นายมันร้าย

...ถึงจะมองว่าผู้ชายข้างๆ ดุและโหด แต่ความหล่อออร่าที่มาพร้อมกับความเพอร์เฟกต์ อย่าว่าแต่ผู้หญิงละลายเถอะ ผู้ชายก็ใจเหลวไม่ต่างกับผู้หญิง!

“มะไม่ออกไปแล้วก็ได้ แต่ปล่อยผมก่อน...”

ปันจำใจยอม เพราะไม่เช่นนั้นหัวใจวายตายได้ เมื่อจมูกเจ้ากรรมตื่นสัมผัสกับกลิ่นหอมอ่อนที่อีกฝ่ายใช้ ในขณะที่หัวใจก็เต้นผิดจังหวะจนเจ็บหน่วงไปหมด

“อยากให้ปล่อยก็ไปนั่งสะ” เสียงทุ้มสั่ง

ปันปล่อยตัวไม่ให้เกร็ง วงแขนหนาจึงคล้ายวงแขนออก

“ปะไปนั่งก็ได้ครับ” คนทำตัวไม่ถูกตอบกลับเสียงสั่น

“มานั่งนี่!”

เดร์ที่กลับไปนั่งที่เดิมเอ่ยสั่ง พร้อมกับใช้มือตบไปบนโซฟาที่ว่างใกล้ตัวเอง

ปันขยับเท้าช้าๆ กล้าๆ กลัวๆ โดยเดร์เหลือบตามองสายตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง หากแต่ข้างในใจไม่มีใครรู้ได้ ว่าเขาพยายามนับหนึ่งถึงสิบไปกี่รอบ กับความไม่ได้ดั่งใจจากเด็กหนุ่มตรงหน้า!

ปันย่อตัวลงนั่ง โดยเลือกนั่งชิดขอบโซฟา ครานี้ดวงตาเยือกเย็นของคนที่จับตามองอยู่ตลอดเวลาคมวาวขึ้น ปันสะดุ้งใจสั่นแล้วเขยิบเข้ามาอีกนิด หากแต่ยังไม่ถึงจุดที่อีกฝ่ายใช้มือตบลงไปก่อนหน้านั้น

“หากยังไม่เข้ามาอีกครึ่งนาที ผมจะลากให้มานั่งบนตัก!” เสียงทุ้มเรียบหากฟังดูมีอำนาจ

“หา!”