แมวน้อยใจกรงเสือ

ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นร่างสูงใหญ่ที่ยืนก้มหน้านิ่ง ปันก็ตัวลอยหวือ เท้าไม่แตะพื้น ใจหายวาบ สีหน้าลนลาน เลือกตามองหาข้างๆ และเห็น ว่าแท้จริงแล้ว ตัวเองกำลังโดนหิ้วปีก โดยชายแปลกหน้าสองคน

“... อ้าวเฮ้ย! จะทำอะไรผมเนี่ย” ปันถามเสียงหลง และเป็นจังหวะเดียวกัน ที่ตัวเองถูกบังคับให้หันไปอีกทาง ซึ่งไม่ใช่ประตูที่หมายตาไว้ตั้งแต่ต้น

คำถามไร้ซึ่งคำตอบ ปันใจเต้นแรงกว่าเก่า “เฮ้ย! ปล่อยนะ จะทำอะไรผม ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ!”

ปันโวยวายเสียงดังลั่น มองซ้ายมองขวาก็เจอแต่คนตัวโตใบหน้าดุๆ ที่กำลังหิ้วปีกตัวเองอยู่ โดยไม่เกรงสายตาคนรอบข้างที่กำลังมองมาอย่างสนใจ

“พวกคุณเป็นใครเนี่ย”

ปันทั้งอยากรู้ทั้งหวาดกลัวในคราเดียวกัน หากแต่ชายแปลกหน้าร่างสูงใหญ่กับไม่ใส่ใจ

“เอาเข้าไป”

เสียงทุ้มกังวานของอีกคน ที่ยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว เอ่ยคำสั่งแล้วเดินนำหน้าไปก่อน

ปันที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเจอกับอะไร หน้าเจื่อน ก่อนจะกลายเป็นสีขาวซีด

“เข้า? เข้าไปไหน เฮ้ย! ปล่อยผมนะ”

ปันส่งเสียงโวยลั่น หากแต่คนพวกนี้ ทำเป็นไม่ได้ยิน

...มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!!!

ชายฉกรรจ์ทั้งสองหิ้วปีกของปันคนละข้าง แล้วเดินตามหลังชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ แต่งตัวภูมิฐาน ที่ปันมองเห็นเพียงเสี้ยวจมูกที่โด่งเป็นสันและคิ้วหนาดกดำสองมือล้วงกระเป๋าท่าทางน่าเกรงขาม

หรือมาเฟีย! ปันคิด ฉี่ก็จะราดใส่กางเกง เพราะเท่าที่ได้ฟังมา คนพวกนี้ใจคอโหดเหี้ยม

“นิ พวกคุณจะพาผมไปไหนเนี่ย ปล่อยผมนะ...”

ปันโวยวายตะโกนลั่นไม่หยุด แต่คนทั้งสามไม่ได้ใส่ใจ

“ปล่อยผมสิ พวกคุณเป็นใคร มาจับผมแบบนี้ไม่ได้นะ ปล่อยผม...” เสียงทุ้มแหลมแผดก้อง หากแต่คนหิ้วปีกซ้ายขวา กลับไม่มีสีหน้าหรือแสดงความรำคาญออกมาแต่อย่างใด

ทางเดินเงียบไร้ผู้คน ซึ่งเป็นทางเดินใช้เฉพาะส่วนบุคคล คนภายนอกห้ามเข้า ในช่องทางเดินแคบ ก็มีชายอีกสองคนยืนประจำตำแหน่งอยู่ ด้านหลังนั้นก็เป็นประตูทึบ ซึ่งเป็นทางเข้าเชื่อมต่อกัน  ทั้งคู่เมื่อเห็นว่ามีใครเดินมา ก็โน้มคำนับ แล้วเปิดประตูให้

ปันเหงื่อผุดพลายเต็มไปหน้า หวาดหวั่นจนมือไม้อ่อน

…แค่ขอเข้าไปในร้าน ถึงกับอุ้มมาฆ่ากันเลยเหรอ! ปันคิดจนรู้สึกแน่นในอก หน้าซีดเหงื่อแตกจนรู้สึกเปียกไปทั้งทั่ว

