เข้าสู่ระบบแชร์
คนเจ้าวางแผน
บทที่เกี่ยวข้อง
ทัณฑ์มาเฟีย ขวัญเสีย
เดร์กระตุกยิ้มแล้วคิดในใจ เด็กคนนี้มีเรื่องให้ทึ่งได้ตลอด!“ถามแบบนี้อยากทำกับข้าวกินเองหรือว่าไง”ปันยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย เมื่อเจ้าของห้องหรูทายถูก แล้วรีบพูด“ใช่ครับ กินกับข้าวแพงๆ แต่กินไม่ถูกปาก เสียดายของ”แล้วแบบนี้ คนฟังจะตอบแบบทำร้ายจิตใจลงได้ไง... เดร์กลืนน้ำลายลงคอแล้วยิ้มอยู่ในใจ โดยไม่กล้าแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไป“แล้วจะเอาอะไรบ้างละ เขียนรายการมา เดี๋ยวจะให้คเชนทร์จัดการหาซื้อมาให้”ตากลมโตจ้องค้าง “อะไร?” เดร์ถาม เมื่อเห็นเด็กหนุ่มจ้องเหมือนมีอะไรติดอยู่บนใบหน้าของเขา“อะออ ไม่มีอะไรครับ...” ปันรีบบอก แล้วหันไปแอบยิ้มกับตัวเอง เพราะไม่คิดว่าคนอย่างเดร์จะยอมตามคำของ่ายๆ“ไม่มีก็ดีแล้ว” เดร์เปรยขึ้นแล้วมองไปนอกกระจกอีกครั้งปันจึงกระโดดลงจากเตียงเพื่อแต่งตัวดังตึก! ดวงตาคมกล้าที่ทอดมองออกไปไกลหันขวับกลับมา แล้วบอกด้วยน้ำเสียงทุ้มหนัก“ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็หัวฟาดอีกหรอก” หากแต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยปันฉีกยิ้มยิงฟันส่งให้ แล้วปรับเปลี่ยนท่าทางการเดินอย่างระมัดระวังกว่าเดิม...ไม่ใช่กลัวว่าตัวเองจะพลาดหัวฟาดอย่างที่อีกคนกลัว แต่เพราะสายตาที่จ้องไม่วางตานั้นต่างหาก
ทัณฑ์มาเฟีย กลัวไปทุกสิ่งอย่าง
เดร์สั่งเสียงกร้าวสั่นด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง ในขณะที่ดวงตากลมใสที่เคยดื้อรั้นเบิกค้าง ปากยักได้รูปอ้าค้างใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ อีกทั้งการหายใจเข้าออกที่ดูรุนแรงจนน่ากลัว เหมือนคนกำลังช็อค“นายเป็นอะไรพูดออกมา!” เดร์เขย่าแล้วตะคอกเสียงดังเพื่อให้ปันมีสติและรู้สึกตัวโดยไวที่สุด“นะนาย...” คเชนทร์เองก็ทำอะไรไม่ถูกไปด้วย แต่ก็เอ่ยเรียกเพื่อเตือนสตินายไปด้วย เพราะกลัวความเป็นห่วงของนาย จะกลายเป็นเผลอทำร้ายร่างกายปันเพราะความลืมตัว“อึก!” เสียงปันดังออกมาจากลำคอ มือที่ตกลงข้างลำตัวค่อยๆ ยกขึ้นแล้วชี้นิ้วออกไปกล่องขนาดเล็กฝาเปิดอ่า พร้อมกับนิ้วที่ยังมีเลือดสีแดงสดหยดไหลให้เห็น!เดร์กับคเชนทร์หันมองหน้าเกือบพร้อมกัน ถัดจากวินาทีนั้นด้วยความว่องไว คเชนทร์รีบเก็บนิ้วกลับเข้าไปใส่ในกล่องแล้วเอาไปเก็บไว้กับตัว“ไม่มีอะไรแล้ว” เดร์เอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงทุ้มเบาสายตาของเดร์ยามนี้ เต็มไปด้วยความเป็นห่วงใย และกังวล ก่อนจะประคองร่างที่อ่อนแรงขึ้นมาจากพื้นแล้วพาเดินออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศที่ปลอดโปร่งกว่าอุ๊บ! ปันรีบเอามืออุดปากรู้สึกผะอืดผะอม เดร์เห็นท่าทางปันไม่ไหวก็รีบประคองพาเข้าห้องน้ำปั
