คนของใคร

           อาหารบนโต๊ะยังไม่พร่อง แต่เจ้าพ่อหมั่นหน้ารวบช้อนเข้าด้วยกัน ครั้นปันสงสัยจึงเงยหน้าขึ้นมองสายตาเป็นคำถาม

‘อิ่มแล้ว?’ ซึ่งเดร์เข้าใจความหมายในสายตาของปันดี เขาไม่ตอบแต่หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเกือบหมดแก้วแล้ววางไว้ที่เดิม มืออีกข้างหยิบผ้าผืนเล็กที่วางอยู่บนหน้าตักก่อนหน้านี้ขึ้นมาเช็ดมุมปากทั้งสองข้าง ซึ่งเป็นการย้ำชัดว่าเขา ‘อิ่มแล้ว!’

ปันถอนหายใจ เพราะรู้สึกเสียดายอาหารบนโต๊ะจึงเอ่ยถาม “อาหารพวกนี้บางอย่างคุณยังไม่แตะเลยนะครับ”

“แล้วไง ฉันสั่งให้นาย นายก็กินให้หมดสิ”

ปันตาโตอีกครั้ง “นี่คุณ ผมชินกินข้าวจานเดียวแต่คุณเล่นสั่งมาเต็มโต๊ะแบบนี้ ใครจะไปกินหมด เรียกลูกน้องของคุณมากินเถอะ” ปันว่าแล้ว ก็อิ่มขึ้นมาทันทีเช่นกัน

“คนของผม ผมก็สั่งให้ต่างหาก ผมกินอะไรลูกน้องผมก็กินอย่างนั้นไม่ต้องไปเป็นห่วงหรอก” 

ปันถอนหายใจ มองอาหารในจานที่หรูและแพง ซึ่งวาสนาตนคงไม่มีโอกาสได้เดินเข้ามาสั่งกินเป็นแน่

ระหว่างที่นั่งตัดพ้อเจ้ามือ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ก็โชยมาแตะจมูก จนต้องหันไปมอง จึงเห็นว่ามีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลาแต่งตัวเนี้ยบไร้ที่ติ เดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ และมองตรงไปที่เดร์ คล้ายลังเลไม่แน่ใจ

ระหว่างนั้นลูกน้องที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นยนต์มาตลอดก็ขยับตัวเพื่อทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้เจ้านาย หากแต่เดร์ส่งสายตาไปมอง ทั้งหมดจึงหยุดนิ่งดุจเดิม

เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครเข้ามาขัด หนุ่มหล่อที่ยืนลังเลอยู่ก่อนหน้านี้ จึงเอ่ยเรียกเจ้าของชื่อประหนึ่งคนคุ้นเคย “เดร์…” เสียงทุ้มเรียก พร้อมยิ้มหวานปรี่เข้าไปหาเจ้าของชื่อ

เถอะ! เขารู้จักกัน ปันคิดแล้วก้มหน้ามองจานข้าว หากแต่หูได้ยิน จึงเหลือบมองด้วยความใคร่รู้

“ดีใจจังที่เจอคุณที่นี่…” 

น้ำเสียงและการเรียกขานบ่งบอกถึงความสนิทสนมกันดี หากแต่เดร์ยังมีสีหน้าเรียบนิ่ง อีกฝ่ายจึงขยับชิดจนเกือบจะนั่งเกยตัก “ไม่เห็นโทร.หาผมบ้างเลย”

ปันนิ่งค้าง เมื่อผู้ชายคนนั้นโน้มตัวเข้าไปใกล้จนจมูกเกือบชิดแก้มสาก เสียงพูดก็ออดอ้อน จึงมั่นใจถึงความสัมพันธ์ไม่ใช่แค่คนรู้จัก หากเป็นคนคุ้นเคย ปันจึงหาโอกาสเพื่อให้ทั้งคู่ได้ทักทายกันโดยที่ตัวเองไม่ต้องเป็นก้างขวางคอ

“ไปไหน?”

