เข้าสู่ระบบแชร์
ร้ายก็รัก
บทที่เกี่ยวข้อง
ทัณฑ์มาเฟีย ยังไม่ถึงปลายทาง
หลังจากจบคลาสสอน อาจารย์ก็ปล่อยนักศึกษาออกจากห้อง แต่ปันยังนั่งก้มหน้าก้มตาควานหาของในกระเป๋าอยู่ “หาอะไรอยู่” เสียงทักถามทำให้ปันละลายตาเงยหน้าขึ้นมอง และจำได้ว่าเพื่อนร่วมห้องคนนี้ชื่อเกม “หามือถือ” แล้วก้มหน้าหาต่อ เกมเป็นหนุ่มที่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร เคยพูดกับปันช่วงที่ทำกิจกรรมร่วมกันไม่กี่ครั้ง “ลืมไว้ที่ไหนหรือเปล่า” เกมถามต่อ โดยยังไม่เดินออกไปจากห้องเหมือนคนอื่นๆ “ไม่นะ เมื่อเช้าก็จำได้ว่าหยิบติดมือมาแล้ว” ปันตอบ แล้วนั่งไล่ทบทวน ความจำใหม่ “แล้วจะไปไหน นอกจากไม่หยิบมาจากห้อง หรือไม่ก็ทำร่วงที่ไหนซักที่” คำพูดของเกมทำให้ปันคิดหนัก หน้าถอดสี“หากตกหล่นอยู่ในห้องก็ดี แต่หากไม่หล่นในห้อง แล้วไม่รู้ทำร่วงตรงจุดใดของมหา’ลัยนี่สิ มันจะมีใครเจอไหม…” ปันรู้สึกใจหาย หากมือถือหายไปจริงๆ “จำเป็นต้องใช้หรือเปล่า ยังไงใช้ของเราก่อนก็ได้นะ”ปันมองหน้าเกม ที่มีรูปร่างผอมสูง ผิวสีเหลืองดวงตาปุ๋มลึก อย่างกับคนขี้โรค ซึ่งปันไม่ค่อยได้คุยด้วย เพราะเมื่อจบคลาสเรียน หากไม่ใช่เพื่อนกลุ่
ทัณฑ์มาเฟีย อุปสรรคก็แค่บททดสอบ
ปันยิ้มให้กำลังใจ “ลองดูใหม่ เผื่อเจ้าของร้านนี้อาจจะใจดีกับเราก็ได้”“ไม่ดีกว่า” คนเคยโดนดูถูกดูแคลนจนขาดความมั่นใจ นึกขยาด“นา นายก็ไม่ได้ขี่เหร่ซักหน่อย ไว้เราไปสมัครพร้อมกัน เชื่อว่าเราต้องได้ทำงานด้วยกัน”“เอางั้นเหรอ” เกมก้มมองดูสารรูปตัวเองใหม่ แล้วส่ายหน้า“ไก่งามเพราะขนคนงามเพราะเปลี่ยนลุค เชื่อมือ” ปันยืนยันเกมยิ้มแห้ง “ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะเปลี่ยนลุค มันได้เหรอ”“ได้สิ เชื่อมือ” ปันยืนยันหนักแน่นหลังจากพูดคุยตกลงกันได้ ปันก็ให้เกมโทร.หาพี่รหัส เพื่อนัดวันให้แน่ชัด แต่เมื่อคุยเสร็จ ไม่ทันแยกย้าย พี่รหัสก็โทร.กลับมา และบอกให้ไปสมัครคืนนี้เลย โดยให้เหตุผลว่า ‘หลังจากวันนี้ ทางร้านอาจจะปิดรับสมัครเพราะมีเด็กมาสมัครกันเยอะ’“งั้นนายไม่ต้องกลับหอ ไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องเราก็ได้”“เกรงใจ เอางี้ เดี๋ยวเรากลับห้องไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วจะแวะไปหาปันที่ห้อง เพราะยังไงหอเราถึงก่อนหอปัน”“นายรู้เหรอ ว่าเราพักอยู่หอไหน”เกมหลุบตามองต่ำ “ก็รอให้ปันบอกอยู่นี่ไง” ตอบเสียงอ่อยปันยิ้มขำ “ออ นึกว่ารู้ เราอยู่หอไหน”“แล้วถ้าบอกว่ารู้ล่ะ”“จริงดิ?”“อือ… แต่แค่ไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน”ปันตาโต “ใค
ทัณฑ์มาเฟีย ก็แค่เพื่อน...