ทัณฑ์มาเฟีย ของอนหน่อยเถอะ
ปันกัดริมฝีปากล่างจนห่อเลือด สายตามองคนตรงหน้าด้วยความขยาดชิงชัง...ประชดประชันเก่ง วางอำนาจกับคนของตัวเองจนเคยตัวแต่ถึงสะดวกสบายแค่ไหน ก็ไม่อยากเอาชีวิตมาเสี่ยงกับคนเช่นนี้ ขอเลือกความปลอดภัยของตัวเองดีกว่า! ปันตัดสินใจเด็ดขาดเดินก้าวออกจากห้องพักหรู แล้วตั้งใจจะไม่กลับมาที่นี่อีก“หากนายเดินออกไปจากห้องนี้ก้าวเดียวนะ...”“จะตัดขาผมเหรอ”เดร์พูดไม่ทันจบก็โดนตอกกลับมา จนกลายเป็นคนเหมือนน้ำท้วมปากไปอีกคนจะเถียงก็ไม่ทัน เมื่อปันก้าวเดินออกจากห้องไม่หันหลัง แม้เขาจะตะโกนเรียกโวยวายเหมือนคนเสียสติแต่ก็ไม่เป็นผล...อยากลองดีกับฉันใช่ไหม! เดร์กัดฟันอย่างมาดหมายหอพัก.... หลังจากกลับมาวันนั้น ปันก็ปิดเครื่องมือสื่อสาร และเปิดใช้ยามที่จำเป็นจริงๆ ส่วนแผลบนหน้าผากหายดีทุกอย่าง แต่ก่อนหน้านั้นก็พยายามเอาเส้นผมปิดบังรอยแผลเป็นไว้ เพราะไม่อยากตอบคำถามเพื่อน ซึ่งปันรู้สึกปลอดภัยหายใจคล่องขึ้น และอยู่ห่างโซเชียล...“พี่แสน มาทำอะไรอยู่แถวนี้ครับ”“ปัน...” แสนเอ่ยเรียกรุ่นน้องตรงหน้าไม่เต็มเสียงหนักความมีพิรุธ ทำให้ปันมองรุ่นพี่ที่เดินอยู่ระหว่างทางหอหนึ่งหอสองอย่างจับสังเกต แสนยิ้มแล้วหลบสายต
ทัณฑ์มาเฟีย พร้อมบวก
แสนแสบที่เดินมาทางด้านหลัง เห็นเจ้าของร่างบางนั่งอยู่หน้าตึก ตาจดจ่ออยู่กับมือถือจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง อีกทั้งท่าทางประหนึ่งทะเลาะอยู่กับมัน ก็หลุดขำกับความน่ารัก ‘innocent’“รำคาญนักก็ปาทิ้งไปเลยสิ” แสนเย้าไปพร้อมกับยิ้มขำปันตกใจเล็กน้อยรีบเก็บอาการ ก่อนจะลุกขึ้นและเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกง แล้วหันมาค้อนรุ่นพี่วงใหญ่“ก็อยากปาทิ้งอยู่หรอก แต่กลัวพังแล้วไม่มีเงินซื้อ”น้ำเสียง อึดอัดแต่ทำอะไรไม่ได้“งั้นก็เก็บ ไม่ต้องเอาออกมาแล้ว”“ครับ... เออพี่ วันนี้ผมไม่เห็นเกมไปเรียนเลย”“ อ้าวเหรอวันนี้ไม่ไปเรียนเหรอ...”แสนแสบมีสีหน้าตกใจ เมื่อปันถามออกไปเช่นนั้น“ครับ แล้วเกมเขาไปทำงานทุกวันหรือเปล่าครับ”“ก็ไปทำอยู่นะ ขยันด้วย ปะ...” แล้วแสนก็เดินนำไปที่รถปันเดินตาม ทั้งที่อยากถามอีกหลายคำถามเกี่ยวกับเกม แต่เห็นอาการลุกลี้ลุกลนของรุ่นพี่จึงเลือกที่จะเก็บคำถามไป...ร้านเหล้าที่มีพื้นที่พอสมควร ซึ่งช่วงเย็นร้านยังไม่มีแขกมากนัก แสนจึงพาปันเดินเข้าไปได้สะดวกและเจ้าของร้านยังไม่ได้ยุ่งอยู่กับการดูแลลูกค้า และเมื่อไปถึงก็เจอเจ้าของร้านที่ดูเหมือนจะนั่งรออยู่แล้ว“ว่าไง... นี่คนนี่เหรอ” ผู้ชายที่