ปันสะดุ้งรีบหันมาตอบ “ผะ ผมจะไปห้องน้ำ”

เดร์หรี่ตามอง และเมื่อปันเดินออกไปแล้วเดร์จึงส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดของตัวเองตามปันไป 

ระหว่างที่เดินไปปันก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ว่าหงุดหงิดเรื่องไหนก่อน ระหว่างเดร์เจอคนคุ้นเคย หรือบอดี้การ์ดตามมาคุมประหนึ่งตัวเองเป็นนักโทษถึงสองคน

เถอะ! ปันเกิดความคิดอย่างหนึ่งผุดขึ้นในหัว…

              ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที หนึ่งในลูกน้องที่ส่งไปก็วิ่งหน้าตื่นกลับมา

            “มีอะไร?” เดร์ผุดลุกขึ้นถามเสียงกร้าว

              “คึ คือ…”

              “คืออะไร?”

เสียงทุ้มกร้าวเกือบตะหวาดจนลูกน้องที่ยื่นอยู่สะดุ้งไปตามกัน โดยเฉพาะสกายเกือบพลัดตก เพราะนั่งอิงอยู่บนเก้าอี้เดียวกันก่อนจะรีบถลาเข้าไปประชิดตัวเดร์ แล้วเรียกเตือนสติ

“เดร์ใจเย็นๆ สิ”

ความหวังดีของสกายกลับกลายเป็นได้สายตาเหี้ยม ประหนึ่งเป็นคนทำผิดเสียเอง

สกายใจหายวูบ เพราะตั้งแต่รู้จักมา จนกระทั่งเป็นคนขอแยกทาง เพราะคำว่า ‘ไม่มีเวลา’ ของเดร์ กระนั้นก็ไม่เคยโดนต่อว่าหรือส่งสายตาเช่นนี้มาให้ แต่กับเรื่องเด็กหนุ่มคนนั้นทำเอาคนเย็นชาอย่างเดร์ ใจขุ่นหมองเพียงเพราะไม่เห็นเด็กคนนั้นในสายตา…

สกายเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของคนข้างๆ ก่อนจะปล่อยมือทิ้งข้างลำตัว และนั่นทำให้เดร์ดึงสติกลับมาและหันมาบอกเสียงเครียดตึง

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็เดินออกไป

คเชนทร์ลูกสมุนมือขวารีบทำหน้าที่เป็นคนกลางนำพาลูกน้องที่ยังมีสีหน้าตื่นออกไปก่อน โดยสกายได้แต่มองตามสายตาผิดหวัง

ระหว่างนั้นเดร์ก้าวไปไม่มองหลัง ใบหน้าฉาบเรียบหากแววตากร้าวพร้อมปะทะจนดูน่าเกรงขาม ซึ่งลูกน้องรับรู้ถึงอารมณ์ที่อยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบตึงของเจ้านายได้ดี จึงไม่ทิ้งห่างเพื่อความปลอดภัย

ลานจอดรถไร้คนพลุกพล่าน เดร์ก้าวไปอย่างรีบเร่ง เพื่อตามลูกน้องที่วิ่งนำทางไปก่อน และเมื่อไปถึงก็พบว่าปันนอนหมดสติ โดยใบหน้านั้นมีเลือดสีแดงฉานอยู่เต็มใบหน้า ซึ่งมีลูกน้องอีกคนประคองอยู่

เดร์ใจสั่นระส่ำ ทั้งโกรธทั้งเคือง จนต้องขบกรามแน่น เมื่อไม่มีเวลาอาละวาดหาคนรับผิดชอบในตอนนี้ แต่เดินปรี่เข้าไปย่อตัวลง แล้วช้อนร่างที่ไม่ได้สติของปันอุ้มขึ้นมาแนบอก อย่างทะนุถนอมที่สุด

ซึ่งนั้นคนใกล้ชิดเท่านั้นที่สังเกตเห็น...

“ไปเตรียมรถ!” เสียงทุ้มออกคำสั่งเฉียบขาด ทุกคนที่เกี่ยวข้องรีบปฏิบัติตามอย่างรู้งาน