงเหมยไม่มีผู้คนได้ยิน ทว่าเสียงสะอื้นของนางทำให้เหล่าพฤกษาพากันหมองหม่นและเศร้าไปด้วย

ใบไม้สั่นไหวบอกเล่าเรื่องราวของนางปากต่อปาก ต้นไม้ ดอกไม้ในสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา ต่างพากันถูกความเศร้าคลี่คลุมจนดอกไม้เหี่ยวเฉา ใบไม้กลายเป็นสีน้ำตาล

ว่านหนิงเหมยผล็อยหลับไป โดยไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นเลย.

ณ  ตำหนักฮองไทเฮา

          “ไม่มีหญิงงามถูกใจเจ้าสักคนเลยรึเฟยเทียน”

            ฮองไทเฮาทรงตรัสถามในขณะที่นั่งจิบน้ำชาด้วยกัน องค์ชายเฟยเทียนหรือชินอ๋องเพียงแค่กระตุกมุมปากยกยิ้มเล็กน้อย ยกชากลิ่นหอมขึ้นดมกลิ่นละมุนก่อนจิบลงคอ

            “เพราะเป็นห่วงหรอกนะ ข้าน่ะแก่แล้วก็อยากเห็นเจ้าเป็นฝั่งเป็นฝาเช่นผู้อื่น” 

เพราะสนทนาเพียงลำพังจึงพูดคุยราวเป็นสามัญชน ฮองไทเฮาพยายามหาทุกวิถีทางเพื่อให้หลานชายผู้นี้ได้พ้นเคราะห์กรรมที่แบกรับแทนผู้อื่น เฟยเทียนเป็นหลานรักที่โปรดปรานและสงสารที่สุด ถูกวางตำแหน่งให้เป็นรัชทายาทตั้งแต่กำเนิด ฝึกฝนและอบรมให้เติบโตเพื่ออยู่เหนือผู้อื่น ทว่ากลับถูกหักหลังให้ไปสิ้นชีวิตในสนามรบ

            แม้ตระหนักดีว่าสิ่งที่สิงสถิตในท่อนแขนซ้ายคือปีศาจ แต่ฮองไทเฮามิได้หวาดกลัวเช่นผู้อื่น เพราะสิ่งนี้ปกป้องชีวิตของเฟยเทียน นำหลานรักของนางกลับมาสู่อ้อมอก เรื่องราวในศึกทรายย้อมโลหิตนั้นบอกเล่ากันปากต่อปากก่อนที่เฟยเทียนกลับถึงเมืองหลวงด้วยซ้ำไป ชาวบ้านออกมามุงดู มิไม่ใช่การต้อนรับ แต่เพราะอยากเห็นด้วยตาของตนเองว่าแม่ทัพที่เรียกปีศาจออกมาเป็นเช่นไร แววตาคนเหล่านั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวมากกว่าความชื่นชม

การกลับมาขององค์ชายเฟยเทียนไม่ใช่สิ่งที่ฮ่องเต้คาดหวัง เขาไม่แสดงอาการอื่นใด ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่สนับสนุนทัพหลัง ตัดกองหนุนและเสบียงอาหาร หลานรักไม่พูดถึงเรื่องนั้นเลย ราวกับไม่มีสิ่งนั้นเกิดขึ้น เพียงเรียกร้องให้ตกรางวัลให้ทหารที่นำชัยชนะกลับมา และเตรียมแผนในการทำศึกรวมแคว้น  

            สิบปีที่ผ่านมา เหนือจรดใต้ ตะวันออกจรดตะวันตก ยกทัพกรำศึกแทบไม่เคยกลับเมืองหลวง หากไม่ใช่เพราะส่งสารเชิงบังคับให้กลับมาบ้าง คงไม่ได้เห็นหน้าที่ถอดแบบฮ่องเต้มาแทบทุกกระเบียดนิ้ว

            “ตุนหวงอยู่ไกลเหลือเกิน คนแก่อย่างข้าคงไปเยี่ยมเยือนเจ้าไม่ได้ อย่างไรเจ้าก็แต่งภรรยาสักคนหรือสองคนก็ได้ คนเป็นย่าจะได้เบาใจว่าเจ้าจะมีคนดูแล”