หมาหยอกไก่

ปันหรี่ตามอง ใจเต้นตุ๊บๆต่อมๆ “มะไม่มี มือถือครับ”

ตวงตาคมกริบจิกมอง “นายจงใจหลบหน้า คิดจะหนีหนี้ฉันต่างหาก อย่ามาหาข้ออ้างว่าไม่มีมือถือ”

“หนีอะไรของคุณ ก็เห็นอยู่ว่าผมเร่งทำงานอยู่เนี่ย”

“แล้วมือถือไปไหน”

“หาย” คนถูกกล่าวหาตอบเสียงสะบัด

แต่เดร์ไม่ได้ใส่ใจน้ำเสียงหรืออาการของปันนัก โดยเขาเลือกที่จะถามต่อ

“แน่ใจว่าหาย หรือไม่อยากเห็นข้อความของผม”

“หายจริงๆ ครับ นี่ผมต้องหางานทำเพื่อซื้อใหม่อยู่ อย่ามาเร่งเร้าผมได้ไหมเล่า”

“ผมไม่ได้เร่ง แค่อยากรู้เหตุผล เพื่อที่ได้จัดการกับลูกหนี้อย่างนายถูก”

“คนอย่างผม ไม่ ‘เหลี่ยม’ จัดหรอกครับ จะจัดการอะไรผม ก็มีแค่ตัว อยากได้ก็เอาไปเลย” คำว่าเหลี่ยมมองคนตรงหน้านิ่ง

แต่คน ‘เหลี่ยม’ เยอะอย่างเดร์ถือว่านั่นคือคำชม เขายกยิ้มพอใจแล้วพูดขึ้นเสียงย้ำชัด “ดี นายพูดแล้วนะ”

คนตรงไปตรงมาอย่างปันคิดไม่เท่าทันก็รีบพูดรับ

“ครับ คนอย่างนายปันไม่มีอะไรก็จริง แต่มีคำพูด คำไหนคำนั้น”

“นายพูดแล้วนะห้ามกลืนน้ำลายตัวเอง” เดร์ย้ำอีกค