ของอนหน่อยเถอะ

ปันกัดริมฝีปากล่างจนห่อเลือด สายตามองคนตรงหน้าด้วยความขยาดชิงชัง

...ประชดประชันเก่ง วางอำนาจกับคนของตัวเองจนเคยตัว

แต่ถึงสะดวกสบายแค่ไหน ก็ไม่อยากเอาชีวิตมาเสี่ยงกับคนเช่นนี้ ขอเลือกความปลอดภัยของตัวเองดีกว่า!

ปันตัดสินใจเด็ดขาดเดินก้าวออกจากห้องพักหรู แล้วตั้งใจจะไม่กลับมาที่นี่อีก

“หากนายเดินออกไปจากห้องนี้ก้าวเดียวนะ...”

“จะตัดขาผมเหรอ”

เดร์พูดไม่ทันจบก็โดนตอกกลับมา จนกลายเป็นคนเหมือนน้ำท้วมปากไปอีกคน

จะเถียงก็ไม่ทัน เมื่อปันก้าวเดินออกจากห้องไม่หันหลัง แม้เขาจะตะโกนเรียกโวยวายเหมือนคนเสียสติแต่ก็ไม่เป็นผล...

อยากลองดีกับฉันใช่ไหม! เดร์กัดฟันอย่างมาดหมาย

หอพัก....

หลังจากกลับมาวันนั้น ปันก็ปิดเครื่องมือสื่อสาร และเปิดใช้ยามที่จำเป็นจริงๆ ส่วนแผลบนหน้าผากหายดีทุกอย่าง แต่ก่อนหน้านั้นก็พยายามเอาเส้นผมปิดบังรอยแผลเป็นไว้ เพราะไม่อยากตอบคำถามเพื่อน ซึ่งปันรู้สึกปลอดภัยหายใจคล่องขึ้น และอยู่ห่างโซเชียล...

“พี่แสน มาทำอะไรอยู่แถวนี้ครับ”

“ปัน...” แสนเอ่ยเรียกรุ่นน้องตรงหน้าไม่เต็มเสียงหนัก

ความมีพิรุธ ทำให้ปันมองรุ่นพี่ที่เดินอยู่ระหว่างทางหอหนึ่งหอสองอย่างจับสังเกต

แสนยิ้มแล้วหลบสายต