ยังไม่ถึงปลายทาง

หลังจากจบคลาสสอน อาจารย์ก็ปล่อยนักศึกษาออกจากห้อง แต่ปันยังนั่งก้มหน้าก้มตาควานหาของในกระเป๋าอยู่

“หาอะไรอยู่”

เสียงทักถามทำให้ปันละลายตาเงยหน้าขึ้นมอง และจำได้ว่าเพื่อนร่วมห้องคนนี้ชื่อเกม “หามือถือ” แล้วก้มหน้าหาต่อ

เกมเป็นหนุ่มที่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร เคยพูดกับปันช่วงที่ทำกิจกรรมร่วมกันไม่กี่ครั้ง

“ลืมไว้ที่ไหนหรือเปล่า” เกมถามต่อ โดยยังไม่เดินออกไปจากห้องเหมือนคนอื่นๆ

“ไม่นะ เมื่อเช้าก็จำได้ว่าหยิบติดมือมาแล้ว” ปันตอบ แล้วนั่งไล่ทบทวน ความจำใหม่

“แล้วจะไปไหน นอกจากไม่หยิบมาจากห้อง หรือไม่ก็ทำร่วงที่ไหนซักที่”

คำพูดของเกมทำให้ปันคิดหนัก หน้าถอดสี

“หากตกหล่นอยู่ในห้องก็ดี แต่หากไม่หล่นในห้อง แล้วไม่รู้ทำร่วงตรงจุดใดของมหา’ลัยนี่สิ มันจะมีใครเจอไหม…” ปันรู้สึกใจหาย หากมือถือหายไปจริงๆ

“จำเป็นต้องใช้หรือเปล่า ยังไงใช้ของเราก่อนก็ได้นะ”

ปันมองหน้าเกม ที่มีรูปร่างผอมสูง ผิวสีเหลืองดวงตาปุ๋มลึก อย่างกับคนขี้โรค ซึ่งปันไม่ค่อยได้คุยด้วย เพราะเมื่อจบคลาสเรียน หากไม่ใช่เพื่อนกลุ่