ทัณฑ์มาเฟีย อย่าให้มีโมโห
ปันเหงื่อแตกไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลาย แต่มายตั้งหน้าสู้รับโดยยกมือถือขึ้นมาขู่“อันที่จริงผมไม่ชอบมีเรื่อง แต่ดูท่าพวกนักเลงอย่างพวกนายต้องการหาที่พักฟรี”“แกขู่พวกกูเหรอ”“เปล่าไม่ได้ขู่ แค่โทร.ให้ตำรวจมาทำงานบ้างก็เท่านั้น”พอพูดถึงตำรวจชายพวกนั้นก็สงบท่าทีลงแล้วเอ่ยน้ำเสียงเบาลง “ไล่เด็กคนนี้ออกไปเลยนะ”มายคิ้วขมวด “แล้วเด็กผมทำผิดอะไรครับ”“ก็เนี่ย เอาถาดมาฟาด” แล้วชี้ไปที่ถาดในมือปัน“หลักฐานครับ” มายขอ ยังไงก็พร้อมเข้าข้างคนของตัวเอง“ถามเพื่อนพวกนี้ดูสิ ...ใช่ไหม” แล้วหันไปเออออกับเพื่อนร่วมโต๊ะ“เพื่อนก็ต้องเข้าข้างเพื่อนด้วยกันสิ”มายยังไม่เปลี่ยนใจ“เตือนดีๆ ไม่อยากให้ร้านเจ๋งก็ไล่เด็กปากเสียออกไปน่าจะดีกว่า”“ผมไล่ออกแน่ แต่จะไล่คนที่ไม่มีมารยาทเท่านั้นแหละครับ แต่ผมก็ต้องดูที่เหตุผลก่อน ว่าสมควรไล่ใครกันแน่ ระหว่างลูกค้านักเลง กับลูกจ้างที่ไร้มารยาทกับแขก เพราะถึงเงินจะซื้อได้ทุกอย่างจริง แต่ถ้าคนใช้เงินไม่มีมารยาท เงินตรงนั้นผมก็ไม่อยากได้ครับ”คำพูดตอกกลับเจ้าของร้านทำให้แขกกลุ่มนั้นหน้าชา แต่ในระหว่างที่พูดเคลียร์กับลูกค้าที่ก่อเรื่องยังไม่ลงตัว ลูกค้ากลุ่มใหม่ที่เดินเข้
ทัณฑ์มาเฟีย บุญคุณความแค้น
คเชนทร์คิ้วขมวดผูกปมและไม่ยอมรับคำสั่งอย่างเคย “แล้วทำไมไม่บอกว่าข้อแลกเปลี่ยนคืออะไร”“เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายไม่ต้องกังวล...”“นายไม่ให้ผมกังวลได้ไง ในเมื่อนายยังมีความกังวลอยู่เลย...” คนดูออกเอ่ยดัก“นายรู้ดีที่สุดนะคเชนทร์...” เดร์เอ่ยเสียงอ่อน และยังมีสายตาคาดโทษลูกน้องอยู่“ผมรู้ว่าผมพลาด” คนมีชนักติดหลังตอบอย่างจำนน“ฉันให้นายไปตามดูแลปัน แล้วนี่นายไปทำอะไรกัน” สายตาจริงจังมองสมุนมือขวา แล้วมองไปยังชายหน้าตาไม่คุ้นอีกสี่คนข้างๆ“คนพวกนี้เป็นญาติๆ ผมเองครับ ไว้ใจได้”“ไว้ใจได้แล้วไง ตอนนี้เป็นไงล่ะ”“ผมก็แค่อยากให้คุณปันกลับมาหานายไวไวครับ”“ยิ่งทำให้เกลียดสิไม่ว่า”“นายไม่พูด ผมไม่พูด แล้วคุณปันจะรู้ได้ไงล่ะครับ ว่านี่คือแผนอยากให้คุนปันตกงาน”“ฉันไม่รับปาก”“อ้าว!”“จัดการให้เรียบร้อยเถอะ ก่อนที่ความลับจะแตกเอา”“ครับนาย...”แล้วคเชนทร์จัดการให้ค่าปิดปากญาติของตัวเอง ซึ่งก่อนจะปล่อยให้แยกย้ายกันกลับ ก็กำชับไว้อีกครั้งว่าห้ามใครหลุดปากถึงเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นจะเรียกเงินคืนห้าเท่า ทุกคนต่างรับปากกันอย่างหนักแน่นแล้วแยกย้ายกันไป...หลังจากที่อยู่กับความเงียบมาได้พักใหญ่ คเชนทร์ก็
