หวั่นใจ

ดึกหนุ่มๆกล้ามแน่นๆ หุ่นเฟิร์มหรือที่เรียกว่า “หนุ่มๆ SP” ก็ถูกเลือกไปเกือบหมด ส่วน “หนุ่มPR” ระดับแร็กคูน ถูกเรียกไปจนหมดตั้งแต่ร้านเปิดไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เหลือแค่ปันกับเด็กเก่าอีกคนที่หน้าตาติดไปค่อนข้างหล่อตี๋ ตัวเล็กผิวขาว ซึ่งต่างจากปันที่ดูหล่อละมุน ใครผ่านไปมาก็ต้องเป็นอันเหลียวหลังมามอง แต่กลับไม่มีใครเลือก ซึ่งแสนเองก็รู้สึกแปลกใจ...

แสนเหลือบมองหน้าปัน แม้สายตาและอาการยังอยู่ในอาการตื่นกับสถานที่ แต่ก็เห็นคนอื่นถูกเรียกโดยที่ตัวเองยังยืนอยู่ ก็ฉายชัดถึงความวิตก

“พี่แสน”

ปันละสายตาจากสิ่งรอบข้างแล้วหันมาเรียกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“ว่า?”

“หากผมไม่ได้แขกทำไงอะ”

“ก็คิดว่าเรามาทดลองดูงานก่อน ตอนนี้เราก็ศึกษา เก็บรายละเอียดการทำงานของพวกรุ่นพี่ไปพลางๆ...” แล้วสาดสายตาไปยังโต๊ะ ที่มีชายหนุ่มกล้ามโตนั่งคุยอยู่กับแขกผู้หญิงหน้าตาสะสวย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มยามที่ได้ฟังอีกคนพูด

แม้ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยกันเรื่องอะไร แต่สีหน้าของผู้หญิงเห็นถึงความสุข ไร้ความกังวลใดๆ

“คิมเขาหน้าตาไม่ได้ดีเท่าแร็กคูน แต่อาศัยคำพูดและความเข้าใจในต