ตอนที่4. ปรนนิบัติท่านแม่ทัพ

“ข้าไม่อยากไปเห็นหน้าแม่นางชุดแดงผู้นั้น” เสี่ยวฉู่เบ้ปาก

“รีบไป แล้วคอยอยู่ดูจนแน่ใจว่าแม่นางเฉียวฉู่หลับสนิทแล้วค่อยกลับออกมา” พ่อบ้านกำชับ “พวกเจ้าก็คอยดูอย่าให้ใครไปใกล้เรือนของท่านแม่ทัพ”

คราแรกทุกคนทำหน้างุนงง แต่เพียงครู่เดียวก็เข้าใจความหมาย ทุกคนรีบแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเองโดยไม่อิดออด  พ่อบ้านได้แต่ยิ้มกริ่มแล้วเดินไปตระเตรียม ‘ยา’ ให้ท่านแม่ทัพ

จ้าวจื่อรั่วมีเพียงใจที่ต้องการช่วยเหลือท่านแม่ทัพ พ่อบ้านแนะนำอย่างไร นางก็ท่องจำในใจได้ครบทุกขั้นตอน เมื่อถึงเวลาเย็นย่ำ แม่ทัพกลับจากค่ายทหารเข้ามาที่เรือนของตน นางจึงถือถาดยาเข้าไปหา

กู้ตงหยางประหลาดใจที่เห็นหญิงสาวเข้ามาในเรือนของเขา เขาจ้องนางเขม็งแต่หญิงสาวยังฝืนยิ้มน้อยๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้

“ใครให้เจ้าเข้ามา”

จะเอ่ยตอบว่าเป็นพ่อบ้านก็เกรงว่าแม่ทัพใหญ่คงเรียกพ่อบ้านมาลงโทษ นางจึงตอบไปว่า

“เป็นข้าเองเจ้าค่ะ” นางยังคงยิ้มน้อยๆ แล้ววางถาดลงบนโต๊ะ “ผู้อื่นมีงานล้นมือ ข้าจึงอาสามาปรนนิบัติท่านแม่ทัพ”

“ปรนนิบัติข้า?” เขาทำเสียงดูแคลน เอาเถอะ นางอยากทำก็ให้ทำไป หากเห็นรอยแผลบนกายเขาก็คงขยาดหวาดกลัวไม่กล้ามาอีก

จ้าวจื่อรั่วมองร่างสูงที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วกางแขนออก นางจึงเข้าไปช่วยถอดเสื้อของเขาออกที่ละชั้น การเคลื่อนไหวเงีบบเฉียบเรียบร้อยตามลำดับขั้นตอนดูแล้วสบายตาไม่ขัดเขิน   เขามองนางเพลินจนกระทั่งท่อนบนเปลือยเปล่า ร่างสูงใหญ่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อปลายนิ้วเรียวแตะโดนบริเวณแผลของเขา

“ท่านแม่ทัพจะอาบน้ำเลยไหมเจ้าค่ะ น้ำอุ่นเตรียมพร้อมแล้ว”

“อืม”  เขาตอบรับแล้วเดินไปหลังฉากกั้น เพียงครู่เดียวก็ถอดกางเกงออกแล้วลงไปในอ่างน้ำ “หากไม่เข้ามาถูหลังให้ข้าก็ไสหัวออกไป”

หญิงสาวสะดุ้งแล้วตั้งสติครู่หนึ่งก่อนเดินไปหลังฉากกั้น แม้เป็นหญิงออกเรือนแล้วแต่นางไม่เคยใกล้ชิดบุรุษเต็มวัยเช่นนี้มาก่อน ที่ผ่านมาก็แค่ดูแลน้องชายทั้งสอง แต่นั้นก็เพียงแค่เด็กชายเท่านั้น นางพยายามข่มใจม้วนแขนเสื้อขึ้นเพื่อหยิบผ้ามาถูแผ่นหลังให้เขา

นางไม่ได้กลัวรอยแผลเป็นน้อยใหญ่บนร่างกายเขา กลับรู้สึกเห็นใจและ...เอ่อ...สงสาร... ใครเลยจะรู้ว่าการชนะศึกสงครามมานับครั้งไม่ถ้วนต้องแลกกับสิ่งใดบ้าง บางแผลเหล่านี้อาจเล็กน้อยเท่านั้นหากเทียบกับชีวิตที่สูญเสียไป

สิ่งที่นางรู้สึกนั้น กู้ตงหยางย่อมไม่รู้ และเข้าใจไปว่า นางก็เป็นเช่นสตรีอื่นที่เห็นบาดแผลของเขาแล้วหวาดกลัว แรงกดที่บีบนวดไปตามเนื้อตัวทำเอาเขาแทบหลุดเสียงคราง ร่างกายแข็งเกร็งขึ้นมาจนจ้าวจื่อรั่วรู้สึกได้

“เจ็บหรือเจ้าคะ เช่นนั้นข้าจะเบามือ”

นางถามอย่างกังวล พ่อบ้านบอกว่ามีแผลที่ด้านหลัง แต่แผ่นหลังของท่านแม่ทัพ นอกจากแผลเป็นที่มีมาแต่เดิมแล้ว นางยังไม่เห็นแผลใหม่ที่ใดอีก นางพยายามเพ็งตามองให้ถ้วนทั่ว หรือพ่อบ้านจำตำแหน่งผิด น่าจะเป็นด้านหน้าเสียกระมัง ที่หน้าอกมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ เป็นรอยเหมือนถูดดาบฟัน  นางเผลอยื่นหน้ามองข้ามไหล่มาด้านหน้า ลืมไปกว่าการกระทำเช่นนี้ทำให้ใบหน้าของตนอยู่ใกล้กับใบหน้าของท่านแม่ทัพใหญ่