หลังจากออกจากห้องน้ำ ปันก็รีบแต่งตัว ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เมื่อเปิดประตูก็พบว่าเป็นเกม ที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีมัว กับกางเกงยีนสีดำขาดตรงเข่า อีกทั้งบนตัวเสื้อยืดด้านหน้า มีรูปตัวการ์ตูนดังเด่นมาแต่ไกลสายตาปันที่มอง ทำให้เกมต้องก้มมองดูตัวเองใหม่ แล้วเอ่ยบอกสีหน้าระรื่น“ชุดตัวเก่งของเราเลยนะ”ปันยิ้มรับ พร้อมกับดึงแขนของเกมเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตู“ไปแบบนี้ เขาก็นึกว่าเราไปเที่ยวหรือเปล่า นายต้องแต่งตัวแบบนี้” แล้วยืดอก ยืนตัวตรงเป็นแบบให้เกมดูเกมยิ้มจนตาหยี่ เมื่อเห็นชัดกับการแต่งตัวของปัน ซึ่งมันดูไม่มีอะไรพิเศษ หากแต่เมื่อมองไปดีๆ สัดส่วนและรูปร่างของผู้สวมใส่ ในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมทรงสลิมฟิต กับกางเกงยีนสีเข้มทรงกระบอกเล็กซึ่งดูเรียบร้อย มีความดึงดูดจนไม่อาจละสายตาได้“เป็นไง” เสียงทุ้มนุ่มถามเกมสะดุ้งเล็กน้อย แล้วเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าปัน “ดุ ดูดีมาก…”“ใช่ นายก็มานี่เลย” พร้อมกับดึงแขนเกมให้เดินเข้ามายืนตรงหน้ากระจก แล้วกดให้นั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนตัวเองก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่ตั้งใจเตรียมไว้ให้ออกมายื่นให้เกมคิ้วขมวดมองของในมือสลับกับมองห
ทัณฑ์มาเฟีย ไม่ได้แค่ฝืน
ในห้องที่มีอุณภูมิความเย็นที่ถูกปรับระดับไว้ให้คงที่ ซึ่งด้านในถูกเปิดให้เป็นไฟสลัวพอให้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร โดยมีเสียงเพลงคลาสสิคเปิดขับกล่อมเบาๆ พร้อมกับกลิ่นบางอย่างที่โชยเข้ามาแตะจมูกจนปันเผลอสูดเข้าไปจนเต็มปอด ซึ่งมันทำให้รู้สึกตัวเบาและผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก“มากันแล้วเหรอ” น้ำเสียงทุ้มดัง เอ่ยมาจากมุมด้านข้างในขณะที่ปันกับเกมไม่ชินสถานที่ จึงไม่อาจจับทิศทางของเสียงได้ จนกระทั้งร่างสูงในชุดสุภาพ เดินเข้ามาใกล้และเห็นเค้าโครงหน้านั้นชัดเจนขึ้น“พี่แสน…” เกมเรียกชื่อพี่รหัส หากแต่ปันยืนนิ่ง “ปันนี่พี่แสนพี่รหัสเราเอง” เกมหันมาบอกปัน ที่ยืนนิ่งไม่เอ่ยคำใดมุมปากได้รูปกระตุกขึ้น สายตาเป็นประกายมองใบหน้าหล่อเหลาของปัน ที่ยืนจ้องหน้าตัวเองนิ่ง แล้วพูดขึ้น“มองแบบนี้ พี่ก็เขินเป็นนะ” และนั่นทำให้เปลือกตาที่แข็งค้างกระพริบขึ้นลง“รู้จักกันแล้วหรือครับ” เกมถามด้วยความสงสัย และปันก็ไม่คิดยกมือไหว้ ทั้งที่รู้ว่าเป็นรุ่นพี่ อีกทั้งเป็นคนติดต่องานให้ด้วย“รู้จักสิ รู้จักดีเลยแหละ” แสนพี่รหัสเป็นคนเฉลย“อ้าว ไม่เห็นพี่แสนบอกผมเลย ว่ารู้จักกับปัน”มุมปากหนากระตุกขึ้นอีกครั้ง “แล้วคิดว่าหากพี่บ