“ปล่อยผมเถอะ… ผมอยากกลับบ้าน”

ด้วยความหวาดกลัว ปั้นก็ทำได้แค่ขอให้อีกฝ่ายปล่อย แต่เหมือนเสียงของปันไม่ส่งผลให้อีกฝ่ายตอบรับแต่อย่างใด

ความกลัวทำให้ปันออกแรงดิ้นเพื่อเอาตัวรอด หากแต่แขนของคนตัวโตล็อกไว้อย่างดี ทำให้ออกแรงดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล จนปันเองที่รู้สึกหมดแรง เมื่อคนพวกนั้นยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ประหนึ่งสิ่งที่หิ้วปีกอยู่นั้นเป็นเพียงสิ่งของไร้น้ำหนัก

ทั้งหมดพากันเดินผ่านช่องทางแคบ ๆ มีแสงไฟสลัวพอมองเห็นทางหากแต่มีกลิ่นอับชื้นลอยปะทะจมูกเป็นบางครั้ง ปันหายใจไม่ทั่วท้อง ท้องไส้ปิดมวน คิดไปต่างๆ นาๆ

…มาเฟียชัด ๆ

ไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงห้องโถงใหญ่ที่มีแสงไฟสว่างมองเห็นบรรยากาศรอบๆ ซึ่งพบว่ามีห้องที่ทำด้วยกระจกใสกั้นไว้ ปันมองผ่านกระจกเข้าไป จึงมองเห็นผู้คน หญิงชายยืนล้อมโต๊ะจับกลุ่มกันอยู่ด้านใน แวบแรกรู้สึกดีใจ ที่อย่างน้อยหากเกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้นก็คงร้องขอให้คนอื่นช่วยได้

หากแต่มองไปดีๆ ก็พบว่าบางโต๊ะนั้นมีเครื่องเล่นการพนันที่พอจะรู้จัก อย่างไพ่ ไม้หมุน จึงสรุปได้ทันที ว่าที่แห่งนี้ไม่ได้แค่เปิดบาร์ แต่มี ‘บ่อน!’ ซ่อนอยู่ ซึ่งสิ่งที่ประจักษ์อยู่ในสายตา ปันถึงกับแข้งขาอ่อน เหงื่อแตกจนเสื้อที่สวมใส่เปียกแนบไปตามตัว

ปันยังอยู่ในความหวาดกลัวและหวาดระแวง มารู้ตัวอีกทีก็ถูกวางลง เท้าแตะบนพื้นอย่างไม่ออมแรง จนเซไปหลายก้าว

“โอ๊ะ โอ๊ย!”

ร้องได้แค่นั้นก็ต้องกัดปากตัวเอง เมื่อความกลัวมีมาก ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ

โดยในห้องสี่เหลี่ยมจัดแต่งไว้อย่างดี คล้ายห้องทำงานระดับผู้บริหารเลยทีเดียว ซึ่งมีโต๊ะทำงานและตู้เก็บเอกสารหลายอย่าง ส่วนอีกมุมมีโซฟาหนังสีเทาวางอยู่ ภายในห้องไร้เสียงรบกวนใดๆ จะมีก็เสียงแอร์ที่บ่งบอกว่ายังทำงานปกติอยู่

ปันถอยหลังสองก้าวก่อนจะสะดุดขาตัวเองแล้วทรุดตัวลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและบิดเบี้ยวเหยเก อยากร้องไห้

ทำไมซวยแบบนี่เนี่ย! ในใจคิด ว่าไม่น่ามาที่นี่เลย!

หากแต่เสียงเก้าอี้ลากครูดไปกับพื้นทำให้ปันหยุดชะงักและเก็บความคิดทั้งหมดทั้งมวลไว้แล้วหันไปมอง ซึ่งก็พบกับสายตาคมกล้า ที่เปลี่ยนไปนั่งเก้าอี้ จ้องมาอยู่ก่อนแล้ว