ทัณฑ์มาเฟีย บทเรียนชีวิต
“ปันนี่นะ มีคนของเขา... ใช่ญาติอะไรหรือเปล่า”แสนทวนถาม เพราะหากให้ตีความหมายมันเหมือนเป็นการปรักปรำเด็กคนหนึ่งที่นิสัยถือว่าดีมากๆ คนหนึ่งให้ถูกมองไปในทางลบได้มายคนที่มีประสบการณ์มากพอสมควร ละสายตาจากหนุ่มน้อยร่างสูงบาง แล้วมาหยุดอยู่ที่รุ่นน้อง “ไม่น่าจะใช่ญาตินะ... ดูเหมือนเป็นคนรักประมาณเด็กเสี่ย ฉันก็อธิบายไม่ถูก เพราะดูแล้วมันเหมือนคนมีอิทธิพลกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังตามมาปกป้องเด็กคนหนึ่งจากอีกกลุ่ม อย่างกับซีรี่ส์มาเฟียอย่างไรอย่างนั้น”มายให้คำนิยามไม่ได้เต็มปากเต็มคำนัก เพราะกริ่งเกรงอยู่เหมือนกัน“เห้ยจริงดิ” แล้วแสนก็หันไปมองหน้าเกม ที่ตัวเองลากมาด้วย เหมือนอยากขอคำยืนยันเกมส่ายหน้าดิก “ผมก็รู้เท่าที่พี่รู้ตอนนี้แหละครับ... ส่วนเรื่องคนเลี้ยง หรือคนรัก ผมไม่เคยได้ยินปันพูดถึงเลย” เกมที่อ่านสายตาแสนออก ก็บอกไปตามที่ตัวเองรู้อย่างไม่ปิดบัง“แล้วติดต่อปันได้ไหม” แสนถามต่อ“ไม่ครับ”“อืม หากเขาอยากติดต่อ คงติดต่อมาเองแหละ” มายออกความคิดเห็น“แล้วพี่แน่ใจหรือว่าคนพวกนั้นไม่ทำอันตรายปัน”“ไม่แน่นอนเชื่อพี่” มายสรุปตัดจบแล้วจบโดยการเลี้ยงเหล้ารุ่นน้อง เพื่อเป็นการผ่อนคลายไปในตัว...
ทัณฑ์มาเฟีย หัวใจลำพอง
“คุ คุรเดร์...”ใบหน้าสินหวังก่อนหน้า ฉาบเฉายแววตาระรื่นมีความหวังขึ้น“นายอย่าเงียบ...ปัน” เสียงทุ้มสั่นขาดหายปันยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง เหมือนเสียงสวรรค์ทรงลงมาโปรด ความหวาดหวั่นที่สุมอยู่ในหัวใจ หล่นหายออกจากตัว ปันวิ่งฉิวไปที่ประตูด้วยความดีใจ ส่งมือเรียวที่สั่นระริก จับไปยังกลอนประตูเพื่อปลดออก แต่ยิ่งรีบเหมือนยิ่งช้ากับความรีบที่กลายเป็นเงอะงะแทน จนกระทั่งเปิดได้สำเร็จจึงออกแรงผลักประตูไปเต็มแรง จนมันกว้างออก และเห็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าม่านตาเปิดกว้าง ริมฝีปากคลี่ขยายบิดเบะจะร้องไห้ด้วยความดีใจและตื้นตัน ถลาเข้าไปสวมกอดร่างสูงหนาไว้แน่น โดยลืมกลัวลืมอายไปหมดสิ้น!“คุณมารับผมแล้วใช่ไหมคุณเดร์...”เสียงนั้นสั่นสะเทือนหัวใจคนฟังอย่างเดร์ “อืม...” เดร์ตอบรับในลำคอ วงแขนก็โอบร่างคนที่บางกว่ามากไว้เต็มอ้อมอก“จะกลับได้ไง ในเมื่อข้อตกลงเรายังไม่เสร็จสมบูรณ์”เสียงทุ้มห้วนดังแทรกเข้ามา ปันขยับเพื่อมองเจ้าของน้ำเสียงที่ดูแข็งห้วนผู้ชายคนนั้น! เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ปันก็เผลอกอดเดร์แน่นขึ้นเพราะความหวาดกลัว ซึ่งเดร์รับรู้ถึงแรงกอดรัดของปันที่เพิ่มขึ้นจึงตัดสินใจดันให้ปันไปยืนหล
บทล่าสุด
