บทที่2.เจ้าชายน้ำแข็ง 2

แสงไฟฟ้าสว่างจ้า นีรนาทรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น เธอผลักบานประตูจนสายลมเย็นเฉียบไหลกรูเข้าไปภายใน เจ้าหน้าที่หันมามองเธอเป็นตาเดียว เพราะเวลามันดึกเกินว่าจะมีใครมาทำธุระที่สถานีตำรวจ

“ขอโทษคะ อีวาน โบรีส อยู่ที่นี่ไหมคะ? หนูเป็นลูกสาวเขาอยากขอประกันตัว” เสียงถามปนเสียงหอบ เพราะเจ้าตัวรีบมาเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

“อีลูกไม่รักดี ปล่อยให้กูนอนอยู่ในนี้ตั้งหลายชั่วโมง มึงไปมุดหัวอยู่ไหนมา!!” สองมืออีวานเกาะซี่ลูกกรง เขาแผดเสียงก้องด่าทอนีรนาทเมื่อเห็นบุตรสาวปรากฏตัวขึ้นมา

เคล้งๆ...

“หุบปาก!! ยังจะปากดีอีก ต่อให้ขนเงินมากองไว้ก็ไม่ได้ประกันตัวหรอกน่า นอนอยู่ในนั้นแหละ คุณดิมิทรีไม่ปล่อยแกออกมาลอยนวลข้างนอกให้เกะกะนัยน์ตาเขาหรอก” เจ้าหน้าที่ยกกระบองไม้ในมือเคาะไปที่ซีลูกกรง เป็นสัญญาณเตือนชายขี้เมาว่าอย่าได้ส่งเสียงน่ารำคาญ

“เห้ย!! ได้ยังไงวะ รังแกคนจนๆ ได้ไง ฉันไม่ยอม”

“แกยอมหรือไม่ยอม แกก็ต้องติดคุก ถึงจะไม่ได้ลงมือทำจริงๆ แต่แกส่อเจตนาร้าย เขามีหลักฐานและพยานพร้อม ไม่มีทางดิ้นอยู่แล้ว อย่างมากก็นอนคุกสัก4 -5 ปี”

“โฮๆ...” เมื่อรู้ความจริงว่าแค่เพียงอารมณ์ชั่ววูบจะทำให้ตัวเองขาดอิสรภาพและจะต้องรับโทษทัณฑ์ อีวานรูดตัวลงไปกองที่พื้น เขาปล่อยเสียงโฮลั่น แม้แต่คนที่อยู่ในกรงเดียวกันยังต้องเบือนหน้าหนี เพราะความสมเพชล้วนๆ

“ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอคะ ไม่มีทางที่จะช่วยแด๊ดได้เลยหรือ?” นีรนาทกลั้นสะอื้นเธอสงสารบิดาจนน้ำตาเกือบจะหยด สภาพที่แสนหดหู่ เมื่อผู้ชายแก่ๆ คนหนึ่งร่ำร้องแบบไม่อายใคร ร่างอวบท้วมสั่นเทา น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆ เขาเกาะซี่ลูกกรงและร้องขอความช่วยเหลือจากบุตรสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าหน้าที่

“นีชาช่วยแด๊ดด้วย แด๊ดไม่อยากอยู่ในนี้ มันอึดอัดทรมานไม่เหมือนบ้านเราเลย”

หญิงสาวมองบิดาด้วยความสงสารสุดขีด ถึงเขาจะทุบตีและได้แต่ด่าทอ แต่อีวานก็เป็นพ่อ!!

“มีทางอื่นไหมคะ? นีชาสงสารแด๊ด” เสียงเครือสะอื้นของเด็กสาวที่ใครๆ ในถิ่นนี้รู้จักเป็นอย่างดี เพราะนีรนาทนอบน้อมถ่อมตน เธอเป็นลูกกตัญญูที่ทุกคนรู้ดี เจ้าหน้าที่ตำรวจถอนหายใจ ความจริงเขาเห็นด้วยที่จะจับอีวานยัดใส่กรงขัง ไอ้ขี้เมานั่นจะได้ปรับปรุงตัว หลังจากพ้นโทษ...นีรนาทจะได้บิดาที่เป็นคนดีขึ้นมาบ้าง แต่พวกเขาก็รู้อีกนั่นแหละ ต่อให้พ่อบังเกิดเกล้าเลวแค่ไหน เขาก็ยังเป็นผู้ให้กำเนิด เพราะฉะนั้นนีรนาทคงไม่ยอมนิ่งดูดาย

“มันก็พอมีนะนีชา...แต่หนูจะทำได้หรือ?”

“อะไรคะ? แค่มีแสงสว่างเพียงนิดหน่อย นีชาก็พร้อมจะทำค่ะ นีชาสงสารแด๊ด” แววตาเด็กสาวโชนแสงขึ้นมา เธอมีความหวังแม้น้อยนิดก็ยังดีกว่าทนมองบิดาถูกโทษทัณฑ์

“ต้องไปคุยกับโจทย์เอง หากเขายอมความโทษก็ไม่หนัก อาจจะแค่รอลงอาญาแค่นั้นเอง”

“จริงเหรอคะ? นีชาต้องไปขอร้องใครคะ”

“คุณดิมิทรี เบนิคอฟ เขาเป็นคนแจ้งจับ เป็นโจทย์คนนั้นล่ะ”

ดิมิทรี เบนิคอฟ ผู้ชายนัยน์ตาสีเขียวเข้ม มีรูปเขาในหน้าหนังสือแมกกาซีนเป็นประจำในฐานะนักธุรกิจไฟแรงและร่ำรวย หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ เธอจะต้องไปวิงวอนผู้ชายคนนั้นเหรอ? ผู้ชายที่มีแววตาคมกริบยิ่งกว่าใบมีดโกน ผู้ชายที่ยืนอยู่บนหอคอยงาช้างที่เธอได้แต่แหงนหน้าขึ้นมอง

ไหล่ลู่คอตก อาการนี้เกิดขึ้นกับนีรนาท เมื่อเธอยังมองไม่เห็นทางที่จะเขาถึงผู้ชายคนนั้น...เจ้าชายน้ำแข็ง ดิมิทรี เบนิคอฟ!!