รวดเร็วจนไม่ทันกะพริบตา จ้าวจื่อรั่วถูกจับเหวี่ยงลงอ่าง  ร่างเล็กตะเกียดตะกายขึ้นจากน้ำ ทว่ามือใหญ่กดไหล่นางไว้  หญิงสาวสำลักน้ำเพียงแค่อึดใจสั้นๆ มือใหญ่ก็ดึงร่างนางขึ้นมา นางไอโขลกๆ พลางยกมือขึ้นทุบแผ่นอกของเขาอย่างไม่รู้ตัว

“คนเลว!”

จ้าวจื่อรั่วเผลอตวาดออกไป นางเป็นอะไรไปไม่สำคัญ ถ้าหากจมน้ำตายไปจริงๆ น้องชายสองคนจะอยู่อย่างไร! นางจะพบหน้าท่านแม่ในปรโลกได้อย่างไร คำสั่งเสียสุดท้ายของมารดาคือดูแล น้องชายทั้งสองให้ดี  ที่ผ่านมานางก็ ‘พยายาม’ และ ‘พยายาม’ อย่างที่สุด หากชีวิตนางไม่มีเฟยฉี และ เฟยหลิง น้องชายสองคนนี้ นางคง...

น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลทะลักราวเม็ดฝนและทำให้เสียงหัวเราะของชายหนุ่มหายไปในทันที.

“คนเลว!”

กู้ตงหยางถึงกับชะงักไป ไม่คิดว่าจะถูกเสียงหวานตวาดเอา แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือหยาดน้ำตาหยดใสไหลจากดวงตาคู่งาม  มือเล็กๆ เหวี่ยงเปะปะไปมา เขาแค่หยอกล้อเท่านั้นไม่คิดว่าจะตกใจถึงเพียงนี้ หรือเขาอยู่กับพวกทหารมากเกินไป เรื่องเล็กน้อยแค่นี้จึงทำให้นางโกรธ และยามนี้เขา ‘ปลอบใจ’ ไม่เป็น  มือเล็กปัดป่ายไปมาแตะถูกใบหน้าของเขา กู้ตงหยางยื่นมือไปคว้าท้ายทอยนางไว้แล้วกดริมฝีปากลงกับริมฝีปากที่สะอึกสะอื้นอยู่

แม้เป็นสามีภรรยาแต่ยังไม่เข้าหอ จ้าวจื่อรั่วแตกตื่นตกใจยิ่งขยับตัวถอยหนี ทั้งใช้มือไม้ดันแผ่นอกของเขาออก แต่เพราะท้ายทอยถูกจับไว้แน่นและลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปาก

“อื้อ!”  นางได้แต่ส่งเสียงอู้อี้  ถูกกอดรัดแน่นขึ้นจนมือของนางชิดที่แผ่นอกของแม่ทัพหนุ่มจนขยับไม่ได้อีก  ดวงตาฉ่ำหยดน้ำตาสบตากับดวงตาร้อนแรงของเขาแล้วก็รู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่าง แม้ยามนี้ร่างกายเปียกชุ่มเพราะอยู่ในอ่างอาบน้ำ

อ่างอาบน้ำ

จ้าวจื่อรั่วได้สติเพิ่งนึกได้ว่าถูกเหวี่ยงลงน้ำซ้ำยังโดนกดน้ำอีก นี่เขายังใจร้ายปิดปากนางจนแทบหายใจไม่ออกตายอยู่แล้ว

 เพราะร่างเล็กดิ้นขลุกขลักทำให้กู้ตงหยางได้สติ เขาคลายวงแขนที่กอดรัดร่างนุ่มนิ่มพร้อมกับถอนริมฝีปากอย่างเสียดาย  ใบหน้างามแดงก่ำขยับตัวถอยไปชิดอีกฝั่งของอ่างอาบน้ำ ดวงตาหรี่มองเรือนร่างในอาภรณ์เรียบง่ายที่ยามนี้รัดรึงสัดสวนจนเห็นความเย้ายวนเบื้องหน้า เหมือนนางจะเพิ่งรู้ตัวจึงรีบทรุดกายลงไปในน้ำ มีเพียงใบหน้าที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมามองเขา

“ท่าน...ท่านรังแกข้า!”  นางพูดเสียงสั่น

“ถ้าใช้แล้วอย่างไร” เขาพูดหน้าตาเฉย แต่สายตายังคงจ้องมองที่นาง

“ท่าน! ท่านกดข้าจมน้ำ”

“ข้าเป็นสามีเจ้า จะทำสิ่งใดก็ย่อมได้” 

จ้าวจื่อรั่วพูดไม่ออก น้ำตาที่หยุดไหลก็เอ่อล้นออกมาอีกระลอก

“ท่านเป็นสามี...ต้องการสิ่งใดก็ย่อมได้...”  นางพึมพำออกมา “ถ้าท่านต้องการให้ข้าตาย ข้าก็ตายสินะ”

‘หรือว่า... คนอย่างข้าตายไปเสียก็ดี มีชีวิตอยู่ก็เกะกะลูกตาผู้อื่น’