ทัณฑ์มาเฟีย ประสบการณ์ใหม่
“เอาดีๆ วันไหน” เสียงนุ่มใสถามซ้ำอย่างเป็นกันเอง“คือ ผมแล้วแต่เกมครับ” ปันที่ตอบว่าพรุ่งนี้ โยนไปให้เกมตัดสินใจเกมยิ้มเจื่อน มองหน้าปัน แล้วมองหน้าพี่รหัสที่ส่งยิ้มเป็นกำลังให้ “เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเที่ยว ทำวันนี้เลยก็ได้ครับ ”“มั่นใจนะ” แยมเจ้าของบาร์ถามซ้ำ โดยไม่อยากให้อีกฝ่ายฝืน“ครับ/ครับ” ทั้งคู่ยืนยันพร้อมกัน“งั้นแสน รับผิดชอบดูแลพนักงานน้องใหม่นะ ดูว่าน้องเขาเหมาะกับแผนกไหนและต้องทำอะไรบ้าง ก็จัดไปได้เลย”เธอโยนหน้าที่นี่ให้แสนเป็นคนตัดสินใจ ซึ่งแสนทำงานอยู่ที่นี่ตั้งแต่ปีหนึ่งจนกระทั้งขึ้นปีสี่ และได้รับความไว้วางใจ โดยเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าพนักงาน และรับหน้าที่ฝึกฝนรุ่นน้องต่อ“ครับ”หลังจากที่คุยกันตกลงกัน แสนจึงพาปันกับเกมออกไป“นายดูดีขึ้นนะ” แสนกระซิบไปที่เกม“นู่นยกความชอบให้เขานู่น” แล้วทำปากบุ้ยใบ้ไปที่ปัน แสนยิ้มตาประกายอาการของพี่รหัส ทำให้เกมเริ่มเห็นบางอย่าง…ปันเหลือบมองเกมและแสน ที่ก้มกระซิบคุยกันแวบหนึ่ง แล้ววางตัวเดินตามอย่างเงียบๆ“ห้องนี้เป็นห้องแต่งตัว ส่วนของที่เอาติดตัวมา ก็เอาไปเก็บไว้ในตู้ล็อกเกอร์ที่ว่างอยู่…” แสนชี้นิ้วไปอีกฟากห้อง “วางไว้แล้ว
ทัณฑ์มาเฟีย ไม่ลองไม่รู้
หน้าจอแท็บเล็ต ซึ่งมีภาพเคลื่อนไหวของร้านในทุกมุม แม้แต่ในห้องพักพนักงาน คเชนทร์เลื่อนดูความเรียบร้อยไปทุกจุดที่ติดตั้งกล้อง จนกระทั่งวนกลับมาในห้องพักพนักงาน นิ้วเรียวก็หยุดค้าง แล้วค่อยๆ กดขยายเพื่อมองดูบุคคลในวีดีโอให้แน่ใจ“อะไรในนั้น น่าสนใจกว่าคำพูดฉันงั้นเหรอ”เสียงทุ้มหนักเอ่ยถาม หลังจากจับตามองสมุนมือขวา ที่จดจ่ออยู่บนหน้าจอแท็บเล็ต จนไม่ได้ยินสิ่งที่ตัวเองกำลังพูดอยู่“อา นายว่าอะไรนะครับ” คเชนทร์ละสายตาแล้วเงยหน้าขึ้นถามผู้เป็นนาย“นี่หากไม่เห็นว่านายเป็นเพื่อนมากกว่าลูกน้องนายโดนแน่” เดร์หมายหมาดตาขู่เข้มคเชนทร์ยิ้มกว้างแทนที่จะแสดงว่ากลัวให้อีกฝ่ายดูน่าเกรงขามเสียหน่อย แล้วเอ่ยเสียงมั่นใจ “แต่ถ้าผมให้คุณเดร์ดูอะไรบางอย่าง รับรองไม่โกรธผมหรอก”คิ้วดกหนาขมวด พร้อมกับดวงตาหรี่แคบ มองลูกน้องสายตาคาดโทษ มีอะไรน่าสนใจกว่าการดุลูกน้องตรงหน้าในตอนนี้... เดร์ครุ่นคิดแต่สีหน้าอีกคนดูมั่นใจเดร์จึงคลายสีหน้าและตัดใจถามไป“อะไร เอามาดูซิ” แล้วยืนมือไปขอแท็บเล็ตในมือเมื่อรับมาเดร์ก็กลายเป็นคนสายตาสั้นทันที“อะไร... นายให้ฉันดูอะไร”คเชนทร์ก้มลงมาเล็กน้อยแล้วถาม “นายไม่เห็นจริงเหรอครั