“ไม่มีนางฟ้าใจดีบ้างเหรอคะ? ตอนนี้นีชาต้องการที่สุด นีชาอยากได้พรวิเศษ อยากเสกให้ตัวเองไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา” เสียงพึมพำติดริมฝีปาก เมื่อมันเป็นได้แค่ความฝัน เมื่อในชีวิตจริงนางฟ้า หรือผู้วิเศษไม่มีอยู่จริง ทุกอย่างต้องสร้างด้วยสองมือ และคนจนๆ ไม่มีสิทธิ์มีเสียง แม้จะเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับตัวเอง

เวลาย่างเข้าสู่วันใหม่มากว่าสามชั่วโมง นีรนาทยังคงเดินท่อมๆ ไม่มีจุดหมาย มือใต้ถุงมือเก่าๆ เย็นเฉียบ หน้าชายิบเพราะอากาศรอบตัวเย็นจัด สิ่งที่เธอทำได้ก็คือขยับตัวให้ความอบอุ่นกับร่างกาย ยกมือขึ้นกอดอกแม้ไม่ช่วยอะไรเลย แต่มันก็ยังทำให้เห็นว่าตัวเองยังคงมีชีวิตและยังยืนอยู่บนพื้นโลก

เป้าหมายที่เธอต้องไปให้ถึงคือคฤหาสน์ ‘เบนิคอฟ’ สถานที่พักอาศัยของผู้ชายคนนั้น คนที่จะชี้เป็นชี้ตายให้กับพ่อของเธอ แม้ยังมองไม่เห็นหนทางที่จะทำได้ แต่นีรนาทก็ไม่ย่อท้อ เมื่อพ่อก็คือพ่อวันยังค่ำ เธอรู้ดีว่าใน ‘คุก’ มันลำบากยากเย็นเพียงไหน มันอึดอัดและไร้ซึ่งอิสรภาพ บิดาแก่เกินไปที่จะจะต้องทนอุดอู้อยู่ในนั้น ถึงอีวานจะไม่ใช่พ่อที่ดีแต่ท่านก็เป็นผู้ให้กำเนิด

คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่กลางใจเมืองกว่านีรนาทจะเดินทางมาถึงเธอต้องต่อรถไฟฟ้าใต้ดินหลายรอบ ถึงสถาปัตยกรรมจะสวยงามล้ำค่า แต่เธอไม่ได้มีสายตาพอที่จะชื่นชมเมื่อกำลังมีปัญหาลุมเร้า ความสวยงามที่เคยอยากจะมีเวลามานั่งมองทั้งวันจึงกลายเป็นแค่ความว่างเปล่า

05:00นาฬิกา อากาศเย็นเฉียบจนเธอเกือบจะแข็งตาย นีรนาทตัดสินใจโทรศัพท์หาเจ้าของร้านขายเครปที่ตัวเองทำงานอยู่เพราะนางคงตื่นขึ้นมาเตรียมขายของแล้ว เมื่อใกล้ถึงเวลาเปิดร้านเหมือนทุกๆ วัน

“มิส...นีชาขอลาหยุดนะคะ มีปัญหานิดหน่อย”

สาวใหญ่ใจดีถอนใจเฮือกๆ “นีชา...ฉันรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ใจเย็นๆ นะ หนูต้องรู้ด้วยว่า ‘เบนิคอฟ’ ไม่ใช่คนกระจอกๆ เหมือนกับเราๆ เขาต้องมีหลักฐานแน่นหนา ไม่อย่างนั้นคงไม่ลงมาเอาเรื่อง อีวานหรอก คิดให้ดีก่อนที่จะทำอะไร ฉันไม่ได้อยากซ้ำเติมนะ แต่พ่อของหนูควรได้บทเรียนเสียบ้าง” เธอว่าจะไม่แล้วเชียว เพราะสงสารเด็กสาวคนนั้น ที่ต้องทนอยู่ใต้การบงการของพ่อที่ดีแต่ด่าทอและขี้เกียจ มันอดไม่ได้ที่จะสมน้ำหน้า เพราะหากอีวานได้เข้าไปอยู่ในที่คุมขังเขาก็น่าจะดีขึ้นเพราะถูกปรับเปลี่ยนนิสัย นีรนาทก็จะได้สบายใจขึ้น

“ค่ะ...แต่นีชาคงอยู่เฉยๆ ไม่ได้ แด๊ดแก่แล้วค่ะ มันอาจทำให้ท่านไม่สบายหากต้องเขาไปอยู่ในที่แบบนั้น” เธอเลี่ยงที่จะใช้คำว่า ‘คุก’ เมื่อมันทำให้รู้สึกหดหู่สิ้นดี