ทัณฑ์มาเฟีย หวั่นใจ
ดึกหนุ่มๆกล้ามแน่นๆ หุ่นเฟิร์มหรือที่เรียกว่า “หนุ่มๆ SP” ก็ถูกเลือกไปเกือบหมด ส่วน “หนุ่มPR” ระดับแร็กคูน ถูกเรียกไปจนหมดตั้งแต่ร้านเปิดไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เหลือแค่ปันกับเด็กเก่าอีกคนที่หน้าตาติดไปค่อนข้างหล่อตี๋ ตัวเล็กผิวขาว ซึ่งต่างจากปันที่ดูหล่อละมุน ใครผ่านไปมาก็ต้องเป็นอันเหลียวหลังมามอง แต่กลับไม่มีใครเลือก ซึ่งแสนเองก็รู้สึกแปลกใจ...แสนเหลือบมองหน้าปัน แม้สายตาและอาการยังอยู่ในอาการตื่นกับสถานที่ แต่ก็เห็นคนอื่นถูกเรียกโดยที่ตัวเองยังยืนอยู่ ก็ฉายชัดถึงความวิตก “พี่แสน”ปันละสายตาจากสิ่งรอบข้างแล้วหันมาเรียกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ว่า?” “หากผมไม่ได้แขกทำไงอะ” “ก็คิดว่าเรามาทดลองดูงานก่อน ตอนนี้เราก็ศึกษา เก็บรายละเอียดการทำงานของพวกรุ่นพี่ไปพลางๆ...” แล้วสาดสายตาไปยังโต๊ะ ที่มีชายหนุ่มกล้ามโตนั่งคุยอยู่กับแขกผู้หญิงหน้าตาสะสวย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มยามที่ได้ฟังอีกคนพูดแม้ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยกันเรื่องอะไร แต่สีหน้าของผู้หญิงเห็นถึงความสุข ไร้ความกังวลใดๆ “คิมเขาหน้าตาไม่ได้ดีเท่าแร็กคูน แต่อาศัยคำพูดและความเข้าใจในต
ทัณฑ์มาเฟีย อย่าเล่นแรง
ได้ฟังถึงข้อนี่ที่ดูมีประโยชน์ที่สุด ทำให้ปันตาลุกวาว แต่แล้วก็ทำหน้าหงอย“แล้วแบบผมเนี่ย ต้องอยู่ระดับไหนอะครับ ผมดื่มไม่เก่งเสียด้วยสิ อีกอย่างไม่เข้ากับข้อไหนเลย”น้ำเสียงทับถมตัวเอง แสนหันมามองแล้วยิ้มเอ็นดู“นายนะ ทำมาดเพลย์บอยเป็นไหมล่ะ หน้าตาแบบนายสาวติดตรึมแน่” “หะ ผมนี่นะ” ทำสีหน้าไม่เชื่อพร้อมกับชี้ไปที่ตัวเอง “ใช่ นายจะกลัวอะไร เอาเป็นว่านายฟังและจำไว้นะ...” แสนจับไหล่หนาให้หันมาเผชิญหน้า “นายทำตัวให้ดูมั่นใจไว้ก่อนจากนั้นเมื่อเราถูกเลือก ก็เริ่มด้วยการทักทาย แนะนำตัวให้ข้อมูลพื้นฐานของเราพอประมาณหรือไม่เกินห้านาที ซึ่งคำถามที่ควรเลี่ยงคือ อายุและอาชีพของลูกค้า เพราะบางคนมาเที่ยวเพื่อระบายความในใจ หาความสนุก หาเพื่อนคุย แล้วเราต้องจับให้ได้ว่าเขามาเพื่ออะไร อกหัก ก็ต้องพูดปลอบใจคนให้เป็น แม้จะช่วยไม่สำเร็จเต็มร้อยก็เถอะ นี่แหละคือ หน้าที่ของเรา” “แล้วผมจะมีเรื่องอะไรคุยกับแขกหรือเปล่าล่ะเนี่ย” ยังไม่ทันได้เริ่ม ปันก็มีสีหน้าเคร่งเคลียด แสนเขย่าไหล่หนาเบาๆ“หน้าที่ต้องแลกมาด้วยความมึนเมาด้วยนะ... เพราะการเชียร์ลูกค้าให้ซื้อดริงก์มาก
บทล่าสุด
